Αυτή η σελίδα αγαπάει τα ταξίδια και τους δρόμους. Μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη, γυρίζει τις γειτονιές, γυρεύοντας να βρει πώς στην πράξη οι άνθρωποι οργανώνονται και δια-σώζουν τις ζωές τους. Ψάχνει σε πλατείες και δρόμους αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης και κινήματα αντίστασης από τα κάτω.
Σήμερα δεν έχει τίποτα από τα γνώριμα πια σχήματα να σας παρουσιάσει: σε αυτή τη γειτονιά δεν υπάρχουν ούτε κοινωνικά φροντιστήρια, ούτε αγορές χωρίς μεσάζοντες, ούτε κοινωνικά ιατρεία. Κι όμως, η αλληλεγγύη βρίσκεται στο απόγειό της. Καλώς ήρθατε στην Ιερισσό...
Της Ντίνας Δασκαλοπούλου
«Είναι το βασικό συστατικό κάθε αγώνα. Χωρίς ισχυρό δέσιμο με τους συναγωνιστές σου δεν παλεύεις τίποτα», λέει η Μελαχροινή Λιάκου, ενώ καμιά δεκαριά γυναίκες πίνουν καφέ στο σαλόνι της. Δεν χρειάζεται να δεις πολλά για να καταλάβεις τι εννοεί, αρκεί να είσαι ελάχιστα παρατηρητικός. Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες έχουν παιδιά: δεν ξέρουν πού ακριβώς βρίσκονται αυτή τη στιγμή, αλλά είναι σίγουρες πως κάποιος χωριανός τους τα έχει ήδη παραλάβει από το σχολείο, τα έχει ταΐσει και τα έχει διαβάσει, αφού οι ίδιες «βρίσκονται σε δουλειά του αγώνα». Οταν μια από αυτές πεινάει, το φαγητό έρχεται αμέσως ζεστό από τη θεια που μένει δίπλα.
Οι ανάγκες των ανθρώπων εδώ δεν είναι ατομική υπόθεση: αμέσως κάποιος θα βρεθεί δίπλα σου για ό,τι χρειαστείς. «Καμιά ώρα της μέρας ή της νύχτας δεν φεύγει η έγνοια για τον διπλανό σου», λέει η Αννη Βασιλείου. «Κάνουμε πάρα πολλές δουλειές μαζί: γράφουμε από κοινού κείμενα, οργανώνουμε τις δράσεις μας. Η πρώτη ομαδική και σοβαρή κίνηση αλληλεγγύης που κάναμε ήταν το 2010: τότε πλημμύρισε το Στρατόνι (σ.σ. το χωριό των μεταλλωρύχων, όπου εδρεύει η Ελντοράντο) και καθαρίζαμε τα σπίτια και μαγειρεύαμε ομαδικά.
Τον Αύγουστο του 2011 φτιάξαμε όλοι μαζί τον παιδικό σταθμό του χωριού μας και πέρσι το καλοκαίρι ξηλώσαμε τις σκάλες προς την παραλία που έβαλε η εταιρεία με το λογότυπό της για να βάλουμε δικές μας. Και σήμερα, αν πας μια βόλτα στα φυλάκια, θα εκπλαγείς από τον όγκο των φαγητών, των γλυκών, των νερών, των φρούτων. Το χωριό μοιράζεται τα πάντα κι έχει επιπλέον μάθει να παίρνει. Τώρα πια, σχεδόν χωρίς καθόλου ντροπή, αν κάποιος από εμάς έχει πρόβλημα να πληρώσει το χαράτσι, θα το καλύψουμε όλοι μαζί».
«Οταν έχουμε κινητοποίηση και πρέπει να λείπουμε, οργανώνονται ομάδες που μαγειρεύουν και κάνουν ομαδικά baby sitting. Δεν ανησυχούμε πια τι θα γίνουν τα παιδιά μας», λέει η Λόλα Χρυσούλη. Ισως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα έμπρακτης αλληλεγγύης να είναι οι μετακινήσεις. «Επρεπε να ανεβαίνουμε στις Σκουριές, να πηγαίνουμε στα δικαστήρια στον Πολύγυρο και στη Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή μάς ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσουμε τα έξοδα. Ετσι, αρχίσαμε το car pooling», λέει η Αννα Λεμπίδα. «Κανένα αμάξι πια δεν φεύγει μόνο με τον οδηγό του για οπουδήποτε. Μοιραζόμαστε τα έξοδα. Οποια ώρα της μέρας ή της νύχτας κι αν βγεις, θα μπεις στο πρώτο αυτοκίνητο που θα περάσει». Κι ακόμα κι αν ντρέπεσαι και είσαι ξενομερίτης όπως του λόγου μου, μόλις σε δουν να περπατάς μόνος, θα σταματήσουν να σε ρωτήσουν αν χρειάζεται να σε πάνε κάπου.
«Σε χρόνο dt έχει ενημερωθεί για ό,τι συμβαίνει όλο το χωριό και τα γύρω», λέει η Βάσω Βαρβαρέσσου. «Αξιοποιούμε πλήρως την τεχνολογία, και για τις γιαγιάδες και τους παππούδες έχουμε και τις καμπάνες». Πραγματικά, ο ήχος της καμπάνας έχει τόσο συνδεθεί με το κίνημα στην Ιερισσό που, όταν χτες χτύπησε για να ειδοποιήσει ότι έρχεται ο εξομολόγος στην εκκλησία, όλες οι θειες και οι θειοι έτρεχαν στα μπλόκα. «Εχουν συνδεθεί οι ζωές μας πια», λέει η Αννη. «Πριν απλώς γνωριζόμασταν, είχαμε ίσως μια καλημέρα. Σήμερα, μπορεί να έχεις εσύ ένα δικαστήριο, αλλά στο εδώλιο δίπλα σου βρίσκεται όλο το χωριό. Οπως ακριβώς απειλείται το βουνό, έτσι απειλούνται κι οι ζωές μας. Ζούμε σε μια συνεχή συνθήκη έκτακτης ανάγκης».
«Εχουμε πάρει αλληλεγγύη από όλη την Ελλάδα. Τελευταία ζητήσαμε από τις γυναίκες να κινητοποιηθούν. Κι εγώ νιώθω άσχημα γιατί δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε», λέει η Βάσω. «Μόλις νικήσουμε, όμως, δεν θα κάτσουμε λεπτό ήσυχοι. Θα είμαστε κι εμείς παντού – όπου χρειαστεί». «Παλιότερα έβλεπα πράγματα και δεν με άγγιζαν καν, όπως αυτό που έγινε στη Μανωλάδα», συμπληρώνει η Λόλα. «Τώρα έχει ανοίξει το μυαλό μου, καταλαβαίνω γιατί όλα με αφορούν. Με ενοχλεί που δεν μπορώ να πάω σε πορείες άλλων εργαζομένων στην Θεσσαλονίκη γιατί πια ξέρω πόσο σημαντική είναι η αλληλεγγύη, το κατάλαβα στο πετσί μου. Πού θα πάει όμως; Θα κερδίσουμε».
«Εφημερίδα των Συντακτών»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου