Σε αυτήν την περίπτωση φαίνεται ότι θα προσπαθήσουν να περιοριστούν σε αεροπορικά και πυραυλικά χτυπήματα εναντίον των υποδομών- στρατιωτικών και άλλων- της Συρίας ώστε να εξασφαλίσουν την απαραίτητη συνδρομή προς τους αντικαθεστωτικούς προκειμένου οι τελευταίοι να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ. Θα επιδιώξουν δηλαδή μια επανάληψη αυτού που συνέβη στη Λιβύη- χωρίς εδώ να υπάρχει εξουσιοδότηση από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ- όπου η πορεία της εσωτερικής σύγκρουσης αντεστράφη εις βάρος του Καντάφι χάρη στην ξένη επέμβαση.
Η αιτιολογία της χρήσης χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ και της τέλεσης εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας είναι εντελώς προσχηματική, καθώς είναι ασαφές ποιός χρησιμοποίησε τα χημικά όπλα- παλιότερα είχαν κατηγορηθεί και οι αντικαθεστωτικοί για αντίστοιχες ενέργειες- ενώ τέλεση εγκλημάτων αντιστοίχων με αυτά που διαπράττει το καθεστώς έχει διαπιστωθεί ότι τελούν και οι αντίπαλοί του.
Πρόκειται λοιπόν για μια καθαρά ιμπεριαλιστική επιχείρηση, στην οποία διόλου τυχαία θα πρωταγωνιστούν νέο- και παλαιό- αποικιοκρατικές δυνάμεις, μαζί με αυταρχικά αραβικά καθεστώτα, που αγωνιούν από την ανάδυση πολιτικών ρευμάτων μέσα από τη λεγομένη “αραβική άνοιξη”. Ο ιμπεριαλισμός και η αποικιοκρατία άλλωστε πάντα αναζητούσαν προσχήματα για την εξέλιξή τους, που εύγλωττα συμβολίζονταν στον -για κάποιους παρεξηγημένο- στίχο “white man's burden”.
Αρκεί να δει κανείς την άρνηση των ΗΠΑ και της “Δύσης” να χαρακτηρίσουν ως πραξικόπημα την ανατροπή Μόρσι και να περιμένουν ένα αξιόπιστο πόρισμα για το ποιός διέταξε τη χρήση χημικών όπλων στη Συρία για να αντιληφθεί την εξόφθαλμα προσχηματική χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο μιας πολιτικής επανασχεδιασμού του χάρτη της ευρύτερης Μ. Ανατολής αλλά και ποδηγέτησης του λαϊκού παράγοντα στην περιοχή.
Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της κυοφορούμενης επέμβασης έχει τριπλή κατεύθυνση: πρώτον επανασχεδιασμό του χάρτη προκειμένου να επιτύχουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους τον πλήρη έλεγχο των πετρελαϊκών αποθεμάτων και του ορυκτού πλούτου της περιοχής, με διαρκή στρατιωτική τους παρουσία και επιβολή πελατειακών ή έστω φιλικών καθεστώτων. Φυσικά, εξασφάλιση της περιφερειακής ασφάλειας του Ισραήλ.
Δεύτερον, αποδυνάμωση στην περιοχή και διά αυτής παγκοσμίως της ισχύος Ρωσίας και Κίνας που θα χάσουν ή έστω θα δουν να συρρικνώνονται δραματικά τα όποια ερείσματά τους. Μάλιστα η γεωπολιτική τους αδυναμία θα συνδυαστεί με την απροθυμία τους να καταστήσουν εαυτούς στο βαθμό που ήταν εφικτό, ανταγωνιστικούς δανειστές προς το ΔΝΤ εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης.
Τρίτον, εξαγωγή διά των όπλων “δυτικών” κεφαλαίων στην περιοχή μετά από μια σειρά πολεμικών επιχειρήσεων και χάρη σε αυτές.
Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της επέμβασης ωστόσο συνδυάζεται με δύο ακόμα χαρακτηριστικά.
Το ένα είναι η διστακτικότητα του προέδρου Ομπάμα. Για πρώτη ίσως φορά μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ οι ΗΠΑ δείχνουν να σύρονται, να βυθίζονται σε μια σύγκρουση χωρίς να την έχουν επιδιώξει. Βεβαίως,η Συρία δεν είναι Βιετνάμ, όπως δεν ήταν και το Ιράκ. Η διστακτικότητα όμως των ΗΠΑ που σχετίζεται με το οικονομικό και πιθανά ανθρώπινο κόστος, όπως και με τις περιφερειακές και παγκόσμιες περιπλοκές οδηγούν σε επιλογή ακατάλληλων μέσων για τον επιδιωκόμενο σκοπό. Ο άμεσος επιδιωκόμενος σκοπός δεν είναι μόνο η ανατροπή Άσαντ αλλά και η αντικατάστασή του με ένα πελατειακό καθεστώς, είτε κοσμικό, είτε που να ανήκει στο πολύ μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ. Οι βομβαρδισμοί και οι πύραυλοι Κρουζ δεν το εξασφαλίζουν. Θα απαιτηθούν χρήματα και στρατιωτική παρουσία κάποιου είδους και έκτασης στο έδαφος. Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν.
Το άλλο στοιχείο που ίσως είναι και το πιο σοβαρό και αναδεικνύεται έμμεσα -και- σε αυτήν την υπόθεση είναι η σχετικοποίηση της ισχύος, η απορύθμιση των διεθνών σχέσεων, όπως και η παγκοσμιοποίηση και περιφερειακών ακόμα απειλών. Οι ΗΠΑ και οι στενοί τους σύμμαχοι δεν μπορούν μόνοι τους να κερδίσουν πολέμους που αποσκοπούν σε αλλαγή καθεστώτων και που ολοκληρώνονται εξαιτίας της φύσης τους πολύ μετά την τυπική λήξη των μαχών. Η σχετικοποίηση της ισχύος τους προκύπτει από το γεγονός ότι πρώτον δρουν σε έναν κόσμο πολύ μεγάλο, υπό την έννοια ότι οι διεθνείς δρώντες είναι πάρα πολλοί και δεν πρόκειται μόνο για κράτη και δεύτερον σε έναν κόσμο πολύ αρύθμιστο, όπου δεν έχουν εμπεδωθεί σταθεροί συσχετισμοί ισχύος και επαρκές δικαιικό πλαίσιο. Συνεπώς και στη βάση των εντονότερων αλληλεξαρτήσεων, η αστάθεια της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής βαίνει αυξανόμενη.
Σε αντίθεση δηλαδή με ό,τι πολλοί θεωρούν, ακόμα και οι ΗΠΑ, όπως και οι άλλες δυνάμεις αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και με άλλους παράγοντες, μεταξύ των οποίων με τον κατεξοχήν απρόβλεπτο, λαϊκό παράγοντα, διαλεκτικά, χωρίς να έχουν δεδομένη ικανότητα ποδηγέτησης των εξελίξεων. Γι' αυτό βλέπουμε από τη μια ένταση των ενδό- ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και από την άλλη δισταγμούς, αποτυχία πρόβλεψης των εξελίξεων, υπαναχωρήσεις και λανθασμένες- βάσει των συμφερόντων των υποκειμένων διαφόρων ενεργειών - επιλογές.
Με άλλα λόγια ο κόσμος μας έχει μπει για τα καλά σε περίοδο αστάθειας και έντασης. Οι κίνδυνοι για την παγκόσμια και περιφερειακή ειρήνη είναι πολλοί. Και αν κάποιοι φαντασιώνονται στον ιμπεριαλισμό μια προοδευτική διάσταση επειδή ο πρόεδρος Ομπάμα κόβει χρήμα, θα πρέπει να διαβάσουν καλύτερα το παρελθόν και να αναλύσουν σοφά ή έστω σοβαρά το παρόν.
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου