Καθώς η οικονομική κρίση και η ύφεση βαθαίνουν, η κοινωνική κρίση οξύνεται. Στη χώρα μας, η απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου με τις συνεχείς επικαιροποιήσεις του είναι η κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω κρύβεται, η συντονισμένη νεοφιλελεύθερη επίθεση του διεθνούς παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού, ώστε να επιβάλει την ανασυγκρότηση του καπιταλισμού, μέσα από μια βίαια ανακατανομή του πλούτου σε βάρος της εργασίας.
Στην περίπτωση της Ελλάδος, έχει βρεθεί εκείνος ο αδύναμος κρίκος, ο οποίος θα σπάσει οριστικά την «αλυσίδα» του μεταπολεμικού μοντέλου της οικονομικής ανάπτυξης του κοινωνικού κράτους και του κράτους δικαίου, τουλάχιστον στην Ευρώπη.
Η κρίση δανεισμού και τα δημόσια ελλείμματα είναι το πρόσχημα για το σύρσιμο μιας ολόκληρης χώρας σε, εξευτελιστικές για την κοινωνία και τους εργαζόμενους της, βίαιες προσαρμογές στην οικονομία και την αγορά εργασίας. Τα μέτρα της προσαρμογής καταγράφονται στο μνημόνιο, το οποίο αποτελεί το απόλυτο εργαλείο της επιβολής των νεοφιλελεύθερων επιλογών.
Συγγραφέας του είναι το ίδιο κεφαλαίο, όπως αυτό εκπροσωπείται από την τρόικα και ψυχρός αφηγητής του, η πιο νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ η χώρα.
Τα αισχρά εκβιαστικά διλήμματα της χρεοκοπίας που θέτει στην πορεία της αφήγησης αυτής η κυβέρνηση, στοχεύουν απλά στη «νομιμοποίηση» των πολιτικών και οικονομικών επιλογών όλων τους. Κάθε απόπειρα διατύπωσης εναλλακτικής λύσης, είτε αποσιωπάται, είτε δαιμονοποιείται.
Τα δικαιώματα στο κρεβάτι του Προκρούστη
Όποιο από τα φημολογούμενα σενάρια αναδιάρθρωσης ή επιμήκυνσης του χρέους, καθώς και όποιας άλλης νεοφιλελεύθερης διευθέτησης που θα επιτευχθεί σε επίπεδο οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ και της ευρωζώνης, είναι φανερό ότι θα γίνουν με τους όρους των κυρίαρχων δυνάμεων του κεφαλαίου και σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας.
Στην παρούσα φάση, η με κάθε τρόπο εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος και εν όψει της εκταμίευσης της 4ης δόσης τα μέχρι σήμερα εργασιακά, κοινωνικά ακόμα και δημοκρατικά δικαιώματα τοποθετούνται στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Οι μισθοί του δημόσιου τομέα συμπιέζονται προς τα κάτω με μεγάλη ταχύτητα, όπου μέσα από μια διαδικασία γενικευμένης κινητικότητας του προσωπικού και επιβολής κάποια στιγμή του ενιαίου μισθολογίου, θα τους οδηγήσουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα διαβίωσης.
Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με αιχμή τις συγκοινωνίες, η προσαρμογή είναι ακόμα πιο βίαια. Οριζόντιες μειώσεις μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και κανονισμών προσωπικού, υποχρεωτικές μετατάξεις και ενοποίηση των φορέων είναι τα εργαλεία με τα οποία επιχειρείται η δήθεν εξυγίανσή τους.
Πέραν της δραματικής περικοπής των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων στις συγκοινωνίες μέσω της απαράδεκτης διαπόμπευσής τους, το προτεινόμενο σχέδιο νόμου, αποτελεί ουσιαστικά το πρόκριμα για το γενικευμένο ξήλωμα όλων των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών και την εκχώρησή τους σε ιδιώτες. Μέχρι τότε θα συντελείται η συρρίκνωση, η απαξίωση και η σταδιακή τους διάλυση μαζί με την ταυτόχρονη δυσβάσταχτη αύξηση των εισιτηρίων για τους πολίτες.
Εργασιακή ζούγκλα
Στον ιδιωτικό τομέα, το συντεταγμένο σχέδιο της πλήρους και χωρίς όρια νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης της αγοράς εργασίας αναπτύσσεται με καταιγιστική μορφή σε όλα τα επίπεδα. Αιχμή είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ως ελάχιστου ορίου συλλογικής μισθολογικής και εργασιακής προστασίας. Ως εργαλεία χρησιμοποιούνται, οι ειδικές επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας με τη ταυτόχρονη εκτεταμένη χρησιμοποίηση όλου του πρόσφατου αντεργατικού νομοθετικού οπλοστασίου: της εκβιαστικής μερικής απασχόλησης, της εκ περιτροπής απασχόλησης, των διαθεσιμοτήτων, της απόλυσης με προειδοποίηση και με μισή αποζημίωση, της σύμβασης του ενός έτους, η οποία δε συνεπάγεται αποζημίωση, της μειωμένης ΕΓΣΣΕ για τους νέους. Με άλλα λόγια, η ρεβανσιστική προσπάθεια του κεφαλαίου για επιβολή της εργασιακής ζούγκλας των ατομικών συμβάσεων εργασίας παίρνει σάρκα και οστά.
Στο μέτωπο των συντάξεων, ήδη μπαίνει σε εφαρμογή –μέσω των αναλογιστικών μελετών– το άγριο πετσόκομμα και των επικουρικών συντάξεων, με τελικό αποτέλεσμα το σύνολο πια των συνταξιούχων να αρχίζει να διαβιεί στα όρια της φτώχειας. Η νέα λίστα των ΒΑΕ, θα επηρεάσει ακόμα περισσότερο τους μισθούς και τις συντάξεις για πάνω από 400.000 άτομα.
Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται με ένα εκρηκτικό μίγμα ακρίβειας, πληθωρισμού και φορολογικής επιδρομής, που αναπαράγεται και γιγαντώνεται από την καταστροφική οικονομική πολιτική της ύφεσης και της ανεργίας. Μιας ανεργίας, της οποίας οι διαστάσεις γίνονται ανεξέλεγκτες και δραματικές, λόγω της πλήρους κυβερνητικής και μνημονιακής αδιαφορίας για κοινωνικές πολιτικές προστασίας των ανέργων.
Να ζωντανέψουμε τα σωματεία
Αν όλες οι παραπάνω περιγραφές φαίνονται και είναι εφιαλτικές, η προσπάθεια της κοινωνίας, των εργαζομένων και των συνδικάτων να αντιστρέψουν τη φορά των πραγμάτων έχει τη δική της αξία. Απέναντι σε όλο αυτό το ζοφερό, καταστροφικό τοπίο, οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες φαντάζουν ως η μοναδική ελπίδα απόκρουσης της νεοφιλελεύθερης επέλασης.
Χρειάζεται, όμως, να αφυπνίσουμε συνειδήσεις, να βρεθούμε μέσα στους εργασιακούς χώρους και να ζωντανέψουμε τα πρωτοβάθμια σωματεία. Να δημιουργήσουμε νέα, εκεί όπου δεν υπάρχουν και να εντάξουμε σε αυτά τον κόσμο της επισφάλειας. Να σταθούμε δίπλα στους ανέργους και να τους υποδεχτούμε. Να διεκδικήσουμε μαζί τους την ελάχιστη προστασία τους. Να δημιουργήσουμε εν τέλει, ένα πλειοψηφικό ριζοσπαστικό ρεύμα στα συνδικάτα και την κοινωνία.
Η μισθωτή εργασία δεν είναι η μόνη χαμένη του μνημονίου. Μαζί με τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τους μικρούς επαγγελματίες και τα αδύναμα λαϊκά στρώματα, η συγκρότηση ενός αντίπαλου κοινωνικού πόλου είναι μπροστά στα μάτια μας. Η εκπροσώπηση του κόσμου αυτού πρέπει να είναι το στοίχημα της αριστεράς και όχι η ατελέσφορη ενδοσκόπησή της.
Η Πανεργατική Απεργία της 23ης Φεβρουαρίου μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει γεγονότα, που θα αντιστρέψουν τη φορά των πραγμάτων.
* Ο Γ. Γαβρίλης είναι μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ.
epohi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου