“ Όλο και περισσότερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας
καταθέτουν την ελπίδα τους στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης
γιατί βλέπουν ότι προσπαθεί έντιμα να υπερασπιστεί τον ελληνικό λαό και
την χώρα.
”
Το γεγονός ότι αυτή η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου μαζί με την
βλαχομπαρόκ ολιγαρχία και την πτωχευμένη μιντιοκρατία έχουν καταστρέψει
την χώρα και την έχουν σύρει σε έναν ατελείωτο κύκλο φαυλότητας, είναι
κάτι που πλέον δεν αμφισβητεί κανείς λογικός και εκτός συστήματος της
διαφθοράς άνθρωπος. Είναι μια γενική διαπίστωση, η οποία δεν μπορεί καν
να μπει στο τραπέζι του διαλόγου για τον απλό λόγο ότι τα αποτελέσματα
της άσκησης εξουσίας του επικίνδυνου τριπτύχου έχει μετρήσιμα – ορατά
αποτελέσματα, τα οποία μάλιστα είναι ιδιαίτερα καταστροφικά και έχουν
διαλύσει τον κοινωνικό ιστό.
Το τρίπτυχο της διαφθοράς πήρε μια «ανάσα» και εξασφάλισε λίγο ακόμα χρόνο στην εξουσία, δεχόμενο την εισβολή της τρόικα στην Ελλάδα. Ήταν κάτι το οποίο παρουσιάστηκε ως χρυσή ευκαιρία επιβίωσης ενός παρασιτικού μηχανισμού, ο οποίος καταλήστευσε την χώρα τα είκοσι τελευταία χρόνια με τις ρίζες βέβαια να είναι βαθύτερες και να φτάνουν μέχρι την σύσταση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτά τα λένε και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι από την μια πλευρά καυτηριάζουν την νοσηρή κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, αλλά από την άλλη συνεργάζονται μαζί της, προκειμένου να κερδίζουν ασύλληπτα ποσά και να κερδοσκοπούν από δάνεια και τόκους, τα οποία βέβαια κατανάλωσε ένα διεφθαρμένο σύστημα, αλλά βαρύνεται με αυτά ο ελληνικός λαός.
Οι εταίροι – δανειστές θέλουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους, τα οποία βέβαια έχουν ήδη πάρει, καθώς η ελληνική κοινωνία έχει πληρώσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε τόκους και πανωτόκια, αλλά αυτό δεν μπορεί καμιά κυβέρνηση των τελευταίων είκοσι ετών τουλάχιστον να το ομολογήσει. Αν κάποιος δεχθεί την καπιταλιστική θεώρηση των πραγμάτων, η οποία ούτως ή άλλως ισχύει, έχοντας βέβαια μετατραπεί σε ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο και αντικοινωνικό θεώρημα, τότε θα μπορούσε να απαντήσει σε αυτά τα υβρίδια – ανθρωποειδή ότι έτσι είναι ο καπιταλισμός. Έπαιξαν και έχασαν. Έτσι είναι η ελεύθερη αγορά. Αυτό βέβαια θα ήταν μια ελαφρά θεώρηση των πραγμάτων. Σίγουρα όμως θα ήταν και μια εκδίκηση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στις λεγόμενες «αγορές» και βέβαια στους «αγοραίους» της.
Ποιοι είναι αυτοί που δανείζουν τις χώρες; Που βρήκαν τα λεφτά; Ποιος τους ελέγχει; Σημαντικά, πλην όμως αναπάντητα ερωτήματα. Επισήμως τουλάχιστον, γιατί ανεπίσημα οι πάντες γνωρίζουν πως βγάζει κάποιος πολλά χρήματα χωρίς να εργάζεται. Άλλη μια πτυχή του «καυτού» ζητήματος είναι η δολιότητα του υπερδανεισμού σε όλες τις χώρες, αλλά ειδικά στην Ελλάδα αυτό είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο. Το καλύτερο «οικόπεδο» της Ευρώπης, με ήλιο, θάλασσα (άρα άφθονη και δωρεάν ηλιακή και αιολική ενέργεια), άφθονο ορυκτό πλούτο και πολλά ακόμα. Είναι λοιπόν φτωχή και υπερχρεωμένη η Ελλάδα ή ισχύει το ακριβώς το αντίθετο; Προφανώς, ισχύει το δεύτερο, αλλά είναι η ψευδεπίγραφη, επίπλαστη εικόνα που έχουν δημιουργήσει τόσο στο εσωτερικό οι κυβερνώντες, όσο και στο εξωτερικό τα διεθνή αρπακτικά που ορέγονται την πλούσια Ελλάδα. Έπρεπε να βρουν ένα κόλπο για να προσπαθήσουν να πετύχουν τους σκοπούς τους (ακόμα δεν το έχουν καταφέρει).
Η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και η χώρα εξαθλιώθηκαν μεθοδευμένα. Αυτό ήταν το σχέδιο. Τόσο απλό. Χωρίς σενάρια συνωμοσίας ή κάτι άλλο. Ένας εξαθλιωμένος λαός, είναι έτοιμος να υπογράψει το καθετί, ειδικά όταν έχει μια συγκυβέρνηση σαν την σημερινή, προκειμένου να δεχθεί να επιβιώσει. «Το βασίλειό μου για ένα άλογο», όπως στο σαιξπηρικό έργο, ανέκραξαν τα απομεινάρια ΝΔ – ΠΑΣΟΚ για να μπορέσουν να κρατήσουν την εξουσία. Το βρήκαν αυτό το άλογο. Ήταν και εξακολουθεί να είναι η τρόικα. Με αυτό συνεχίζουν να καλπάζουν και να τσακίζουν ως έφιπποι τα εξαθλιωμένα πεζοπόρα τμήματα του ελληνικού λαού. Τόσο χυδαία και τόσο ξεδιάντροπα. Όταν απειλήθηκαν με πτώση από την εξουσία, τότε έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο, αυτό που πάντα έκρυβαν ακόμα και από όσους τους στήριζαν. Διάλεξαν την δική τους επιβίωση μπροστά στο μεγάλο διακύβευμα. Την υπηρέτηση των λαϊκών και εθνικών συμφερόντων.
Αυτό ακριβώς το σύστημα διαφθοράς καλείται να αντιμετωπίσει το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – κοινωνίας σήμερα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πριν ενάμιση χρόνο έβρισκε απήχηση στο 4,5% του εκλογικού σώματος. Κι όμως στις εκλογές του 2012, το ένα τρίτο του ελληνικού λαού, αποφάσισε να εμπιστευτεί το μικρό αυτό αριστερό κόμμα, κυρίως χάρη στον αρχηγό του, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έδειξε να αντιλαμβάνεται το διακύβευμα πέρα από τις στενές κομματικές γραμμές και αγκυλώσεις. Από τότε και μέχρι σήμερα έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι. Όλο και περισσότερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας καταθέτουν την ελπίδα τους στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης γιατί βλέπουν ότι προσπαθεί έντιμα να υπερασπιστεί τον ελληνικό λαό και την χώρα.
Στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, έχει αρχίσει να δημιουργείται ένα ρεύμα υπέρ της αναγκαιότητας για δημιουργία κομμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Η ονομασία άλλωστε είναι κάτι καθαρά ενδεικτικό. Αναμφίβολα, είναι κάτι ιδιαίτερα θετικό και ενθαρρυντικό ότι ένα πρώην μικρό κόμμα της Αριστεράς αποφάσισε να ορθώσει το ανάστημά του, να μετασχηματιστεί σε ένα ισχυρό πολιτικό κόμμα. Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα. Πολλές απόψεις του χθες και αγκυλώσεις προσπαθούν να ανακόψουν την πορεία. Άλλωστε όταν το καινούριο γεννιέται οι πόνοι είναι αρκετοί και το παλιό αντιστέκεται. Συντηρητικοί υπάρχουν παντού και σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας. Μπροστά στο διακύβευμα όμως, κανείς δεν δικαιούται να ανακόψει αυτή την πορεία. Όποιος κι αν είναι αυτός. Όπου κι αν ανήκει.
Το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – κοινωνία, όλες οι δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις συσπειρώνονται και είναι έτοιμες να δώσουν την μάχη για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, την ίδια την Δημοκρατία. Όχι για να επιστρέψει η Ελλάδα και ο κόσμος σε ένα ακατάπαυστα καταναλωτικό και ελευθεριακό πρότυπο ζωής, το οποίο θέλει να ζει χωρίς μέτρο, χωρίς σεβασμό στον «Άλλο» και την διαφορετικότητά του, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις διαχρονικές παναθρώπινες αξίες. Οι άνθρωποι θέλουν να πάρουν πίσω τις ζωές τους και να ζήσουν ελεύθεροι και με ειρηνικό τρόπο. Όχι απαραίτητα σε μια κοινωνία αγγέλων. Αυτό, πιθανότατα, δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί ποτέ, αλλά σε μια ανθρώπινη κοινωνία και όχι σε μια ζούγκλα με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις θα προχωρήσουν είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο για το γενικό καλό. Είναι καθαρά θέμα αξιοπρέπειας. Όποιος επιθυμεί ακολουθεί. Τα πάντα στην ζωή είναι θέμα επιλογών. Τελεία, παράγραφος…
periodista.gr
Το τρίπτυχο της διαφθοράς πήρε μια «ανάσα» και εξασφάλισε λίγο ακόμα χρόνο στην εξουσία, δεχόμενο την εισβολή της τρόικα στην Ελλάδα. Ήταν κάτι το οποίο παρουσιάστηκε ως χρυσή ευκαιρία επιβίωσης ενός παρασιτικού μηχανισμού, ο οποίος καταλήστευσε την χώρα τα είκοσι τελευταία χρόνια με τις ρίζες βέβαια να είναι βαθύτερες και να φτάνουν μέχρι την σύσταση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτά τα λένε και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι από την μια πλευρά καυτηριάζουν την νοσηρή κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, αλλά από την άλλη συνεργάζονται μαζί της, προκειμένου να κερδίζουν ασύλληπτα ποσά και να κερδοσκοπούν από δάνεια και τόκους, τα οποία βέβαια κατανάλωσε ένα διεφθαρμένο σύστημα, αλλά βαρύνεται με αυτά ο ελληνικός λαός.
Οι εταίροι – δανειστές θέλουν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους, τα οποία βέβαια έχουν ήδη πάρει, καθώς η ελληνική κοινωνία έχει πληρώσει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε τόκους και πανωτόκια, αλλά αυτό δεν μπορεί καμιά κυβέρνηση των τελευταίων είκοσι ετών τουλάχιστον να το ομολογήσει. Αν κάποιος δεχθεί την καπιταλιστική θεώρηση των πραγμάτων, η οποία ούτως ή άλλως ισχύει, έχοντας βέβαια μετατραπεί σε ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο και αντικοινωνικό θεώρημα, τότε θα μπορούσε να απαντήσει σε αυτά τα υβρίδια – ανθρωποειδή ότι έτσι είναι ο καπιταλισμός. Έπαιξαν και έχασαν. Έτσι είναι η ελεύθερη αγορά. Αυτό βέβαια θα ήταν μια ελαφρά θεώρηση των πραγμάτων. Σίγουρα όμως θα ήταν και μια εκδίκηση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στις λεγόμενες «αγορές» και βέβαια στους «αγοραίους» της.
Ποιοι είναι αυτοί που δανείζουν τις χώρες; Που βρήκαν τα λεφτά; Ποιος τους ελέγχει; Σημαντικά, πλην όμως αναπάντητα ερωτήματα. Επισήμως τουλάχιστον, γιατί ανεπίσημα οι πάντες γνωρίζουν πως βγάζει κάποιος πολλά χρήματα χωρίς να εργάζεται. Άλλη μια πτυχή του «καυτού» ζητήματος είναι η δολιότητα του υπερδανεισμού σε όλες τις χώρες, αλλά ειδικά στην Ελλάδα αυτό είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο. Το καλύτερο «οικόπεδο» της Ευρώπης, με ήλιο, θάλασσα (άρα άφθονη και δωρεάν ηλιακή και αιολική ενέργεια), άφθονο ορυκτό πλούτο και πολλά ακόμα. Είναι λοιπόν φτωχή και υπερχρεωμένη η Ελλάδα ή ισχύει το ακριβώς το αντίθετο; Προφανώς, ισχύει το δεύτερο, αλλά είναι η ψευδεπίγραφη, επίπλαστη εικόνα που έχουν δημιουργήσει τόσο στο εσωτερικό οι κυβερνώντες, όσο και στο εξωτερικό τα διεθνή αρπακτικά που ορέγονται την πλούσια Ελλάδα. Έπρεπε να βρουν ένα κόλπο για να προσπαθήσουν να πετύχουν τους σκοπούς τους (ακόμα δεν το έχουν καταφέρει).
Η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας και η χώρα εξαθλιώθηκαν μεθοδευμένα. Αυτό ήταν το σχέδιο. Τόσο απλό. Χωρίς σενάρια συνωμοσίας ή κάτι άλλο. Ένας εξαθλιωμένος λαός, είναι έτοιμος να υπογράψει το καθετί, ειδικά όταν έχει μια συγκυβέρνηση σαν την σημερινή, προκειμένου να δεχθεί να επιβιώσει. «Το βασίλειό μου για ένα άλογο», όπως στο σαιξπηρικό έργο, ανέκραξαν τα απομεινάρια ΝΔ – ΠΑΣΟΚ για να μπορέσουν να κρατήσουν την εξουσία. Το βρήκαν αυτό το άλογο. Ήταν και εξακολουθεί να είναι η τρόικα. Με αυτό συνεχίζουν να καλπάζουν και να τσακίζουν ως έφιπποι τα εξαθλιωμένα πεζοπόρα τμήματα του ελληνικού λαού. Τόσο χυδαία και τόσο ξεδιάντροπα. Όταν απειλήθηκαν με πτώση από την εξουσία, τότε έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο, αυτό που πάντα έκρυβαν ακόμα και από όσους τους στήριζαν. Διάλεξαν την δική τους επιβίωση μπροστά στο μεγάλο διακύβευμα. Την υπηρέτηση των λαϊκών και εθνικών συμφερόντων.
Αυτό ακριβώς το σύστημα διαφθοράς καλείται να αντιμετωπίσει το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – κοινωνίας σήμερα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πριν ενάμιση χρόνο έβρισκε απήχηση στο 4,5% του εκλογικού σώματος. Κι όμως στις εκλογές του 2012, το ένα τρίτο του ελληνικού λαού, αποφάσισε να εμπιστευτεί το μικρό αυτό αριστερό κόμμα, κυρίως χάρη στον αρχηγό του, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έδειξε να αντιλαμβάνεται το διακύβευμα πέρα από τις στενές κομματικές γραμμές και αγκυλώσεις. Από τότε και μέχρι σήμερα έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι. Όλο και περισσότερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας καταθέτουν την ελπίδα τους στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης γιατί βλέπουν ότι προσπαθεί έντιμα να υπερασπιστεί τον ελληνικό λαό και την χώρα.
Στην Ευρώπη, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, έχει αρχίσει να δημιουργείται ένα ρεύμα υπέρ της αναγκαιότητας για δημιουργία κομμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Η ονομασία άλλωστε είναι κάτι καθαρά ενδεικτικό. Αναμφίβολα, είναι κάτι ιδιαίτερα θετικό και ενθαρρυντικό ότι ένα πρώην μικρό κόμμα της Αριστεράς αποφάσισε να ορθώσει το ανάστημά του, να μετασχηματιστεί σε ένα ισχυρό πολιτικό κόμμα. Δεν είναι εύκολο το εγχείρημα. Πολλές απόψεις του χθες και αγκυλώσεις προσπαθούν να ανακόψουν την πορεία. Άλλωστε όταν το καινούριο γεννιέται οι πόνοι είναι αρκετοί και το παλιό αντιστέκεται. Συντηρητικοί υπάρχουν παντού και σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας. Μπροστά στο διακύβευμα όμως, κανείς δεν δικαιούται να ανακόψει αυτή την πορεία. Όποιος κι αν είναι αυτός. Όπου κι αν ανήκει.
Το δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – κοινωνία, όλες οι δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις συσπειρώνονται και είναι έτοιμες να δώσουν την μάχη για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, την ίδια την Δημοκρατία. Όχι για να επιστρέψει η Ελλάδα και ο κόσμος σε ένα ακατάπαυστα καταναλωτικό και ελευθεριακό πρότυπο ζωής, το οποίο θέλει να ζει χωρίς μέτρο, χωρίς σεβασμό στον «Άλλο» και την διαφορετικότητά του, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις διαχρονικές παναθρώπινες αξίες. Οι άνθρωποι θέλουν να πάρουν πίσω τις ζωές τους και να ζήσουν ελεύθεροι και με ειρηνικό τρόπο. Όχι απαραίτητα σε μια κοινωνία αγγέλων. Αυτό, πιθανότατα, δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί ποτέ, αλλά σε μια ανθρώπινη κοινωνία και όχι σε μια ζούγκλα με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι δημοκρατικές – προοδευτικές δυνάμεις θα προχωρήσουν είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο για το γενικό καλό. Είναι καθαρά θέμα αξιοπρέπειας. Όποιος επιθυμεί ακολουθεί. Τα πάντα στην ζωή είναι θέμα επιλογών. Τελεία, παράγραφος…
periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου