Όσοι παρακολουθούμε στενά και με αγωνία τις πρόσφατες εξελίξεις τόσο στη χώρα όσο και διεθνώς, πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη ενός προαναγγελθέντος δράματος.
Τις προηγούμενες δεκαετίες η χώρα μπήκε στους διεθνείς καταμερισμούς εργασίας μ’ έναν τρόπο εξαιρετικά δυσμενή, απεμπολώντας τα ουσιαστικά και ιδιαιτέρως σημαντικά οικονομικά πλεονεκτήματα που η ίδια είχε.
Στη πορεία της εξέλιξης αυτών των καταμερισμών η χώρα παρέδωσε και διέλυσε τη βιομηχανία της, η οποία την τροφοδοτούσε με προστιθέμενη αξία και εξασφάλιζε τις θέσεις εργασίας. Με τον τρόπο αυτό άνοιξε διάπλατα τη πόρτα στις εισαγωγές, διαμόρφωσε ένα στοχευμένο καταναλωτικό πρότυπο, διόγκωσε τα ελλείμματα του ισοζυγίου πληρωμών, άλλαξε τη σχέση εισαγωγών - εξαγωγών σε βάρος των δεύτερων, και μέσα από αυτή τη διαδικασία έσπρωξε τους πολίτες και το κράτος στον άκρατο δανεισμό και τελικά στα ελλείμματα και το χρέος.
Την ίδια ώρα, διέλυσε την άλλη μεγάλη δύναμή της, την αγροτική και κτηνοτροφική οικονομία.
Παράλληλα διογκώθηκαν όλα τα αρνητικά φαινόμενα που φέρνει μια τέτοια πολιτική, όπως η φοροδιαφυγή, η ανισότητα στα φορολογικά βάρη και η αδιαφάνεια.
Πρόκειται βέβαια για την υλοποίηση μιας φιλελεύθερης πολιτικής, η οποία στηρίζεται στα λεγόμενα οικονομικά της προσφοράς και έχει έντονο ταξικό χαρακτήρα.
Σήμερα, σαν να μην έχει παρελθόν αυτή η χώρα, εμφανίζεται μια εικόνα περίπου ότι είναι μοιραίο όλο αυτό που παρακολουθούμε.
Σήμερα, το μεγάλο μέγεθος και το μεγάλο πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι η ανεργία. Το 1/4 του ενεργού πληθυσμού βυθίζεται σταδιακά στη μέγγενη της ανεργίας, η οποία είναι εκτός των άλλων η μεγαλύτερη γκετοποίηση και αρρώστια για τον άνθρωπο. Για πρώτη φορά από το 1942 ο μη ενεργός πληθυσμός της χώρας είναι περισσότερος από τον ενεργό πληθυσμό κατά 100.000 περίπου άτομα.
Σήμερα το επίπεδο της ανεργίας προσεγγίζει τα χρόνια της δεκαετίας του '60, όπου πρέπει να υπολογιστεί ότι υπήρξε ως συνέπεια και η τεράστια έξοδος - μετανάστευση στο εξωτερικό.
Σήμερα κλάδοι ολόκληροι καταστρέφονται και περιοχές της χώρας βυθίζονται ολοκληρωτικά στην ανέχεια.
Σήμερα πάνω από το 28% του πληθυσμού στην πραγματικότητα είναι στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας.
Μοιάζει άσχετο, αλλά αξίζει να πούμε ότι μια μελέτη καταγράφει ότι το 1942 γελάγαμε κατά μέσο όρο 21 λεπτά ο καθένας την ημέρα και σήμερα γελάμε κατά μέσο όρο 6 λεπτά ο καθένας την ημέρα. Η ανεργία οδηγεί τον άνθρωπο καταρχήν στη κατάθλιψη.
Παράλληλα εξελίσσεται σε μάστιγα το φαινόμενο της ευέλικτης εργασίας με πολλαπλές συνέπειες στην αξιοπρέπεια και την ασφάλεια των εργαζομένων, αλλά ταυτόχρονα το ίδιο αποτελεί και το μεγαλύτερο πλήγμα στο δικαίωμα της εργασίας.
Σήμερα και μέσα σε δυόμισι χρόνια χάθηκαν 320.000 θέσεις εργασίας, όσες δηλαδή δημιουργήθηκαν το διάστημα 2000 - 2009. Χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν κλείσει, κινδυνεύουν να κλείσουν και ουσιαστικά αναγκάζονται να πλήξουν τις θέσεις εργασίας.
Ασφαλώς δεν αποτελεί λύση και φυσικά ούτε όραμα να εργάζεται ένα πρόσωπο σε κάθε οικογένεια.
Το μεγάλο αίτημα του καιρού είναι η εργασία για όλους τους ανθρώπους, για τους νέους και τις νέες, για άντρες και γυναίκες, όπως άλλωστε επιτάσσει το Σύνταγμα της χώρας.
Η παραγωγή πλούτου και η δίκαιη διανομή του, η αναδιανομή του πλούτου που έχει μέχρι σήμερα παραχθεί, η πληρωμή του βάρους των χρεών από όσους πήραν το μεγάλο μερίδιο του πλούτου τις προηγούμενες δεκαετίες, είναι ένα δίκαιο αίτημα στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.
Σε όλες τις χώρες και σε όλα τα Συντάγματα οι βασικές εξουσίες είναι η Νομοθετική, η Εκτελεστική, η Δικαστική και πουθενά δεν αναφέρεται η έννοια της οικονομικής εξουσίας. Σήμερα γίνεται προσπάθεια να δεχτούμε ότι οι λεγόμενες αγορές είναι μια εξουσία ίση ή
υπεράνω όλων των άλλων. Αυτό, πέρα απ’ όλα τα άλλα, είναι και αντισυνταγματικό και ως εκ τούτου έκνομο.
Είναι προφανές ότι η πραγματική λύση στο μεγάλο θέμα της εργασίας και της εξάλειψης της ανεργίας είναι ο αγώνας για σοσιαλιστική προοπτική, που σήμερα προβάλλει ξανά ως ένα αίτημα διαρκές και παγκόσμιο. Γιατί πάνω απ’ όλα η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι συστημική, δηλαδή είναι δομική κρίση του καπιταλισμού.
*Ο Κώστας Σκηνιώτης είναι ποιητής, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
avgi.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου