Εργασιακή εφεδρεία ίσον απόλυση

Αύριο το Υπουργικό Συμβούλιο συζητάει για την εργασιακή εφεδρεία. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί έναντι της τρόικας για απομάκρυνση 150.000 εργαζομένων από το Δημόσιο μέχρι το 2014. Η μεθόδευση μιας τέτοιας άγριας απόφασης σκοντάφτει σε κοινωνικά αλλά και νομικά εμπόδια.
Ήδη προχθές ξεκίνησαν κινητοποιήσεις, που αναμένεται να κορυφωθούν, καθώς οι διαμαρτυρόμενοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα περισσότερο όταν χάνουν τη δουλειά τους. Εκτός των συλλογικών αντιδράσεων, ενδέχεται να καταγραφούν και ατομικές, αναλόγως της τελικής κυβερνητικής στάσης και της διαβλητότητας των διαδικασιών. Η αιφνίδια απώλεια θέσεων εργασίας (που εθεωρείτο τουλάχιστον απόλυτα προστατευμένη) παράγει απόγνωση, όταν μάλιστα η ύφεση και η γενικότερη ανεργία ρίχνουν τον απολυόμενο με βεβαιότητα στην απελπισία.
Το θέμα είναι πρωτίστως κοινωνικό - πολιτικό. Αφορά το δικαίωμα στη δουλειά. Ο αγώνας, όμως, των απολυομένων με εφεδρεία ενισχύεται με ισχυρά νομικά επιχειρήματα. Η εφεδρεία είναι συγκαλυμμένη απόλυση και μάλιστα χωρίς αποζημίωση! Οι μαζικές απολύσεις αντίκεινται στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Αν ο νομοθέτης απαγορεύει σε μια επιχείρηση να απολύσει ανεξέλεγκτα, με ποια λογική επιτρέπεται σε μια κυβέρνηση;
Υπάρχουν νομικά επιχειρήματα που απονομιμοποιούν την οριζόντια, επί δικαίους και αδίκους, εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας. Οι θιγόμενοι θα προσφύγουν στα δικαστήρια και πολλοί θα κερδίσουν προσωρινές διαταγές επαναπρόσληψης. Αυτό προβλέπεται λόγω της νομολογιακής εμπειρίας. Θα είναι δύσκολο να συμφωνήσουν όλοι οι δικαστές σε αποφάσεις σκοπιμότητας παραγνωρίζοντας δικαιώματα και κοινωνικές πραγματικότητες.
Μπορεί να μην ευτύχησε το ΣτΕ κατά την εκδίκαση των προσφυγών κατά του Μνημονίου, αλλά τα άλλα δικαστήρια που θα κρίνουν τις απολύσεις λόγω εφεδρείας στην ουσία θα κρίνουν περί της συνταγματικότητας του μέτρου, ενώ θα δημιουργήσουν μια νέα νομική πραγματικότητα, που θα αναβάλει την εφαρμογή του επίμαχου μέτρου.
Κατά κανόνα η μετατροπή κοινωνικών - πολιτικών διαφορών σε δικαστική διαμάχη δεν είναι ο προσφορότερος τρόπος για να βρεθεί λύση. Στην εποχή του Μνημονίου, όμως, όπου καταλύονται ή αλλοιώνονται θεσμοί της δημοκρατίας, τα δικαστήρια καλούνται να αποφασίσουν, επιβεβαιώνοντας την αρχή ότι η δικαστική εξουσία, όπως και οι άλλες δύο συντεταγμένες εξουσίες, εν τέλει αντλεί τη δύναμή της από τη λαϊκή κυριαρχία και ασκείται στο πλαίσιο της δικαιοκρατικής λειτουργίας του κράτους.
avgi.