Μετά παρέδωσε την ΟΚΝΕ στο Γληνό και την ΚΟΑ στον Β. Μπαρτζιώτα. Το 1945 λόγω της αρρώστιας του βγήκε από το ΠΓ και ανέλαβε τα οικονομικά του κόμματος και βοηθούσε την καθοδηγητική δουλειά των δημοσιοϋπαλληλικών οργανώσεων. Στο 7ο Συνέδριο επανεκλέχτηκε στην ΚΕ. Από το 1947 που το ΚΚΕ πέρασε στην παρανομία ήταν ουσιαστικά αυτός που καθοδηγούσε την παράνομη δουλειά και αυτός που οργάνωσε την κάθοδο του ΚΚΕ στις εκλογές του 1950, και του 1951. Το Noέμβρη, 1952, συνελήφθηκε από την Ασφάλεια, κρατήθηκε στην απομόνωση, δικάστηκε στις 14/7 ως 3/8 1953 από το φασιστικό στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Την ίδια στιγμή και ενώ βρισκόταν απομονωμένος στη φυλακή, ο ραδιοφωνικός σταθμός "Ελεύθερη Ελλάδα" μετέδιδε διαρκώς την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ ότι ο Πλουμπίδης ήταν χαφιές της Ασφάλειας. Αυτός όμως άντεξε και σ΄ αυτό το χτύπημα. Δεν υποχώρησε, δεν συνθηκολόγησε, δεν πρόδωσε τις αρχές του. Στην ιστορική απολογία του στο Στρατοδικείο εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στους κατηγόρους του, το πολιτικό κατεστημένο της εποχής, την αμερικανοκρατία, τον αντικομμουνισμό. Υπερασπίστηκε με περισσή γενναιότητα τον εαυτό του από τις κατηγορίες του "χαφιέ" που του απέδιδε το κόμμα του, χωρίς όμως να παίξει το παιχνίδι της Ασφάλειας, χωρίς να καταγγείλει το ΚΚΕ, σαν μέλος της ηγεσίας του, σίγουρος, όπως έλεγε, ότι η Ιστορία θα τον δικαιώσει. Ακόμα και οι πολιτικοί εχθροί του υποκλίθηκαν μπροστά στο ύψος του ηθικού του αναστήματος. Όμως η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Ζαχαριάδη, το Μπαρτζιώτα και το Βλαντά τον είχε ήδη καταδικάσει. Με την επαίσχυντη "απόρρητη έκθεση" του Ζαχαριάδη, που στο βιβλίο δημοσιεύεται ολόκληρη, ο Πλουμπίδης χαρακτηρίζεται σαν πράκτορας της αστυνομίας που μπήκε στο ΚΚΕ για να το υπονομεύσει, είχε την πολιτική κάλυψη του Σιάντου, παρίστανε το φυματικό για να κρύβει τη χαφιέδικη δράση του, και ευθύνεται μεταξύ των άλλων και για τη σύλληψη του Νίκου Μπελογιάννη. Άρθρα μ΄ αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενο δημοσιεύτηκαν το 1952 στο περιοδικό "Νέος Κόσμος" με την υπογραφή του Γρηγόρη Κασιμάτη (Ορέστη). Ο μόνος από την ηγεσία του ΚΚΕ που διαχώρισε τη θέση του από την έκθεση Ζαχαριάδη ήταν ο Κώστας Θέος. Τον Ιούλιο 1952, λίγους μήνες πριν τη σύλληψη του Πλουμπίδη από την Ασφάλεια, το ΠΓ τον διέγραψε ως χαφιέ και πράκτορα των Άγγλων. Αυτή την απόφαση ο ίδιος δεν την έμαθε ποτέ. Το 1953 έγινε η δίκη του και καταδικάστηκε σε θάνατο. Το 1954, στις 14 Αυγούστου, αφού είχαν στο μεταξύ απορριφθεί όλες οι αιτήσεις χάριτος, εκτελέστηκε στο Δαφνί. Η Αντίδραση τον φοβόταν ακόμα και νεκρό. Οι χωροφύλακες τον έχωσαν όπως - όπως σ΄ ένα λάκκο στο χώμα, ενώ η οικογένειά του πληροφορήθηκε την εκτέλεση την επομένη από τις εφημερίδες και έσπευσε να τον θάψει σε κανονικό τάφο, που αργότερα ήρθε η χούντα του 1967 να τον καταστρέψει κι αυτόν.Ο Νίκος Πλουμπίδης, λίγο πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δήλωσε με θάρρος στο βασιλικό επίτροπο, "υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το κόμμα μου. Και αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα". Και με το γλυκύτερο χαμόγελο του κόσμου, αποχαιρετώντας τους δημοσιογράφους που ήταν παρόντες είπε: "Νάστε πάντα καλά. Βλέπετε, εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει. Γεια χαρά παιδιά". Και λίγο πριν πέσει, χτυπημένος απ΄ τις σφαίρες φώναξε: "Ζήτω το ΚΚΕ". Την ίδια στιγμή ο Ζαχαριάδης ανακοίνωνε, ότι η εκτέλεση ήταν σκηνοθετημένη απ΄ την Ασφάλεια, την Ιντέλλιτζεντ Σέρβις και το FBI και ότι ο Πλουμπίδης βρισκόταν ήδη στην Αμερική!Από τότε μέχρι τώρα έχει περάσει πολύς καιρός, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η ηγεσία του ΚΚΕ εξακολουθεί να σιωπά, ανάμεσά της και πολλοί που έπαιξαν τότε πρωταγωνιστικό ρόλο. Σιωπά ένοχα για πολλά, ακόμα για έναν αγωνιστή του διαμετρήματος του Ν. Πλουμπίδη.- Γι΄ αυτόν που οργάνωσε την εξέγερση του αθηναϊκού λαού στις 5 Μάρτη 1943, με γενική πολιτική απεργία και παλλαϊκή διαδήλωση που ματαίωσε τα σχέδια των Γερμανών και των κουίσλινγκς να προχωρήσουν σε πολιτική επιστράτευση και να στείλουν έλληνες εργάτες στα γερμανικά εργοστάσια.- Γι΄ αυτόν που για να σωθεί από το εκτελεστικό απόσπασμα ο Νίκος Μπελογιάννης - που εκτελέστηκε τελικά το Μάρτη 1952 - προσφέρθηκε, με επιστολή του στο διευθυντή της αστυνομίας που δημοσιεύτηκε και στον Τύπο, να παρουσιασθεί στις Αρχές να δικαστεί εκείνος σαν καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, με τον όρο να μετατραπούν οι θανατικές καταδίκες του φίλου και συντρόφου του Ν. Μπελογιάννη.
- Γι΄ αυτόν που λίγους μήνες πριν εκτελεστεί είχε το σθένος να γράψει στο τελευταίο του γράμμα στη γυναίκα του, Ιουλία: "Δεν ξέρω αν φτάσουν στην εκτέλεση και γιατί η διεθνής και η εσωτερική κατάσταση σήμερα δεν το σηκώνει και γιατί η μη εκτέλεση τους συμφέρει για να διαιωνίζεται η σύγχυση αν είμαι χαφιές ή όχι. Δεν βρίσκω άλλη λύση από: Να με αποκηρύξεις. Να πάρεις διαζύγιο σε βάρος μου με οποιονδήποτε λόγο. Ακόμα το παιδί μας να μη φέρει το όνομά μου, αλλά το δικό σου, είτε σιωπηρά είτε υιοθετημένο από ένα απ΄ τα παιδιά. Τέλος, δέχομαι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αποφασίσετε, αρκεί να μη θίγεται το κόμμα... Μη διστάσετε στην απόφασή σας από συναισθηματισμούς ή από το αν πονέσω".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου