Με ειλικρινή λύπη και συγκίνηση πληροφορηθήκαμε το θάνατο του καθηγητή Γεωργίου Αλεξάνδρου Μαγκάκη,ενός πανεπιστημιακού που εκδήλωσε ως κοινωνική πράξη το διδακτικό και ακαδημαϊκό του αντικείμενο, μένοντας πιστός σε αρχές της επιστήμης του, υπερασπιζόμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές αξίες σε μια εποχή που ταλανίζονταν κατάφωρα. Προτάσσοντας το ιδεώδες έναντι του επιστημονικού του αυτοεξορισμού στάθηκε με παρρησία σθεναρός μαχητής του αντιδικτατορικού αγώνα δεχόμενος ακόμη και προσωπικές διώξεις για τους αγώνες του στη δημόσια ζωή της χώρας μας.
Γεννημένος στην Αθήνα στις 25 Ιουνίου 1922, σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών απ' όπου έλαβε το πτυχίο του το 1946. Από πολύ νωρίς,ήδη από την περίοδο της κατοχής,έλαβε μέρος στην εθνική αντίσταση.
Αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ποινικού Δικαίου από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου το 1953 και το 1955 εξελέγη υφηγητής του Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά το διάστημα 1962-1963 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της Γερμανίας ως επισκέπτης καθηγητής, ενώ το 1968 εξελέγη παμψηφεί έκτακτος καθηγητής του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών. Όμως η δικτατορία δεν ενέκρινε τον διορισμό του.
Τον Φεβρουάριο του 1969 τον απομακρύνει και από τη θέση του υφηγητή. Οι παραδόσεις του στη Νομική Σχολή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αποτέλεσαν ευθείες αντιδικτατορικές εκδηλώσεις, γεγονός που τον οδήγησε τον Ιούλιο του 1969 στη σύλληψη,έπειτα από μια μνημειώδη διάλεξη περί ελευθερίας και τολμης στην προάσπιση αυτής στην κατάμεστη και κατενθουσιασμένη αίθουσα Σαριπόλων. Για πέντε μήνες παρέμεινε σε απομόνωση και υποβάλλεται σε βασανιστήρια, ενώ τον Απρίλιο του 1970 καταδικάζεται σε κάθειρξη 18 ετών.
Από τη φυλακή γράφει αντιστασιακά κείμενα καταγγέλλοντας το καθεστώς. Ένα από τα κείμενα αυτά, το Γράμμα από τη φυλακή, δημοσιεύεται εκτενώς από τα Μέσα Ενημέρωσης του Εξωτερικού, ενώ ένα άλλο με τίτλο Η Ελλάδα μου συμπεριλαμβάνεται στην αντιστασιακή έκδοση Νέα Κείμενα που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1971. Το 1972, ενώ ήταν έγκλειστος στις φυλακές, το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τον εξέλεξε τακτικό καθηγητή του Ποινικού Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Τον Απρίλιο του 1972 αποφυλακίζεται, για λόγους υγείας και καταφεύγει στη Χαϊδελβέργη όπου διδάσκει Ποινικό Δίκαιο χωρίς να σταματά ούτε στιγμή τον αντιδικτατορικό του αγώνα.
Μετά την πτώση της δικτατορίας (1974) επιστρέφει στην Ελλάδα και μετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας ως υπουργός Δημοσίων Έργων (24/07/1974-09/10/1974). Παράλληλα αρχίζει ξανά τις παραδόσεις του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συγκεκριμένα στη πανηγυρική έναρξη των παραδόσεων ξεκίνησε τον λόγο του προς τους φοιτητές με την περίφημη φράση: "Κύριοι και τώρα συνεχίζουμε από εκεί που μας σταμάτησαν". Η φράση αυτή προκάλεσε ξέφρενο ενθουσιασμό και συγκίνηση όπου οι ακροατές του όρθιοι επί 15 λεπτά της ώρας τον χειροκροτούσαν, μη μπορώντας και ο ίδιος να κρύψει την συγκίνησή του.
Είναι προφανές ότι επρόκειτο για ένα πρότυπο επιστημονικά και κοινωνικά άρτιου, αλλά και ανθρώπινου καθηγητή που χρησιμοποίησε την έδρα του όχι απλώς για να μεταδώσει το ακαδημαϊκό του αντικείμενο,αλλά για να ακτινοβολήσει την αξία κια τον αληθινό προορισμό της επιστήμης του, όντας παρών στους χαλεπούς καιρούς που τον καλούσαν.
Σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία το ελληνικό Πανεπιστήμιο αυταρχικοποιείται και λοιδωρείται από τους επικριτές του, το παράδειγμα του, η αγάπη του για τα γράμματα και τη κοινωνική συμμετοχή μας εμπνέουν και μας κινητοποιούν στον αγώνα για ένα πιο δημοκρατικό Πανεπιστήμιο, για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη.
ΠΑΣΠ ΝΟΜΙΚΗΣ
Η Αριστερά της ευθύνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου