Βρίσκεται στη φυλακή από το βράδυ της Πέμπτης, καθώς εκκρεμεί εις βάρος της ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης. Σε πράσινο, κόκκινο και λευκό φόντο η υπόθεση της Τουρκάλας Gülaferit Ünsal, η οποία – αν δοθεί τελικά το πράσινο φως – θα μεταφερθεί στη Γερμανία κι από εκεί πιθανότατα στον «τελικό προορισμό» που δεν είναι άλλος από τα λευκά κελιά της Τουρκίας.
Η ίδια βρέθηκε ενώπιον του τριμελούς εφετείου Θεσσαλονίκης το οποίο με πλειοψηφία 2 προς 1 έκανε δεκτό το αίτημα της Γερμανίας, για μεταφορά της εκεί.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: η 42χρονη Τουρκάλα, σύμφωνα με τους Γερμανούς, είναι «τρομοκράτης» κι αυτό γιατί η δράση που ανέπτυξε στο έδαφός της τα προηγούμενα έτη (πωλήσεις περιοδικών, αφισοκολλήσεις, εκδηλώσεις για το Κουρδικό ή για φυλακισμένους αγωνιστές) χαρακτηρίζεται παράνομη... στην Τουρκία.
Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις Τούρκων – ειδικά τα τελευταία χρόνια που η Γερμανία παρουσιάζεται απρόθυμη να δεχτεί άλλους μετανάστες – οι οποίοι απελάθηκαν και είναι άγνωστο πού κατέληξαν.
Παράλληλα, σε νέο ρόλο, αυτόν του ηγέτη και κυρίαρχου του ευρωπαϊκού χώρου, η Γερμανία ευνοεί – αν δεν επιδιώκει κιόλας – τη συνεργασία της με τις κατασταλτικές υπηρεσίες της Άγκυρας.
Η Gülaferit πρόλαβε και έκανε αίτηση πολιτικού ασύλου στη χώρα μας προτού συλληφθεί. Κατηγορείται πως συμμετείχε στην επαναστατική οργάνωση DHKP-C, που έχει τεθεί εκτός νόμου στη γειτονική χώρα, ωστόσο αρνείται τη συμμετοχή της και ισχυρίζεται πως διώκεται από το τουρκικό κράτος επειδή ανέπτυξε έντονη συνδικαλιστική δράση στο κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς είναι από τα ιδρυτικά μέλη του συνδικάτου BEMSEN (συνδικάτο δημοσίων υπαλλήλων) στην Άγκυρα.
Το ελληνικό δικαστήριο την Πέμπτη δέχτηκε να εξεταστούν μόνο δύο από τους εννιά μάρτυρες υπεράσπισης βασιζόμενο στο ασταθές και ασαφές επιχείρημα πως «δεν χρειάζονται άλλοι». Στο πλάι της Gülaferit κατέθεσε ο Τάσος Κουράκης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, και ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, γ.γ. του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Η πρόταση του εισαγγελέα κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος με την απόφαση του δικαστηρίου, καθώς ζήτησε να ικανοποιηθεί το αίτημα της Γερμανίας.
Λίγο μετά το πέρας της διαδικασίας ο Τ. Κουράκης δήλωσε σχετικά: «Η απόφαση του ελληνικού δικαστηρίου, ικανοποιώντας το αίτημα της γερμανικής δικαιοσύνης, στην ουσία ποινικοποιεί τις ιδέες της Gulaferit Unsal και όχι τη δράση της, η οποία είναι καθ’ όλα νόμιμη. Στο πρόσωπό της διώκονται όλοι οι αγωνιστές και αγωνίστριες της κοινωνικής απελευθέρωσης».
Σε επικοινωνία που είχαμε με τον κ. Κουράκη, ο ίδιος παρουσιάστηκε αισιόδοξος για τη θετική έκβαση της υπόθεσης:
«Μόνο με την κινητοποίηση των πολιτών, με αρθρογραφία, ψηφίσματα και συγκεντρώσεις συμπαράστασης μπορεί να αποτραπεί η έκδοση της Gulaferit. Όταν η στήριξη της κοινωνίας φτάνει σε ικανό επίπεδο, μπορεί και λειτουργεί ως ασπίδα σε διωκόμενους αγωνιστές».
Συνάμα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά πως η κυβέρνηση θα σιωπήσει τελικά: «Εκτιμώ πως η κυβέρνηση δεν θα πάρει επισήμως θέση. Τυπικά θα αποφασίσει – για την έφεση – ο Άρειος Πάγος».
Για να έχουμε όμως μια εικόνα του τρόπου που αντιμετωπίζει η Τουρκία τα μέλη αριστερών ή επαναστατικών οργανώσεων, αρκεί να γυρίσουμε λίγο πίσω και συγκεκριμένα στο κοντινό 2008 και στην υπόθεση του 17χρονού τότε Ferhat Gercek, ο οποίος πυροβολήθηκε πισώπλατα από αστυνομικούς επειδή μοίραζε το περιοδικό «Yuruyus» που σημαίνει «Διαδήλωση». Ο άτυχος νεαρός από τη βολή που δέχτηκε έμεινε παράλυτος, ενώ βρέθηκε στη χώρα μας για ιατρική βοήθεια το προηγούμενο διάστημα.
Η υπόθεση – τρία χρόνια μετά – δεν έχει κλείσει, κανείς δεν έχει τιμωρηθεί από τους αστυνομικούς που διέπραξαν το έγκλημα. Η σφαίρα που βγήκε από το σώμα του παιδιού, όπως και η ματωμένη μπλούζα που θα βοηθούσε να προσδιοριστεί η απόσταση του πυροβολισμού, ως δια μαγείας χάθηκαν.
Όλοι ξέρουν τι είναι και πώς λειτουργούν τα λευκά κελιά. Συνεπώς τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και αφορούν τόσο τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική δικαιοσύνη «ξεμπερδεύει έτσι απλά» με ανθρώπους, αδιαφορώντας για την τύχη τους, όπως επίσης για το ποια θα είναι – αν υπάρξει τελικά – η επίσημη θέση της πολιτείας για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει υπογράψει την τήρηση για το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης και με βάση αυτό «περίπου υποχρεούται» να εκδίδει κρατούμενους σε άλλη χώρα αν αυτή το απαιτήσει. Αυτό μπορεί να αποφευχθεί, όμως, αν εκτιμήσουν τα ελληνικά δικαστήρια πως η έκδοση συνεπάγεται βασανιστήρια, εγκλεισμό ή απειλή για τη ζωή του εκζητούμενου.
Ακριβώς επειδή έχουμε να κάνουμε με ζωές, αλλά και επειδή ξυπνάει άσχημες μνήμες στην παρούσα κυβέρνηση το περιστατικό, καλά θα είναι να υπάρξει επίσημη τοποθέτηση και ανάλογες κινήσεις.
Τα συνδικάτα από τη μεριά τους, η Αριστερά, αλλά και δεκάδες άλλοι φορείς ζητούν την ανατροπή της παρούσας καταδικαστικής υπόθεσης, γιατί είναι αναγκαίο να ανάψει κόκκινο σε ένα σίγουρο τέλος.
Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν διστάζει να θυσιάσει ανθρώπους, που τολμά να μιλά για απαγόρευση των επικοινωνιών ως λύση στην αντιμετώπιση των κοινωνικών συγκρούσεων, τα πράγματα φαντάζουν δύσκολα. Μαζί με την οικονομία της, μάλλον κάπου στη διαδρομή χάθηκαν και τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της.
topontiki.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου