Τόσο τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαϊου 2012 όσο και του Ιουνίου 2012 κατέγραψαν με αδιαμφισβήτητο τρόπο την ενεργό παρουσία μιας σαφέστατης αντιμνημονιακής πλειοψηφίας στο εκλογικό σώμα. Ωστόσο, κατά τη γνώμη του γράφοντος, ο σχηματισμός της τρικομματικής συγκυβέρνησης μνημονιακής παλινόρθωσης που προέκυψε, αλλά είχε ήδη προαποφασιστεί από κύκλους της άρχουσας τάξης και από τους πρόθυμους υπηρέτες της, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνεται σε περίοπτη πλέον θέση και η ΔΗΜ.ΑΡ., όχι μόνο δεν απηχεί την εν λόγω εκπεφρασμένη αντιμνημονιακή πλειοψηφία του ελληνικού λαού αλλά παραχαράσσει ευθέως τη βούληση του τελευταίου.
Κατά τον ίδιο τρόπο που είναι σαφές ότι οι κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου και Λουκά Παπαδήμου, μετά τον Μάιο 2010, όταν ψηφίστηκαν αντιδημοκρατικά Μνημόνια που καταπάτησαν θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, αλλοίωσαν θεσμικά την εκπεφρασμένη βούληση του εκλογικού σώματος υπερψηφίζοντας πρωτοφανή νομοθετήματα σε πλήρη δυσαρμονία προς αυτό, έτσι ακριβώς και η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. παραποιεί κατάφωρα τη λαϊκή βούληση, αφού ο βασικός προσανατολισμός της αφίσταται της σαφούς αντιμνημονιακής επιλογής των πολιτών όπως αυτή εκφράστηκε τόσο στις 6 Μαϊου όσο και σ τις 17 Ιουνίου 2012. Υποστηρίζω, δηλαδή, ότι ο σχηματισμός κυβέρνησης που περιφρονεί τις πλειοψηφικές διαθέσεις των εκλογέων, ασχέτως των διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών αφετηριών στις οποίες αυτές εδράζονται, έρχεται σε αντίθεση προς το άρθρο 52 του Συντάγματος, που κατοχυρώνει την ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, και που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν μπορεί να αφορά την εν στενή εννοία διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας κατά το 24ωρο των εκλογών, αλλά επεκτείνεται τόσο στον τρόπο αντιστοίχησης ψήφων και εδρών, δηλαδή στο εκλογικό σύστημα αυτό καθαυτό, όσο και στον βασικό προσανατολισμό μιας σχηματιζόμενης πλειοψηφίας έτσι ώστε αυτός να απηχεί κατά το δυνατόν τις λαϊκές διαθέσεις.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι τα κόμματα που τώρα συμμαχήσανε επικαλούνταν προηγουμένως το δεύτερο αυτό επιχείρημα, προκειμένου μετά τις 6 Μαΐου να πιέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει σε οικουμενική κυβέρνηση, παραδεχόμενα ότι η μη συμμετοχή του θα συνιστούσε μια μορφή αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης. Ωστόσο, είναι σαφές ότι υπάρχει θεσμικό κενό επί του θέματος, διότι κάτι τέτοιο όχι μόνο εκφεύγει της αρμοδιότητας του Προέδρου Δημοκρατίας, αλλά ως γνωστόν το Σύνταγμα δεν έχει επιφορτίσει κάποιο αρμόδιο όργανο προκειμένου να προβαίνει σε τέτοιες διαπιστώσεις, κι έτσι να προφυλάσσει το πολίτευμα από τους κινδύνους αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης.
Δυστυχώς δεν υπάρχει ειδική πρόβλεψη ούτε καν για το ζήτημα του εκλογικού νόμου, ο οποίος στην περίπτωση μας είναι ο βασικός υπεύθυνος για τη δημιουργία μιας Βουλής με αριθμό εδρών εντελώς αναντίστοιχο προς τις ψήφους των κομμάτων, κυρίως λόγω του περίφημου bonus των 50 εδρών. Κανονικά, οι εκλογικοί νόμοι θα έπρεπε να τυγχάνουν επεξεργασίας, προέγκρισης ή ελέγχου εκ μέρους ειδικού δικαιοδοτικού οργάνου (π.χ. εκλογοδικείου ή κάποιου ανώτατου δικαστηρίου), που θα επιλαμβάνεται της επίλυσης τέτοιων σοβαρών πολιτειακών ζητημάτων.
Παρά τις διαδικαστικές αυτές ελλείψεις, επί της ουσίας, τόσο νομικά όσο και πολιτικά, δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι το άρθρο 52 του Συντάγματος , σε συνδυασμό με το άρθρο 1 περί λαϊκής κυριαρχίας, έχει παραβιαστεί, από τη στιγμή που τα δύο κόμματα που είχαν ψηφίσει το Μνημόνιο έλαβαν μόνο 42 %, έχοντας απέναντι τους μια συμπαγή και αταλάντευτη λαϊκή πλειοψηφία που δεν συναίνεσε εκλογικά στην κατάλυση του κοινωνικού κράτους που ξεκίνησαν οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις και που συνεχίζει με περισσό ζήλο η παρούσα τρίδυμη συγκυβέρνηση υπό την άγρυπνη εποπτεία των επικυρίαρχων της τρόικας.
* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι δικηγόρος και μέλος της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τον ίδιο τρόπο που είναι σαφές ότι οι κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου και Λουκά Παπαδήμου, μετά τον Μάιο 2010, όταν ψηφίστηκαν αντιδημοκρατικά Μνημόνια που καταπάτησαν θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, αλλοίωσαν θεσμικά την εκπεφρασμένη βούληση του εκλογικού σώματος υπερψηφίζοντας πρωτοφανή νομοθετήματα σε πλήρη δυσαρμονία προς αυτό, έτσι ακριβώς και η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. παραποιεί κατάφωρα τη λαϊκή βούληση, αφού ο βασικός προσανατολισμός της αφίσταται της σαφούς αντιμνημονιακής επιλογής των πολιτών όπως αυτή εκφράστηκε τόσο στις 6 Μαϊου όσο και σ τις 17 Ιουνίου 2012. Υποστηρίζω, δηλαδή, ότι ο σχηματισμός κυβέρνησης που περιφρονεί τις πλειοψηφικές διαθέσεις των εκλογέων, ασχέτως των διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών αφετηριών στις οποίες αυτές εδράζονται, έρχεται σε αντίθεση προς το άρθρο 52 του Συντάγματος, που κατοχυρώνει την ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, και που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν μπορεί να αφορά την εν στενή εννοία διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας κατά το 24ωρο των εκλογών, αλλά επεκτείνεται τόσο στον τρόπο αντιστοίχησης ψήφων και εδρών, δηλαδή στο εκλογικό σύστημα αυτό καθαυτό, όσο και στον βασικό προσανατολισμό μιας σχηματιζόμενης πλειοψηφίας έτσι ώστε αυτός να απηχεί κατά το δυνατόν τις λαϊκές διαθέσεις.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι τα κόμματα που τώρα συμμαχήσανε επικαλούνταν προηγουμένως το δεύτερο αυτό επιχείρημα, προκειμένου μετά τις 6 Μαΐου να πιέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει σε οικουμενική κυβέρνηση, παραδεχόμενα ότι η μη συμμετοχή του θα συνιστούσε μια μορφή αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης. Ωστόσο, είναι σαφές ότι υπάρχει θεσμικό κενό επί του θέματος, διότι κάτι τέτοιο όχι μόνο εκφεύγει της αρμοδιότητας του Προέδρου Δημοκρατίας, αλλά ως γνωστόν το Σύνταγμα δεν έχει επιφορτίσει κάποιο αρμόδιο όργανο προκειμένου να προβαίνει σε τέτοιες διαπιστώσεις, κι έτσι να προφυλάσσει το πολίτευμα από τους κινδύνους αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης.
Δυστυχώς δεν υπάρχει ειδική πρόβλεψη ούτε καν για το ζήτημα του εκλογικού νόμου, ο οποίος στην περίπτωση μας είναι ο βασικός υπεύθυνος για τη δημιουργία μιας Βουλής με αριθμό εδρών εντελώς αναντίστοιχο προς τις ψήφους των κομμάτων, κυρίως λόγω του περίφημου bonus των 50 εδρών. Κανονικά, οι εκλογικοί νόμοι θα έπρεπε να τυγχάνουν επεξεργασίας, προέγκρισης ή ελέγχου εκ μέρους ειδικού δικαιοδοτικού οργάνου (π.χ. εκλογοδικείου ή κάποιου ανώτατου δικαστηρίου), που θα επιλαμβάνεται της επίλυσης τέτοιων σοβαρών πολιτειακών ζητημάτων.
Παρά τις διαδικαστικές αυτές ελλείψεις, επί της ουσίας, τόσο νομικά όσο και πολιτικά, δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι το άρθρο 52 του Συντάγματος , σε συνδυασμό με το άρθρο 1 περί λαϊκής κυριαρχίας, έχει παραβιαστεί, από τη στιγμή που τα δύο κόμματα που είχαν ψηφίσει το Μνημόνιο έλαβαν μόνο 42 %, έχοντας απέναντι τους μια συμπαγή και αταλάντευτη λαϊκή πλειοψηφία που δεν συναίνεσε εκλογικά στην κατάλυση του κοινωνικού κράτους που ξεκίνησαν οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις και που συνεχίζει με περισσό ζήλο η παρούσα τρίδυμη συγκυβέρνηση υπό την άγρυπνη εποπτεία των επικυρίαρχων της τρόικας.
* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι δικηγόρος και μέλος της Επιτροπής Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου