ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.

Ύστερα από δραστηριότητες, συζητήσεις και ομιλίες σε όλη τη χώρα καταλήξαμε –αρκετά στελέχη – σε μια νέα πολιτική πρωτοβουλία για να συμβάλλουμε στην έξοδο από τη κρίση. Δίνουμε, από σήμερα το μεσημέρι, στη δημοσιότητα το βασικό μας κείμενο και θα ακολουθήσει και η περίληψη μέχρι το βράδυ . Από το βράδυ θα λειτουργεί και το SITE της κίνησης www.proodeftiki-exodos.gr

Θέσεις τηςνοιχτήςσυνάντησηςπροοδευτική πολιτική εξόδου από την κρίση 
...( αναλυτικό κείμενο).

Κεφάλαιο 1. Βασικές Προϋποθέσεις:

Για την έξοδο από την κρίση που με βάση τα πραγματικά δεδομένα, θα είναι απαραίτητη μια περίοδος έντονων προσπαθειών όλων, πέραν της προσεχούς οκταετίας. Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα μας και μέσω της εγκατάστασης του Δ.Ν.Τ. στους κόλπους της, οδήγησε σε ήττα της πολιτικής και ιδιαίτερα σε ήττα της Προοδευτικής πολιτικής. Οδήγησε σε ήττα τις δυνάμεις της εργασίας. Δεν μιλάμε πλέον για κρίση εισοδήματος, για κρίση ανεργίας, θα μιλάμε για τους ανθρώπους της κρίσης. Η ανασύνταξη της Προοδευτικής πολιτικής είναι από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας

Η κρίση είναι πολιτική και πολιτική θα είναι η λύση. Διότι δεν υπάρχει διέξοδος με την νεοφιλελεύθερη και συντηρητική στρατηγική, με τους επαχθείς όρους δανεισμού και την στρατηγική του δημόσιου χρέους σε βάρος κρατών-μελών της Ε.Ε., που διαμόρφωσαν οι κύκλοι της χρηματιστηριακής, χρηματοπιστωτικής και παρασιτικής ολιγαρχίας σε αγαστή συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ.
Και η λύση πρέπει να είναι της Ευρωζώνης από μια νέα προοδευτική ηγεσία στην Ε.Ε. που θα διαμορφώσει ευρωπαϊκούς θεσμούς, αυτόνομους έναντι άλλων διεθνών οργανισμών όπως το Δ.Ν.Τ., για την ανάληψη και τη διαχείριση του χρέους των Κρατών-Μελών της Ευρωζώνης και τη δημιουργία πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών όρων εξόδου της Ε.Ε. από την κρίση, τόσο με ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες όσο και διεθνείς.
Για μια Ελλάδα με βιώσιμη ανάπτυξη, αναδιανομή, κοινωνική συνοχή και με προοδευτική εξέλιξη, για την Ελλάδα του 2020, για την Ελλάδα της παραγωγής και της εργασίας. Η χώρα και ο ελληνικός λαός θέλει σχέδιο και προοπτική για το πέρασμα σε μια άλλη ιστορική φάση. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ελπίδα με βάση τις πραγματικές δυνατότητες και όχι μόνο τις επιθυμίες, και προοπτική εξόδου από το φαύλο κύκλο της κρίσης, προοπτική για ένα καλύτερο αύριο.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλο εμπόριο φόβου και επαπειλούμενων καταστροφών, η χώρα δεν έχει ανάγκη από τη υποκρισία των παρασιτικών κύκλων. Η χώρα και ο ελληνικός λαός θέλει σχέδιο και προοπτική για το πέρασμα σε μια άλλη ιστορική φάση. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ελπίδα με βάση τις πραγματικές δυνατότητες και όχι μόνο τις επιθυμίες, και προοπτική εξόδου από το φαύλο κύκλο της κρίσης, προοπτική για ένα καλύτερο αύριο.

Για μια Ε.Ε. με πολιτική ενότητα, πολιτική ισοτιμία, κοινωνική συνοχή και οικονομική διακυβέρνηση με δημοσιονομικές προοπτικές που δεν θα στραγγαλίζουν την ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις, την αντιμετώπιση της ανεργίας και τις κοινωνικές πολιτικές με τη λογική της εκτεταμένης λιτότητας και του σκληρού ευρώ. Η θεσμοθέτηση τόσο του ευρωομολόγου για το χρέος όσο και του ευρωομολόγου για τις επενδύσεις, που δεν θα είναι μεν πανάκεια καθώς θα τεθούν όροι και προϋποθέσεις που ήδη συζητούνται, που θα δώσουν όμως, τη δυνατότητα αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας στις οικονομίες της Ευρωζώνης.

Όσοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση μέσα από τις πολιτικές που δημιούργησαν την κρίση ή έχουν αυταπάτες ή έχουν ψευδαισθήσεις ή ψεύδονται. Και όσο συνεχίζονται αυτές οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, τα αδιέξοδα και η κρίση θα συνεχίζονται.

Μόνο η οργάνωση μιας εναλλακτικής προοδευτικής λύσης απέναντι σε αυτό το σύστημα της πρωτοκαθεδρίας των αγορών απέναντι στις κοινωνίες και στη δημοκρατία και η αποδυνάμωση της χρηματοοικονομικής του εξουσίας, μπορεί να οδηγήσει σε μια θετική διέξοδο τους λαούς, τις κοινωνίες, τις παραγωγικές οικονομικές δραστηριότητες από το να πληρώσουν ένα δυσβάσταχτο ανθρώπινο, περιβαλλοντολογικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος για την επιβίωση των παγκόσμιων καπιταλιστικών ελίτ.

Σύγχυση προκαλεί η πολιτική στρατηγική της Κυβέρνησης σχετικά με τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες και συνεργασίες. Είναι αδιανόητο να υιοθετεί η κυβέρνηση τον προωθούμενο από ορισμένα παρασιτικά κέντρα, συντηρητικό άξονα. Επείγει όσο ποτέ άλλοτε, η δρομολόγηση και η διαμόρφωση ενός αντίθετου άξονα προς τις προοδευτικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Αποτελεί κατασκευασμένο μύθο ότι η συναίνεση ως προς την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας θα οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση. Χαρακτηριστικές είναι οι λεγόμενες συναινετικές πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία. όπου από τα τέλη του 2009, τα τρία αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας της Πορτογαλικής κυβέρνησης εγκρίθηκαν με την πλήρη στήριξη της συντηρητικής αντιπολίτευσης, ενώ και τα τρία κόμματα που διεκδικούσαν τη διακυβέρνηση είχαν προ-συμφωνήσει ότι θα εφαρμόσουν απόλυτα την πολιτική του Μνημονίου και δεν θα ζητούσαν καμιά αναδιαπραγμάτευση. Τελικά δεν απεφεύχθη η επιδείνωση της εκεί οικονομικής κρίσης, το πρόβλημα δεν ήταν η συναίνεση αλλά οι νεοφιλελεύθερες συνταγές.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λειτουργούσε πάντα στο δημόσιο βίο με δημοκρατικά και προοδευτικά προτάγματα, με ιδεολογικές και πολιτικές αρχές, ήταν πάντοτε η κεντρική δύναμη αναφοράς των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων της χώρας προς προοδευτικές πολιτικές και κοινωνικές κατευθύνσεις.

Όσον αφορά στις αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές συμμαχίες με την δεξιά και την άκρα δεξιά, είναι προφανές ότι αποτελούν δείγματα παρακμής, είναι έκφραση εκφυλιστικών φαινομένων και πρωτοφανούς πολιτικού μεταμορφισμού για τον προοδευτικό χώρο. Και είναι γνωστό ότι η διαπλοκή, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, τμήματα του παρασιτικού κεφαλαίου και τραπεζικοί κύκλοι με αχυράνθρωπους θα προπαγανδίζουν συνεχώς και στο επόμενο διάστημα, για τις τεχνοκρατικές, δηλαδή τις συντηρητικές κυβερνήσεις και τις πρόωρες εκλογές.
Απέναντι στην αδιέξοδη αυτή πολιτική, είναι αυτονόητη η στροφή της Κυβέρνησης σε πολιτικές με δημοκρατικό και προοδευτικό περιεχόμενο, με μεταρρυθμίσεις και αλλαγές σε προοδευτική κατεύθυνση και όχι με αντιμεταρρυθμίσεις, με παλινορθώσεις, με άνιση συμμετοχή στα βάρη της κρίσης υπέρ των εχόντων και με την γνωστή επιβάρυνση των συνήθη υποζυγίων καθώς και με αναχρονιστικές πολιτικές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμοί. Οι νέο-συντηρητικές επιλογές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις δεν έχουν περιλάβει ούτε μέτρα καθήλωσης, ούτε υποχρεώσεις για ανάλογη συμμετοχή σε βάρη από τους έχοντες και κατέχοντες. Δεν αφορούν σε κάποιες εξελίξεις. Δεν αφορούν στο αύριο. Αυτές οι πολιτικές και ο μεταμορφισμός τους έρχονται από το παρελθόν, από περιόδους που οι εργαζόμενοι και οι πολίτες ήταν υποβαθμισμένοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά.

Η μεταρρύθμιση -με το προοδευτικό περιεχόμενο της- καθορίζει και προσδιορίζει προοδευτικές αλλαγές. Η αναφορά σε μεταρρυθμίσεις αποτελεί προαναγγελία πολιτικών και μέτρων με κέντρο τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον εργαζόμενο. Οι μεταρρυθμίσεις και τα αντίστοιχα σχέδια αποτελούν τη βάση για τη διεύρυνση και όχι για τον περιορισμό και την κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων με δημοκρατικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο.

Η ήττα των νεοφιλελευθέρων ηγεσιών στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012-2013 στις χώρες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. με αυτονόητη την υποχρέωση κάθε ευρωπαίου πολίτη να συμβάλλει σε αυτή την ήττα και στην ανάδειξη προοδευτικών ηγεσιών που έχουν ένα αντι-νεοφιλελεύθερο σχέδιο για την Ευρώπη.
Είναι γνωστό ότι η σύμβαση της χώρας με Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ είναι τριετής και λήγει το Μάιο του 2013. Με τη Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής τον Μάρτιο του 2011, συγκροτήθηκε ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης, δεκαετούς διάρκειας. Η οικονομία χωρών της Ε.Ε. δεν μπορεί να είναι υπό την επιτήρηση του Δ.Ν.Τ. και θα πρέπει:

- να διαλυθεί η σχέση της χώρας με το Δ.Ν.Τ. και
-να προωθηθεί η αναθεώρηση των νεοφιλελεύθερων όρων του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης με ευνοϊκότερους όρους για την έξοδο από την κρίση χωρών της Ε.Ε., στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Τα αποτυχημένα αντικοινωνικά πολιτικά μέτρα και τις συνταγές του Δ.Ν.Τ., τα βίωσε η χώρα, όπως και άλλες χώρες, ήταν και είναι πάντοτε τα ίδια: διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ανεργία, αύξηση των φόρων κατανάλωσης, βάναυσες μειώσεις των δημόσιων δαπανών, άκαμπτος έλεγχος των μισθών, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις.

Δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά ΠΑ.ΣΟ.Κ. με προοδευτική πολιτική. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δίνουμε τη μάχη για την προοδευτική του ανασύνταξη και προγραμματική και πολιτική του ενότητα.

Πρώτος μεγάλος απολογισμός το συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., συνέδριο κριτικής, θέσεων και περαιτέρω σχεδιασμού για την έξοδο από την κρίση, συνέδριο διαμόρφωσης της προεκλογικής στρατηγικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τις Εκλογές του Οκτωβρίου του 2013.

Κεφάλαιο 2. Χαρακτήρας και Πορεία προς την Κρίσης: 

Η Κρίση είναι: του καπιταλιστικού συστήματος, δομική ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας της Ευρωζώνης, ως αποτέλεσμα των νεοφιλελευθέρων πολιτικών της ηγεσίας της Ε.Ε. και ελληνική ως αποτέλεσμα της κρίσης χρέους και ελλειμμάτων, της κρίσης δανεισμού, αναχρηματοδότησης του χρέους, του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
Η κρίση είναι πολιτική και πολιτική θα είναι και η λύση τόσο για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες όσο και για την Ε.Ε. συνολικά. Έχει βάθος και για την επίλυση της θα χρειαστούν αγώνες των λαών στη βάση της οργανωμένης πολιτικής καθώς και των προοδευτικών δυνάμεων σε μια συνολικά διαφορετική, δημοκρατική και προοδευτική στρατηγική.

Η χώρα διέρχεται κρίση οικονομική, κοινωνική και πολιτική, υπέρ-δεκαετούς διάρκειας, κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι:
-η διάλυση της παραγωγικής βάσης,
-η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και η φοροαπαλλαγή του εγχώριου παρασιτικού και του παραγωγικού κεφαλαίου,
-η κλεπτοκρατία, η διαφθορά, οι υπερτιμολογήσεις, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η εξαγωγή κεφαλαίων σε off-shore εταιρείες, χαρακτηριστικό όλων των καπιταλιστικών χωρών αλλά με ιδιαίτερες παθογένειες για την χώρα μας.

Αποτελεί γενική παραδοχή τόσο από την αριστερά όσο και από τη δεξιά ότι το καπιταλιστικό σύστημα:
1. παράγει πλούτο για τους λίγους και ανισότητα για τους πολλούς καθώς και 2. ότι καταστρέφει και δημιουργεί πλούτο, κεφάλαιο, παραγωγικές δυνάμεις, επιχειρήσεις, εισοδήματα.

Από τη δεκαετία του ΄80 οι ηγεσίες και οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού έθεσαν ως προτάγματα: το Τέλος της Ιστορίας, το τέλος της Ιδεολογίας και της Πολιτικής, το τέλος της Εργασίας, το τέλος του Κράτους, την αυτορρύθμιση των αγορών και μια παγκοσμιοποίηση νεφελώδη και χωρίς αρχές, με όρους συντήρησης απέναντι στην προοδευτική διεθνοποίηση, την ειρήνη, την συνεργασία, την αμοιβαιότητα και την αλληλεγγύη των λαών, των εθνών και των κρατών. Αυτό αποτελούσε και αποτελεί μια προκλητικά προσχηματική προπαγάνδα προκειμένου να αποσιωπηθούν οι πραγματικές επιδιώξεις του νεοφιλελευθερισμού που ήταν:

-η επιβολή της χρηματιστικής και χρηματιστηριακής ολιγαρχίας επί της πολιτικής και ιδιαίτερα επί της προοδευτικής πολιτικής, καθότι είναι γνωστό ότι οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις προσεταιρίστηκαν και όχι μόνο, τις συντηρητικές πολιτικές ηγεσίες,

-η υποτίμηση των δυνάμεων της εργασίας,
-η συμπίεση και μείωση των εισοδημάτων,
-η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας,
-η χρηματο-οικονομία ως υποκατάστατο της πραγματικής οικονομίας, η μετατροπή του χρήματος από μέσον σε προϊόν, η άυλη οικονομία ως προκάλυμμα της παραοικονομίας και της κερδοσκοπίας.

Το 2008, η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στην κρίση λόγω της υπερπαραγωγής «τοξικών» παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων, τοξικών τίτλων απατηλού πλούτου, προϊόντων μεταξύ άλλων κερδοσκοπίας και τοκογλυφίας. Όταν το 2008, ο πλούτος της πραγματικής οικονομίας του πλανήτη είχε ανέλθει στα 60 τρις δολάρια και ο πλούτος της δικής τους, της χάρτινης οικονομίας ανερχόταν σε 900 τρις και πλέον δολάρια.

Όταν η κρίση του συστήματος τους ξέσπασε, αν και η παρασιτική, χρηματιστική και χρηματοπιστωτική ολιγαρχία, μέχρι τότε ήταν οι θιασώτες της πλήρους απορρύθμισης των αγορών και των φορολογικών παραδείσων και αντί να θεωρηθούν υπόλογοι γι’ αυτό, δήλωσαν απλώς την κατάρρευση τους. Τότε, ανέλαβαν οι πολιτικές ηγεσίες και τα κράτη να την αντιμετωπίσουν χρηματοδοτώντας με τεράστια κρατικά κονδύλια τους φορείς της κρίσης, κονδύλια που προήλθαν από την φορολογία των λαών, επιβάλλοντας τη γνωστή νεοφιλελεύθερη πρακτική όπου τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και οι ζημιές κοινωνικοποιούνται.

Αυτή την πολιτική συνεχίζουν και επιβάλλουν οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες τόσο της Ε.Ε. όπου τα τοξικά παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα είχαν ανέλθει σε 24 τρις δολάρια, στις τράπεζες της Ε.Ε., όσο και διεθνώς.
Στη συνέχεια αυτές οι διεθνείς, ευρωπαϊκές και εγχώριες δυνάμεις συμφερόντων διαμόρφωσαν και επέβαλλαν στις πολιτικές ηγεσίες τη νέα στρατηγική του δημόσιου χρέους που δεν την είχαν προωθήσει μέχρι και το 2010. Είναι γνωστό ότι το δημόσιο χρέος κρατών-μελών του Ο.Η.Ε. ανέρχεται σε 42 τρις δολάρια και σε 8 τρις δολάρια ανέρχεται το χρέος φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης κρατών- μελών του Ο.Η.Ε. Αποτελεί ένα καλά οργανωμένο γαϊτανάκι όπου όλοι οι κύκλοι της διεθνούς ολιγαρχίας και των κεφαλαίων σχεδίασαν με την ευκαιρία και με πρόσχημα το δημόσιο χρέος και με κατεύθυνση να απομυζήσουν τις οικονομίες χωρών και να οδηγήσουν σε περαιτέρω υποτίμηση χώρες, παραγωγές και δυνάμεις της εργασίας με βάση το γνωστό ισχυρισμό του κεφαλαίου περί πτωτικής τάσης του κέρδους.

Κεφάλαιο 3. Η Κρίση στην Ε.Ε. και η νεοφιλελευθέρου χαρακτήρα αντιμετώπιση της: 

Το σύνολο της Ε.Ε. διέρχεται μια βαθιά πολιτική κρίση που προκλήθηκε από την καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε το 2007 και εντάθηκε το 2008. Η κρίση αυτή αποτελεί δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, που εντοπίστηκε αρχικά στην αιχμή του, δηλαδή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, κυριαρχίας του άυλου, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και επεκτάθηκε στο σύνολο των καπιταλιστικών μορφών, των σχέσεων παραγωγής και της οικονομικής κίνησης. Αυτό το μάθημα είναι προφανές και από την τελευταία κρίση χρέους στις Η.Π.Α. που προκλήθηκε πάλι από τις ίδιες δυνάμεις της κερδοσκοπίας και του νεοφιλελευθερισμού και οδήγησε στο να τεθεί ως ζήτημα η παγκόσμια οικονομική σταθερότητα, γεγονός που οδήγησε στην γνωστή μερική αναδίπλωση τους ομογάλακτους κύκλους της Ε.Ε.

Είναι πανθομολογούμενες οι καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών αυτών. Και οι προοδευτικές δυνάμεις καθώς και οι δυνάμεις της εργασίας θέτουν ήδη στην ημερήσια διάταξη ως αναγκαία διέξοδο από αυτήν την κρίση, μία νέα μορφή προοδευτικής και δημοκρατικής πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης. Και αυτό γιατί, όλοι μιλούν για την έξοδο από την κρίση. Με θράσος χιλίων καρδιναλίων, αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, μιλούν και αυτοί για έξοδο από την κρίση. Μιλούν επίσης, για την έξοδο από την κρίση, οι εκπρόσωποι αυτών των νεοφιλελευθέρων πολιτικών όπως για παράδειγμα ορισμένοι που προτείνουν διαφορετική δόση νεοφιλελεύθερων μέτρων και λιτότητας σε πλήρη αντίφαση με την απαίτηση για μείωση των φορολογικών συντελεστών, γνωστό νεοφιλελεύθερο μέτρο, για να οικειοποιηθούν την δυσαρέσκεια των πολιτών, καθώς και νεόκοποι σύμμαχοι και θιασώτες τους όπως οι σοσιαλ-φιλελεύθεροι. Το μάθημα είναι γνωστό και οι συνέπειες είναι γνωστές:

1.Οι πολιτικές που δημιούργησαν την κρίση, δεν μπορούν να συμβάλλουν στην έξοδο από αυτή και

2. Οι αδικίες, η φτώχεια, η ανεργία, η λιτότητα, η ύφεση και κάθε αντικοινωνική πολιτική ποτέ δεν δικαιώθηκαν και αυτό είναι ζήτημα χρόνου για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές.

Η κρίση στην Ε.Ε. και στη ζώνη του Ευρώ είναι κρίση δομική, της αρχιτεκτονικής και των αρχικών συνθηκών συγκρότησης του κοινού νομίσματος. Οι άμεσες πτυχές της, αλληλοτροφοδοτούν η μία την άλλη:
-Κρίση πολιτικής διεύθυνσης ως προς το αίτημα εκατομμυρίων ανθρώπων για έξοδο από την κρίση, καθώς η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ε.Ε. υπηρετώντας συγκεκριμένες πολιτικές και εξυπηρετώντας συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, έχει ξεδιπλώσει μια συγκεκριμένη πολιτική που μέχρι τώρα βασίζεται: στην πολιτική υποταγή κρατών-μελών που αντιμετώπισαν κρίση χρέους παραβιάζοντας κατάφωρα την αρχή της πολιτικής ισοτιμίας στην Ε.Ε. και την δημοσιονομική πειθαρχία έξω από τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας, που οδηγεί σε ύφεση, ανεργία και κοινωνικό αποκλεισμό τα πλατιά λαϊκά στρώματα, υπονομεύοντας την αρχή της αλληλεγγύης των πλεονασματικών χωρών έναντι των ελλειμματικών. Και με αυτή την πολιτική, παρόλο που το επιδιώκουν, δεν μπορούν να αποκρύψουν το συστημικό χαρακτήρα της κρίσης και τη διαιώνιση της, υπονομεύοντας και το μέχρι τώρα σύστημα της Ευρωζώνης και του Ευρώ.

-Κρίση χρέους, δημοσίου και ιδιωτικού, των οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
-Κρίση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος,
-Κρίση επενδύσεων που οδηγεί σε στασιμότητα την πραγματική οικονομία της Ε.Ε. Κρίση δημογραφική και παραγωγικότητας, κρίση αλληλεγγύης και συνοχής στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών, κρίση διεθνοπολιτικού προσανατολισμού και κρίση δημοκρατίας στην ΕΕ.
-Μεταξύ των άλλων παραγόντων της κρίσης, βρίσκεται και ο ενδοσυστημικός νομισματικός πόλεμος μεταξύ ευρώ-δολαρίου που οδηγεί σε περαιτέρω αστάθεια την παγκόσμια οικονομική κοινότητα.

Οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες της Ε.Ε. που διαπλέκονται με έναν νέο δεσποτισμό των παρασιτικών κεφαλαίων με την αποδοχή του κυρίαρχου λόγου των οίκων αξιολόγησης, των αγορών και του χρηματιστικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, οδηγούνται σε αποφάσεις οι οποίες έχουν ορίζοντα μηνών, υποδηλώνοντας έτσι πως από την μια μεριά θέλουν να στηρίξουν τα συμφέροντα τους και σε εθνικιστική βάση καθώς ήδη αναβιώνει ένας νέος εθνικισμός στην Κεντρική Ευρώπη και από την άλλη, τα συμφέροντα τμημάτων ευρωπαϊκών και πολυεθνικών κεφαλαίων στην Ε.Ε. Και αποφεύγουν να συγκρουστούν τόσο με τους οίκους όσο και με τις αγορές και τις παρασιτικές δραστηριότητες. Και ως πολιτική λύση στο πρόβλημα της κρίσης επιλέγουν και επιβάλλουν ακραίες συντηρητικές πολιτικές. Χαρακτηριστικές είναι οι εξελίξεις όπου: στην πρώτη φάση μέσα από διαδικασίες πειθαναγκασμού και κοντόφθαλμων λογικών δημιούργησαν Καταρχάς:

- τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης και στη συνέχεια,
- την υποχρέωση της Ελλάδας για την υπογραφή του μνημονίου συνεννόησης και της δανειακής σύμβασης Ελλάδας με Ε.Ε.- ΕΚΤ και ΔΝΤ
-το μόνιμο μηχανισμό στήριξης.
- καθώς και η Σύνοδος Κορυφής του Ιουλίου του 2011

Τα τέσσερα αυτά, σημαντικής σημασίας για την νεοσυντηρητική στρατηγική της Ε.Ε. πολιτικά γεγονότα συνιστούν μέρος της στρατηγικής των αγορών, της ολιγαρχίας του πλούτου και του κεφαλαίου και όχι λύση στην κρίση.

Με έμφαση στο στρατηγικό τους προσανατολισμό πρέπει να εξετάσει κανείς και τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής. Το κείμενο αποφάσεων στα επιμέρους σημεία του περιέχει και θετικές όψεις. Ωστόσο, οι αποφάσεις της ηγεσίας της Ε.Ε., που είναι υπέρμαχη της στρατηγικής του νεοφιλελευθερισμού και οδηγεί στην εμβάθυνση της κρίσης προς όφελος του παρασιτικού, χρηματοπιστωτικού και χρηματιστικού κεφαλαίου, που προέκυψαν από την Σύνοδο Κορυφής της 21ης Ιουλίου του 2011, παρατείνουν μεν τους όρους δανεισμού αλλά με όρους επαχθέστατους για την δημόσιο περιουσία και άλλους τομείς, είναι άμεσα συνδεδεμένες με αυτές των προηγούμενων Συνόδων και θα ήταν αδύνατο να ληφθούν χωρίς να έχουν προηγηθεί εκείνες ενώ τα βασικότερα συστατικά στοιχεία παραμένουν τα ίδια. Η πρόβλεψη τους είναι να συνεχιστεί η λήψη και εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας στις χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα και υψηλό χρέος, με στόχο από τη μια την εσωτερική υποτίμηση ώστε να ελαφρυνθεί η πίεση στο ευρώ και από την άλλη η μείωση του ελλείμματος στο 3% και αν είναι εφικτό η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου, αποτελούν ουσιαστικά έναν νέο τρόπο διαχείρισης και αναδιάταξης του ελληνικού χρέους για βραχυπρόθεσμη εξασφάλιση της χρηματοδότησης του, ενώ μακροπρόθεσμα είναι προφανές ότι θα απαιτηθούν και νέες συμφωνίες και νέες αναδιαρθρώσεις.

Αίτιο της κρίσης αποτελεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριάρχησε στην ηγεσία της Ε.Ε. και έχει επιβληθεί μέχρι σήμερα τόσο στην Ελλάδα (Μνημόνιο-Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα) όσο και σε άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία έπεται η Ιταλία ενώ πλέον απειλείται και η Γαλλία. Το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αποτελούν τόσο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής όσο και παράγοντα περαιτέρω διαιώνισης του φαύλου κύκλου της κρίσης. Δεν συνιστούν πρόσκαιρες επιλογές αναγκαστικού χαρακτήρα αλλά στρατηγικού προσανατολισμού δέσμευση της χώρας και του λαού στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία που στη χώρα μας θα εκδηλωθεί ως στρατηγική υστέρησης και υποτίμησης όπως επέλεξαν και επέβαλαν στις χώρες τις Ανατολικής Ευρώπης.

Η στρατηγική αυτή αφορά τη ραγδαία υποτίμηση της μισθωτής εργασίας και το γενική εκποίηση σε συνθήκες υποτιμητικής κερδοσκοπίας του δημοσίου πλούτου και ιδιοκτησίας. Αυτοί είναι οι δύο βασικοί πυλώνες της εκτεταμένης φτώχειας. Αφορά επίσης, τη συρρίκνωση και εξαφάνιση δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων αντίστοιχα, που αποτελεί βάση αδρανοποίησης των συλλογικών κοινωνικών αντιστάσεων για την διαιώνιση μιας κοινωνίας πολυδιασπασμένης, χωρίς ενότητα και συνοχή. Περνά εν τέλει, μέσα από την αποδυνάμωση του διεθνούς κύρους της χώρας αλλά και της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Το μείζον θέμα είναι η στρατηγική αυτή του νεοφιλελευθερισμού και οι κρίκοι του, όπως το βαθύτατα συντηρητικό και μονεταριστικό πλαίσιο του μηχανισμού στήριξης που θα τεθεί σε ισχύ μετά την ολοκλήρωση των αποφάσεων για το προετοιμαζόμενο νεοφιλελεύθερο Σύμφωνο του Ευρώ, ως συνέχεια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Με το Σύμφωνο του Ευρώ, η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ε.Ε. προωθεί: την αυστηρή επιτήρηση των οικονομιών των χωρών-μελών από την Ε.Ε., την επικέντρωση στη δημοσιονομική σταθερότητα και ανταγωνιστικότητα των οικονομιών τους, αν μπορεί να υπάρξει με τέτοιους όρους ανταγωνιστικότητα όπως με υψηλή ανεργία, με χρεοκοπημένες τράπεζες, με λουκέτα, με υιοθέτηση ευέλικτων μορφών εργασίας, με κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, με μείωση αμοιβών, με την επικράτηση ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα με ατομικές συμβάσεις, με ανασφάλιστη εργασία, με εκ περιτροπής εργασία, με μερική απασχόληση, υπονομεύοντας κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, με απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, τη θέσπιση –και μέσω του συμφώνου αυτού αλλά όχι μόνο- δεσμευτικού πλαισίου υποχρεώσεων, αλλά και κυρώσεων.

Πρωτοφανές γεγονός αποτελεί η πρακτική θεσμικών κύκλων, προσώπων και οργάνων της Ε.Ε. που προωθεί: Την απαράδεκτη πρακτική για τις αρχές της ισοτιμίας στην ΕΕ, της άμεσης πολιτικής ανάμειξης στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις με πρωτοφανείς και απαράδεκτες παρεμβάσεις και υποδείξεις για κυβερνητικά σχήματα με αχυράνθρωπους και συντηρητικών προσανατολισμών και επιλογών τόσο στη διακυβέρνηση της Ελλάδας όσο και άλλων χωρών-μελών της Ε.Ε., με πρόσχημα το δημοσιονομικό ζήτημα. Η επίκληση ορισμένων στη δημοσιονομική εξάρτηση και μόνο, στοχεύει στο να «χρυσωθεί» το χάπι. Είναι χαρακτηριστική και απαράδεκτη η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, γνωστού παράγοντα και ακραία νέο-συντηρητικού πολιτικού της Βαυαρίας που τίποτε δεν έχει διδαχθεί από τις καταστροφικές συνέπειες της ακροδεξιάς πολιτικής στην Ευρώπη, που έθεσε θέμα για τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας κρατών-μελών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.

Κεφάλαιο 4. Στρατηγικές αντιμετώπισης της Κρίσης: 

Δύο στρατηγικές αντιμετώπισης της κρίσης:
-Η συντηρητική-νεοφιλελεύθερη που κυριαρχείται από τη πρόταξη των δημοσιονομικών (έλλειμμα-χρέος-πληθωρισμός) της οικονομίας. Η στρατηγική αυτή οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης.
Άλλωστε, είναι γνωστό το ζήτημα που αποτέλεσε έναν από τους κυριότερους λόγους που η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπου οι προοδευτικές δυνάμεις έθεταν ως κύριο ζήτημα τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την ανάπτυξη προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία ενώ οι δυνάμεις της συντήρησης προέτασσαν την αντιμετώπιση του πληθωρισμού και είχε διατυπωθεί το δίλημμα: «Πληθωρισμός ή Ανεργία;». Και

- Η προοδευτική με αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό προσανατολισμό, με ενεργητικές πολιτικές για νέες θέσεις εργασίας και βιώσιμης ανάπτυξης.

Πάντα όσοι υποστηρίζουν ή είναι εκπρόσωποι συντηρητικών πολιτικών θέτουν τα γνωστά τρία διλήμματα:

-Πρώτα η σταθερότητα μετά η ανάπτυξη.
-Πρώτα η «αύξηση της πίτας» μετά η αναδιανομή του πλούτου.
-Πρώτα η μείωση δαπανών και ύστερα η αύξηση εσόδων

Οι προοδευτικές δυνάμεις, είναι αυτονόητο ότι μέρος της πολιτικής τους αποτελεί η δημοσιονομική σταθερότητα και εξυγίανση ωστόσο, πάντα επιζητούν τη διαλεκτική σχέση των τριών, τη σύνθεση της σταθερότητας και της ανάπτυξης, της αύξησης του πλούτου και της αναδιανομής του, της αύξησης των εσόδων του κράτους μέσω ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, της πάταξης της φοροδιαφυγής και της αντιμετώπισης της διαφθοράς και μείωσης των δαπανών μέσω της πάταξης της δημόσιας σπατάλης.

Κεφάλαιο 5. Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Ανασύνταξη και την Προοδευτική Στρατηγική εξόδου από την Κρίση: 

Στα πλαίσια της προοδευτικής διεξόδου από την κρίση επιδιώκουμε την προώθηση πολιτικών συνυφασμένων με το κράτος δικαίου, το κοινωνικό κράτος, τις δημοκρατικές αρχές και με την ανάπτυξη κοινωνικό-πολιτικών κινημάτων υπέρ μιας προοδευτικής πολιτικής ενάντια στην ασυδοσία των αγορών, το παρασιτικό κεφάλαιο και τα καρτέλ.

Ως πολιτικό ρεύμα σκέψης και δράσης, συγκροτούμε Πολιτική Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Πολιτική Εξόδου από την Κρίση. Η Πρωτοβουλία αυτή, ως έκφραση αγωνίας και προτροπής για δράση της μεγάλης πλειοψηφίας της δημοκρατικής παράταξης, αποτελεί το επιστέγασμα τοποθετήσεων μας στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πολύ πριν την υπογραφή του Μνημονίου Συνεννόησης με την Ε.Ε. & το Δ.Ν.Τ. (Μάρτιος 2010), πολιτικών παρεμβάσεων στα ΜΜΕ από το Φεβρουάριο του 2010 και συζητήσεων στα πλαίσια πολιτικών εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα. Προτεραιότητα μας είναι η συγκρότηση μιας προοδευτικής πολιτικής και η υποστήριξη για την εκπόνηση ενός προγράμματος εξόδου από την οικονομική και κοινωνική κρίση και ύφεση με αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό προσανατολισμό. Ανάπτυξη με όρους κοινωνίας και όχι με όρους λιτότητας, και ακραίων οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων που οδηγούν αναπόφευκτα σε μια άνευ προηγουμένου αναδιανομή ισχύος, πλούτου και δικαιωμάτων εις βάρος των πολλών και των ασθενέστερων και σε υποχώρηση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Με σχεδιασμό και εξειδίκευση πολιτικών, προωθούμε τον επανασχεδιασμό της στρατηγικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, μέσω της ενίσχυσης του παραγωγικού δυναμικού, της ποιότητας, των θέσεων εργασίας και εντέλει, της ανασύνταξης της ελληνικής οικονομίας στη διεθνή αγορά.

Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα μας και μέσω της εγκατάστασης του Δ.Ν.Τ. στους κόλπους της, οδήγησε σε ήττα της πολιτικής και ιδιαίτερα σε ήττα της Προοδευτικής πολιτικής. Οδήγησε σε ήττα τις δυνάμεις της εργασίας.

Η ανασύνταξη της Προοδευτικής πολιτικής είναι από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας μετά από το σοκ που έχουν υποστεί τα λαϊκά στρώματα και ειδικότερα οι δυνάμεις της εργασίας από τα νεοφιλελεύθερης επιταγής, μέτρα που επέβαλε η Κυβέρνηση, από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Μετά την οργή και το θυμό και την αναζήτηση ευθυνών, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι σε ανησυχία και προβληματισμό για την χρονική διάρκεια της κρίσης και την έξοδο από αυτή και τους όρους εξόδου από αυτή, διότι έχουν άμεσο πρόβλημα οργάνωσης της ζωής τους, του εισοδήματος τους και της εργασίας τους και βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδες αναζητήσεις προσωπικών λύσεων μέχρι και εξόδου από τη χώρα. Δεν μιλάμε πλέον για κρίση εισοδήματος, για κρίση ανεργίας, θα μιλάμε για τους ανθρώπους της κρίσης.

Ωστόσο, η άσκηση προοδευτικής πολιτικής αντιμετωπίζει εμπόδια σε µία µόνο χώρα έχει όρια όταν ασκείται µέσα σε ένα νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστηµα. Επιδιώκουμε και προωθούμε την συγκρότηση προοδευτικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο: Για την αποφυγή της «κινεζοποιήσης» της Ευρώπης που οφείλεται και στους αρνητικούς όρους του διεθνούς καταμερισμού εργασίας σε βάρος της οικονομίας της Ε.Ε. και της εγκαθίδρυσης ενός σύγχρονου μεσαίωνα που συνεπάγεται: περαιτέρω μείωση εισοδημάτων, μείωση του μισθολογικού κόστους εργασίας, ανεργία, κατεδάφιση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος του κοινωνικού κράτους, μια νέα φτώχεια, μια νέα ύφεση σε όλη την Ευρώπη. Για την εκ βάθρων αλλαγή των θεμελίων του ευρώ από τη μονεταριστική, υφεσιακή βάση του σε μια αναπτυξιακή κατεύθυνση με κοινωνικό χαρακτήρα.

Για την απαλλαγή της Ε.Ε. από το Δ.Ν.Τ., η εγκατάσταση του οποίου στους κόλπους της, συνιστά ήττα της ευρωπαϊκής πολιτικής και υποδηλώνει σύγκλιση συμφερόντων διεθνών νεοφιλελεύθερων κύκλων. Συγκρότηση Πανευρωπαϊκής Διάσκεψης με σώμα κοινά αποδεκτό, με στόχο την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ όπως αναθεωρήθηκε με τη συμφωνία της Λισαβόνας και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και όπως προετοιμάζεται με το νεοφιλελεύθερο Σύμφωνο του Ευρώ. Τίποτε δεν είναι αναλλοίωτο, τίποτε δεν είναι ακλόνητο, τίποτε δεν είναι αιώνιο. Οι άνθρωποι αποφασίζουν για αποφάσεις των ανθρώπων. Η θεσμοθέτηση τόσο του ευρωομολόγου για το χρέος όσο και του ευρωομολόγου για τις επενδύσεις, που δεν θα είναι μεν πανάκεια καθώς θα τεθούν όροι και προϋποθέσεις που ήδη συζητούνται, που θα δώσουν όμως, τη δυνατότητα αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας στις οικονομίες της Ευρωζώνης. Εκδημοκρατισμός της ΕΕ ως προϋπόθεση και αναγκαιότητα για την περαιτέρω εμβάθυνση της ενοποίησής της. Τοποθέτηση Υπουργού Οικονομικών της Ένωσης. Θεσμοθέτηση ενιαίου φορολογικού συστήματος στην Ε.Ε. Τροποποίηση του καταστατικού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ώστε να δανείζει τα κράτη-μέλη καθώς και. κοινή πολιτική και δημοσιονομική διαχείριση της κρίσης, κοινές επενδυτικές πρωτοβουλίες, αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, σύγκλιση περιφερειών, σύσταση οργανισμού που θα αξιολογεί τις οικονομίες της Ε.Ε..

Ως προοδευτική πολιτική δύναμη: διακρίνουμε τον πρωτοφανή συντηρητικό και αντιπολιτικό μεταμορφισμό και θεωρούμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην προοδευτική πολιτική, σκέψη και ανάλυση, στις προοδευτικές πολιτικές επιλογές και συνεργασίες και στους πολιτικούς προσδιορισμούς στην οικονομία, στην κοινωνία και στους θεσμούς.

Κάνουμε διάκριση μεταξύ ηθικής που στην πολιτική σημαίνει «ό,τι λέω το εννοώ και το κάνω πράξη» και της ηθικολογίας που έχει κατακλύσει την ελληνική πολιτική προκειμένου να δικαιολογηθούν οι αντιλαϊκές πολιτικές και τα αντιλαϊκά μέτρα. Ορισμένοι στο δημόσιο βίο, καιρός είναι να αντιληφθούν πώς με την ηθικολογία δεν αντιμετωπίζεται η κρίση, πρέπει να επανέλθουμε στους ιδεολογικούς και πολιτικούς προσδιορισμούς.

Αποδίδουμε συγκεκριμένο περιεχόμενο στην έννοια πατρίδα και πατριωτική πολιτική που η επίκληση τους την τελευταία περίοδο αποδεικνύει την αδυναμία αυτής της συντηρητικής πολιτικής να πείσει μια κοινωνία πολυδιασπασμένη, φοβισμένη, σε κατάσταση σοκ.

Η πατρίδα, η Ελλάδα είναι μια καπιταλιστική χώρα με μέσο επίπεδο ανάπτυξης. Και δεν είναι μόνο ο δημόσιος τομέας, το δημόσιο χρέος και το δημοσιονομικό έλλειμμα. Είναι και πολλά άλλα, όπως: η ολιγαρχία του πλούτου, το παρασιτικό κεφάλαιο, τα νεκροταφεία των επιχειρήσεων στις βιομηχανικές περιοχές, η διαπλοκή και τα ΜΜΕ χειραγώγησης, οι φοροφυγάδες, οι έχοντες καταθέσεις σε off-shore εταιρείες, οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι άνεργοι, οι άνθρωποι κάτω από τα όρια της φτώχειας, οι νεόπτωχοι, ο αγροτικός κόσμος, το εμπόριο, η βιοτεχνία και η βιομηχανία με τα λουκέτα τους, τα 4.5 εκατομμύρια εργαζομένων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, οι νέοι επιστήμονες που βρίσκονται σε καθεστώς εργασιακής επισφάλειας και αβεβαιότητας -το λεγόμενο πρεκαριάτο.

Πρέπει να τεθεί ένα όριο στην πλήρη αντιστροφή των νοημάτων που επιχειρείται μέσω μιας προσχηματικής προπαγάνδας προκειμένου να αποσιωπηθούν οι πραγματικές επιδιώξεις του νεοφιλελευθερισμού και να νομιμοποιηθούν οι ασκούμενες αντιλαϊκές πολιτικές. Οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού και όσοι υλοποιούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και μέτρα, προβαίνουν σε κατάφωρη καταστρατήγηση και βαφτίζουν μεταρρυθμίσεις: την ακύρωση κοινωνικών κατακτήσεων, την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, την υπό-χρηματοδότηση υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους ή των δημοσίων επενδύσεων, τις απολύσεις εργαζομένων, τη καθιέρωση της ημι-απασχόλησης, τη μείωση αποδοχών, τη διεύρυνση της παραοικονομίας. Αυτή η στρατηγική και αυτές οι αντικοινωνικές και αντι-αναπτυξιακές επιλογές, έχουν όνομα. Αποτελούν μια «νέα» μορφή της Αντιμεταρρύθμισης και της συντηρητικής πολιτικής. Αυτές οι νέο-συντηρητικές επιλογές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις δεν έχουν περιλάβει ούτε μέτρα καθήλωσης, ούτε υποχρεώσεις για ανάλογη συμμετοχή σε βάρη από τους έχοντες και κατέχοντες. Δεν αφορούν σε κάποιες εξελίξεις. Δεν αφορούν στο αύριο. Αυτές οι πολιτικές και ο μεταμορφισμός τους έρχονται από το παρελθόν, από περιόδους που οι εργαζόμενοι και οι πολίτες ήταν υποβαθμισμένοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Η μεταρρύθμιση -με το προοδευτικό περιεχόμενο της- καθορίζει και προσδιορίζει προοδευτικές αλλαγές. Η αναφορά σε μεταρρυθμίσεις αποτελεί προαναγγελία πολιτικών και μέτρων με κέντρο τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον εργαζόμενο. Οι μεταρρυθμίσεις και τα αντίστοιχα σχέδια αποτελούν τη βάση για τη διεύρυνση δικαιωμάτων και κατακτήσεων με δημοκρατικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο.

Κεφάλαιο 6. Η έως τώρα ασκούμενη κυβερνητική πολιτική:

Ο άξονας της πολιτικής ζωής της χώρας έχει μετατοπιστεί όσο ποτέ άλλοτε μεταπολιτευτικά, προς την δεξιά και άκρα δεξιά, γεγονός που έχει ενισχυθεί σημαντικά:
-τόσο από τη δημοσιονομική υστερία της εγχώριας ολιγαρχίας
-όσο και από τις σωτηριολογικές επικλήσεις και κυβερνητικές πρακτικές φόβου, κινδυνολογίας, διλημμάτων και θεωρίες μονόδρομου
-αλλά και τις επιδιώξεις ενός συντηρητικού μετώπου διαπλοκής της παρασιτικής ολιγαρχίας, των ΜΜΕ και ελεγχόμενων πολιτικών προσώπων τόσο από τμήματα της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης που κατατείνουν σε ιδιοτελείς και ωφελιμιστικές επιδιώξεις. Ωστόσο αυτές οι πολιτικές είναι αντίθετες με τις δημοκρατικές αρχές και την παράδοση ενός προοδευτικού κόμματος και της ελληνικής κοινωνίας. Είναι πέραν από προφανές ότι τίθεται θέμα για μια δημόσια τοποθέτηση του ΠΑΣΟΚ σχετικά με την εκκόλαψη ή όχι ενός βαθιά συντηρητικού άξονα στη χώρα που αναιρεί και ακυρώνει όχι μόνο τη φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και πολιτικές αρχών.

Όψεις της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής αποτελούν και οι προκλητικές διατυπώσεις όσο και η προσπάθεια απαξίωσης μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, καταφανής απόδειξη της αποτυχίας των εφαρμοζόμενων αντιλαϊκών πολιτικών. Επιπλέον, οι παλινωδίες κυβερνητικών υπευθύνων σε σημαντικούς τομείς έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στην απαξίωση της πολιτικής, στην κρίση εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς της και εν τέλει στην πρωτοφανή επίθεση σε μια περίοδο και στις κατακτήσεις και στα θετικά επιτεύγματα μιας περιόδου όπου κυριάρχησαν τα σοσιαλιστικά και σοσιαλ-δημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη και οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπων σε κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις, στην έξοδο από την απομόνωση, την φτώχεια και να μπουν δυναμικά στο χώρο της πολιτικής και της κοινωνίας. Με αποτέλεσμα, ορισμένοι διαπλεκόμενοι και αχυράνθρωποι γνωστών επιχειρηματικών κύκλων και συγκροτημάτων του συστήματος που αποτελούν τους υποβολείς τους ορισμένοι κατέχουν και υπουργικούς θώκους, να ασκούν μια πρωτοφανή επίθεση σε κοινωνικές και πολιτικές ομάδες, προκειμένου να επιβάλλουν την παλινόρθωση αντιδραστικών και αναχρονιστικών πολιτικών και αντιμεταρρυθμίσεων, ευτελίζοντας έννοιες όπως ο εκσυγχρονισμός και η μεταρρύθμιση.

Για την περαιτέρω υποστήριξη και νομιμοποίηση των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού, επιστρατεύουν έναν πρωτοφανή αντιπολιτικό μεταμορφισμό με κύρια χαρακτηριστικά την ηθικολογία, την ανάκληση ρήσεων από τη Βίβλο περί «θυσιών», περί «σωτηρίας» και ιατρικών επικλήσεων περί «εντατικής», περί «διάγνωσης», περί «φαρμάκου» και «αναγκαίας θεραπείας»,χρησιμοποιώντας τα ως περιτύλιγμα προκειμένου να αποφύγουν την αξιολόγηση της ουσίας αυτών των επιλογών που είναι γνωστές για το συντηρητικό τους περιεχόμενο. Την ώρα που με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, αυξάνουν την έμμεση φορολογία εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων ενώ προβαίνουν στη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου και διατηρούν ανέπαφες τις νόμιμες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, καταργούν δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις, απορυθμίζον περαιτέρω τις εργασιακές σχέσεις, κάνουν φθηνή την εργασία, συρρικνώνουν το κοινωνικό κράτος, περιορίζουν την εθνική και λαϊκή κυριαρχία, εκποιούν τον δημόσιο πλούτο ενώ αντιθέτως παίρνουν αποφάσεις ενίσχυσης της ρευστότητας των τραπεζών –το πόσο αυτό στην Ελλάδα ανέρχεται αισίως στα 100 δις ευρώ. Παρά την καταιγιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ, δεν υπάρχει η ίδια γνώμη στην κοινωνία για το ότι με ένα πολύ χαμηλής τάξης κονδύλι των 500 εκατομμυρίων ευρώ, εξαγοράστηκαν πρόσφατα το 20 % δύο τραπεζών. Και να σημειώσουμε πως για την φοβερή αυτή «εξαγορά» το ελληνικό δημόσιο ενίσχυσε με 980 εκατομμύρια ευρώ, καθεμιά ξεχωριστά από τις δυο τράπεζες που συγχωνεύτηκαν.

Οι πολιτικές όμως αυτές έχουν όνομα, σημαίνουν λουκέτα, απολύσεις, εργασιακή ανασφάλεια, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, νέα φτώχεια, νέα ύφεση, βάθεμα της κρίσης προς όφελος του παρασιτικού, του χρηματοπιστωτικού και χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης εμπεριέχει αντιφάσεις. Είναι γνωστή η τοποθέτηση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου πως τα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται, βρίσκονται εκτός πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενώ ορισμένα κυβερνητικά στελέχη σε αγαστή συνεργασία με εξωθεσμικούς κύκλους, την εγχώρια ολιγαρχία και τα κυρίαρχα ΜΜΕ, επιδίδονται σε μια ακατάσχετη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα και επιδιώκουν να παρουσιάσουν την εφαρμοζόμενη πολιτική ως τη μοναδική πολιτική, οικονομική και κοινωνική επιλογή. Είναι γνωστές οι εκδοχές της αλήθειας του Πρωθυπουργού. Υπάρχουν όμως, και οι άνθρωποι που βιώνουν την κρίση που έχουν άλλες εκδοχές για την αλήθεια ως αποτέλεσμα των εφαρμοζόμενων μονεταριστικών και ταξικά άδικων μέτρων. Δεν αρκεί μόνο η αναγνώριση ενός προβλήματος, όταν το πρόβλημα επιδεινώνεται και από τις κυβερνητικές αποφάσεις και τις ασκούμενες πολιτικές. Πολιτικές από καταναγκασμό και χωρίς κοινωνικές και πολιτικές αρχές, δεν μπορούν να αποτελέσουν πολιτικές για μια χώρα μακροπρόθεσμα. Και αποτελεί ύβρη, η πρακτική νεόκοπων κυβερνητικών στελεχών που σε ορισμένες περιπτώσεις στρέφονται με πρωτοφανή χυδαιότητα σε βάρος των προοδευτικών προγραμματικών θέσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ο Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, είπε κατ’ επανάληψη ότι τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας είναι το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο της βαθύτερης κρίσης που αντιμετωπίζουμε. Είκοσι δύο μήνες τώρα όμως, η κυβερνητική στόχευση αφορά το αποτέλεσμα, το σύμπτωμα και όχι τις αιτίες της κρίσης. Η δημοσιονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα του παρασιτικού και αντιπαραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης της χώρας, της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Είναι το αποτέλεσμα πολιτικών που οδήγησαν σε συρρίκνωση ή και σε διάλυση τη παραγωγική βάση της χώρας σε κλαδικό και περιφερειακό επίπεδο, στα πλαίσια μιας στρεβλής ανάπτυξης, όπου η πραγματική οικονομία υποσκελίστηκε από τη χάρτινη με οριζόντια έργα υποδομών, με μονοπωλιακές πρακτικές, με τα καρτέλ, με τις χαριστικές συμβάσεις , με τις ανομίες των προμηθειών του δημοσίου και τις πρωτοφανείς σπατάλες του δημοσίου, με τη συγκέντρωση πλούτου και πολιτικής δύναμης από μια παρασιτική ολιγαρχία που κατέχει τα ΜΜΕ και προβαίνει σε συστηματική χειραγώγηση και παραπληροφόρηση αναφορικά με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Η δημοσιονομική αυτή κρίση οξύνθηκε μέσω των επιθέσεων και των απειλών της νεοφιλελεύθερης και συντηρητικής ηγεσίας της Ε.Ε., σε βάρος της Ελληνικής οικονομίας. Αυτήν την πρωτοφανή επίθεση αξιοποίησαν με κάθε τρόπο οι οίκοι τοκογλυφίας, οι οίκοι αξιολόγησης με το σιγοντάρισμα της εγχώριας ολιγαρχίας μέσω και του ελέγχου των ΜΜΕ, που σχεδόν μετέδιδαν πολεμικά ανακοινωθέντα, δημιουργώντας συνειρμούς περί εθνικής κρίσης και αντίστοιχων πατριωτικών εξάρσεων.


Ο Πρωθυπουργός, με σημείο εκκίνησης την τοποθέτηση του ότι η ασκούμενη πολιτική λιτότητας βρίσκεται εκτός της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ύστερα από 22 μήνες πολιτικής επί των αποτελεσμάτων, καιρός είναι να προβεί: σε επαναπροσδιορισμό ορισμένων τομέων της οικονομικής πολιτικής με πρώτους και κυριότερους το άδικο των νεοφιλελεύθερων μέτρων και το άδικο της άνισης συμμετοχής στα οικονομικά βάρη με την μονομερή επιβάρυνση των συνήθη υποζυγίων.

Σε επανεξέταση και αναθεώρηση ορισμένων διατάξεων του πρόσφατου νόμου-πλαισίου για την Ανώτατη Εκπαίδευση, όπως μια νέα ρύθμιση για την κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, όπως η επανασύσταση του τμήματος ως βασικής ακαδημαϊκής μονάδας.
να συμβάλλει στην αντίστροφη πολιτική πορεία και σε μια νέα πολιτική κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών σε προοδευτική κατεύθυνση.

Στην πολιτική αυτή ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων, συναίνεση με την δεξιά και την άκρα δεξιά, γνωστές για την συντηρητική ιδεολογία τους, που επιδιώκουν διαφορετικές «δόσεις» νεοφιλελευθερισμού και όχι αλλαγή πολιτικής πλεύσης, δεν νοείται.

Οι πολιτικές ηγεσίες στην Ε.Ε. και διεθνώς πρέπει να πάψουν να λαμβάνουν υπόψη τους οίκους αξιολόγησης, τους οίκους της τοκογλυφίας και της κερδοσκοπίας, που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρόκληση της κρίσης του 2008, χειραγωγώντας τις οικονομίες των κρατών και οδηγώντας σε καταστροφή ανθρώπινων και παραγωγικών πόρων. Ο Πρωθυπουργός της χώρας και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γ. Παπανδρέου, θα συνέβαλε σημαντικά, και με σχετικές πρωτοβουλίες ενόψει της νέας Γ.Σ. του Ο.Η.Ε., καθότι η χώρα έχει υποστεί βλαπτικές και παράνομες επιθέσεις από τα εν λόγω δίκτυα διεθνούς παρανομίας,. Μαζί με άλλους προοδευτικούς ηγέτες της Ε.Ε. αλλά και από άλλες χώρες, θα πρέπει να θέσουν ως θέμα στον Ο.Η.Ε. την κερδοσκοπική, τοκογλυφική και ποικιλότροπη παράνομη δράση τόσο οίκων αξιολόγησης όσο και αγορών και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που χειραγώγησαν, εξαπάτησαν και οδήγησαν επιτάχυνε στην κρίση το 2008 και συνεχίζουν με επιθέσεις με το πρόσχημα του δημοσίου χρέους σε μια σειρά από χώρες και οικονομίες, έτσι ώστε να δημιουργηθεί το απαραίτητο θεσμικό πλαίσιο έτσι ώστε να παραπέμπονται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για διεθνές οικονομικό έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.

Είναι, άλλωστε γνωστό ότι η Goldman Sachs ήταν σύμβουλος του υπουργείου Οικονομικών, που βεβαίωνε τις αγορές για άριστη πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, επί πολλά έτη. Δηλαδή ή εξαπατούσαν τις ομογάλακτες αγορές και χρηματοπιστωτικούς φορείς ή ήταν σε εναρμόνιση για πολλαπλά οφέλη ενώ ταυτόχρονα χειραγωγούσαν την ελληνική οικονομία, μετέχοντας σε κερδοσκοπικά παίγνια του καπιταλισμού ‘’καζίνο’’. Μια δικαστική έρευνα επ’ αυτού από τις εισαγγελικές και οικονομικές διωκτικές αρχές για τα περαιτέρω δεν είναι καιρός να διαταχθεί; Από την οποία πολλά θα είχε να ωφεληθεί η χώρα. Ανάλογα κακουργήματα ήδη διώκει και η επικεφαλής της υπηρεσίας της αμερικάνικης κεφαλαιαγοράς καθώς και εισαγγελείς του Ιταλικού κράτους.

Κεφάλαιο 7. Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στην εποχή της Κρίσης: 

Η απαξίωση της πολιτικής, ως έκφραση της κρίσης αντιπροσώπευσης των λαϊκών στρωμάτων και των δυνάμεων της εργασίας και της ανικανότητας των πολιτικών ελίτ να εγγυηθούν ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, πηγάζει από μια ιδεαλιστική και ηθικολογική οπτική που αποκρύπτει την ουσία του καπιταλιστικού συστήματος που έχει συγκεκριμένους και αντικειμενικούς νόμους τόσο σε περιόδους άνθησης όσο και σε περιόδους ύφεσης όπως η σημερινή. Κρίσιμο θέμα στην παρούσα κρίση υπερπαραγωγής και καταστροφής ενός μέρους παραγωγικών δυνάμεων που διέρχεται το καπιταλιστικό σύστημα είναι η ύπαρξη προοδευτικών πολιτικών και ηγεσιών με κοινωνικές και πολιτικές αρχές που θα είναι υπέρ του δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος και όχι πολιτικών ηγεσιών του νεοφιλελευθερισμού και της συντήρησης, υποταγμένων στην οικονομική ολιγαρχία. Το ζήτημα δεν είναι η αντικατάσταση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος με πολιτικούς «μιας χρήσης» ή σύνθεση των υπουργικών συμβουλίων από πρόσωπα έξω από την πολιτική, έξω από τον πολιτικό έλεγχο και την λαϊκή ετυμηγορία, περαιτέρω υποταγμένους στις δυνάμεις της διαπλοκής εξωθεσμικών οικονομικών κύκλων και των κυρίαρχων ΜΜΕ. Το ζήτημα είναι οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό και σε ποια όχθη επιλέγει να είναι ο καθένας.

Δεν είναι αναξιόπιστες όλες οι πολιτικές και όλοι οι πολιτικοί. Η εντιμότητα στην πολιτική σημαίνει δέσμευση σε ένα πλαίσιο αρχών και θέσεων και έντιμη στάση στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων. Πολιτικά πρόσωπα παραβίασαν αυτές τις δύο αρχές. Αλλά η γενίκευση δεν ωφελεί καθότι πάρα πολλοί άνθρωποι που συμμετείχαν στα κοινά ήταν συνεπείς με αυτές τις βασικές αναφορές. Ως εκ τούτου είναι θέμα προοδευτικής ή συντηρητικής επιλογής η συνέπεια στο δημόσιο βίο.

Το ελληνικό δημόσιο έχει ένα χρέος άνω των 350 δις ευρώ. Από πολλές πλευρές έχουν διατυπωθεί απόψεις που είναι έξω από την κοινή λογική και νοημοσύνη, σχετικά με τη διόγκωση αυτή του χρέους. Όταν οι ευρωπαϊκές και αμερικάνικες τράπεζες έδιναν δάνεια με χαμηλά επιτόκια στο δημόσιο για να προμηθεύεται εξοπλισμούς από τις χώρες τους, τότε δεν υπήρχαν προβλήματα ευνομίας. Όταν κάθε χρόνο και για 25 χρόνια η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή υπερέβαιναν κάθε χρόνο τα 50 δις ευρώ, ελάχιστοι μιλούσαν. Όταν κάθε χρόνο την τελευταία 25ετία στην Ελλάδα, η εργοδοσία επταπλασιάζει τα κέρδη της και καρπούται το 60% και πλέον του παραγόμενου πλούτου ενώ οι δυνάμεις της εργασίας λαμβάνουν λιγότερο του 40% του, οι περισσότεροι σώπαιναν.

Σαφώς και υπήρχαν και υπάρχουν φαινόμενα διαφθοράς αλλά δεν αποτέλεσαν τους καθοριστικούς παράγοντες τόσο στη διόγκωση του δημόσιου χρέους όσο και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Υπάρχουν όρια και στην χρήση επιχειρημάτων και προπαγάνδας που παραβιάζουν κάθε αρχή λογικής και εισάγουν την λογική των σκοπιμοτήτων. Γιατί χρειαζόμαστε την αλήθεια και την δικαιοσύνη και όχι προπαγανδιστικές πρακτικές. Γιατί χρειαζόμαστε αυτοκριτική και πολιτική εντιμότητα για να διακρίνουμε τι σημαίνει υποταγή στις δυνάμεις της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας, για να δούμε τι σημαίνουν πολιτικοί ελεγχόμενοι από μια νεόπλουτη ολιγαρχία και από μεταπρατικές και εργολαβικές δραστηριότητες και τι σημαίνουν ορισμένα επιμέρους θέματα διαφθοράς. Γιατί δεν ήταν θέμα διαφθοράς η παράδοση στις πολυεθνικές εταιρείες φαρμάκων της χώρας με την κατάργηση από την κυβέρνηση της Ν.Δ. της λίστας φαρμάκων και με άνοιγμα 6.5 δις ευρώ, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της. Για να δούμε γιατί οι τράπεζες ενώ είχαν κέρδη άνω των 40 δις ευρώ την τελευταία δεκαετία, έχουν πρόβλημα ρευστότητας. Δεν μπορούμε να αναζητούμε σε παθογένειες και επιμέρους προβλήματα, τις αιτίες για τη διαμόρφωση τεράστιων προβλημάτων όπως το δημόσιο χρέος εκατοντάδων δις ευρώ και το εκτεταμένο δημοσιονομικό έλλειμμα της σπατάλης υπέρ παρασιτικών τμημάτων του κεφαλαίου.

Οι προοδευτικοί ή οι συντηρητικοί πολιτικοί, μπορούν να αλλάζουν απόψεις όταν υπάρχουν μεγάλες αλλαγές στα δεδομένα. Ωστόσο, ιδιαίτερα όσοι θέλουν να εμφανίζονται ως προοδευτικοί πολιτικοί θα πρέπει να μην αποσιωπούν τα στοιχειώδη και τα ουσιώδη και αυτά έχουν ως αφετηρία ότι η Ελλάδα είναι μια καπιταλιστική χώρα με κοινωνικές τάξεις, με την ολιγαρχία του πλούτου, με τη διαπλοκή των ΜΜΕ, το παρασιτικό κεφάλαιο κ.ο.κ.

Ο ρόλος των ΜΜΕ ήταν καθοριστικός τόσο στην απαξίωση αυτή της πολιτικής όσο και στην επέκταση της δημοσιονομικής υστερίας και της διαιώνισης της κρίσης. Συγκεκριμένα, αφού στο τέλος του 2009 και σχεδόν όλο το 2010 κανοναρχούσαν όλη την ελληνική κοινωνία ότι η χώρα θα βγει από το ευρώ, θα χρεοκοπήσει και το μνημόνιο είναι μονόδρομος, όψιμα άρχισαν να ανακαλύπτουν ότι όλη αυτή η πολιτική ήταν μια μεγάλη αποτυχία: οδήγησε στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, της φτώχειας και της ανεργίας. Εξαιτίας βέβαια αυτής ακριβώς της πολιτικής που προωθούσαν όλο αυτό τον καιρό. Αφού δηλαδή εφόνευσαν τον πατέρα τώρα δηλώνουν ορφανοί. Ενώ γνώριζαν ότι οι πολιτικές αυτής της δημοσιονομικής αυστηρότητας θα επιτείνουν την κρίση, θα στραγγαλίσουν τις επιχειρήσεις κάθε μεγέθους αυξάνοντας το κόστος δανεισμού και θα ενταφιάσουν κάθε προοπτική γρήγορης ανάκαμψης της οικονομίας. Θα μειώσουν τα έσοδά, θα βαλτώσουν την ανάπτυξη, θα αυξήσουν την ανεργία. Οι επιζήμιοι οίκοι αξιολόγησης θα κατεβάσουν τις βαθμολογήσεις τους, τα επιτόκια του δημοσιονομικού χρέους θα αυξηθούν και η γενική κατάσταση θα επιδεινώνεται με αποτέλεσμα η χώρα να μπει στον φαύλο κύκλο της διαιώνισης της κρίσης: ύφεση-ανεργία-χρέος. Και προφανώς, γνώριζαν εξαρχής τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής και κοινωνικής απάτης.

Όσον αφορά την πνευματική ηγεσία της χώρας, τμήματα αυτής ζήτησαν να τολμήσουμε, να τολμήσουμε να θέσουμε τη χώρα κάτω από αξιολογήσεις αυτών που οδήγησαν στην κρίση, κάτω από ενός νέου τύπου δημοκρατίας, της «δημοκρατίας των αγορών», κάτω από την απαίτηση του περιορισμού της κυριαρχίας της χώρας με το πρόσχημα της δημοσιονομικής λιτότητας, να τολμήσουμε την υποτίμηση, την εξαγορά πόρων και επιχειρήσεων, την εκτεταμένη ανεργία και την κηδεμονία.

Θα θυμίσουμε στους εν λόγω ακαδημαϊκούς τον ιστορικό διάλογο που είχαν οι Αθηναίοι με τους Μηλίους το 416 Πχ που το αποτέλεσμα της μη υποταγής των Μηλιών στην Αθηναϊκή Συμμαχία, είναι γνωστό: έσφαξαν όλο τον αντρικό πληθυσμό, όπως οι ορδές των Ναζί μετά από 2500 χρόνια, πούλησαν τα γυναικόπαιδα στην αγορά των δούλων και ξεθεμελίωσαν την Μήλο. Αθηναίοι προς Μηλίους: «Εσείς θα αποφύγετε την υποδούλωση αν φανείτε λογικοί και αν δεν θεωρήσετε ντροπή να υποκύψετε στην ισχυρότερη ελληνική πολιτεία που σας προτείνει μετριοπαθείς όρους. Δηλαδή να γίνετε σύμμαχοι της και υποτελείς διατηρώντας το έδαφος σας.» Και η απάντηση των Μηλιών πριν τη σφαγή: «ούτε την αρχική απόφαση θα αλλάξουμε, Αθηναίοι, ούτε θα στερήσουμε μέσα σε λίγες στιγμές από την ελευθερία της μια πολιτεία όπως η Μήλος που ζει ελεύθερη εδώ και 700 χρόνια.»

Ελάχιστοι Μήλιοι τελικά, αφού εξανδραποδίστηκαν από την Δημοκρατική Αθήνα, επέστρεψαν και ανασυγκρότησαν το νησί τους και σε μνημείο του νησιού τους αναγράφουν το προαναφερθέντα διάλογο από τους ελάχιστους που διασώθηκαν από τον Θουκυδίδη. Οι Αθηναίοι και η συμμαχία τους καταστράφηκαν στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία στην Σικελία. Νέμεσις γαρ!

Και δεν είναι η πρώτη φορά που στη σύγχρονη πολιτική ιστορία τμήματα της πνευματικής ηγεσίας της χώρας προτείνουν εκπτώσεις του τύπου ότι ελεύθερος είναι ο ισχυρός και δίκαιος είναι ο δυνατός.

Οι κινητοποιήσεις των λεγόμενων «αγανακτισμένων πολιτών», ως αυθόρμητη έκφραση των δημοκρατικών πολιτών έδωσε ισχυρή απάντηση στο φόβο και στην κινδυνολογία. Οι κινητοποιήσεις είναι αναγκαίο να αποτελούν παράγοντα συμμετοχής σε προοδευτική πολιτική δράση και να οδηγήσουν στην συνειδητοποίηση του κεντρικού προβλήματος της χώρας αυτή την περίοδο που είναι η ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των συμμάχων της που οδήγησε στην ήττα της πολιτικής έναντι του κεφαλαίου και στην αλλαγή πορείας προς μια προοδευτική κατεύθυνση. Χωρίς προοδευτικές ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές αρχές, ουδέποτε υπήρξαν κινήματα που να οδήγησαν σε μια λύση σε προοδευτική κατεύθυνση.

Ωστόσο, στις «πλατείες» εκτός από τις προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις, επανέκαμψε και η άκρα δεξιά μαζί με άλλες συντηρητικές δυνάμεις με αντιπολιτικά μοτίβα όπως την αντίθεση στην οργανωμένη πολιτική. Οι «πλατείες» είχαν πολλούς θιασώτες της διαμαρτυρίας που απλά ενσωματώνονται στο σύστημα, που δεν θέλουν να αναφέρονται στο οικονομικό-κοινωνικό σύστημα, στο καπιταλιστικό σύστημα της χώρας, και τις κοινωνικές της τάξεις. Είναι άλλο να αντιδρώ, να ξεσπώ, να διαμαρτύρομαι, να δυσανασχετώ, να αγανακτώ και είναι άλλο να είμαι αντίθετος σε μια συντηρητική πολιτική. Οι κύκλοι αυτοί της συντήρησης δεν αποτελούν τμήμα του προοδευτικού κινήματος που μπορεί να συμβάλλει στην έξοδο από την κρίση. Φέρνουν το γκρίζο χρώμα του νεοφιλελευθερισμού με τους εθνικιστές σε μια αντιπολιτική υστερία.

Συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις αυτές και θιασώτες του εθνικισμού και του λαϊκισμού, που όχι μόνο δεν θέλουν να αποδώσουν ευθύνες στο σύστημα αλλά και επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία, αποσιωπώντας τη κεντρική αιτία της κρίσης, που είναι η ασυδοσία και η κρίση του χρηματιστηριακού καπιταλισμού.

Δεν θέλουν και αποσιωπούν το ρόλο του Νεοφιλελευθέρου Διευθυντηρίου των Βρυξελλών, έναντι της ασυδοσίας των αγορών, των οίκων, των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων.

Δεν θέλουν να αποδώσουν στις νεοφιλελεύθερες επιλογές το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, με ένα από τα αποτελέσματα αυτής της αποσιώπησης, να εμφανίζεται το κόμμα της δεξιάς στην Ελλάδα με αντιμνημονιακό περιτύλιγμα και ρητορική, αποκρύβοντας το νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα του και επιδιώκοντας να αποκομίσει εκλογικά οφέλη και να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια των λαϊκών στρωμάτων της χώρας.

Θέλουν να αποσιωπήσουν την επιδίωξη της αποδόμησης κάθε προοδευτικής πολιτικής στα πλαίσια μιας νεοφιλελεύθερης συμμαχίας που συγκροτείται από κύκλους των Βρυξελλών, την ελληνική παρασιτική ολιγαρχία σε διαπλοκή με τα ΜΜΕ και με σοσιαλ-φιλελεύθερους, προωθώντας σενάρια κυβερνήσεων μικρών και μεγάλων συνασπισμών.

Το κεντρικό ζήτημα είναι η λύση και η έξοδος από την κρίση σε προοδευτική κατεύθυνση απέναντι και σε αντίθεση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Προσωπικότητες και ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις προωθούν κατά περιόδους μια ρητορική περί συγκρότησης μετώπων. Σε ορισμένα θέματα έχουμε κοινές προοδευτικές απόψεις.

Ωστόσο, στρατηγική επιλογή των προοδευτικών δυνάμεων δεν μπορεί να είναι η δημιουργία ενός μετώπου στη βάση μνημόνιο-αντιμνημόνιο το οποίο θα περιλαμβάνει μέσα του δυνάμεις από την άκρα δεξιά (εθνικιστές, υπερ-πατριώτες, λαϊκή δεξιά) μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Για την πολιτική αναμέτρηση, το μνημόνιο είναι κρίσιμο θέμα και τοποθετηθήκαμε από την αρχή απέναντι στην υπογραφή του.

Το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και ό,τι ακολουθηθεί στην ίδια λογική, αποτελούν μέρος των νεοφιλελευθέρων πολιτικών που οδηγούν στο βάθεμα της κρίσης και στη διαιώνιση του φαύλου κύκλου της ύφεσης.

Η θέση μας είναι η συνεργασία στη δράση με όλες τις προοδευτικές δυνάμεις για την ανατροπή και την κατάργηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και μέτρων


Τα φαινόμενα βίας και οι προπηλακισμοί κατά δημοσίων προσώπων δεν έχουν καμία σχέση με τις κοινωνικές και πολιτικές αρχές των προοδευτικών δυνάμεων και οργανώσεων αλλά αποτελούν αντιπολιτικές πρακτικές προερχόμενες από ετερόκλητες δυνάμεις, και οδηγούν στη ¨χουλιγκανοποιήση¨ της πολιτικής. Οι προοδευτικές δυνάμεις δεν τραμπουκίζουν, δεν φανατίζονται, δεν αρέσκονται στα ξεσπάσματα μικροαστικού χαρακτήρα. Δεν υιοθετούν μια λαϊκιστική ρητορική και τακτική στα πλαίσια της στρατηγικής του κλεφτοπολέμου. Οι προοδευτικές δυνάμεις είναι απέναντι στη συντήρηση, σε συμφέροντα και σε παρασιτικούς κύκλους. Οι προοδευτικές δυνάμεις αντιπαρατίθενται πολιτικά και ιδεολογικά.

Η καταστολή και η χρήση δακρυγόνων δεν μπορεί να αποτελεί κυβερνητική επιλογή για τον περιορισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας που εκπορεύεται από τις εφαρμοζόμενες μονεταριστικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές της τελευταίας περιόδου. Αυτές οι επιλογές διαμορφώνουν τις προϋποθέσεις παράβασης στοιχειωδών δικαιωμάτων, δημιουργούν ένα περιβάλλον έντασης, διαταράσσουν την δημοκρατική ομαλότητα του τόπου και έρχονται σε αντίθεση με τις δημοκρατικές αρχές και την παράδοση ενός προοδευτικού κόμματος και της ελληνικής κοινωνίας. Ο εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας και η ρήξη των συγγενικών σχέσεων ανάμεσα σε τμήματα της ελληνικής αστυνομίας και τις ακροδεξιές οργανώσεις, αποτελεί διαχρονικό αίτημα των δημοκρατικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνιας

Κεφάλαιο 8. Προγραμματικές Θέσεις της Πολιτικής Πρωτοβουλίας για την Προοδευτική Πολιτική Εξόδου από την Κρίση: 

Ο μέχρι τώρα μονόδρομος της αναχρηματοδότησης του ελληνικού χρέους που είναι μικρής κλίμακας με βάση τα ευρωπαϊκά και διεθνή μεγέθη, αν θυμηθούμε ότι το ΑΕΠ της Ελλάδας αντιπροσωπεύει λιγότερο του 3% του συνολικού ΑΕΠ της ευρωζώνης, μέσω του προσωρινού μηχανισμού σταθερότητας και εν συνεχεία του μόνιμου, δεν οδηγεί σε διέξοδο. Και μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής την 21η Ιουλίου του 2011, κεντρικά ζητήματα είναι τόσο η αναχρηματοδότηση του χρέους όσο και η βιωσιμότητα του που προϋποθέτει πέρα από τη μείωση του και την εκ νέου επαναδιαπραγμάτευση του για να καταστεί βιώσιμο καθώς και τη διαγραφή ενός περαιτέρω μέρους του, με τους βασικούς πιστωτές του ελληνικού δημοσίου και με στόχο την περαιτέρω επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του συνολικού χρέους, την αναδιάρθρωση του και τη γενναία μείωση των επιτοκίων. Σταθερή μας επιλογή είναι η συγκρότηση επιτροπής διεθνούς κύρους για τον λογιστικό έλεγχο του ελληνικού δημόσιου χρέους.  

Ασφαλώς και επιχειρήσεις μη στρατηγικού χαρακτήρα δεν θα πρέπει να είναι ενταγμένες στο δημόσιο τομέα. Ωστόσο, οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας θα πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο του κράτους και να λειτουργούν με ιδιωτικό-οικονομικά κριτήρια και κανόνες γιατί καθορίζουν σημαντικότατες εξελίξεις στην ελληνική οικονομία. Είμαστε αντίθετοι στην εκποίηση όλων των στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας, προς όφελος ιδιωτικών μονοπωλίων και συμφερόντων. Με αυτήν την πολιτική το δημόσιο θα στερηθεί μερικών εκ των σημαντικότερων αναπτυξιακών του εργαλείων, σε πολλές περιπτώσεις μονίμων πηγών εσόδων, της δυνατότητας πραγματικής παρέμβασης στην αγορά και φυσικά της προοπτικής του όποιου ουσιαστικού, δημοκρατικού σχεδιασμού για την εθνική οικονομία. Συντασσόμαστε με τις επιδιώξεις των εργαζομένων απέναντι στην πολιτική αυτή. Είμαστε υπέρ των δημόσιων επενδύσεων στρατηγικού χαρακτήρα. Ποτέ ιστορικά ο ιδιωτικός τομέας δεν επένδυσε σε περιόδους κρίσης, παρά μόνο με όρους λαφυραγώγησης του δημόσιου πλούτου. Ο "πόλεμος" ενάντια σε κάθε τι το δημόσιο υποσκάπτει την έννοια του δημόσιου συμφέροντος και του δημόσιου αγαθού, διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό και τελικά οδηγεί στην απαξίωση των λειτουργιών του κράτους.

Αναδιοργάνωση και εξυγίανση των προβληματικών ΔΕΚΟ με διατήρηση του δημοσίου χαρακτήρα των στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας. Πολιτικές ενίσχυσης των παραγωγικών και αποδοτικών ΔΕΚΟ με δυναμική διείσδυσή τους σε νέες αγορές, προς όφελος του ελληνικού δημοσίου και των καταναλωτών.

Αναπτυξιακή αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου. Στην υπηρεσία μας μπορούν να τεθούν σύγχρονα χρηματοδοτικά εργαλεία που θα μας επιτρέψουν την άμεση εκμετάλλευση, αποδίδοντας όμως ένα σημαντικό κοινωνικό μέρισμα.

Στήριξη του εισοδήματος των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αναστροφή των περικοπών μισθών και συντάξεων, μείωση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης και των φόρων στα καύσιμα, διατίμηση σε προϊόντα που υπάρχει αποδεδειγμένα κερδοσκοπία. Επιπλέον στήριξη, μέσω της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους και των παροχών του.

Την έλλειψη ανταγωνιστικότητας οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε με την αντιμετώπιση των στρεβλώσεων της αγοράς και της ύπαρξης καρτέλ και ολιγοπωλίων σε όλους τους κομβικούς τομείς της οικονομίας που λειτουργούν με υψηλά περιθώρια κέρδους και με τη στήριξη και συνεργασία με το παραγωγικό κεφάλαιο της χώρας σε μια τροχιά βιώσιμης ανάπτυξης και εξόδου από την κρίση. Με θετική απελευθέρωση και αξιοποίηση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ προκειμένου να αποφευχθεί η παράδοση αυτών σε παρασιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν να λαφυραγωγήσουν τα κονδύλια αυτά σε μη αναπτυξιακούς τομείς και επενδύσεις. Για να μην έχουμε στο μέλλον νέα διάλυση της παραγωγικής βάσης όπως με τη φούσκα των νεκροταφείων-επιχειρήσεων στις βιομηχανικές περιοχές της χώρας ή όπως με τη φούσκα του χρηματιστηρίου. Για να μην έχουμε νέες φούσκες στην πράσινη ανάπτυξη, τα φωτοβολταικά και την ανακύκλωση κ.ο.κ. Με ενίσχυση της παραγωγικότητας και του τεχνολογικού και καινοτομικού δυναμικού της χώρας. Με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της ανασφάλιστης εργασίας και της ανισοκατανομής του εισοδήματος. Χώρα που δεν παράγει και κράτος που δεν φορολογεί, δεν μπορεί να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα του χρέους του και την μείωση των ελλειμμάτων του. Είμαστε απέναντι στην κλασική συνταγή του νεοφιλελευθερισμού που οδηγεί στην καταστροφή ενός μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, με περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, με συρρίκνωση των κοινωνικών και εργατικών τους δικαιωμάτων ή με την προώθηση ανασφαλούς και χαμηλά αμειβόμενης εργασίας. Χρειάζεται μια ουσιαστική, αναπτυξιακή αξιολόγηση της εθνικής οικονομίας ανά κλάδο και περιφέρεια με στόχο να ενισχυθούν οι βιώσιμοι κλάδοι της εθνικής οικονομίας και οι δυνατότητες ενίσχυσής τους, στο πλαίσιο μέσο- μακροπρόθεσμου, δημοκρατικού σχεδιασμού.

Αναδιάταξη του πρωτογενούς τομέα στη βάση αγροτικών, συνεταιριστικών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων υψηλής προστιθέμενης αξίας και ποιότητας.

Συνολικό στρατηγικό σχέδιο για το δευτερογενή τομέα, με εξειδίκευση κατά κλάδο με ταυτόχρονη αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Επιδιώκουμε την ανασύνταξη του δευτερογενούς τομέα μέσω και της σύνδεσης της πράσινης οικονομίας με την εγχώρια παραγωγή.

Ισχυρά κίνητρα για την αναδιάταξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Επανασχεδιασμός του δημοσίου τομέα όχι στη βάση μείωσης εισοδημάτων, απολύσεων και συκοφάντησης των δημοσίων υπαλλήλων. Δημόσιος τομέας με χαρακτήρα ρυθμιστικό- κοινωφελή και αναπτυξιακό. Εθνικός- κοινωνικός διάλογος σχετικά με το ποιες υπηρεσίες πρέπει να παρέχει το δημόσιο, σε ποιο κόστος και με ποιους αποδέκτες. Σύγχρονη Διοίκηση και ταχύτατη προώθηση της μηχανοργάνωσης και της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.

Πραγματικό χτύπημα στη φοροδιαφυγή και στη νόμιμη φόρο- αποφυγή που σε μεγάλο τους τμήμα είναι εντοπισμένες σε συγκεκριμένα συμφέροντα. Είναι ενδεικτικό ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat: Όσον αφορά την συγκέντρωση πλούτου, κάθε χρόνο την τελευταία 20ετία στην Ελλάδα, η εργοδοσία επταπλασιάζει τα κέρδη της και καρπούται το 60% και πλέον του παραγόμενου πλούτου ενώ οι δυνάμεις της εργασίας λαμβάνουν λιγότερο του 40% του πλούτου. Την ίδια περίοδο οι εργαζόμενοι στην Ευρωζώνη ελάμβαναν και λαμβάνουν το 55% του παραγόμενου πλούτου. Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι έχοντες πλούτισαν κατά 3 τρις ευρώ, δηλαδή οχτώ φορές περίπου το δημόσιο χρέος. Ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25). Αντίθετα, η φορολογική επιβάρυνση της εργασίας στην Ελλάδα είναι διπλάσια και ίδια με αυτήν του ευρωπαϊκού μέσου όρου (περίπου 35%). Επιπλέον, η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων για το 2010 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία παρουσιάζει την εξής εικόνα: 74 δις ευρώ μισθωτοί και συνταξιούχοι, 8 δις ευρώ επιχειρηματίες και 4 δις ευρώ ελεύθεροι επαγγελματίες. Γίνεται εύκολα αντιληπτό τόσο ότι αυτοί που έζησαν τα τελευταία χρόνια με το 400% του ΑΕΠ ήταν οι έχοντες και κατέχοντες και όχι ο ελληνικός λαός, όσο και ότι η φοροδιαφυγή και η γενική σπατάλη στο δημόσιο τομέα έχουν συγκεκριμένη ταξική κατεύθυνση και συνιστούν τμήματα του παρασιτισμού της ελληνικής ελίτ. Η προώθηση από ορισμένους πολιτικούς και τα κυρίαρχα ΜΜΕ της συλλογικής ενοχοποίησης, δεν είναι μόνο διαλυτική για την ελληνική κοινωνία αλλά συνιστά και μεγάλο ψεύδος. Τα δευτερεύοντα και τα τριτεύοντα δεν μπορούν να βαφτίζονται πρωτεύοντα.

Δημιουργία ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πυλώνα και αλλαγή του τρόπου λειτουργίας του με αναπτυξιακή κατεύθυνση, δίνοντας ρευστότητα στην αγορά.

Οι οργανώσεις των εργαζομένων και το συνδικαλιστικό κίνημα συνολικά, μπορεί να συμβάλλει στην κινητοποίηση όλων των ενεργών δυνάμεων της παραγωγής και της εργασίας για να πάρει σάρκα και οστά μια δυναμική πορεία προς τη βιώσιμη ανάπτυξη. Με την επιχειρηματικότητα οργανωμένη και στοχευμένη στα πλεονεκτήματα της χώρας και με τη δημιουργία θέσεων εργασίας και ικανοποιητικών αμοιβών. Μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες κοινωνικών συμφωνιών που θα περιλαμβάνουν ένα τέτοιο σχέδιο σε εθνική, περιφερειακή, τοπική και κλαδική κλίμακα.

Το συνδικαλιστικό κίνημα επιδιώκουμε στο να συμβάλλει στην προετοιμασία και προώθηση της κατάργησης του νομοθετικού πλέγματος των μέτρων λιτότητας και των αντεργατικών ρυθμίσεων της κυβέρνησης που απορρέουν από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σε συνδυασμό με την συγκρότηση ενός κινήματος αγώνων και αλληλεγγύης με σαφείς προγραμματικές διεκδικήσεις.

Κεφάλαιο 9. Η Ρητορική περί Συναίνεσης: 

Κεντρικό ζήτημα είναι και η προώθηση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου κύκλων της Ε.Ε. σε αγαστή συνεργασία με δυνάμεις διαπλοκής και των ΜΜΕ, την εγχώρια παρασιτική ολιγαρχία, ορισμένους σοσιαλ-φιλελεύθερους της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας για συναίνεση και δημιουργία συντηρητικών κυβερνήσεων συνεργασίας, των λεγόμενων μικρών ή μεγάλων συνασπισμών, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Ποια θα είναι αλήθεια, η κοινωνική και πολιτική βάση των κυβερνητικών αυτών σχημάτων «εθνικής ομοψυχίας»; Ένας ορυμαγδός συντηρητικών πολιτικών και αντιμεταρρυθμίσεων με νησίδες προοδευτικών πολιτικών και μεταρρυθμίσεων που αποτελούν το άλλοθι ενός νέο-συντηρητικού μαύρου μετώπου. Αποτελεί κατασκευασμένο μύθο ότι η συναίνεση ως προς την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας θα οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση. Χαρακτηριστικές είναι οι λεγόμενες συναινετικές πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία. όπου από τα τέλη του 2009, τα τρία αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας της Πορτογαλικής κυβέρνησης εγκρίθηκαν με την πλήρη στήριξη της συντηρητικής αντιπολίτευσης, ενώ και τα τρία κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία είχαν προ-συμφωνήσει ότι θα εφαρμόσουν απόλυτα την πολιτική του Μνημονίου και δεν θα ζητούσαν καμιά αναδιαπραγμάτευση χωρίς να αποφευχθεί η επιδείνωση της εκεί οικονομικής κρίσης.

Η ρητορική περί συναίνεσης και οι φορείς της αποσκοπούν: Στην περαιτέρω συντηρητική στροφή, βρίσκοντας υποστηρικτές σε όλο το συντηρητικό άξονα της πολιτικής ζωής της χώρας. Στην επέκταση και περαιτέρω σύσταση ιδιωτικών μονοπωλίων. Στην εδραίωση της κατάργησης εργασιακών δικαιωμάτων, την περαιτέρω μείωση εισοδημάτων και τη μείωση των αμοιβών εργασίας που επιδιώκει το χρηματιστικό κεφάλαιο με στόχο την περαιτέρω κερδοφορία των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ξεπεράσματος της κρίσης των τραπεζών. Η πολιτική αυτή δεν οδηγεί στην έξοδο από την κρίση τουναντίον, βαθαίνει την κρίση και την ύφεση. Αυτή είναι μια συντηρητική επιλογή για την έξοδο της χώρας από την κρίση μέσω της πολιτικής υποτίμησης των παραγωγικών δυνάμεων της οικονομίας και της εργασίας, κλασική συνταγή του νεοφιλελευθερισμού. Η ιδιωτικοποίηση του δημοσίου πλούτου και η ευθεία πολιτική παρέμβαση θέτουν υπό αίρεση την ανεξάρτητη πολιτική κα τις δημοκρατικές αρχές, οδηγούν σε λογικές συρρίκνωσης της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας και μετατρέπουν την αρχική κρίση δανεισμού και χρέους της χώρας- απόρροια της παγκόσμιας, ευρωπαϊκής και ελληνικής καπιταλιστικής κρίσης- σε κρίση στρατηγικού χαρακτήρα, σε οικονομικό- παραγωγικό, δημοσιονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό- δημοκρατικό επίπεδο.

Στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπάρξει σύμπραξη ή κοινός τόπος με μονεταριστικές και νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Ούτε μπορούν να ευοδωθούν επιδιώξεις μεταμορφισμού και μετάλλαξης. Ναι στην ενότητα μέσα και από τη διαφορετικότητα, αλλά είναι ασυμφιλίωτο, αγεφύρωτο το χάσμα ανάμεσα στους σοσιαλιστές και στους σοσιαλδημοκράτες από τη μια μεριά και σε νεοφιλελεύθερους, μονεταριστές, σοσιαλ-φιλελεύθερους και της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας από την άλλη. Κόμματα ή τμήματα αυτών χωρίς ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές αρχές καταλήγουν να είναι απλώς μηχανισμοί μακριά από την κοινωνία και σε διάρρηξη των σχέσεων τους με τον λαό, και έτσι καθίσταται δυνατόν, μεταξύ των άλλων να ελεγχθούν από εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας και κέντρα οικονομικής ισχύος και προβολής.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με τη συμβολή όλων των δυνάμεων του προχωρά στην πραγματοποίηση της Εθνικής Συνδιάσκεψης του κόμματος για την πραγματική οικονομία και ανάπτυξη της χώρας. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δίνουμε τη μάχη για θέματα που αφορούν στην προοδευτική του ανασύνταξη, την προγραμματική και πολιτική του ενότητα που έχουν πληγεί από τις εφαρμοζόμενες μονεταριστικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές της τελευταίας περιόδου. Αυτές αποτελούν μειοψηφικές πολιτικές. Οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και με την ανατροπή των πολιτικών αυτών, επιδιώκουμε να ορθώσουμε και να ξεδιπλώσουμε μια σισύφεια προσπάθεια για τη προώθηση πολιτικών νίκης, προοδευτικών πολιτικών που θα ενώσουν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής. Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., ήδη είναι στην ημερήσια διάταξη στο ιδεολογικό-πολιτικό πεδίο η αυτονόητη αντιπαράθεση μεταξύ νεοφιλελεύθερης και προοδευτικής πολιτικής. Δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά ΠΑ.ΣΟ.Κ. με προοδευτική πολιτική.

Το κεντρικό ζήτημα είναι με ποιες πολιτικές επιλογές, με ποιες οικονομικές πολιτικές και με ποιο πρόγραμμα θα πάμε στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση καθώς μέσα στους επόμενους είκοσι πέντε μήνες θα έχουμε συμπυκνωμένα πολιτικά γεγονότα: Εκλογή κομματικών οργάνων, Πολιτικό Συνέδριο, Εθνικές εκλογές και Περιφερειακές και Δημοτικές εκλογές. Καλούμε λοιπόν, τα μέλη, τους φίλους και τα στελέχη του κόμματος σε μια πανελλήνια προοδευτική συμπαράταξη για την ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ ως προοδευτικού κινήματος


Κεφάλαιο 10. Στρατηγική εξόδου από την Κρίση, η Προοδευτική Ανασύνταξη: 

 Όσοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση μέσα από τις πολιτικές που δημιούργησαν την κρίση ή ψεύδονται ή έχουν αυταπάτες ή έχουν ψευδαισθήσεις. Αυτή είναι η διέξοδος για τους έχοντες, για την ελίτ του χρηματοπιστωτικού, χρηματιστηριακού και του παρασιτικού κεφαλαίου, όχι για τους εργαζόμενους, τις κοινωνίες και τους λαούς. Μόνο η οργάνωση μιας εναλλακτικής προοδευτικής λύσης απέναντι σε αυτό το σύστημα της πρωτοκαθεδρίας των αγορών απέναντι στις κοινωνίες και στη δημοκρατία και η αποδυνάμωση της χρηματοοικονομικής του εξουσίας, μπορεί να οδηγήσει σε μια θετική διέξοδο τους λαούς, τις κοινωνίες, τις παραγωγικές οικονομικές δραστηριότητες από το να πληρώσουν ένα δυσβάσταχτο ανθρώπινο, περιβαλλοντολογικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος για την επιβίωση των παγκόσμιων καπιταλιστικών ελίτ.

Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλο εμπόριο φόβου και επαπειλούμενων καταστροφών, η χώρα δεν έχει ανάγκη από τη υποκρισία των παρασιτικών κύκλων. Η χώρα και ο ελληνικός λαός θέλει σχέδιο και προοπτική για το πέρασμα σε μια άλλη ιστορική φάση. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ελπίδα με βάση τις πραγματικές δυνατότητες και όχι μόνο τις επιθυμίες, και προοπτική εξόδου από το φαύλο κύκλο της κρίσης, προοπτική για ένα καλύτερο αύριο. Είναι ώρα για άσκηση πολιτικής επί της οικονομίας, στην κοινωνία και στους θεσμούς από τις πολιτικές δυνάμεις, είναι ώρα για μια άλλη πολιτική εξόδου από τη κρίση και της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Για να μη πάρει και αυτή τη ρεβάνς ο νεοφιλελευθερισμός, σε βάρος του Ελληνικού Λαού και συνολικά των ευρωπαϊκών λαών.

Η επίτευξη του στόχου της ανατροπής και της ήττας του θιάσου του νεοφιλελευθερισμού τόσο στο Βερολίνο, το Παρίσι όσο και στις Βρυξέλλες και το Λονδίνο, μπορεί να υλοποιηθεί μέσα από τη σύμπλευση όλων των προοδευτικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, μέσα από μια νέα πολιτική πρωτοβουλιών, συνεργασιών και συμμαχιών, μέσα από την ενότητα στη δράση που θα απλωθεί σε όλη τη χώρα αλλά και σε όλη την Ευρώπη.

Συνολικά, η κατάργηση των μέτρων του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου είναι υπόθεση οργάνωσης και αγώνων των προοδευτικών δυνάμεων, των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων και των πολιτών στο σύνολο τους. Για τον σκοπό αυτό, πρέπει όλοι να είμαστε σε συνεχή προσπάθεια.

Καλούμε κάθε εργαζόμενο, επαγγελματία, άνεργο, κάθε νέο και νέα, κάθε πολίτη να συγκροτήσει από κοινού με άλλους πολιτική πρωτοβουλία για την προοδευτική πολιτική εξόδου από την κρίση σε κάθε χώρο κατοικίας, εργασίας και σπουδών. Οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας θα δώσουμε τη μάχη από κοινού για την έξοδο από την κρίση, για την ανόρθωση της οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου της ελληνικής κοινωνίας και την υπεράσπιση των δημοκρατικών κατακτήσεων

Πολιτική Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Πολιτική Εξόδου από την Κρίση. 
SITE της κίνησης www.proodeftiki-exodos.gr