Η Λευκή Κορδέλα

Με αφορμή τις αντιδράσεις που προκάλεσε ο χαρακτηρισμός του Αλέξη Τσίπρα για «φθαρμένους βλαχοδημάρχους» -που αφορούσε δημάρχους του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας-, θέλω να κάνω μερικές παρατηρήσεις που μπορεί να είναι λάθος αλλά μου ήρθαν αυθόρμητα.
Αφενός, η χώρα είναι γεμάτη βλαχοδημάρχους και βλαχοπολίτες που εκλέγουν βλαχοδημάρχους. Ας είμαστε ειλικρινείς.
Πώς νομίζετε ότι η Ελλάδα έφτασε στη σημερινή κατάσταση; Από τους πολλούς έξυπνους, ικανούς και αξιοπρεπείς;
Υπάρχει και βαριά αμορφωσιά. Θυμάμαι έναν δήμαρχο σε ένα νησί που δούλευα, που είχε έρθει στο μπαρ με την παρέα του. Στον κατάλογο υπήρχε το κοκτέιλ «Μαρία Κάλλας». Γυρνάει λοιπόν ο δήμαρχος και λέει στο σερβιτόρο: «Φέρε μας πέντε Μαρίες Κάλλες». Όχι, δεν αστειευόταν.
Αλλά το θέμα μου δεν είναι οι βλαχοδήμαρχοι.
Αυτό που μου προκαλεί όλο και μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως πια προκαλεί αντιδράσεις μια λέξη, όπως η λέξη «βλαχοδήμαρχοι».
Παρατηρώ έναν πουριτανισμό που εξαπλώνεται στην πολιτική και την κοινωνία.

Επειδή είμαστε ένας εξαιρετικά αθυρόστομος λαός -που αμφισβητεί τα πάντα-, με εντυπωσιάζει αυτή η αλλαγή που συντελείται.
Βλέπεις στην κοινωνία και στα social media νέους ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν γεροντοκόρες. Κάτι μεταξύ γεροντοκόρης και χωροφύλακα.
«Γιατί το είπες αυτό;» «Τι λέξεις είναι αυτές;» «Θα έπρεπε να ντρέπεσαι» «Τς, τς, τς» και, γενικά, μια γεροντοκορίστικη θρησκόληπτη ηθική.
Το περίεργο είναι πως αυτή τη συμπεριφορά την βλέπεις από δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους αλλά και από κάποιους που υποστηρίζουν πως είναι αναρχικοί.
Η Ελλάδα αρχίζει να μου θυμίζει την υπέροχη ταινία «Η Λευκή Κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε.
Δεν ξέρω πόσο απέχουν οι Έλληνες από το να δένουν τα χέρια των παιδιών τους για να μην αυνανίζονται στο κρεβάτι -όπως κάνει ένας από τους ήρωες της ταινίας στην προπολεμική Γερμανία-, αλλά υπάρχει μια εμφανής διάθεση για «πειθαρχία» της έκφρασης.
Βέβαια, ξέρουμε πως η αυστηρή πειθαρχία, ο πουριτανισμός και η θρησκοληψία οδηγούν ντουγρού στον φασισμό. Έχει μιλήσει η Ιστορία.
Το γεγονός ότι η Γερμανία ελέγχει οικονομικά σήμερα την Ελλάδα δεν σημαίνει ότι πρέπει οι Έλληνες να ασπαστούν την προτεσταντική ηθική. Η Ορθοδοξία μπορεί να έχει συντριβεί, αλλά είναι σαφώς πιο ανθρώπινη.
Η γερμανική κοινωνία δεν είναι μια χαρούμενη κοινωνία, αν και το επιθυμεί διακαώς και κάνει μεγάλες προσπάθειες. Πολύ κράτημα. Ενοχές, αναστολές, καταπίεση, ακύρωση και ευνουχισμός. Βέβαια, από την άλλη, υπάρχει και το Βερολίνο.
Αντιθέτως, η ελληνική κοινωνία -εκτός από τη μαλακία που τη δέρνει- είναι (ή τουλάχιστον ήταν) μια χαρούμενη ανοικτή κοινωνία με ανεκτικότητα και παιγνιώδη διάθεση.
Να μην το χάσουμε αυτό. Γιατί χαθήκαμε.
PITSIRIKOS