“Είμαστε πλέον τόσο άθλιοι που το αυτονόητο το θεωρούμε πολυτέλεια, την ευτυχία επιβλαβή απόπειρα εναντίον μας και τη συζήτηση παρέμβαση! Σκατά στα μούτρα μας και τα αξίζουμε!”, ήταν το ακριβές status που με οδήγησε στο να γράψω το κείμενο αυτό. Και το σχόλιο μιας φίλης μου «lol, ποιός σε τσάτισε;».
Ποιος με τσάτισε; Η προηγούμενη από εμάς γενιά, που μας γαλούχησε με τη νοοτροπία πως η μόνη λύση για τα προβλήματά μας είναι το βόλεμα, το ρουσφέτι και το μέγεθος της γλώσσας μας για το γλείψιμο στους δήθεν ανωτέρους. Το ότι γινόμαστε θύματα κοινωνικής κατακραυγής αν δεν ακολουθήσουμε το δρόμο αυτό. «Σου δώσε ο βουλευτής θέση και δεν την πήρες... θύμα!!». Από ποιο κράτος βέβαια να παραδειγματιστεί η κοινωνία αυτή, όταν αποτελεί απλά μικρογραφία του;
Επίσης, από την προαναφερθείσα γενιά, που θεωρεί εμάς τους νέους άβουλα όντα. Που η ευτυχία των νέων ως ατόμων δεν είναι δικός μας σκοπός και δικαίωμα, αλλά η ικανοποίηση των δικών της απωθημένων. Το ότι μας βλέπουν σα σκαλοπάτι για τις ανασφάλειές τους. Έχουν αποτύχει παταγωδώς στη ζωή τους και εκμεταλλεύονται το σεβασμό που τους δείχνουμε, νιώθοντας πως πάντα θα υπάρχει κάποιος υποδεέστερος για να νιώθουν ισχυρότεροι απέναντί του. Και η αναφορά σ’ εμάς σε γένος ουδέτερο... «Μην το χάσουμε ΤΟ παιδί...»
«Το παιδι», ετών 20-30, αγόρι: «Δε μπορείς να κάνεις αυτή τη γραφειοκρατική δουλεία, είσαι ακόμα φοιτητής/άνεργος = ανίδεος, άσε να το κάνουμε εμείς που ξέρουμε.
«Το παιδί», ετών 20-30,κορίτσι: «Κοίτα να μαζέψεις το μυαλό σου, να βρεις κάποιον τακτοποιημένο, από τον τόπο σου, που να ξέρουμε την οικογένειά του, για να σε ζήσει». Λόγος για την ικανότητα των γυναικών για αυτοσυντήρηση δε γίνεται πουθενά.
Ξεχνούν όμως τον πιο σημαντικό παράγοντα. Ότι αυτά «τα ανίκανα παιδιά» που αυτοί διαμόρφωσαν, έχουν κληθεί ήδη να αντιμετωπίσουν το κοινωνικό και πολιτικό χάος που αυτοί δημιούργησαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου