Ντροπή κ. Βενιζέλε!

Πρωτοφανής στα ελληνικά διπλωματικά χρονικά είναι η ωμή δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Βενιζέλου, με την οποία τάσσεται -ούτε λίγο ούτε πολύ- υπέρ της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία.

Χωρίς να κρατήσει καν τα προσχήματα, όπως έκαναν πάντα οι προκάτοχοί του σε ανάλογες περιπτώσεις του παρελθόντος (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη), ο Βενιζέλος δεν παίρνει καμία απόσταση από τις επιδιώξεις των γερακιών του πολέμου. Εμφανίζεται ως ένας από τους πιο ένθερμους θιασώτες της διεθνούς σταυροφορίας κατά του καθεστώτος Ασαντ.
 «Εχουμε καταδικάσει με απερίφραστο τρόπο τη χρήση χημικών όπλων, που είναι απάνθρωπη και ειδεχθές έγκλημα, παραβιάζει αυστηρούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και άρα πρέπει να υπάρξει μια διεθνής απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δηλώνει.

Το γεγονός ότι η προαναγγελθείσα σταυροφορία κατά της Συρίας δεν έχει λάβει ακόμη ούτε καν τη νομιμοποίηση του ΟΗΕ (όπως είχε συμβεί π.χ. στο Ιράκ) δεν πτοεί τον συνταγματολόγο υπουργό. Προφανώς, του αρκεί η «νομιμοποίηση» που του δίνει η προσκόλληση στο νόμο του ισχυρού.

Προκαταλαμβάνοντας και τους επιθεωρητές του ΟΗΕ αλλά και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που κρατούν κάποιες επιφυλάξεις, σπεύδει να θεωρήσει δεδομένη την ευθύνη του καθεστώτος για τον τοξικό αφανισμό. Μιλά ως εκπρόσωπος των ηγεμόνων και όχι ως υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική μιας χώρας, που έχει παραδοσιακές σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας με όλες τις χώρες της Μέσης Ανατολής και επηρεάζεται άμεσα απ' ό,τι συμβαίνει στην περιοχή.

Για να μην υπάρξει μάλιστα καμία αμφιβολία για το τι πραγματικά εννοεί, διαχωρίζει τη στρατιωτική επίθεση-απάντηση από την πολιτική-ειρηνευτική παρέμβαση. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως «πρέπει παράλληλα, ανεξάρτητα από αυτό που αφορά την καθαρή απάντηση στο θέμα των χημικών όπλων, να διαφυλαχθεί η πολιτική διαδικασία».

Η στάση του αποτελεί μείζον διπλωματικό ατόπημα, που εκθέτει τη χώρα, διακινδυνεύοντας ζωτικά της συμφέροντα. Σε μια τόσο ευαίσθητη και ευμετάβλητη γεωγραφική ζώνη, η ελληνική πολιτική δεν μπορεί να είναι μονολιθική. Δεν μπορεί φυσικά να ταυτίζεται με ένα αντιλαϊκό καθεστώς, αλλά δεν επιτρέπεται να αγνοεί ή να αδιαφορεί για την άμεση εμπλοκή τρίτων χωρών (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ισραήλ) και παραγόντων στην ανατροπή του.

Οφείλει να είναι πολυδιάστατη και φιλειρηνική. Μια διαρκής άσκηση ισορροπίας, που θα εμπεδώνει την περιφερειακή σταθερότητα και θα διευκολύνει την ανοιχτή, δημοκρατική επίλυση του σύνθετου πολιτικού προβλήματος στη Συρία.

Η Ελλάδα έχει μια παράδοση και μια ιστορία απείρως μεγαλύτερη από τις απόψεις των εκάστοτε κυβερνητών. Κι αυτό οι κυβερνήτες οφείλουν να το ξέρουν και να το σέβονται.  

enet.gr