Συγκροτημένη, βαθιά πολιτική και με πλήρες πολιτικό πλαίσιο, η τοποθέτηση του Στέφανου Τζουμάκα, στο Ε.Σ. ΠΑΣΟΚ

Πρόκειται για ένα Σχέδιο προοδευτική πολιτικής, για την οικονομία, την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή
Μεταξύ άλλων, επισημαίνει:
…η παρούσα κρίση δεν αφορά απλά μία μορφή του καπιταλισμού. Χτυπά στην καρδιά του, στο ανώτερο εξελικτικό του στάδιο. Γι’ αυτό και τα παραδοσιακά εργαλεία είτε αποτυγχάνουν είτε εμφανίζονται κατώτερα των περιστάσεων…
…αποδεικνύεται πλέον ότι δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση μέσα από το ίδιο το σύστημα που δημιούργησε την κρίση…
…είναι έσχατος αποπροσανατολισμός ότι η μισθωτή εργασία, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, καθόρισε την παρούσα δημοσιονομική κρίση. Τα δευτερεύοντα δεν μπορούν να βαπτίζονται σε πρωτεύοντα…
…οι αφελείς απόψεις περί συνταγής Brown ή Obama που θα σταματούσαν την κρίση και μάλιστα προς προοδευτική κατεύθυνση έχουν ήδη διαψευστεί…

…ο Πρωθυπουργός, αξιολογώντας το χαρακτήρα των μέτρων λιτότητας, τα έθεσε εκτός πλαισίου ΠΑΣΟΚ, προς λύπη βέβαια αρκετών αξιωματούχων σοσιαλ-φιλελεύθερων προσανατολισμών καθώς και πολλών άλλων που είναι γνωστοί θιασώτες μονεταριστικών προγραμμάτων λιτότητας…
…δεν χρειάζεται άλλα παπαγαλάκια ότι πρέπει να φτωχύνει η ελληνική κοινωνία για να γίνει ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία, Δεν κινδυνεύει το έθνος. Το Έθνος θέλει ΘΕΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΕΜΠΡΑΚΤΟΥ…
…ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ. ΕΙΝΑΙ Η ΥΦΕΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΡΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ…
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της παρέμβασης-εισήγησης του Στέφανου Τζουμάκα:
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΤΗN ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ. ΣΧΕΔΙΟ ΘΕΣΕΩΝ

Θεσσαλονίκη, 20 Μαρτίου 2010
Η χώρα διέρχεται δημοσιονομική κρίση. Ειδικότερα, αιχμή της κρίσης αποτελούν: πρώτο η μέχρι τώρα δυσκολία εκτέλεσης του προγράμματος δανεισμού της κυβέρνησης προκειμένου να εξυπηρετήσει με αναχρηματοδότηση και με ευνοϊκούς όρους, το διογκωμένο δημόσιο χρέος και δεύτερο οι μεγάλες δυσχέρειες για την αντιμετώπιση, από τη κυβέρνηση, του υψηλού δημοσιονομικού ελλείμματος.
Η δημοσιονομική κρίση δεν είναι το αίτιο είναι το αποτέλεσμα του παρασιτικού και αντιπαραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης της χώρας, είναι το αποτέλεσμα πολιτικών που οδήγησαν σε συρρίκνωση ή και σε διάλυση τη παραγωγική βάση της χώρας σε κλαδικό και περιφερειακό επίπεδο, στα πλαίσια μιας στρεβλής ανάπτυξης όπου η πραγματική οικονομία υποσκελίστηκε από τη χάρτινη με οριζόντια έργα υποδομών, με μονοπωλιακές πρακτικές, με τα καρτέλ, με τις χαριστικές συμβάσεις και με τις ανομίες των προμηθειών του δημοσίου, με τη συγκέντρωση πλούτου και πολιτικής δύναμης από μια παρασιτική ολιγαρχία που κατέχει τα ΜΜΕ και προβαίνει σε συστηματική χειραγώγηση και παραπληροφόρηση αναφορικά με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας
Σε αυτή τη συγκυρία έχουν ξεπεράσει κάθε όριο κινδυνολογίας, εκφοβισμού των πολιτών σχετικά με τη θέση της χώρας ως προς το ευρώ ή ως προς τη δανειοληπτική δυνατότητα του ελληνικού δημοσίου, πρωτοστατώντας στη διαμόρφωση ενός ανιστόρητου νεότευκτου πολιτικό- κοινωνικού τόξου πολιτικών και κοινωνικών συνεργασιών, από τις παρυφές συντηρητικών αντιλήψεων εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ, διαπερνώντας και συνδέοντας τις με τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της δεξιάς και της ακροδεξιάς. Είναι προφανές ότι τίθεται θέμα για μια δημόσια τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ σχετικά με την εκκόλαψη ή όχι ενός βαθιά ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΎ άξονα στη χώρα που αναιρεί και ακυρώνει όχι μόνο τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και πολιτικές αρχών. Ο κυνισμός και ο καιροσκοπισμός είναι...
πολύ παλιά υλικά για ένα νέο δημοκρατικό ήθος στο δημόσιο βίο της χώρας.
Στόχοι του εν λόγω ‘’συστήματος’’: Η χειραγώγηση για ένα νέο Μ ο ν ό δ ρ ο μ ο , η εδραίωση οικονομικών επιλογών νεοφιλελεύθερου και αντιλαϊκού χαρακτήρα, η υποκατάσταση της οικονομίας, της παραγωγής της ανάπτυξης από τη δημόσια οικονομία, η αναπαλαίωση πρακτικών ενός νέου πολιτικού αυταρχισμού ,η επιβολή στο ΠΑΣΟΚ και στη κοινή γνώμη ενός διαπλεκόμενου ή πρόθυμου στελεχιακού δυναμικού που στη χειρότερη περίπτωση “πανηγυρίζει’’ για τη λιτότητα, τη μείωση των εισοδημάτων και την ύφεση επικαλούμενο ότι ως Κασσάνδρα τα έλεγε και τα προφήτευε. Στην καλύτερη περίπτωση το ίδιο στελεχιακό δυναμικό επικαλείται ότι δεν προέκυψαν αυτές οι επιλογές από τις στρατηγικές τριάντα χρόνων, αλλά …έτσι ήρθαν τα πράγματα…Μας έλαχε ο κλήρος… Ακόμα δεν ακούσαμε ότι ίσως ήταν… φυσικό φαινόμενο ή ότι ίσως ήταν ‘’θέλημα θεού’’!
2. Δημοσιονομική και εθνική κρίση. Η Κρίση στην Ε.Ε.
Στο πλαίσιο της παραπάνω συγκυρίας και πέραν των εσωτερικών εξελίξεων, έχουμε μια όξυνση της δημοσιονομικής κρίσης λόγω των επιθέσεων και των απειλών της νεοφιλελεύθερης και συντηρητικής ηγεσίας της Ε.Ε., σε βάρος της Ελληνικής οικονομίας. Αυτήν την πρωτοφανή επίθεση αξιοποίησαν με κάθε τρόπο οι οίκοι τοκογλυφίας, οι οίκοι αξιολόγησης ,οι οίκοι των κερδοσκόπων με το σιγοντάρισμα της εγχώριας ολιγαρχίας μέσω και του ελέγχου των ΜΜΕ, που σχεδόν μετέδιδαν πολεμικά ανακοινωθέντα, δημιουργώντας ψευδεπίγραφους συνειρμούς δήθεν ‘’εθνικής’’ κρίσης και αντίστοιχων πατριωτικών εξάρσεων. Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για εθνική κρίση ούτε για τη ‘’συντέλεια’’ του κόσμου! Είναι μια δημοσιονομική κρίση μιας χώρας της Ευρωζώνης.
Βέβαια όλη αυτή η πρωτοφανής βία και οι εκβιασμοί που υπέστησαν και συνεχίζουν να υφίστανται οι Έλληνες πολίτες από αυτό το ευρωπαϊκό και εν πολλοίς διεθνοποιημένο σ ύ μ π λ ε γ μ α πολιτικών και παρασιτικών κύκλων της χάρτινης οικονομίας ΔΕ θα είχε βρει εύκολα δρόμους στην Ελλάδα αν δεν είχε και τις προσβάσεις και τα προγεφυρώματα με ομοϊδεάτες καθώς και με μονεταριστικούς και τοκογλυφικούς κύκλους κοινών συμφερόντων ,στο πολιτικοοικονομικό λόμπυ των Αθηνών.
Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, με τις πρωτοβουλίες του ανέδειξε τη βαθιά κρίση και την ανυπαρξία ηγεσίας στην Ε.Ε., στα πλαίσια της προφανούς απαίτησης του να κυριαρχήσει η πολιτική και οι πολιτικές ρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις απέναντι στη ζούγκλα του νεοφιλελεύθερου γκρουπ της κεντρικής Ευρώπης με επικεφαλής τη γερμανική δεξιά.
Είναι η ώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί μαζί με τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη ,αλλά και της προοδευτικής διεθνούς κοινότητας να α π ο μ ο ν ώ σ ο υ ν και να οδηγήσουν σε ήττα αυτό το μοντέλο της οικονομικής και κοινωνικής ζούγκλας που κινείται με όρους οικονομικής αποικιοκρατίας, υπέρ-συγκέντρωσης πλούτου και πλεονασμάτων, ευτελών εξαγορών επιχειρήσεων, βίαιου καταμερισμού ανάμεσα σε χώρες εξαγωγών και σε άλλες εισαγωγών, με διάλυση της παραγωγικής τους βάσης και την οδήγηση τους σε χώρες διαρκώς ελλειμματικές. ,διαρκώς χαμηλής ανταγωνιστικότητας, με διαρκή υποβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού και των δεικτών της ανθρώπινης ανάπτυξης.
Είναι η ώρα οι ευρωπαϊκοί λαοί με τις προοδευτικές δυνάμεις τους να επιβάλουν αλλαγή πορείας στο βάρβαρο σχέδιο του σκληρό ευρώ που συνεπάγεται: μείωση εισοδημάτων ,μείωση του μισθολογικού κόστους εργασίας, ανεργία, κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους ,μια νέα φτώχεια ,μια νέα ύφεση σε όλη την Ευρώπη.
Ο πρωθυπουργός με άλλους ηγέτες της Ε.Ε. συγκρότησαν σχέδιο για τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου. ΔΕΝ είναι η λύση. Θα είναι μια νομική βάση, μια ρύθμιση πειθαρχίας και ποινολογίου εφαρμογής της συνθήκης του Μάστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας. Η Ε.Ε χρειάζεται επειγόντως ηγεσία. Χρειάζεται ένα δημοκράτη αριστερό ευρωπαίο Ντε Γκωλ ή ένα Φ. Μιτεράν. Μπορεί να είναι από το Νότο! Από την περιφέρεια. Η κεντρική Ευρώπη βρίθει από ατζέντηδες. Ο ένας ήθελε να προβεί σε κατασχέσεις σε βάρος του λαού της Ισλανδίας, η άλλη προωθεί πωλήσεις τανκς και α/φών Γιουροφάιτερ, ο άλλος πολεμικές φρεγάτες, ο άλλος εκπροσωπεί μια χώρα των εξωχώριων και των φορολογικών παραδείσων .
Χρειάζεται μια συμμαχία ηγετών με όραμα για μια Ευρώπη της δημοκρατίας ,της παραγωγής ,της καινοτομίας, της γνώσης ,της ευημερίας των λαών ,με νέους κανόνες αμοιβαιότητας με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ,που πρέπει να υποχρεωθεί στο τερματισμό του καπιταλισμού καζίνο. Όπου η πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ πρέπει να επιβάλει στην πράξη και όχι στα λόγια, τη περίφημη Regulation στο χρηματοπιστωτικό σύστημα .
Και παράλληλα οι χώρες του πλεονάσματος δηλαδή σήμερα η Κίνα και η Γερμανία να υλοποιήσουν τις υποδείξεις προς αυτές, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, (ιδιαίτερα η Γερμανία που κάνει υποδείξεις να προσφύγουν άλλες χώρες στο ΔΝΤ ας πειθαρχήσει η ίδια στα κελεύσματα του ΔΝΤ). Να σταματήσουν τις επιθετικές και επεκτατικές πολιτικές όταν στο εσωτερικό τους, η προκλητική συγκέντρωση πλούτου από τους ολίγους, η ανεργία, η φτώχεια, οι συνθήκες περιβαλλοντικού και οικονομικού και κοινωνικού Dumping είναι παράδειγμα προς αποφυγή.(Οι εργαζόμενοι σε αλυσίδες καταστημάτων στη Γερμανία ,αμείβονται λιγότερο από ότι στη Τουρκία και οι χαμηλόμισθοι στη Κίνα με δύο δολάρια ημερομίσθιο).
3. Η ΝΕΑ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ. Μεταρρυθμίσεις και εναλλακτικές επιλογές.
Μπορούμε να οργανώσουμε μια ΝΕΑ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ, την επιτήρηση των πολιτών, των εργαζόμενων, των παραγωγών, των επιχειρήσεων, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ,της νέας γενιάς σε όλες τις στρατηγικές επιλογές και στις μέχρι τώρα αποφάσεις της Ε.Ε,
Μετά τη χρηματιστηριακή και τη χρηματοπιστωτική κρίση, είμαστε στη τρίτη κρίση, τη δημοσιονομική. Οι μεγαλοστομίες, τα Show, τα ‘’μεγάλα σκηνικά’’. η δραματολογική προσέγγιση των δεδομένων μας εμποδίζουν να συγκροτήσουμε πολιτικές ,σχέδιο και εναλλακτική λύση .
Ο Γ. Παπανδρέου πρέπει να επιμείνει σε ένα άμεσο μεταρρυθμιστικό σχέδιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να λάβει ‘’σάρκα και οστά’’ η πρόταση Σαρκοζί για μια οικονομική κυβέρνηση στην Ε.Ε.
Εδώ και τώρα:
-Να θεσμοθετηθεί και να τοποθετηθεί υπουργός οικονομικών της Ένωσης .
– Να θεσμοθετηθεί ενιαίο φορολογικό σύστημα για όλη την Ε.Ε.
-Να τροποποιηθεί το καταστατικό της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας .Η ΕΚΤ θα δανείζει τις χώρες.
-.Να καταργηθούν άμεσα οι τοκογλυφικές διατάξεις με τις οποίες η ΕΚΤ δανείζει τράπεζες και οι τράπεζες να έχουν μετατραπεί σε τοκογλυφικά δίκτυα σε βάρος των χωρών της Ένωσης, δανείζοντας τις χώρες.
-Να καταργηθούν άμεσα οι διατάξεις με τις οποίες η ΕΚΤ αναγνωρίζει μόνο την αξιολόγηση των οικονομιών των χωρών της Ένωσης, από κερδοσκοπικές ,επενδυτικές και χρηματιστηριακές εταιρίες.
-Να θεσμοθετηθούν τα ευρωομόλογα ως διαδικασία ισότιμου δανεισμού χωρών με το ίδιο νόμισμα και να παύσει η νεοαποικιακή και νεοφιλελεύθερη πρακτική της ΕΚΤ.
- Να συγκροτηθεί έκτακτη Πανευρωπαϊκή Διάσκεψη με σώμα κοινά αποδεκτό(Αντιπροσωπείες κυβερνήσεων ,κοινοβουλίων, ευρωκοινοβουλίου, εκπροσώπων των εργαζόμενων. των επιχειρήσεων ,των αγροτών ,των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ,των νέων ), με δύο θέματα:
α) Αναθεώρηση της συνθήκης του Μάαστριχτ όπως αναθεωρήθηκε με τη συμφωνία της Λισαβόνας.
β) Αναθεώρηση του Συμφώνου της Σταθερότητας. Τίποτε δεν είναι αναλλοίωτο ,τίποτε δεν είναι ακλόνητο, τίποτε δεν είναι αιώνιο. Οι άνθρωποι αποφασίζουν για αποφάσεις των ανθρώπων.
4. Η δημοσιονομική επιτήρηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
.Η κυβέρνηση προκειμένου να μειώσει τις δαπάνες και να αυξήσει τα έσοδα για την αντιμετώπιση των αναγκών εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος:
α) Επέλεξε πολιτικές με βάση τα αποτέλεσμα και όχι τα αίτια.
β) Δεν προχώρησε ΑΜΕΣΑ, ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΗΝΑ, σε διαφοροποιημένες πηγές δανεισμού, προκειμένου να προβεί σε δημόσιες επενδύσεις ,στην αναθέρμανση της οικονομίας και στη τόνωση της ζήτησης.
γ) Αντίθετα αποφάσισε μέτρα περιοριστικών πολιτικών, μείωσης των εισοδημάτων ,πολιτικές επιβολής έμμεσης φορολογίας ,λιτότητας και περιορισμού της ζήτησης.
δ) Οι επιλογές αυτές αποτελούν τη κλασική συνταγή του νεοφιλελευθερισμού οδηγούν σε ύφεση ,σε διόγκωση της ανεργίας σε νέες ανισότητες σε βάρος της μισθωτής εργασίας και των μικρομεσαίων οικονομικών δραστηριοτήτων.
ε) τα μέτρα είναι άδικα και θα αποδεχτούν αναποτελεσματικά, ’όπως αποδείχτηκε από εμπειρίες άλλων χωρών που υπεβλήθησαν στη καταστροφή ενός μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων των χωρών τους. Από αντίστοιχα μονεταριστικά σχέδια λιτότητας.
στ) Χωρίς ανάπτυξη, χωρίς παραγωγή πλούτου, όσα δάνεια ,όση φορολογία και όσες μειώσεις εισοδήματος, δεν αποτελούν τη λύση. Πέραν του λόγου ότι με την ύφεση και τη μείωση του πλούτου της χώρας, είναι προφανής και η μείωση των φορολογικών εσόδων.
Τα τελευταία δέκα χρόνια το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε 300δις ευρώ ως χρεολύσια έναντι του δημοσίου χρέους. Δηλαδή κατέβαλε στους τοκογλύφους κεφάλαιο αντίστοιχο του χρέους. Δεν είμαστε ούτε υπήκοοι ,ούτε ιθαγενείς. Δεν χρειαζόμαστε μυστικισμό και παρασκήνιο .Χρειαζόμαστε αυτογνωσία. Χρειαζόμαστε ανάλυση και πληροφόρηση. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΙΤΕ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ ΣΕ ΧΑΛΚΕΙΑ ‘’ΕΙΔΗΣΕΩΝ’’ ΕΙΤΕ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ ΕΚΠΟΜΠΩΝ.
Τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας κινήθηκαν κατά μέσο όρο στο 4,5έως 5% του ΑΕΠ. Και οι κυβερνήσεις της εν λόγω περιόδου προέβαιναν σε δανεισμό στο ίδιο ύψος με τη αύξηση του ΑΕΠ!! Ήταν την ίδια περίοδο που με επιλογές των κυβερνήσεων διπλασιάστηκαν οι δαπάνες στο δημόσιο. Είναι προφανές ότι δεκάδες δις ευρώ ετησίως και εκατοντάδες δις ευρώ τα τελευταία χρόνια δεν καταναλώθηκαν για τον διπλασιασμό των δαπανών του δημοσίου που είχε ένα μέσο ετήσιο κύκλο δαπανών 80δις ευρώ. Και είναι προφανές τα υπόλοιπα 200δις ευρώ ετησίως επί δέκα πέντε χρόνια αποτέλεσαν τη δεξαμενή του επταπλασιάσου του πλούτου-ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ- από το 20%των πιο πλούσιων Ελλήνων, όταν οι μισθωτοί έπαιρναν αυξήσεις με βάση τον πληθωρισμό , και όταν το απέναντι 20% ζούσε και ζει στο όριο της φτώχειας. Ήταν η δεκαπενταετία του πλουτισμού από τη παραοικονομία, τη φοροδιαφυγή-30δις ετησίως-την εισφοροδιαφυγή, 7δις ετησίως, την αδήλωτη εργασία 20 και πλέον δις ετησίως.
ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΚΗ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΗ ΚΑΝΕΙ. ΑΥΤΗ Η ΔΙΚΗ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Και είναι έσχατος αποπροσανατολισμός ότι η μισθωτή εργασία, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, καθόρισε την παρούσα δημοσιονομική κρίση. Τα δευτερεύοντα δεν μπορούν να βαπτίζονται σε πρωτεύοντα. Και ότι με την αναζήτηση ορισμένων κλεμμένων θα αποδοθεί –ιστορικά- δικαιοσύνη. Αυτού του τύπου αναζήτησης και προπαγάνδας ,περί δικαιοσύνης ,εξυπηρετεί τη παρασιτική ολιγαρχία, διαπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα και τους νεοφιλελεύθερους και μονεταριστικούς κύκλους των Βρυξελλών, της Φραγκφούρτης και, βεβαίως, των Αθηνών.
Τέλος, είναι γνωστό ότι ο Πρωθυπουργός, αξιολογώντας το χαρακτήρα των μέτρων λιτότητας, τα έθεσε εκτός πλαισίου ΠΑΣΟΚ, προς λύπη βέβαια αρκετών αξιωματούχων σοσιαλ-φιλελεύθερων προσανατολισμών καθώς και πολλών άλλων που είναι γνωστοί θιασώτες μονεταριστικών προγραμμάτων λιτότητας. Ανακούφισε όμως εκατομμύρια έλληνες πολίτες ανεξάρτητα από πολιτικές αναφορές .ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΗΜΕΡΑ Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΟΜΩΣ, ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΙΝΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ, ΚΑΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ,ΣΤΟ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ .
Πέντε μήνες μετά τη μεγάλη νίκη ,είναι απαραίτητη η ΕΠΑΝΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΠΟΡΕΙΑΣ.
Γιατί δεν μπορεί να είναι ο Πρωθυπουργός ο ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΝ, άλλων παραγόντων και κύκλων ως προς τις επιλογές ΣΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ.
Ποια είναι σήμερα η Κεντρική φυσιογνωμία και η ταυτότητα σε σημαντικούς τομείς. ΠΟΙΟΙ έχουν την Ατζέντα, ποιοι ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ την ‘’ημερήσια διάταξη’’, τη δημόσια συζήτηση. Δεν χρειάζεται άλλα παπαγαλάκια ότι πρέπει να φτωχύνει η ελληνική κοινωνία για να γίνει ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία, Δεν κινδυνεύει το έθνος. Το Έθνος θέλει ΘΕΤΙΚΟΥΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΕΜΠΡΑΚΤΟΥ! Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλο εμπόριο φόβου και καταστροφών, η χώρα δεν έχει ανάγκη από τη υποκρισία και το κυνισμό των παρασιτικών κύκλων που κινούνται και σε κυβερνητικούς κύκλους. Η χώρα θέλει σχέδιο, προοπτική .
Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε από την ομιλία της Καγκελαρίου της Γερμανίας στη Γερμανική βουλή μόλις πριν τρις ημέρες: ‘’Το Γερμανικό δημόσιο θα προβεί σε δανεισμό 80 δις ευρώ προκειμένου να προβούμε σε επενδύσεις .Δεν θα ακολουθήσουμε πολιτικές λιτότητας’’!! Η κυβέρνηση μιας χώρας του Ευρώ προβαίνει στα αυτονόητα.
Μετά την ανακοίνωση του δημοσιονομικού προγράμματος της κυβέρνησης ακολούθησε ακατάσχετη κινδυνολογία .Όλοι κρίνουμε και κρινόμαστε. Η πραγματική οικονομία στην Ευρωζώνη είναι της τάξης των 9,5 τρις ευρώ. Και οι ευρωπαϊκές τράπεζες κατέχουν τίτλους αξίας 41 τρις Ευρώ, εκ των οποίων τα 26 τρίς είναι τοξικά σκουπίδια λαφυραγώγησης των εισοδημάτων και των κερδών παραγωγικών επιχειρήσεων ΟΧΙ στις ΗΠΑ! Στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Και η κατώτερη των περιστάσεων και πολιτικά ανύπαρκτη ηγεσία της Ε.Ε ταλανίζεται, άγεται και φέρεται και ‘’δείχνει’’ ως υπεύθυνη για τη κρίση την ελληνική οικονομία που το μέγεθος της στο σχηματισμό του Ευρωπαίκού πλούτου δεν υπερβαίνει το 2,5%!.
Είναι προφανές ότι αν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 25 Μαρτίου δεν υποστηριχθούν ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ που έθεσε η Ελληνική Κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός πρέπει να προβεί άμεσα, χωρίς ταλαντεύσεις και χρονοτριβές, σε αίτημα δανεισμού από άλλες χώρες που διαθέτουν πλεονάσματα και να σταματήσει τη φθοροποιό φιλολογία περί της προσφυγής ή όχι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ. ΕΙΝΑΙ Η ΥΦΕΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΡΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό επίπεδο κινητοποιεί ήδη προοδευτικές δυνάμεις για την άμεση στροφή προς πολιτικές ριζοσπαστικών αλλαγών , προοδευτικής κατεύθυνσης .Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση ,πρώτα με τη κατάρρευση των χρηματιστηρίων , στη συνέχεια με τη χρηματοπιστωτικό κράχ και τώρα με τη δημοσιονομική κρίση που έχουν περιέλθει ή είναι προ των πυλών δεκάδες ανεπτυγμένες χώρες, συμπίπτει με τη χρόνια, σοβούσα ενδογενή κρίση του -μη- παραγωγικού μοντέλου της χώρας μας και τις συντηρητικές επιλογές των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων ,προκαλεί ήδη μεγάλες δυσχέρειες , αλλά την ίδια στιγμή δημιουργεί δυνατότητες για θετικές εξελίξεις και δημιουργικές προοπτικές για τη χώρα αλλά και τον απανταχού ελληνισμό.
Ήδη βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις και έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δύο δρόμων: Ο ένας, εστιασμένος σε ριζοσπαστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις οδηγεί με την καθοδηγητική δύναμη μιας ισχυρής κοινωνικής πρωτοπορίας στην οικοδόμηση βιώσιμου αναπτυξιακού μοντέλου, κοινωνίας συνοχής, οικονομικής και κοινωνικής δημοκρατίας, στον εμπλουτισμό της πολιτικής δημοκρατίας μέσω της ανατροπής του κατεστημένου συσχετισμού δύναμης και σε ένα ισχυρό λόγο διεθνώς .
Ο άλλος δρόμος, εστιασμένος σε διαχειριστικές, κοντόφθαλμες επιλογές οδηγεί στην εμπέδωση μονεταριστικών και δεξιών αντιλήψεων, σε περαιτέρω αναδιανομή πλούτου από τους λιγότερο προνομιούχους πολίτες προς την άρχουσα τάξη, στην επιβίωση του παρασιτικού και αντί- αναπτυξιακού μοντέλου και εν τέλει στην κυριαρχία κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων που θα οδηγούν σε περαιτέρω κρίσεις το τόπο.
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ αλλά και ευρύτερα προοδευτικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις και οι δυνάμεις της δημοκρατικής αριστεράς οφείλουμε να βρούμε σημεία προσέγγισης ,κοινού βηματισμού ,συνεργασιών , ανάλυσης και δράσης διεθνώς, πανευρωπαϊκά και σε εθνικό επίπεδο, με στόχο την υλοποίηση των απαιτουμένων αλλαγών. Χρειαζόμαστε τις συλλογικότητες εκείνες που θα κινητοποιήσουν το λαό, τη νεολαία, τις παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου και που θα σηματοδοτήσουν το πέρασμα σε μια άλλη ιστορική φάση για τη χώρα.
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΗΜΕΡΑ:
Η διεθνής συγκυρία χαρακτηρίζεται από τη δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, στο χρηματοπιστωτικό τομέα, στις δημοσιονομικές προοπτικές αλλά και στην πραγματική οικονομία, η οποία και ανέδειξε τις κομβικές, συστημικές ανισορροπίες του.
Η παρούσα κρίση ήρθε ως συνέχεια μιας σειράς κρίσεων: των εταιριών υψηλής τεχνολογίας στις ΗΠΑ, στις ασιατικές τίγρεις, στη Ρωσία με την κατακρήμνιση του ρουβλίου, η προ δεκαετίας κρίση στην Αργεντινή και ευρύτερα στη Λ. Αμερική, υπό τις επιταγές του ΔΝΤ, η μακροχρόνια οικονομική στασιμότητα ή ασθενική ανάπτυξη στην ΕΕ, η κρίση των τροφίμων πριν δύο χρόνια σε μια σειρά κρατών και η εντεινόμενη περιβαλλοντική κρίση συνιστούν κάποια από τα βασικά παραδείγματα σοβαρών κρίσεων σε εστίες του καπιταλισμού, είτε στο κέντρο, είτε στην «περιφέρεια». Οι κρίσεις αυτές αντιμετωπίστηκαν με ευκαιριακά εργαλεία, με νομισματικά παιχνίδια και προκλητικές κερδοσκοπίες και τοκογλυφικές πρακτικές, αλλά και με επικίνδυνη στροφή στον ιμπεριαλισμό και τον μιλιταρισμό, από πλευράς ΗΠΑ.
Στην ανάλυση της παρούσας κατάστασης κυριάρχησε η πολιτικά αντιδραστική εκείνη η αποτίμηση που δίνει έμφαση στα συγκυριακά χαρακτηριστικά της κρίσης. Οι αιτίες της όμως είναι βαθιές και βρίσκονται στις δομικές αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού και τη θηριώδη διεύρυνσή τους μέσα από την κερδοσκοπική και ιμπεριαλιστική του φύση, του καπιταλισμό- καζίνο.
Η παρούσα κρίση δεν αφορά απλά μία μορφή του καπιταλισμού. Χτυπά στην καρδιά του, στο ανώτερο εξελικτικό του στάδιο. Γι’ αυτό και τα παραδοσιακά εργαλεία είτε αποτυγχάνουν είτε εμφανίζονται κατώτερα των περιστάσεων.
Αναδεικνύονται λοιπόν σήμερα οι κρίσιμες διεθνείς, καπιταλιστικές ανισορροπίες: πρώτον, η διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα και η επικυριαρχία της άυλης οικονομίας επί της παραγωγής, με εντεινόμενο ρυθμό μετά την κατάρρευση των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας στις αρχές του νέου αιώνα στη Silicon Valley, η αποθέωση των ομολόγων και των παραγώγων τους, των διαφόρων τραπεζικών προϊόντων- συχνά επισφαλών- και φυσικά των χρηματιστηριακών παιχνιδιών ενθάρρυναν τη δημιουργία μιας παγκόσμιας και κύρια στις δυτικές χώρες, φούσκας, η οποία έσκασε με πάταγο. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός ολοένα και λιγότερο εδράζεται σε υλικά στοιχεία. Ο κυρίαρχος ρόλος περνά σε λογιστικές έννοιες και αυθαίρετες νοητικές κατασκευές, που απλά ενισχύουν την προϊούσα υποταγή της παραγωγής και της πραγματικής οικονομίας στην κερδοσκοπία. Η παγκόσμια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ αποτιμήθηκε φέτος στο ύψος των 60 τρις δολάρια. Και η ΧΑΡΤΙΝΗ , μόνο από τα παράγωγα, στο ύψος ων 520τρις δολάρια!!
Δεύτερον, η οικονομική- παραγωγική ανισορροπία. Η τάση μετακίνησης του βιομηχανικού κεφαλαίου αλλά πλέον και τμημάτων της οικονομίας τη γνώσης, από τις παραδοσιακές δυτικές χώρες σε χώρες της Ασίας, με προεξάρχουσες την Κίνα και την Ινδία και σε κράτη της Λ. Αμερικής και της ΝΑ Ευρώπης τείνουν προς μία βίαιη εξίσωση προς τα κάτω για τους εργατικούς και μίκρο ή μέσο- αστικούς πληθυσμούς των δυτικών κρατών, γεγονός με ευρύτερες συνέπειες στον παγκόσμιο οικονομικό κύκλο.
Τρίτον, η γεωπολιτική ανισορροπία. Οι τεκτονικές αλλαγές της μετακίνησης του καπιταλιστικού κέντρου από τη Δύση στην Ανατολή και εν μέρει στη Ν. Αμερική δημιουργούν το υπόστρωμα των διακρατικών εντάσεων, που προκύπτουν μέσα από την πορεία διακρατικών και ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οι διεθνείς σχέσεις και το θεσμικό εποικοδόμημά τους δοκιμάζονται ως προς τη σταθερότητά τους και θα δοκιμαστούν έτι περαιτέρω στο κοντινό μέλλον. Η Κίνα αναδεικνύεται σε κρίσιμο οικονομικό εταίρο αλλά και ανταγωνιστή των ΗΠΑ και των υπολοίπων δυτικών κρατών, συμμετέχει ενεργά στο ενεργειακό «παιχνίδι», εντείνει την προσπάθειά της για γεωπολιτική επιρροή και αυξάνει τις στρατιωτικές της ικανότητες. Οι σχέσεις αλληλεξάρτησης με τις ΗΠΑ δεν είναι διόλου ανέφελες. Η παρέμβαση της Κίνας σε κρίσιμες από άποψη πλουτοπαραγωγικών πόρων περιοχές, η ισχυρή ρευστότητά της, το μέγεθός της αλλά και οι σχέσεις καχυποψίας ή και ανταγωνιστικότητας που διατηρεί με άλλες ασιατικά κράτη, όπως είναι η Ινδία, οι αθέμιτες εμπορικές πρακτικές που συχνά ακολουθεί αλλά και η διατήρηση του γουάν σε χαμηλά επίπεδα πυροδοτούν εντάσεις που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει εάν θα λειανθούν μέσω μιας εταιρικής σχέσης ΗΠΑ και Κίνας ή θα ενισχυθούν. (Ήδη η Κίνα πιέζεται από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε να προβεί σε ανατίμηση του εθνικού της νομίσματος.)
Ταυτόχρονα, νέοι πόλοι όπως η Ινδία και η Ρωσία αλλά και η Βραζιλία, μαζί με αναδυόμενες περιφερειακές δυνάμεις επιδιώκουν να χαράξουν την πορεία τους με μεγαλύτερη αυτονομία από τις ΗΠΑ, δομώντας νέες συμμαχίες. Η έλλειψη θεσμών παγκόσμιας δημοκρατικής διακυβέρνησης πιθανόν θα οδηγήσουν σε εντάσεις και συγκρούσεις.
Τέταρτον, η νομισματική ανισορροπία. Η επιλογή του φθηνού δολαρίου ευθέως πλήττει τις εξαγωγές των κρατών- μελών της ΟΝΕ, κατάσταση ευρισκόμενη στην καρδιά της επίθεσης σήμερα εναντίον της Ελλάδας και σύντομα όπως όλα δείχνουν και εναντίον άλλων κρατών, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία. Η πρόσδεση του γουάν στο δολάριο ενισχύει τις εξαγωγές των Κινέζων εις βάρος των ΗΠΑ και της ευρωζώνης. Η ισχύς του δολαρίου ως του κατεξοχήν διεθνούς νομίσματος δίκαια τίθεται εν αμφιβόλω, την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει στον ορίζοντα συμφωνία για κανόνες ρύθμισης των ισοτιμιών ή πολύ περισσότερο για ένα διεθνές κοινό νόμισμα- καλάθι νομισμάτων ως σταθερό σημείο αναφοράς.
Πέμπτον, η ανισορροπία στον τομέα της γνώσης. Ενώ η επιστημονική εξέλιξη προσφέρει τεράστιες δυνατότητες βιώσιμης ανάπτυξης με ανθρώπινη και κοινωνικά δίκαιη φύση, η ιδιωτική και συχνά κερδοσκοπική χρήση αυτής, τόσο διεθνώς όσο και στο εσωτερικό των κρατών έχει διαμορφώσει ένα γιγαντιαίο γνωστικό και τεχνολογικό χάσμα, εις βάρος των φτωχότερων τάξεων και κρατών.
Έκτον, η περιβαλλοντική ανισορροπία. Παρότι η οικολογική κρίση πλήττει το σύνολο του πλανήτη και της ζωής σε αυτόν, περισσότερο πλήττει τους φτωχότερους πληθυσμούς. Ένα μεγάλο τμήμα της μετανάστευσης αλλά και των εμπόλεμων συρράξεων λαμβάνει χώρα και θα συντελείται ακόμα περισσότερο στο μέλλον εξαιτίας περιβαλλοντικών αιτιών.
Απέναντι στον παγκόσμιο καπιταλισμό, η αριστερά όλων των τάσεων και αποχρώσεων διεθνώς απέτυχε έως σήμερα να ορθώσει το ανάστημά της και να παλέψει για αντί- συστημική εναλλακτική πορεία. Οι αφελείς απόψεις περί συνταγής Brown ή Obama που θα σταματούσαν την κρίση και μάλιστα προς προοδευτική κατεύθυνση έχουν ήδη διαψευστεί. Μετά από 20 έτη αναδιανομής εισοδήματος υπέρ των ελίτ, ένα χρόνο αφότου η αναδιανομή εισοδήματος αυτή εντάθηκε διότι ο τραπεζικός τομέας κρίθηκε ως “too big to fail” και άρα χρησιμοποιήθηκαν προς διάσωσή του τα χρήματα των φορολογουμένων, τώρα επιχειρείται τρίτη φάση αναδιανομής πάλι υπέρ των ελίτ, στη βάση της κερδοσκοπίας με τα ομόλογα των κρατών και με στόχο την «εξυγίανση» των δημοσιονομικών των κρατών.
Αποδεικνύεται πλέον ότι δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση μέσα από το ίδιο το σύστημα που δημιούργησε την κρίση. Τουλάχιστον όχι για τους πολλούς, όχι για τους λαούς. Μόνο η οργάνωση μιας ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ απέναντι σε αυτό το σύστημα , με τη δημοκρατική και σοσιαλιστική αριστερά σε μια ΝΕΑ ΗΓΕΜΟΝΙΑ μπορεί να οδηγήσει σε μια ΘΕΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ τους λαούς ,τις κοινωνίες, τις παραγωγικές οικονομικές δραστηριότητες από το να πληρώσουν ένα δυσβάσταχτο ανθρώπινο, περιβαλλοντολογικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος για την επιβίωση των παγκόσμιων καπιταλιστικών ελίτ.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ:
Η κρίση του καπιταλισμού και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και βεβαίως στην Ευρωζώνη όχι μόνο εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα αλλά κατέδειξε και κομβικές αδυναμίες τους σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.
Πρώτο προβληματικό στοιχείο τόσο της ΕΕ, όσο και της ΟΝΕ είναι η έλλειψη συλλογικής, ευρωπαϊκής ταυτότητας σε επίπεδο λαών. Ως δημιουργήματα των ελίτ των ευρωπαϊκών κρατών και χωρίς επαρκή δημοκρατική νομιμοποίηση και έλεγχο, τόσο η ΕΕ όσο και η ΟΝΕ λειτουργούν χωρίς επαρκή δημοκρατικό έλεγχο από τους πολίτες, σε καθεστώς αδιαφάνειας και προς όφελος των lobbies και των ελίτ. Η περίπτωση της καταψήφισης της συνθήκης της Λισαβόνας και η επαναφορά της έως ότου υπερψηφιστεί είναι ενδεικτική της αποστασιοποίησης της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και των εθνικών κυβερνήσεων από τις λαϊκές απαιτήσεις.
Δεύτερο στοιχείο της προβληματικής είναι η έλλειψη συλλογικού υποκειμένου και σε επίπεδο κορυφής. Είναι σαφές ότι εντός της ΕΕ των 27 αλλά και εντός της ΟΝΕ η αλληλεγγύη έχει μάλλον περιορισμένα όρια. Μια σειρά ζητημάτων, από την υπόθεση του μεταναστευτικού έως την εκβιαστική αυτό- εξαίρεση της Τσεχίας από την ΕΣΔΑ και από τον πόλεμο στο Ιράκ έως τη διαχείριση της τωρινής παγκόσμιας κρίσης αναδεικνύουν κρίσιμα χάσματα μεταξύ των επιδιώξεων των εθνικών κυβερνήσεων. Ακόμα περισσότερο η παρούσα κατάσταση ανέδειξε τρία κέντρα ή αλλιώς τρεις γραμμές σε επίπεδο ΕΕ: την κυρίαρχη γερμανική άποψη, η οποία επιβάλλει το σκληρό ευρώ στην ευρωζώνη και τη βίαιη δημοσιονομική περιστολή, από κοινού με την ΕΚΤ, προς όφελος του ζουρλομανδύα του Μάαστριχτ. Η γαλλική γραμμή που εν μέρει συντάσσεται με τη γερμανική, εξασφαλίζοντας όμως για την ίδια τη δυνατότητα να ακολουθεί μια πιο ευέλικτη δημοσιονομική πολιτική. Η τρίτη είναι η αγγλική αντίληψη τη αποστασιοποίησης από τα «προβλήματα» της ηπειρωτικής Ευρώπης, στο πλαίσιο της σύμπλευσης με τις ΗΠΑ σε μια έως πρότινος επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, υπέρ των τραπεζών κυρίως βέβαια, που σταδιακά δίνει τη θέση της σε εντονότερη περιστολή, εις βάρος των πολιτών φυσικά. Οι χώρες της Μεσογείου και της ευρωπαϊκής περιφέρειας δεν έχουμε διαμορφώσει μέχρι σήμερα μια κοινή αντίληψη. Εδώ αναδεικνύεται ένα κρίσιμο έλλειμμα από πλευράς του μεσογειακού νότου.
Τρίτο προβληματικό στοιχείο είναι αυτό που έχει να κάνει με την εξαιρετικά μεγάλη αυτονομία της ΕΚΤ και τη συνακόλουθη μονόπλευρη προσήλωσή της στη δημοσιονομική περιστολή και το ισχυρό ευρώ. Η νομισματική πολιτική επιβάλλεται στην οικονομία, φυλακίζοντας την ανάπτυξη. Η καθυστερημένη μείωση των επιτοκίων όταν ξεσπούσε η κρίση ακολουθείται από την προσήλωση στο υπερτιμημένο ευρώ, εις βάρος των ευρωπαϊκών προϊόντων και μάλιστα των λιγότερων ισχυρών οικονομιών και κρατών.
Τέταρτο σημείο είναι η έλλειψη κρίσιμων οικονομικών εργαλείων και θεσμών οικονομικής διακυβέρνησης εντός της ΕΕ και της ΟΝΕ. Οι συζητήσεις περί ευρωομολόγου και προσπάθειας διάσωσης της ελληνικής οικονομίας- αργότερα ίσως και άλλων- αποδεικνύουν ότι η ΟΝΕ δε σχεδιάστηκε κατά τρόπο που να παρέχει τη δυνατότητα αντιμετώπισης ιδιαίτερων και κρίσιμων καταστάσεων.
Πέμπτον, η εμμονή στους αντί- αναπτυξιακούς όρους του Μάαστριχτ και στη δημοσιονομική περιστολή εις βάρος των πολιτών των κρατών μελών, προς όφελος ενός ισχυρού ευρώ πλήττουν την ίδια τη συνοχή της ζώνης του Ευρώ. Το ευρώ σήμερα απειλείται από τη μονεταριστική ορθοδοξία και όχι από το έλλειμμα της Ελλάδας, το οποίο είναι ασήμαντο για την οικονομία της ευρωζώνης.
Έκτον, ο ίδιος ο σχεδιασμός της ευρωζώνης τόσο σε οικονομικό, όσο και σε δημοσιονομικό επίπεδο είναι προβληματικός. Μέσα στη ζώνη του ευρώ αλλά και στην ΕΕ τείνουν να επιβληθούν οι πολλαπλές ταχύτητες, όπου ορισμένες χώρες με πρώτη τη Γερμανία αλλά και τη Γαλλία και την Ιταλία ίσως θα παράγουν, κάποιες άλλες θα προσφέρουν υπηρεσίες σχετικά μεγάλης εξειδίκευσης και κάποιες άλλες θα είναι περιφερειακές οικονομίες που θα καταναλώνουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες των πρώτων και των δεύτερων. Δημιουργείται μια παραγωγική- οικονομική και έπειτα δημοσιονομική ανισοκατανομή και ανισορροπία. Η ΕΕ ευρύτερα και η ΟΝΕ ειδικότερα καθίστανται πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ των εθνικών ελίτ, εις βάρος των πολιτών.
Έβδομον, το τεράστιο κοινωνικό έλλειμμα. Η ανταγωνιστικότητα με όρους κοινωνικού και μισθολογικού dubbing, η διάλυση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας, οι επισφαλείς μορφές εργασίας και η διόγκωση του χάσματος Βορρά- Νότου απονομιμοποιούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όπως και της ΟΝΕ και μεσοπρόθεσμα το δυναμιτίζουν.
Όγδοον, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει αξιόπιστος σχεδιασμός για τη διεθνή θέση της ΕΕ ή της ΟΝΕ, τόσο στο θέμα της διεύρυνσης και των σχέσεων με τους άλλους σημαντικούς γεωπολιτικούς πόλους, όσο και σε σχέση με τα δικά της νεότευκτα όργανα και τη στελέχωσή τους.
Συμπερασματικά, στην Ευρώπη όπως και διεθνώς, σε επίπεδο βάσης, δηλαδή λαών λείπει η διεθνιστική εκείνη αριστερά που θα κινητοποιήσει συλλογικότητες και θα πυροδοτήσει μαζικούς και νικηφόρους αγώνες. Εξαιτίας και παράλληλα με αυτήν την έλλειψη απουσιάζει σε επίπεδο κορυφής η ηγεσία ή οι ηγεσίες εκείνες που μπορούν να χτυπηθούν με την κατεστημένη γραφειοκρατία και τους κερδοσκοπικούς κύκλους που κρατούν ομήρους εκατομμύρια πολίτες, δίδοντας προοδευτική και δημοκρατική διέξοδο στην κρίση και τις ευρωπαϊκές αγκυλώσεις.
Η κατάσταση στην Ελλάδα:
Στη χώρα μας ίσως για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση σοβεί ταυτόχρονα και τόσο βαθιά, κρίση οικονομική, θεσμική, πνευματική και εν τέλει πολιτική. Το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα με συντηρητικές ηγετικέ ομάδες ΚΥΡΙΩΣ ΠΡΟΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΕΣ , χωρίς βαθύτερες επιδιώξεις και στρατηγικές, έχει πια ξεπεράσει τα όριά του, λυγίζει υπό το βάρος εξελίξεων που δεν μπορεί να αντιληφθεί και το κυριότερο έχασε τη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ έναντι της κυρίαρχης τάξης και της παραεξουσίας των ΜΜΕ. Στη χώρα κυριαρχούσε και κυριαρχεί ένα ντόπιο, κατεστημένο που βασικοί του πυλώνες ήταν και είναι η παρασιτική γραφειοκρατία ενός ιδιότυπου κοινωνικού συντηρητισμού μικροαστικού χαρακτήρα, τους ελεγχόμενους θύλακες εξουσίας συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής ελίτ και στην τα παρασιτικά κερδοσκοπικά ιδιωτικό- οικονομικά συμφέροντα που αποτελούν και τη ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΑ βάση του εν λόγω συστήματος..
Υπήρξαν δύο κρίσιμες εξελίξεις που ώθησαν το κατεστημένο αυτό σε μια διαρκώς εντεινόμενη πορεία «αποσύνθεσης». Η πρώτη και κυριότερη ήταν η «στενή σύνδεση» της Ελλάδας στον πυρήνα των καπιταλιστικών χωρών ,αρχικά μέσω της ΕΟΚ- ΕΕ και αργότερα μέσω της ΟΝΕ. Η διαδικασία αυτή «μίκρυνε» τους χρόνους συγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας με τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός εισέρχεται πιο γρήγορα και πιο έντονα στις εσωτερικές δομές της χώρας, με συνέπεια να «συνθλίβει» ουσιαστικά τη δυνατότητα του κατεστημένου να διαχειριστεί τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Ο δεύτερος λόγος της επιταχυνόμενης κρίσης είναι η καταστροφική σύλληψη της ΝΔ για άλμα στο χθες, για κυριαρχία της με μεθόδους δεκαετίας ’60 και νεοφιλελεύθερες και νεοσυντηρητικές οικονομικές αποφάσεις.
Ευθύνες όμως υπάρχουν και στις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Τη δεκαετία του ’90 επετεύχθησαν μεν ισχυροί ρύθμοι μεγέθυνσης του ΑΕΠ, οι ρυθμοί αυτοί όμως βασίστηκαν στην οικοδομή, τα μεγάλα έργα και το δανεισμό, όχι σε ένα άλλο, βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο για τη χώρα. Παράλληλα και διαχρονικά, η ενδημική διαφθορά που στην κορυφή της συντηρεί το ντόπιο παρασιτισμό και στη βάση της τα δίκτυα κοινωνικού παρασιτισμού ουδέποτε αντιμετωπίστηκε με ένα προοδευτικό εναλλακτικό σχέδιο.
Σήμερα, διαχειριστική ή μονεταριστική διέξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει. Το δημοσιονομικό ζήτημα είναι μεν άμεσο, αν όμως το οριοθετήσουμε- όπως κάποιοι μας καλούν- ως το μείζον και το μοναδικό κινδυνεύουμε και αν ακόμα πετύχουμε το στόχο του δημοσιονομικού εξορθολογισμού, ο παρασιτισμός και το αντιπαραγωγικό μοντέλο της Ελλάδας να μείνουν άθικτα. Έτσι μπορεί εν τέλει το 2013 να είμαστε εκεί που βρισκόμαστε το 2002 πχ. ή και ακόμα πιο πριν. Κινδυνεύουμε να χαθεί μια ολόκληρη γενιά πολιτών και παραγωγικών δυνάμεων με οπισθοδρόμηση για τη χώρα και την κοινωνία μας. Εάν ακολουθηθεί δρόμος ισοπεδωτικής λιτότητας, όπως οι γραφειοκράτες και οι κερδοσκόποι προωθούν, η χώρα θα υποστεί υφεσιακό σοκ, τα μέτρα θα συναντήσουν την παθητική ή και ενεργητική αντίσταση των πολιτών, τα έσοδα θα είναι μικρά και οι παραγωγικές δυνάμεις θα εξακολουθήσουν να εγκλωβίζονται σε παρωχημένες παραγωγικές σχέσεις.
Η δημοσιονομική περιστολή και εξυγίανση πρέπει να προέλθει από εκεί η μεγάλη σπατάλη και τα τεράστια ελλείμματα προέρχονται συμβαίνουν. Η σπατάλη στα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία, η εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή μεγάλων ομίλων, τα χρήματα που χαρίστηκαν στις τράπεζες υπό το νέο σύστημα ασφάλισης των υπαλλήλων τους, οι καθυστερήσεις του ΕΣΠΑ, η εκτεταμένη μαύρη εργασία, η νομιμοποίηση των μεταναστών διά της καταπολέμησης της μαύρης εργασίας, η μηχανοργάνωση και ο εκσυγχρονισμός του δημοσίου τομέα, η άμεση ολοκλήρωση της στελέχωσης της διοίκησης είναι κάποιες από τα μέτωπα που σε συνδυασμό με ορισμένες προβλέψεις του προγράμματος σταθερότητας θα μπορούσαν να επιφέρουν μια αποτελεσματική και δίκαιη συνάμα κατανομή βαρών.
Το πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης όμως πρέπει να αποκτήσει και ισχυρό αναπτυξιακό σκέλος. Είναι απαραίτητο να υλοποιήσουμε τις βαθιές τομές που θα χαράξουν και θα καθοδηγήσουν τη συνολική αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας, από νομοθετικής και κοινωνικής απόψεως. Τη νέα κοινωνική- παραγωγική μας ταυτότητα.
1. Πρώτη βαθιά τομή αποτελεί η αναδιάταξη του πρωτογενούς τομέα στη βάση αγροτικών, συνεταιριστικών επιχειρήσεων, που θα συγκεντροποιήσουν την αγροτική παραγωγή και το απαιτούμενο κεφάλαιο, θα λειτουργούν δημοκρατικά αλλά και επιχειρηματικά, θα εξασφαλίζουν την παραγωγή, τυποποίηση και εμπορία του προϊόντος, θα μειώσουν την εξάρτηση σταδιακά του αγρότη από τις κοινοτικές επιδοτήσεις, θα δημιουργήσουν τα προϊόντα ετικέτας και εν τέλει θα ωθήσουν σε αλλαγές στις καλλιέργειες όπου αυτές απαιτούνται.
2. Η ανάπτυξη του δευτερογενούς τομέα αποτελεί προτεραιότητα, καθώς κανένα κράτος δεν έχει επιτύχει τη στήριξη μιας σταθερής και μέσο- μακροπρόθεσμης ανάπτυξης χωρίς κάποιες σταθερές βάσεις στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Βασικός πυλώνας για το δευτερογενή τομέα μπορεί να είναι η πράσινη ανάπτυξη διά της παραγωγής των εξαρτημάτων που απαιτούνται για τις ΑΠΕ από βιομηχανίες στη χώρα μας, με την παροχή ισχυρών κινήτρων πολλών ειδών για τέτοιου είδους επενδύσεις. Πιλοτική εφαρμογή του σχεδίου για επιχειρηματικό σύμβουλο από το δημόσιο στον επενδυτή- επιχειρηματία που θα επωμίζεται την ολοκλήρωση των ενεργειών έναρξης της εταιρείας, την παροχή συμβουλών κτλ.
3 Αλλά και στον τριτογενή τομέα βιώνουμε την αναγκαιότητα κομβικών αλλαγών. Η επανάκτηση του δημοσίου ελέγχου τμημάτων του τραπεζικού τομέα και παράλληλα η στροφή στη λογική της λειτουργίας τους είναι κρίσιμη. Ενοποίηση ταχυδρομικού ταμιευτηρίου και ΑΤΕ ούτως ώστε να δημιουργηθεί μια δημόσια τράπεζα με στοιχεία και υπηρεσίας κοινής ωφελείας. Έμφαση στη χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων, νέων επιστημόνων, νέων αγροτικών συνεταιρισμών αλλά και φυσικών προσώπων με ευνοϊκότερους σε σχέση με τις άλλες τράπεζες όρους. Παρόμοια επιλογή και σε ό,τι αφορά τη στρατηγική της Εθνικής Τράπεζας.
5. Κίνητρα για την αναδιάταξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες είναι συχνά- όχι πάντα- πολύ μικρές και παρωχημένες για να επιβιώσουν. Νομοσχέδιο για άλλου τύπου μικρομεσαίες επιχειρήσεις, κύρια με συμμετοχή νέων επιστημόνων- πχ. νομικών, λογιστών, γεωπόνων, μηχανικών- που θα αναλάβουν τη δημιουργία των πράσινων γειτονιών. Ο στόχος πρέπει να είναι το σύνολο σχεδόν της πράσινης οικονομίας, πλην της παραγωγής του υλικού να ανατεθεί σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις. Θα πρόκειται για το μεγαλύτερο σχέδιο αναδιανομής εισοδήματος στην Ελλάδα αλλά και ταυτόχρονα για ένα εναλλακτικό μοντέλο δόμησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Συνεργασία με επιστημονικά ινστιτούτα ελληνικών και ξένων πανεπιστημίων.
6. Στις παραδοσιακού τύπου μικρομεσαίες επιχειρήσεις πρέπει να γίνουν τομές. Πρέπει να διεξαχθεί επιτέλους σοβαρός διάλογος για το πώς από τη μια θα διατηρηθεί και θα επιβιώσει η μικρή επιχείρηση με το δικό της χρώμα αλλά και πως θα ενισχυθεί ούτως ώστε να μπορεί να αναπτυχθεί υγιώς. Ένας τέτοιος διάλογος συμπεριλαμβάνει ζητήματα από την κατάσταση στα «κέντρα» των πόλεών μας και μάλιστα των μεγάλων έως τις πιθανές συνενώσεις εταιρειών σε ευρύτερο επιχειρηματικό πλαίσιο.
7. Η ατομική άσκηση ελεύθερου επαγγέλματος πρέπει σταδιακά να τροποποιηθεί προς τη (συν-) εταιρική μορφή άσκησής του, με αντίστοιχη ενίσχυση -πχ. από άποψη φορολογική, υποδομών κτλ- τέτοιων τύπων (συν-) εταιρικής του άσκησης, όπως πχ. για δικηγόρους, μηχανικούς κτλ.
8. Θα πρέπει να υπάρξει διαβούλευση, σφιχτή χρονικά και διαδικαστικά που θα καταλήξει ποιες υπηρεσίες πρέπει να παράσχει ο δημόσιος τομέας- κράτος και οργανωμένη κοινωνία- στους πολίτες, στο πλαίσιο μιας ισχυρής κοινωνίας συνοχής και αλληλεγγύης. Το δημόσιο πρέπει να επανακτήσει και να διατηρήσει το δημόσιο έλεγχο όλων των κρίσιμων κλάδων ή να έχει έστω στρατηγικού χαρακτήρα παρέμβαση σε αυτούς, όπως υποδομές, επικοινωνίες, τραπεζικός τομέας, μεταφορές, έρευνα και τεχνολογία, δυνατότητα αναχρηματοδότησης κρίσιμων μονάδων του πρωτογενούς -συνεταιρισμών-και δευτερογενούς τομέα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει και ιδιωτική παρέμβαση ή συμμετοχή, όχι υπό τη μορφή ιδιωτικοποιήσεων των δημοσίων μονάδων αλλά στρατηγικής συνεργασίας.
9. Εφαρμογή τριετούς πλάνου σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες που σχετίζεται με τη συλλογή εσόδων του δημοσίου, πχ. εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία κτλ, κεντρικά και στα υποκαταστήματά του, με μετρήσιμους στόχους που θα δεσμεύουν σε ετήσιο επίπεδο τους διευθυντές, προϊσταμένους και λοιπά διοικητικά στελέχη. Σε περίπτωση επιτυχίας θα πρέπει να υπάρχει απόδοση μπόνους- που θα είναι τμήμα των επιπλέον εσόδων- στους αρμοδίους υπαλλήλους με τη μορφή πχ. της ισόποσης αύξησης του εφάπαξ ή και με απευθείας απόδοση των ποσών αυτών. Σε περίπτωση αποτυχίας διοικητικές αλλαγές και ποινολόγιο.
10. Κοινωνικός διάλογος για τη νεολαία δίπλα στις υπόλοιπες πτυχές του ευρύτερο κοινωνικού διαλόγου. Είναι απολύτως κρίσιμο να δει κανείς πως θα αξιοποιηθεί το νέο δυναμικό σε όλα τα επίπεδα, της χώρας μας.
11. Αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου που θα περιέλθει εξ ολοκλήρου υπό τον έλεγχο ενός ενιαίου δημόσιου οργανισμού. Με εκτιμώμενη αξία 300 δις. ευρώ- βάσει αντικειμενικών αξιών- πρέπει καταρχήν να χρησιμοποιηθεί ως προίκα των ασφαλιστικών ταμείων. Τμήματα της δημόσιας περιουσίας θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν και εν γένει η αξιοποίησή της θα μπορούσε να επιφέρει τεράστια έσοδα.
12. Σε επίπεδο ΟΝΕ και ΕΕ μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε για ορισμένες κρίσιμες τομές. Συμμαχία των χωρών του νότου αλλά και ευρύτερα απέναντι στο μονεταρισμό και το σκληρό ευρώ. Πρέπει να τεθεί το αίτημα της ανάληψης του ελέγχου της πιστοληπτικής ικανότητας των κρατών μελών της ΕΕ αποκλειστικά και μόνο από την ΕΚΤ ή από άλλο ειδικό προς τούτο φορέα της ΕΕ, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με την αποδοχή των ομολόγων τους από την ίδια την ΕΚΤ ως εγγυήσεων. Πρέπει να δοθεί μάχη για το ευρώ- ομόλογο. Πρέπει να διεκδικηθεί από την ΕΕ η εξαίρεση από τον υπολογισμό του ελλείμματος και του χρέους εξ ολοκλήρου ή έως και για κάποια χρόνια μετά την τέλεση της δαπάνης, περιοριστικά αναφερόμενων δαπάνες, για σκοπούς που μεσοπρόθεσμα οδηγούν στη δημοσιονομική εξυγίανση, όπως είναι πχ. η μηχανοργάνωση του δημοσίου τομέα. Επιπρόσθετα πρέπει να διεκδικηθεί η έκπτωση κοινωνικών δαπανών κρίσιμων για την κοινωνική συνοχή από τους όρους του Μάαστριχτ, τουλάχιστον όσο εξελίσσεται η κρίση. Θεσμοί δημοκρατικής οικονομικής διακυβέρνησης. Άνοιγμα της ΕΕ στις χώρες του BRIC και αυτονόμηση από τη μονόπλευρη δέσμευση στις ΗΠΑ.
13. Πρέπει και ως χώρα να αποδυθούμε σε μια προσπάθεια δόμησης ευρύτερων συμμαχιών, ξεκινώντας από το μεσογειακό νότο, επεκτεινόμενοι στις χώρες του BRIC, στα κράτη της Λ. Αμερικής και στα αραβικά κράτη. Η Ελλάδα πρέπει μέσα στην κρίση να πετύχει την ενίσχυση του διεθνούς ρόλου της.
14. Στο επίπεδο της κρατικής δομής, το σχέδιο «Καλλικράτης» συνιστά μια αφετηρία για την αλλαγή της δομής της κρατικής διοίκησης πρέπει όμως να συνδυαστεί με από-γραφειοκρατικοποίηση και συνολικές τομές υπέρ της διαφάνειας και της αποδοτικής λειτουργίας του δημοσίου σε κάθε τομέα. Απαιτούνται επαναστατικές αλλαγές στη δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών, βάσει αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών. Με ενδιάμεσο σταθμό μια βαθιά συνταγματική, αναθεωρητική τομή να ενισχύσουμε το πολίτευμά μας με άμεση λαϊκή συμμετοχή και θεσμούς κοινωνικοοικονομικής δημοκρατίας.
Συμπερασματικά, η γραμμή ότι η Ελλάδα δε θα γίνει Ιρλανδία πρέπει να υπηρετηθεί ορθά και με αποτελεσματικότητα από το ΠΑΣΟΚ αλλά και από κάποιους κρίσιμους κοινωνικούς εταίρους. Μπορεί δε να αποτελέσει το θεμέλιο λίθο μιας νέας λαϊκής ενότητας και μιας πορείας ανάταξης, συνδυασμένη με κινήσεις ριζοσπαστικού μετασχηματισμού. Εάν αντίθετα ο κόσμος αισθανθεί ότι το ΠΑΣΟΚ αλλάζει θέση, πιεζόμενο από τους γνωστούς κερδοσκοπικούς κύκλους και τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών θα απογοητευθεί και θα αναδιπλωθεί ίσως σε αντιδραστικές τάσεις. Το ΠΑΣΟΚ έχει επωμιστεί την ιστορική ευθύνη της εξόδου της χώρας από την κρίση και δεν πρέπει να αποσείσει αυτήν την ευθύνη.
Πρέπει να έχουμε υπόψη πως το γεγονός ότι η Ελλάδα εμφανίζεται ως ευρισκόμενη στο επίκεντρο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, συνδυαστικά προς τις δικές της χρόνιες αδυναμίες δεν τη φέρει μόνο σε μία επισφαλή κατάσταση ως προς τη δημοσιονομική αλλά και οικονομική της πορεία: τη μετατρέπει σε ένα δυσανάλογα προς το μέγεθός της κρίσιμο κρίκο στο διεθνές στερέωμα. Εδώ δοκιμάζεται η δυνατότητα γραφειοκρατών και κερδοσκόπων να επιβάλλουν σε εθνικές κυβερνήσεις την πολιτική τους για (μη-) έξοδο από την κρίση, δηλαδή την περαιτέρω αναδιανομή πλούτου υπέρ των ελίτ, τη μεγέθυνση των ΑΕΠ χωρίς ανάπτυξη για τους πολλούς. Εν τέλει την επιβίωση του ίδιου μοντέλου που προκάλεσε την κρίση. Στην Ελλάδα η προσπάθεια αυτή λαμβάνει χαρακτήρα επιβολής μέτρων μονόπλευρης λιτότητας, χωρίς βιώσιμη ανάπτυξη.
Η Ελλάδα λοιπόν έχει τη δυνατότητα εάν πετύχει να εξέλθει από την κρίση επιλέγοντας ένα διαφορετικό δρόμο να βιώσει μια άλλη μεταπολίτευση, ευρισκόμενη συνάμα στη διεθνή πρωτοπορία. Η κυβέρνηση πρέπει να πετύχει μια μεγάλη λαϊκή συμφωνία προς την κατεύθυνση αυτή, δίδοντας τη στέρεη αίσθηση στους πολίτες ότι αξιοποιεί την κρίση προς όφελος του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού. Μια τέτοια πορεία προϋποθέτει σταθεροποιητικά μέτρα και αναπτυξιακές τομές. Αλλά πρέπει να συνδυαστεί και με την εκρηκτική λαϊκή συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα πολιτικής και οικονομικής ζωής.
Ας αναλάβουμε πρωτοβουλίες και ευθύνες. Να φύγουμε από τις περιγραφές και τις αξιολογήσεις και να περάσουμε σε σχεδιασμούς και σε δημιουργία . Αυτό είναι το χρέος ολόκληρης της προοδευτικής και δημοκρατικής αριστεράς και βεβαίως και του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί εάν θα πετύχουμε το προοδευτικό άλμα προς τα εμπρός ή εάν θα μας επιβληθεί η συντηρητική οπισθοδρόμηση .
Η πρωτοβουλία για τη προοδευτική πολιτική, για την οικονομία, για την ανάπτυξη ,για τη κοινωνική συνοχή θα είναι ένα βήμα για διάλογο, για επεξεργασία προοδευτικού χαρακτήρα λύσεων και για τη προώθηση , υποστήριξη ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΏΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΕ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ Η ΚΑΙ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ για εναλλακτικές επιλογές προοδευτικού χαρακτήρα στη πολιτική, στο κοινωνικό πεδίο ,στην οικονομία, στις μορφωτικές υποθέσεις, στο πολιτισμό της χώρας. Με γνώμονα ότι πολλά κρίνονται και πολλά μπορούμε να αλλάξουμε στην Ε.Ε. Με συναίσθηση και αναφορές στις διεθνείς και περιφερειακές εξελίξεις.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΤΖΟΥΜΑΚΑΣ, μέλος του Ε. Σ. του ΠΑΣΟΚ