Στον χθεσινό Δευκαλίωνα, πρώτα αναφέραμε ότι η θέση «Το κράτος ευθύνεται για τα προβλήματα του τραπεζικού συστήματος», η οποία αποτελεί και το βασικό επιχείρημα της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής για το τραπεζικό σύστημα.
Στη συνέχεια, αποδείξαμε ότι το Ελληνικό Δημόσιο καλύπτει πλήρως, με το τεράστιο ποσό των 75 και άνω δις ευρώ, τις επί πλέον απαιτήσεις της ΕΚΤ για τα ενεχυριασμένα Ελληνικά Κρατικά Ομόλογα, ενώ την ίδια ώρα οι τράπεζες αισχροκερδούν έναντι του Ελληνικού Δημοσίου από την διαφορά των επιτοκίων δανεισμού προς το Κράτος και δανεισμού από την ΕΚΤ.
Ταυτόχρονα, αποδείξαμε ότι η κάλυψη των επί πλέον εγγυήσεων που ζητά η ΕΚΤ, για τα ήδη ενεχυριασμένα Ελληνικά Κρατικά Ομόλογα από το Ελληνικό Δημόσιο, αποτελεί κάλυψη του επιχειρηματικού ρίσκου, γεγονός που συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Το παράδειγμα της πατρίδας του νεοφιλελευθερισμού, των ΗΠΑ, όπου το πρόγραμμα των 309 δις δολαρίων (240 δις ευρώ) για την σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος (Citigroup, Goldman Sachs, JP Morgan κλπ) τερματίστηκε με κέρδος 22 δις δολαρίων για το Δημόσιο των ΗΠΑ, σε σύγκριση με το αντίστοιχο Ελληνικό το οποίο έως σήμερα έχει στοιχίσει 75 και άνω δις ευρώ, για να βοηθήσει απείρως μικρότερης κλίμακας τραπεζικά ιδρύματα, χωρίς κανείς να ξέρει ούτε πόσο θα στοιχίσει, ούτε πότε θα τερματιστεί, ήταν η μεγαλύτερη και πιο τρανή απόδειξη ότι:
· To Ελληνικό Πρόγραμμα δεν είναι ορθά τεκμηριωμένο (πάντα από νεοφιλελεύθερη κοσμοαντίληψη) στην αυστηρά τεχνοκρατική του διάσταση
· Kaι καθ’ ην στιγμή το Κράτος καλύπτει κατά ανεπίτρεπτο τρόπο το επιχειρηματικό ρίσκο από την ενεχυρίαση των Ελληνικών Κρατικών Ομολόγων στην ΕΚΤ, τα όποια άλλα προβλήματα του Ελληνικού Τραπεζικού Συστήματος είναι αποτελέσματα των λανθασμένων επιλογών της ηγεσίας του.
Μετά την απλή αυτή περίληψη των...
όσων αναφέρθηκαν στον χθεσινό Δευκαλίωνα, θα προχωρήσουμε σήμερα στην αποκάλυψη των αιτίων της κρίσης των Ελληνικών Τραπεζών. Θα αναφέρουμε μόνο ένα απλό παράδειγμα, που αποδεικνύει το μέγεθος της νεοφιλελεύθερης αδιαλλαξίας.
Όταν την δεκαετία του 1990, ένα μετά το άλλο κατέρρεαν τα Σοβιετικού Τύπου κομμουνιστικά καθεστώτα των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ευρώπης, οι Έλληνες Τραπεζίτες αντί να καθίσουν και να συσκεφθούν για τον τρόπο και την διαδικασία που θα ενίσχυαν την Ελληνική Οικονομία μέσα στο καινούργιο γεωοικονομικό πεδίο, προτίμησαν την εύκολη οδό της κερδοφορίας. Επέκτειναν τις δραστηριότητες τους στα Βαλκάνια (Βουλγαρία, Σερβία, Αλβανία κλπ) και την Κεντρική Ευρώπη (Ουκρανία, Πολωνία κλπ), προκειμένου να εκμεταλλευθούν τους θυελλώδεις ρυθμούς ανάπτυξης των χωρών αυτών και την καταναλωτική μανία των στερημένων από υλικά αγαθά τέως σοβιετικών πολιτών.
Τα πρώτα χρόνια, τα πράγματα στην παγκόσμια οικονομία πήγαιναν καλά και η πολιτική αυτή φαίνονταν να αποδίδει. Όταν, όμως, το καλοκαίρι του 2007 κατέρρευσαν τα δύο hedge fund της Bear Streams και ακόμα περισσότερο όταν χρεοκόπησε η Lehman Brothers, έγινε φανερό και στον πλέον αδαή ότι η φούσκα των υπέρ-μοχλευμένων καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων προς τους κατοίκους των τέως κομμουνιστικών χωρών θα έσκαγε άμεσα. Απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη, αφού η πτώση της παγκόσμιας ζήτησης έφερνε μαζί με την αύξηση της ανεργίας και σε δευτερεύουσα προτεραιότητα αντίληψη την από-πληρωμή των χρεών. Σιγά μην έτρεχαν να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων τους οι ταλαιπωρημένοι άνεργοι, πλέον πολίτες, της πόλης του Βουκουρεστίου. Έτσι συνέβη, με αποτέλεσμα τα τέως δυτικά καμάρια του νεοφιλελευθερισμού να υπαχθούν άμεσα υπό, είτε το ΔΝΤ (Ρουμανία, Ουκρανία), είτε διεθνές νεοφιλελεύθερο ιερατείο (Βουλγαρία).
Με αυτό τον τρόπο, όσα κεφάλαια είχαν μεταφερθεί από Ελληνικές Τράπεζές στις θυγατρικές τους στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη, εξανεμίστηκαν σχεδόν εξ’ ολοκλήρου. Ουσιαστικά οι Ελληνικές Τράπεζες μπήκαν σε μία μαύρη τρύπα χρεών, από την οποία κανείς δεν γνωρίζει πότε και εάν θα μπορέσουν να βγουν σώες. Κατά την γνώμη του γράφοντος, τα προαναφερόμενα σε συνδυασμό με την υπέρ-μεταφορά καταθέσεων από την Ελλάδα στο εξωτερικό, που παρατηρήθηκε το 2010 και ανήρθε στο πρωτοφανές ποσό των περίπου 30 δις ευρώ, είναι οι κύριες αιτίες της προβληματικότητας του Ελληνικού Τραπεζικού συστήματος.
Αυτές οι απλές αλήθειες αποσιωπούνται από τον Γιώργο Παπανδρέου και την υπό αυτόν ηγετική ομάδα του νέο-ΠΑΣΟΚ και στην θέση της προβάλλεται η έωλη και φαύλη πολιτική «Το Κράτος ευθύνεται για τα προβλήματα του Ελληνικού Τραπεζικού Συστήματος»
Θα ρωτήσω πάρα πολύ απλά. Όταν όλα πήγαιναν καλά και το Κράτος υποστήριζε, την δεκαετία 1996-2006, πλήρως τις πρωτοβουλίες του Ελληνικού Τραπεζικού Συστήματος στην ευρύτερη περιοχή και κάθε χρόνο η κερδοφορία των Ελληνικών Τραπεζών κατέγραφε νέα ρεκόρ, βρέθηκε κάποια Ελληνική Τράπεζα που πλήρωσε με δική της πρωτοβουλία παραπάνω φόρους για την βοήθεια που πήρε από την Ελληνική Πολιτεία, ή έδωσε καμιά μεγάλη και πέραν των θεσμοθετημένων ορίων αύξηση στους εργαζόμενους;
ΟΧΙ!
Όπως χάρηκαν, λοιπόν, μεταξύ τους τα κέρδη, έτσι πρέπει να μοιραστούν μεταξύ τους και τις ζημιές.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια και όχι αυτά που μας σερβίρει ο Γιώργος Παπανδρέου και η παρέα του.
«Σύντροφοι», για εμάς η θέση είναι και θα παραμείνει ίδια όσα χρόνια και να περάσουν… Αλήθεια είναι ότι συμφέρει τον Λαό (Β.Ι.Λένιν)
stoxasmos-politikh.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου