Οι αυτοδιοικητικες εκλογές υπό το "Καλλικράτη" πλησιάζουν. Όλο και περισσότερο η επικαιρότητα ασχολείται με τα χρίσματα και τις εσωκομματικές διαμάχες. Μέχρι πριν λίγους μήνες μιλούσαμε όλοι για τον "Καλλικράτη" ως ευκαιρία. Ευκαιρία για τη βελτίωση της δημόσιας διοίκησης, ευκαιρία για τη περιφέρεια, ευκαιρία για ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Όσο πλησιάζουμε στην κάλπη δεν βλέπουμε τίποτα διαφορετικό από μια ακόμη εκλογική (ούτε καν πολιτική) αναμέτρηση. Δεν μιλάμε πλέον για τους νέους δήμους, δεν μιλάμε για τις δυνατότητες ή τα προβλήματα των περιοχών. Ξεχνάμε τους πολίτες και τις πόλεις τους και ενδιαφερόμαστε για τα κομματικά κέντρα. Η Ιπποκράτους, η Ρηγίλλης, ο Περισσός, η Κουμουνδούρου...Δυστυχώς δεν επετεύχθητε μια "προεκλογική αποκέντρωση". Οι αποφάσεις θα ληφθέν για άλλη μια φορά στην Αθηνά από κλειστές επιτροπές, μετά από μυστικές διαβουλεύσεις ή από υποδείξεις των πεφωτισμένων αρχηγών. Παρόλα αυτά οι εκλογές θεωρούνται τοπικές ή περιφερειακές. Η παρέλαση από υποψηφίους βουλευτές που δεν κατάφεραν να εκλεγούν, νυν βουλευτές που θέλουν να αποδράσουν αλλά κι αιώνιους πολιτευτές από τους οποίους βρίθει κάθε περιοχή στην Ελλάδα, δεν έχει τέλος. Γίνεται ανανέωση με τόσο σάπια υλικά;
Πως θα επιτευχθεί η αποκέντρωση στη λήψη αποφάσεων, εάν δεν δίνεται φωνή στο λαό της κάθε περιοχής; Γιατί σε μια τόσο μεγάλη τομή για το κράτος, χρησιμοποιούνται εκ νέου οι παλιές γνώριμες τακτικές; Χρίσματα ή στήριξη κατά τον κομψότερο όρο που επέλεξε το ΠΑΣΟ.Κ.
Η τοπική κοινωνία και πάλι απούσα. Ώσπου μια μέρα είδα ανακοίνωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για προκριματικές εκλογές. Ο ενθουσιασμός όμως δεν κράτησε για πολύ. Η ανακοίνωση μιλούσε για συγκεκριμένους, επιλεγμένους δήμους. Η δείλια της απόφασης φανερή, η πρόθεση για έλεγχο αδιαμφισβήτητη. Η δυναμική του Καλλικράτη θα αφανιστεί ανάμεσα στις συμπληγάδες των αντιμαχομένων κομματικών παραγόντων. Τραγικά παραδείγματα του χάους που επικρατεί αποτελούν ο δήμος της Θεσσαλονίκης και η Περιφέρεια Πελοποννήσου. Αμέτρητοι οι υποψήφιοι για το δήμο της συμπρωτεύουσας. Βροχή οι ανεξάρτητες υποψηφιότητες. Ανήθικη η προσπάθεια του Κώστα Γκιουλέκα να προβάλλει την υποψηφιότητα του ως ανεξάρτητη κι υπερκομματική. Ανικανότητα συναδούσης όλων των κινήσεων πολιτών. Καμία ανακοίνωση από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Κι ο Μπουταρης ξανά στη μάχη.
Αυτή η δαιδαλώδης κατάσταση που επικρατεί στη πόλη αποδεικνύει την αδυναμία όλων των εμπλεκόμενων να αναγνωρίσουν την πολιτική αναγκαιότητα της πόλης. Συμπόρευση όλων των προοδευτικών δυνάμεων κι επιλογή ενός προσώπου εκτός στενών πολιτικών-κομματικών ορίων. Πρέπει να αναζητηθεί ένα πρόσωπο του πολιτισμού, του πνεύματος. Γιατί για να σπάσει ο συντηρητισμός του Ζορρο, του Άνθιμου και του εθνικισμού δεν αρκεί μια αλλαγή δήμαρχου. Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας μέσα από μια πνευματική, πολιτιστική αφύπνιση. Οι διεργασίες για την περιφέρεια Πελοποννήσου συνθέτουν ένα γενικευμένο πολιτικό Βατερλό. Πρόσωπο κλειδί στο σίριαλ είναι ασφαλώς ο Πέτρος Τατούλης. Στο πρώτο επεισόδιο της φαρσοκωμωδίας πρωταγωνίστησε η Ν.Δ. Τελικώς, μετά από έντονες διαμάχες και καρφώματα επιλεχθηκε ο κ.Δρακος έναντι του κ.Μανωλη. Στο δεύτερο επεισόδιο πρωταγωνιστεί το Πα.Σο.Κ. με guest star τον κουτοπόνηρο Καρατζαφερη. Η ηγεσία του ΠαΣοΚ. παρά τις έντονες εσωκομματικές αντιδράσεις (όπως αυτή του κ.Μπεγλιτη) σκάφτεται ακόμη να υποστηρίξει τον Τατουλη. Ο Καρατζαφερης προλαβαίνει και δηλώνει πρώτος την υποστήριξη του. Το Πα.Σο.Κ. βρίσκεται σε σύγχυση και δεν μπορεί να λύσει ακόμη αυτό το ψευτοδίλημμα. Ποιο νόημα έχει να κερδίσει τη περιφέρεια το Πα.Σο.Κ. στο πρόσωπο του Τατουλη; Πως θα δεχθει η βάση του Πα.Σο.Κ. μια πολιτική συμπόρευση με έναν ακροδεξιό σχηματισμό κ ηγέτη ένα δεξιό υποψήφιο; Ποια η αξία μιας εκλογικής αναμέτρησης ανάμεσα σε δυο δεξιούς σχηματισμούς;
Θα είναι χωρίς αμφιβολία μια πολιτική αυτοκτονία για το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Αυτή η κατάσταση αποδεικνύει τι μπορεί να συμβεί όταν τα κόμματα δεν ακούν τη κοινωνία αλλά διαβάζουν τις δημοσκοπήσεις Κανένα καινούργιο πρόσωπο, καμία φρέσκια ιδέα. Ο ελληνικός λαός και πάλι θεατής στο ίδιο έργο. Και μετά κάποιοι μεγαλόσχημοι απορούν γιατί απαξιώνεται η πολιτική. Όταν θέλουμε πολίτες της μιας φοράς στα 4 χρόνια, η απαξίωση δεν είναι απλά εύλογη αλλά κι επιεικής αντίδραση. Η μονή λογική κίνηση που έπρεπε να ανακοινώσουν όλα τα κόμματα μετά τη ψήφιση του Καλλικράτη είναι η διεξαγωγή προκριματικών εκλογών για την ανάδειξη των υποψήφιων τους. Είναι αδιανόητο τα δυο μεγάλα κόμματα να προσφεύγουν στη βάση για να εκλέξουν πρόεδρο (και πιθανότατα τον μετέπειτα πρωθυπουργό) και από την ηλικία των 15 μάλιστα και ταυτόχρονα να υποχρεώνουν τη βάση τους στη σιωπή και να τη θεωρούν ακατάλληλη για την ανάδειξη του υποψήφιου τοπικού "άρχοντα". Οι σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από αυτή τη συνεχιζόμενη πρακτική είναι προφανείς.
Τα χρίσματα έχουν αξία όταν δίνονται από το λαό. Οι τοπικοί υποψήφιοι πρέπει να συνδιαλέγονται πρωτίστως με τη κοινωνία κι όχι με τα κέντρα εξουσίας (θεσμικά ή μη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου