Διχοτόμηση ή ολόκληρη η Κύπρος δική μας» Ραούφ Ντενκτάς
Εξτρεμιστής, ένας εκ των ιδρυτών της ΤΜΤ (Türk Mükavemet Teşkilatι=Τουρκική Αντιστασιακή Οργάνωση) και της κατοχής Ραούφ Ντενκτάς, ο γιος της Χρυσαλίδας ήταν κάθε άλλο από «ηγέτης» και «μεγάλη προσωπικότητα». Άνδρες όπως ο εθνικιστής, αδιόρθωτος διασπαστής, τυχάρπαστος αριβίστας, Ντενκτάς δε τους πρέπουν αναφορές ομοίες «ανδρών επιφανών». Ο βίος και η πολιτεία του κατέρριψε κάθε ηθικό φραγμό. Εντολοδόχος του στρατοκρατικού κατεστημένου, του λεγόμενου «βαθέως κράτους» της Τουρκίας. Ένας σοβινιστής που μας κληροδότησε την πολιτική των ιμπεριαλιστών της Τουρκίας, σε μια εποχή που ακόμα να παρέλθει αν αναλογιστεί κανείς και τις τελευταίες δηλώσεις του εγκάθετου της κατοχής και εμποτισμένου με τα ιδεώδη του Ντερβίς Έρογλου. «Ιδρυτή πρόεδρε, ηγέτη για πάντα, μην ανησυχείς. Κανείς δεν μπορεί εμένα και το λαό να μας αναγκάσει να υποχωρήσουμε από το “κράτος”. Καμιά πίεση, ό,τι και να τάξουν, δεν θα αποτρέψει εμένα και τον τ/κ λαό απ’ το να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τη διζωνικότητα, τους δύο λαούς και τη συνέχιση των ενεργών και έμπρακτων εγγυήσεων της Τουρκίας». Η συνέχιση του διαλόγου αποτελεί μίασμα, ασέβεια, εμπαιγμό προς τα αισθήματα του λαού μας.
Ο Ντενκτάς πέθανε με τον καημό. Δεν κατάφερε να αναγνωριστεί ως ηγέτης κράτους. «Εδώ είναι μια ανεξάρτητη δημοκρατία, να τους το πεις» αποτελεί το κύκνειο άσμα του. Λόγια που απεικονίζουν την πάγια πολιτική του, στη βάση της οικοδόμησης μιας πολιτικής φιλοσοφίας που να αντλεί πατριωτικά άλλοθι από το βόρειο τμήμα του νησιού θέτοντας ως αποστολή ζωής τη δημιουργία μίας ανεξάρτητης τουρκικής οντότητας. Προήγαγε ένα είδος πατριωτικού λαϊκισμού, υπακούοντας στις επιταγές της Άγκυρας και στην δική του ανεξάντλητη προσωπική φιλοδοξία. Ταύτισε τη ζωή του με το Κυπριακό και όπως φαίνεται πέθανε με αυτό, μια ζωή ταγμένη στην εξυπηρέτηση της τουρκικής πολιτικής.
Πιστός υπηρέτης της παραδοσιακής βρετανικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» και της δημιουργίας ρηγμάτων εντός της κυπριακής κοινότητας. Πιστός εκφραστής του πολιτικού τυχοδιωκτισμού σε βάρος του λαού μας. Ο ολετήρας της πατρίδας μας. Μέλος του παρακράτους, ηγέτης στο προτεκτοράτο που ο ίδιος ίδρυσε και έθεσε υπό τη διοίκηση του μέχρι το 2004. Αδιάλλακτος, μισαλλόδοξος και σταθερός στις ίδιες θέσεις δημιουργίας δύο κρατών, πρότασσε το φανατισμό έναντι της λογικής. Με την παρελκυστική τακτική του ήρθε σε αντιπαράθεση με την νέα εξωτερική πολιτική γραμμή της Τουρκίας. Διαφώνησε δημοσίως με την ιδέα της υποστήριξης του Σχεδίου Αννάν. Δημοσίως προέτρεπε σε «ανένδοτο αγώνα» κατά του σχεδίου. «Θα κάνουμε το παν για να μην περάσει αυτή η αδικία» συμπλήρωνε.
Ο Ραούφ Ντενκτάς οικοδόμησε ολόκληρη την καριέρα του ως ηγέτης της Τουρκοκυπριακής κοινότητας, στην καλλιέργεια μύθων οι οποίοι του επέτρεπαν να συντηρεί μια σταθερή φοβία, εδραζόμενη στην ημιμάθεια ανάμεσα στους Τουρκοκυπρίους και έτσι να ελέγχει την βούλησή τους, να επιβάλλει την πολιτική του, να ασελγεί εις βάρος του νησιού μας. Ποτέ δεν είχε ενδοιασμούς στην υπέρβαση ηθικών φραγμών προκειμένου να προωθήσει τα σχέδια του. Δολοφονίες Ελληνοκυπρίων και διώξεις Τουρκοκυπρίων αντιφρονούντων, πρόκληση διακοινοτικών επεισοδίων, διαστρεβλώσεις, παραπληροφόρηση, όλα επιστρατεύονταν με απίστευτη μαεστρία προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο ρατσιστικός διαχωρισμός και η διχοτόμηση.
Έπραξε το παν διά την εδραίωση του εδαφικού και πληθυσμιακού διαχωρισμού. Ο Ραούφ Ντενκτάς εργάστηκε μεθοδικά υπέρ των συμφερόντων της Τουρκίας, αγνοώντας τους Τουρκοκυπρίους, οι οποίοι υπέφεραν και αυτοί από την πολιτική του. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μισοί περίπου γηγενείς Τουρκοκύπριοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Κύπρο μετά την εισβολή.
Για τους Τούρκους εθνικός ήρωας ο μεγαλύτερος πολιτικός μετά το Κεμάλ. Για τους Έλληνες και ιδιαίτερα τους Κυπρίους ήταν μια κατάρα που λειτουργούσε εις βάρος του λαού μας. Μέχρι τέλους αμετανόητος εθνικιστής μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής του ονειρευόταν τη διχοτόμηση και τον αφελληνισμό της Κύπρου.
«Το κακό, μόνο προσπαθώντας να το φωτίσουμε και όχι αρνούμενοι την ύπαρξή του μπορούμε να το καταπολεμήσουμε».
Ακουέτωσαν ταύτα λοιπόν οι Γενίτσαροι των ημερών μας, οι οποίοι νομίζουν ότι με τα κοινά δείπνα, με τη επίρριψη ευθυνών στο λαό, με τη διοχέτευση της ιδέας της δικοινοτικής διαφοράς, με το να καλλιεργηθεί μια νέα αντίληψη θα κατορθώσουν να αλλάξουν τον αυτοπροσδιορισμό των Τουρκοκυπρίων, ως Τούρκων και μουσουλμάνων και τον αυτοπροσδιορισμό των Ελληνοκυπρίων, ως Ελλήνων και χριστιανών ορθόδοξων. Με τέτοια «όπλα φιλίας» προφανώς και δε λύνεται το Κυπριακό.
«Εισβολέα Τουρκική Δημοκρατία, εξαφανίσου από την Κύπρο»
Ως δίδαγμα ας κατανοήσουμε το αυτονόητο ότι ο Αγώνας για Δικαίωση, για Λευτεριά απέναντι στις επιβουλές της Άγκυρας δεν επιδέχεται εθνικών διαχωρισμών. ΜΟΝΟ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΕΝΩΣΕΙ ΤΟ ΛΑΟ ΜΑΣ. Λογαριάζοντας τη λευτεριά σημαντικότερη όχι από τα τρεμάμενα σώματα των ανθρώπων αλλά από τις διαιρετικές πρακτικές, τις διχαστικές διευθετήσεις, το μοίρασμα πατρίδων.
«Μού λένε πως αν μιλάω
για λευτεριά σπέρνω ζιζάνια
και ειν΄αλήθεια
Ζιζάνια που τρέφονται από παράσιτα
και τρέφουν την αληθινή
τη λεβεντιά και την αδελφοσύνη
Όμως εγώ αδιόρθωτος θα
μείνω
Μέρα και νύχτα ν΄αγναντεύω
τον βορρά
Θέλω τον Τούρκο λεύτερο
σε λεύτερη πατρίδα
μα θέλω των γερο-Μίχαλο
τον πρόσφυγα αφέντη στη
δική του.
Βαδίζω στο 92ο χρόνο της ζωής μου.
Όμως όσος μού έμεινε χρόνος ανήκει στον αγώνα για λευτεριά και δικαίωση.
Τότε μόνο θα αναπαυθώ ζωντανός ή νεκρός,
όταν λεύτεροι πορευτούμε
στον λεύτερο
Πενταδάκτυλο»
Χαραλάμπους Πηνελόπη
http://agwnas.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου