Ωστόσο η καθεστωτική προπαγάνδα, παρουσιάζει ως μονόδρομο τις αποκαλούμενες «αποκρατικοποιήσεις», και μάλιστα τώρα, ως το συστατικό στοιχείο των «μεταρρυθμίσεων» που θα οδηγήσουν στην «ανάπτυξη». Αυτή η διαρκής και μεθοδικά σχεδιασμένη προπαγάνδα, έχει ως αιχμή του δόρατός της, την διαστροφή των εννοιών.
Εργαλείο αυτής της προπαγάνδας, είναι κυρίως η χρήση της γλώσσας.
Κατασκευάζονται αφηρημένες έννοιες που αποκρύπτουν την πραγματικότητα.
Αίφνης, η «αποκρατικοποίηση» -και όχι «ιδιωτικοποίηση»- εκβιάζει την συναίνεση, γιατί απλά αποδομεί το «κακό» κράτος.
Η «μεταρρύθμιση» είναι κάτι γενικώς καλό, μιας και αντιτίθεται στο παλιό και η «ανάπτυξη» αντιτίθεται στην στασιμότητα.
Παράλληλα, οι εθνοσωτήρες που καιροφυλακτούν να βγάλουν σε πλειστηριασμό πατρίδα και έθνος, επικαλούνται το «έθνος», την «εθνική σωτηρία», την «εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης», την ελάφρυνση του «λαού» από τα βάρη των ελλειμμάτων.
Αντίθετα λοιπόν από τον αστικό μύθο που θεωρεί δεδομένη την σχέση ιδιωτικοποιήσεων και ανάπτυξης, πάρα πολλές μελέτες έδειξαν πως στην Αγγλία -επί Θάτσερ- οι ιδιωτικοποιήσεις δεν οδήγησαν σε αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης, και οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας απέτυχαν να αυξήσουν την απόδοσή τους , καταρρίπτοντας τον μύθο, σύμφωνα με τον οποίο οι ιδιωτικές επιχειρήσεις λειτουργούν αποτελεσματικότερα από τις κρατικές.
Και μάλιστα δεν συντελέστηκε καμία αύξηση της παραγωγικότητας, παρά την απορρύθμιση και τον ενταφιασμό των εργασιακών δικαιωμάτων. Η χαμηλή παραγωγικότητα, αντίθετα, αποτελεί πλέον δομικό στοιχείο της βρετανικής οικονομίας.
Τα αποτελέσματα της εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε όλη την Ευρώπη, είναι η στασιμότητα του ρυθμού ανάπτυξης, ο εκτροχιασμός της ανεργίας, η αύξηση των δημοσίων δαπανών λόγω της παρατεταμένης ύφεσης, η εκτεταμένη αποβιομηχάνιση των χωρών όπου εφαρμόστηκαν μαζικά οι ιδιωτικοποιήσεις και η διόγκωση του ελλείμματος.
Παράλληλα, η εξάλειψη της διαφθοράς υπό ιδιωτικό καθεστώς, είναι ένας άλλος μύθος, αφού η διαφθορά όχι μόνο δεν μειώνεται, αλλά αυξάνεται.
Οι ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα, ξεκινώντας από το 1990, επί Μητσοτάκη, έως τον Σημίτη και τον ΓΑΠ, έχουν αποφέρει το συνολικό ποσό των 24 δισεκατομμύριων ευρώ, χωρίς βέβαια να προσθέσουν τίποτα στην ανάπτυξη. Αντίθετα, και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δημιούργησαν μονοπώλια και ολιγοπώλια, φαίνεται ότι λειτούργησαν ανασχετικά για την όποια ανάπτυξη.
Οι ιδιωτικοποιήσεις συνέτειναν στην αποανάπτυξη της χώρας, στην αύξηση του ελλείμματος και του χρέους, στις μισθολογικές μειώσεις, στην αύξηση της ανεργίας και την παγίωση της ευέλικτης εργασίας. Αν μάλιστα εφαρμοσθεί το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δις. ευρώ που προβλέπει το εγκεκριμένο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο της τρόικας, σε συνθήκες πλήρους απαξίωσης των επιχειρήσεων του δημοσίου, οι ρυθμοί ανάπτυξης θα πέσουν δραματικά, και η ύφεση θα προκαλέσει ολοσχερή ανθρωπιστική κρίση.
Το ενδιαφέρον των δανειστών για τις ιδιωτικοποιήσεις σχετίζεται με το ότι εργολάβοι των ιδιωτικοποιήσεων έχουν να βγάλουν τεράστια κέρδη από το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου. (βλέπε αεροδρόμιο Ελληνικού στην Αθήνα αλλά και το γκόλφ Αφάντου της Ρόδου).
Με περηφάνεια μας λένε πως «Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της περιουσίας της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι αυτή την περίοδο το μεγαλύτερο στον κόσμο».
Αλλά εξίσου σημαντικό είναι πως, η ιδιωτικοποίηση του δημοσίου, εκτός από την οικονομική διάσταση, έχει και συμβολική σημασία. Η αμφισβήτηση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών σε παγκόσμιο επίπεδο, θα αντισταθμισθεί με ένα νέο νεοφιλελεύθερο «θαύμα»:την εκποίηση μιας χώρας στο σύνολό της.
Η απαξίωση κάθε έννοιας δημοσίου συμφέροντος, δημόσιων λειτουργιών και δημόσιου χώρου, δικαιωμάτων και δημοκρατικών θεσμών, επιτυγχάνεται καθημερινά μέσω της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας. Η διαπλοκή των ατόμων, σε αυτό τον πρωτοφανή σε μέγεθος ιστό ιδεολογικής βίας, παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας, και προσπαθεί να δημιουργήσει μία κοινωνία μετόχων, που λειτουργεί οργανικά και ωφελιμιστικά. Το «έθνος» που επικαλούνται οι νεοφιλελεύθεροι εθνοσωτήρες, είναι ακριβώς αυτό: το έθνος των μετόχων-ιδιωτών.
Η συστηματική απαξίωση των δημόσιων επιχειρήσεων, με τον διορισμό εγκάθετων κομματικών διοικήσεων που αποδιοργανώνουν τις επιχειρήσεις και τις φορτώνουν με χρέη, μέσω της διαπλοκής με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, αποτελεί κλασσική μέθοδο, προστάδιο ιδιωτικοποίησης. Ταυτόχρονα, η καταγγελία του κρατισμού, επιδιώκει την απαξίωση της έννοιας του κράτους πρόνοιας, ώστε να εκβιασθεί η απαιτούμενη συναίνεση. (συμπαρασύροντας ακόμη και την μνημονιακή «αριστερά»- βλέπε ΔΗΜΑΡ.)
Η ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση που επικαλείται ο γαλλογερμανικός άξονας, με πρόσχημα την οικονομική και δημοσιονομική ενοποίηση, αποτελεί σημείο σταθμό στην εξέλιξη των πολιτικών θεσμών και σηματοδοτεί την πλήρη κατάργηση των δικαιοδοσιών των εθνικών κρατών. Αυτό, περαιτέρω, θα έχει ως συνέπεια την απαξίωση και κατάργηση της έννοιας της λαϊκής κυριαρχίας και της ίδιας της έννοιας του λαού.
Η υπεράσπιση του λαϊκού κράτους , του κράτους πρόνοιας και της δημοκρατίας, είναι αναγκαία να συμβαδίζει με την υπεράσπιση της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος, που επιχειρεί να πλήξει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, στοχεύει να πλήξει τον πυρήνα της έννοιας του δημοσίου, που είναι η ύπαρξη των συλλογικών ταυτοτήτων.
Αν η περιουσία του κράτους, τα δημόσια αγαθά, συνιστούν ακίνητα ή επιχειρήσεις και δομές, χωρίς αξιακό και συμβολικό περιεχόμενο, τότε, είναι στην ευχέρεια του κάθε κρετίνου να τα βγάλει στο σφυρί.
Αντίθετα, αν ανήκουν σε συλλογικές οντότητες, όπως ορίζονται από τις έννοιες της πατρίδας, του λαού, των τάξεων, των εργαζομένων, των κοινοτήτων, τότε, το ξεπούλημά τους , συνιστά προδοσία.
Νίκος Μαυροματάκος
Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α - Ε.Κ.Μ. νότιας Δωδεκανήσου.
www.grafida.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου