Αυτό που επίσης διατυπώθηκε με τη μέγιστη δυνατή ευκρίνεια στις εκλογές του Μαίου ήταν η απέχθεια της ελληνικής κοινωνίας για το σύστημα που διακυβέρνησε τη χώρα τα τελευταία 35 χρόνια και η διάθεσή της να διαρρήξει τους δεσμούς της με τους πολιτικά υπόδικους στο δικαστήριο της ιστορίας, οι οποίοι εξακολουθούν να πολιτεύονται σαν να μη τρέχει τίποτε.
Πλησιάζοντας, τώρα, προς τις εκλογές, καλό θα είναι να μη λησμονούμε τί ακριβώς προκάλεσε η ψήφος μας: Φόβο. Καλό θα είναι επίσης να προσπαθήσουμε να μην φοβηθούμε από το φόβο που σκορπίσαμε μέσα στην κάλπη και να ολοκληρώσουμε τη δουλειά που ξεκινήσαμε…
- Κατ αρχήν να τελειώσουμε με τους εγχώριους τελειωμένους και να πυροδοτήσουμε μια διαδικασία ανανέωσης των πολιτικών και της πολιτικής
- Να επιστρέψουμε τον εκβιασμό στο γερμανικό νεοφιλελεύθερο κονκλάβιο, πυροδοτώντας την απαραίτητη συζήτηση για την επανεξέταση της ευρωπαικής αρχιτεκτονικής (αν ακόμη υπάρχει χρόνος για κάτι τέτοιο…)
Συμπέρασμα; Πηγαίνοντας προς την κάλπη το πραγματικό δίλημμα ξεκαθαρίζει: Τους «έμπειρους»-- δεξιοσοσιαλφαζίζοντες-- υπάλληλους των υπαλλήλων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των Γερμανών; Ή μήπως κάποιους οι οποίοι εκ των πραγμάτων δεν υπήρξαν υπάλληλοι κανενός υπάλληλου, εγχώριου ή ξένου…
Υ.Γ. περί του μέλλοντος της ευρωζώνης υπάρχουν δυο οπτικές γωνίες: Αυτή του υπάλληλου διαχειριστή που αναζητά «στρατηγική» για την με κάθε κόστος παραμονή της χώρας στο κλαμπ του Βερολίνου. Κι αυτή που μαζί με τις υπόλοιπες κοινωνίες, ειδικά του ευρωπαϊκού νότου διεκδικεί νέα συμφωνία. Αλλωστε, και οι Γερμανοί το γνωρίζουν ότι η ηγεμονία κοστίζει…
Του Δημήτρη Μυ
topontiki.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου