Δεν είναι αυτή η Ελλάδα μας

ΚΩΣΤΗΣ ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ 
(Κύπρος)
Διαβάζω τις κυριακάτικες αθηναϊκές εφημερίδες. Είναι μια παλιά αγαπημένη συνήθεια που πάει να γίνει εφιάλτης.
Αντιγράφω τους κύριους τίτλους:
ΒΗΜΑ: "Ανατροπές - σοκ από κούρεμα - μαμούθ σε τράπεζες, επιχειρήσεις, συντάξεις." "ΜΑΡΙΑ ΦΕΚΤΕΡ: Θα ζήσετε πολύ πόνο ακόμα." "Τι κρύβει ο πόλεμος του Συντάγματος".
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: "Πορεία στα τυφλά - Ο Γιώργος πάει για να ακούσει τι θα αποφασιστεί για την Ελλάδα - Καζάνι έτοιμο να εκραγεί το πολιτικό σκηνικό. Δεν φαίνεται φως στο τούνελ"
ΕΘΝΟΣ: "Οι Γερμανοί στο Γενικο Λογιστήριο και στις ιδιωτικοποιήσεις", "Με αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή η νέα συμφωνία με ΕΕ (εαν υπάρξει...)". "ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ: Το "Μαύρο Μπλόκο" και το σχέδιο για εισβολή στη Βουλή".
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: "Ώρα μηδέν για την Ελλάδα - προωθείται μεγάλο κούρεμα με αλλαγή των όρων" - "Κρίση επιβίωσης και ταυτότητας της ελληνικής κοινωνίας"
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: "Μονόδρομος η ένταση της πάλης: κόντρα σε κυβέρνηση, ΕΕ, κεφάλαιο και τα κόμματά τους".
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: "Μοίρασαν ήδη τα ιμάτια της Ελλάδας - Νέα Γιάλτα για τη χώρα μας στη Σύνοδο Κορυφής".
Δεν είναι αυτή η Ελλάδα μας, η Ελλάδα που αγαπάμε. Η Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της ανάτασης, της περηφάνειας. Πώς και Ποιοί την κατάντησαν έτσι;

Η χώρα που έδωσε νόημα στη λέξη περηφάνεια να περιφέρεται ως επαίτης και αγύρτης από Σύνοδο σε Σύνοδο και από τηλεδιάσκεψη σε τηλεδιάσκεψη ζητώντας λίγα ψίχουλα που θα τα προσφέρει στους καρχαρίες - πιστωτές της. 
Ο πόνος από το ψαλίδισμα της ψυχολογίας και της αξιοπρέπειας είναι καθημερινός και συνεχής. Ένας πόνος που έχει πια ξεχειλίσει, έχει ξεφύγει, έγινε θυμός.
Εκφράζεται με πορείες, διαμαρτυρίες, μάχες με την αστυνομία, μάχες με αλλήλους αλλά και με την λογική. Μάχες με τυφλή βία. Γιατι και ο πόνος είναι τυφλός. Και δεν βιώνεται ο τυφλός πόνος. Είναι ένας πόνος που έχει μόνο υποκείμενα. Το αντικείμενο του πόνου αγνοείται, μεταλλάσσεται τεχνηέντως και απομυζεί: Ανθρώπους, εξουσίες, εθνική κυριαρχία, εθνικό πλούτο, εθνική και προσωπική περηφάνεια, το σήμερα και το αύριο. 
Όλη η Ελλάδα μια πληγή. Μια χώρα σε βαθιά κατάθλιψη. Μια μάνα που την έχουμε με βαριά ψυχοφάρμακα. 
Και εμείς να τελούμε σε καταπληξία, να μην γνωρίζουμε πως μπορούμε να της σταθούμε. Να βιώνουμε μιαν ανεξήγητη αδυναμία αλληλεγγύης. Να μην έχουμε ένα πρόχειρο βάλσαμο να προσφέρουμε. Κάτι περισσότερο από την ευχή: Κράτάτε αδέλφια!