Σαν σήμερα, το 1887 σημειώθηκε η πρώτη "Ματωμένη Κυριακή" της ιστορίας, στην Αγγλία. Οι εργάτες κατέβηκαν στους δρόμους διεκδικώντας ΨΩΜΙ και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας σε μια εποχή που οι τεράστιες κοινωνικο-οικονομικές αντιθέσεις και η βαρβαρότητα της βιομηχανικής υπερ-εκμετάλλευσης φτάνουν σε μας μέσα από βικτωριανά μυθιστορήματα όπως ο Όλιβερ Τουίστ.
Έτσι, η Εργατική Κυριακή που αργανώθηκε απ΄τους Σοσιαλιστές και τα συνδικάτα για να καταγγείλουν τη βρετανική πολιτική στο Ιρλανδικό και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης των Συντηρητικών πλυμμήρισε το Λονδίνο αλλά καταπνίχθηκε στο αίμα από τη βικτωριανή αστυνομία!!!
Προκειμένου να κατανοήσουμε βέβαια το ριζοσπατισμό των εργατικών-σοσιαλιστικών δυνάμεων καθώς και τους όρους κάτω απ΄τους οποίους διαμορφώθηκε αυτός οφείλουμε να εξετάσουμε το κοινωνικό-οικονομικό πλαίσιο της εποχής.
Η Βρετανία της Βικτωριανής Περιόδου ήταν μια χώρα μεγάλων αντιθέσεων.
Υπήρχαν πάμπλουτοι αλλά και υπερβολικά φτωχοί. Ήταν μια περίοδος σνομπισμού κατά την οποία μονάχα τα άτομα που προέρχονταν από την αριστοκρατία ή από παλιές οικογένειες γνωρίζονταν μεταξύ τους.
Η απόκτηση χρημάτων ήταν σχεδόν θρησκεία στην Αγγλία του 19ου αιώνα.
Έτσι πίσω ακριβώς από την υψηλή κοινωνία βρισκόταν ο κόσμος των πλούσιων επιχειρηματιών.
Βασικές ιδιότητες αυτού του κόσμου ήταν ο σεβασμός, η σκληρή εργασία, η ευσέβεια και η νοικοκυροσύνη.
Ο σεβασμός και η διακριτικότητα έφταναν στα όρια του γελοίου. Στα χρόνια της βασιλείας της Βικτωρίας ήταν ανάρμοστο να προφέρει κανείς τη λέξη "πόδια". Οι άντρες αντί γι' αυτά χρησιμοποιούσαν τη λέξη "εννοούμενα", ενώ ακόμα και τα πόδια των επίπλων ήταν σκεπασμένα με ύφασμα. Η σκληρή εργασία ήταν συνώνυμη με κουραστικές αγοραπωλησίες. Η νοικοκυροσύνη ήταν υπερβολική κι εκείνοι που κουραζόντουσαν γι' αυτή ήταν οι θηλυκοί υπήκοοι της Βικτωρίας.
Αυτή η νοοτροπία είχε την αντανάκλασή της παντού όπου μοχθούσε ο εργατικός κόσμος.
Εργάτες, παιδιά σκλάβων, υποσιτιζόμενοι μαθητευόμενοι, καπνοδοχοκαθαριστές, άνθρωποι που δούλευαν στα σπίτια τους και τυφλωνόντουσαν από την πείνα, ήταν οι φρικτές εικόνες της εποχής. Πραγματικά, εκείνο τον καιρό οι περισσότερες οικογένειες της εργατικής τάξης αγωνιζόντουσαν σκληρά για να κερδίσουν το ψωμί τους και πολλές απ' αυτές ζούσαν μέσα μέσα στη βρωμιά των φτωχοσυνοικιών.
Οι φυλακισμένοι εξακολουθούσαν να στέλνονται στην Αυστραλία υπό φοβερές συνθήκες. Το σύστημα των εγχώριων φυλακών ήταν λίγο καλύτερο, αλλά η φυλάκιση σε πλοία-φυλακές ήταν χειρότερη. Αν δεν είχε κάποιος δουλειά, ήταν καταδικασμένος να πεθάνει. Στο Λονδίνο υπήρχαν τουλάχιστον 50.000 άνθρωποι που δεν είχαν που να κοιμηθούν και που ζούσαν από τη ζητιανιά.
Οι φτωχοί των επαρχιών ζούσαν κάπως καλύτερα από τους φτωχούς της πόλης. Πάντως τα παιδιά τους ήταν υποχρεωμένα να δουλεύουν από μικρά για να μην πεθάνουν αυτά και οι οικογένειές τους από την πείνα. Αλλά όσο σκληρά κι αν εργάζονταν κέρδιζαν πολύ λίγα και οι περισσότεροι εργάτες που δούλευαν σε φάρμες κυνηγούσαν λαθραία για να χορτάσουν την πείνα τους, παρά τους αυστηρούς νόμους και τις σκληρές παγίδες που στήνονταν για τους λαθροκυνηγούς. Φυσικά υπήρχαν και εδώ εξαιρέσεις, αλλά πάντως σ' ολόκληρη τη χώρα οι κτηματίες και οι φεουδάρχες, που κυβερνούσαν τα χωριά, μεταχειριζόντουσαν τους εργάτες τους κάπως καλύτερα από τους προγόνους τους της Μεσαιωνικής εποχής. Πολλοί μεγάλοι μεταρρυθμιστές εμφανίστηκαν σ' όλη τη χώρα, αλλά η φωνή εκείνων που είχαν χρήματα κι εξουσία ήταν δυνατότερη. Επέμειναν πως ήταν ανάγκη να εργάζονται και τα παιδιά, γιατί χωρίς αυτά η χώρα θα καταστρεφόταν καθώς τα πρώτα χρόνια που φάνηκαν οι μηχανές και υπήρχε μεγάλος συναγωνισμός με το εξωτερικό, έπρεπε τα ημερομίσθια να κρατηθούν σε χαμηλό επίπεδο.
Με τα μάτια της σημερινής εποχής βλέπουμε ότι η φτώχεια των μαζών σ' ένα φόντο αυξανόμενης ευημερίας ήταν το πιο συνταρακτικό χαρακτηριστικό της πλειονότητας του 19ου αιώνα, "στορία που δυστυχώς επαναλαμβάνεται" στις μέρες μας.
Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν την Κυριακή 13 Νοεμβρίου γύρω στις 10.000 διαδηλωτές έφθασαν στην Πλατεία Τραφάλγκαρ με πορείες από διάφορα σημεία του και σήμερα υποβαθμισμένου εργατικού Ανατολικού Λονδίνου. Ανάμεσά τους ξεχώριζε η μορφή του διάσημου ιρλανδού συγγραφέα και ακτιβιστή Τζορτζ Μπέρναρ Σο. Οι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με 2.000 αστυνομικούς και 400 στρατιώτες, που ήταν αποφασισμένοι να τους εμποδίσουν να πλησιάσουν την πλατεία. Από τις συγκρούσεις που ακολούθησαν, τρεις διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους και 200 χρειάστηκαν νοσηλεία σε νοσοκομείο. Οι επικεφαλής συνδικαλιστές της πορείας συνελήφθησαν και φυλακίσθηκαν για έξι εβδομάδες.
Ωστόσο, η τραγική αυτή συγκυρία αποτέλεσε ταυτόχρονα το έναυσμα για την ενότητα των αριστερών δυνάμεων της Βρετανιας οι οποίες απέσυραν την υποστήριξή τους στο Κόμμα των Ουίγων-Φιλελέυθερων και προχώρησαν στη συγκρότηση ενός μετωπικού πολιτκού σχηματισμού συνδικάτων που το 1900 πήρε τη μορφή του Εργατικού Κόμματος.
Ημερά μνήμης λοιπόν η σημερινή αλλά και αναστοχασμού των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας καθώς το μοντέλο της σοσιαλφιλευθλερης συνδιαχείρισης από κοινού με τις δυνάμεις της Συντήρησης καταρρέει τόσο σε πανευρωπαϊκό όσο και σε εγχώριο επίπεδο εφόσον δεν δίνει απαντήσεις σε πρωτογενή ερωτήματα, ερωτήματα που γέννησαν τις σοσιαλιστικές ιδέες, ερωτήματα που θέτουν οι εργαζόμενοι.
Στην Αγγλία, η διαδοχή στην ηγεσία των Εργατικών απ΄τον Εντ Μίλιμπαντ με τη στήριξη των συνδικάτων έχει γεννήσει ελπίδες για ΓΝΗΣΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠ¨ΤΗΝ ΑΝΑΛΓΗΤΗ ΜΠΛΑΙΡΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ!!!
Ελπίδες που απευθύνονται στον κόσμο της Εργασίας και τη Νέα Γενιά για καλύτερες μέρες.Οι αναλογίες με την Ελλάδα του σήμερα είναι καταφανείς όμως οι καλύτερες μέρες θα ρθουν στην Αγγλία και στη χώρα μας ΟΣΟ ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΤΙΣ ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου