Συντρόφισσες και σύντροφοι, αρχικά να ευχηθώ Καλή Χρονιά και να ευχηθώ το 2012 να το καθορίσουμε εμείς με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον, το κοινωνικό όφελος και όχι τις έξωθεν ντιρεκτίβες που θα διαμορφώνουν το εσωτερικό πολιτικό τοπίο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, η κρίση, η πολυσυζητημένη αυτή κρίση, έχει πολλαπλούς και εναλλακτικούς επιθετικούς προσδιορισμούς. Επί της ουσίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία βαθιά καπιταλιστική κρίση που ξεκινώντας από χρηματιστηριακή μετατράπηκε σε χρηματοπιστωτική από το 2008 και έπειτα και την κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς, για να καταλήξει σήμερα δημοσιονομική και κρίση χρέους.
Ζούμε λοιπόν ξεκάθαρα την περίοδο της απολυταρχίας του υπερπτωχευμένου τραπεζοπιστωτικού συστήματος. Οι αποφάσεις λαμβάνονται απ' τους ισχυρούς εκπροσώπους του παρασιτικού κεφαλαίου εις βάρος της δημοκρατίας. Η οικονομία καθορίζει την πολιτική και διαμορφώνεται νέο στάτους κβο το οποίο μετουσιώνεται με τη λογική ενός μονοδρόμου που οδηγεί σε δημοκρατική συρρίκνωση και την κοινωνία σε εξαθλίωση.
Όλα αυτά στα πλαίσια μίας παγκόσμιας έκρυθμης κατάστασης που ξεκινάει απ' τη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη και οδηγεί σε νέες παγκόσμιες εντάσεις και ανταγωνισμούς, μέσω της ανάδειξης νέων παγκόσμιων οικονομικών υπερδυνάμεων: Βραζιλίας, Κίνας, Ινδιών, Ρωσίας.
Αυτή λοιπόν την κρίση η ευρωζώνη σχεδόν 80 χρόνια αργότερα, όταν η Ευρώπη κλήθηκε να αντιμετωπίσει ξανά παρόμοια κρίση, επιδίωξε να την αντιμετωπίσει με την ίδια ακριβώς αποτυχημένη συνταγή του μεσοπολέμου που οδήγησε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ολοκαυτώματα και διάλυσε την κοινωνία παγκοσμίως.
Η πολιτική Μερκοζί είναι η αντιγραφή της υστερικής δημοσιονομικής προσαρμογής που επέλεξε και η προναζιστική Γερμανία προκειμένου να αντιμετωπίσει τον τότε δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Στην ίδια περίοδο που η Αμερική με το Ρούσβελτ επέλεγε το new deal.
Αλλά η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται ως φάρσα γιατί φάρσα αποτελεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, της ανύπαρκτης πολιτικής σε επίπεδο Ευρώπης ηγεσίας, να μάθει απ' τα σφάλματά της και να αλλάξει κατεύθυνση.
Η Νομισματική, λοιπόν, Ένωση αδύναμη, ατελής οικονομικά, ανολοκλήρωτη πολιτικά, είναι ανίκανη και θεσμικά να αντιμετωπίσει αυτή την κρίση. Με ανύπαρκτη πολιτική ηγεσία, ανίκανη να προστατεύσει τους λαούς της Ευρώπης, οι εσωευρωζωνικοί ανταγωνισμοί μετατρέπουν αυτή την οικονομική κρίση στο τέλος σε πολιτική κρίση.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, επειδή διάφοροι σοφοί τοποθετούνται και επειδή σήμερα είναι πιο πολύ της μόδας να είσαι οικονομολόγος παρά ηθοποιός, έχω να τοποθετήσω και να επισημάνω το εξής: χωρίς να είμαι οικονομολόγος, επομένως αξίζει να με προσέξετε.
Η κρίση σε επίπεδο ευρωζώνης δεν είναι κρίση χρέους μόνο. Είναι κρίση και χρέους, είναι κρίση και ανάπτυξης, είναι κρίση και του τραπεζοπιστωτικού συστήματος. Κάθε φορά που συνεδριάζει η Σύνοδος Κορυφής την επομένη η κρίση βαθαίνει και διευρύνεται γιατί δεν έχει μια συνολική απάντηση στην τριπλή προβληματική που αναπτύσσεται στο εσωτερικό της.
Αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν προχωρήσει σε απευθείας δανεισμό των χωρών μελών, αν δεν προχωρήσει σε έκδοση αναπτυξιακού ευρωομολόγου, αν δεν κόψει ακόμα και χρήμα, αλλά αν πάνω απ' όλα δεν αναλάβει με βάση τη Συνθήκη του Μάαστριχ, να διαχειριστεί το 60% των χρεών του κάθε μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχει έξοδος απ' αυτή την κρίση.
Δεύτερον: άμεση ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της ύφεσης και τρίτον: πραγματικό στρες τεστ με δημοκρατικό και κοινωνικό έλεγχο του Ευρωπαϊκού τραπεζοπιστωτικού συστήματος, για να ακολουθήσει η απαραίτητη έπειτα ανακεφαλαίωσή του.
Η στρατηγική λοιπόν της εξόδου από την κρίση βρίσκεται στην αντίπερα όχθη του νεοφιλελευθερισμού που μας οδήγησε στην κρίση. Δεν προκρίθηκε όμως ούτε στη χώρα μας η λύση αλλά η εξάπλωση και η ενίσχυση της κρίσης. Άλλωστε τα παραδείγματα της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, παρεμπιπτόντως περαστικά και στη Γαλλία, αποδεικνύουν ότι κάποια στιγμή πρέπει να κοπεί η πλάκα με την κακή Ελλάδα, με τον υπέρογκο δημόσιο τομέα, με το κακό συνδικαλιστικό κίνημα, με την ελλιπή παραγωγική βάση. Στο κάτω-κάτω αυτές οι χώρες έχουν ισχυρή και βαριά βιομηχανική παραγωγή.
Η Γερμανία όμως στα πλαίσια αυτής της λογικής και των αντιθέσεων δεν οδηγεί τα πράγματα προς επίτευξη συνολικής ευρωπαϊκής λύσης αλλά επιδιώκει ξεκάθαρα και να το αντιληφθούμε πάνω απ' όλα ως έθνος, ξεκάθαρα, τη δική της εθνική στρατηγική. Στο κάτω-κάτω απλά μαθηματικά είναι όλα: τα πλεονάσματα του Βορά δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα ελλείμματα του Νότου.
Ας περάσουμε στη χώρα μας. Συντρόφισσες και σύντροφοι όντως δεν παράγαμε αρκετά. Είναι ευθύνη όμως κάποιας υπερφυσικής δύναμης το γεγονός; Δεν είναι πολιτική ευθύνη; Όντως υφίσταται γραφειοκρατία και διαφθορά. Δεν είναι όμως πρώτιστα πολιτική ευθύνη; Όντως το παρασιτικό κεφάλαιο, τα καρτέλ, οι μεγαλοεργολάβοι, οι τραπεζίτες λειτουργούν ανεξέλεγκτοι. Πότε όμως συγκρουστήκαμε μαζί τους; Ποτέ, παρά μόνο στα λόγια.
Η ένταξη λοιπόν της χώρας μας στον πολυσυζητημένο μηχανισμό στήριξης είχε ως αποτέλεσμα όχι τη σωτηρία τελικά της χώρας αλλά τη βύθισή της σε βαθύτερη ύφεση. Η Τρόϊκα πολύ απλά επιβάλλει πολιτικές και η εκάστοτε εθνική διακυβέρνηση διεκπεραιώνει εντολές.
Ποια είναι λοιπόν τα αποτελέσματα της πολυπόθητης σωτηρίας για την πατρίδα; Που παρένθεση πιστεύω και αγαπώ την πατρίδα μου, αλλά μία πατρίδα που έχει και πατριώτες. Η πατρίδα δεν είναι κενή περιεχομένου. Αποτελείται από κοινωνία, από πολίτες και γνώμονας πολιτικών σοσιαλιστικών πρέπει να είναι οι πολίτες, όχι οι έξωθεν ντιρεκτίβες.
Τα αποτελέσματα λοιπόν της εφαρμοζόμενης των δύο ετών πολιτικής είναι τα εξής: Πρώτον: δραματική συρρίκνωση των δημοσίων εσόδων. Διαφωνεί κανείς; Δεύτερον: εκρηκτική αύξηση της ανεργίας. Τρίτον: φορολογικές πολιτικές που το μόνο το οποίο έχουν επιτύχει είναι να εξοντώνουν καθημερινά ολοένα και περισσότερο την κοινωνία και το λαό.
Τέταρτον: απεμπολήσαμε το δικαίωμα χάραξης εθνικής οικονομικής πολιτικής. Πέμπτον: συμμετέχουμε στη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Έκτον: διαλύεται η κοινωνική συνοχή, υπάρχει τεράστιο κύμα φτώχειας. Έβδομον: το αποτέλεσμα που ανακυκλώνει την όλη προβληματική: μεγαλύτερη ύφεση.
Και όλοι οι φωστήρες, όλοι αυτοί οι φωστήρες, που οδήγησαν τη χώρα και το λαό σε αυτή την πολιτική στρατηγική, έρχονται με διαρθρωτικά μέτρα αλλαγών και παρεμβάσεων προκειμένου να επιβάλλουνε νέες δυσβάσταχτες πολιτικές, νέα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα.
Ο κ. Παπαδήμος απ' το βήμα της Βουλής, όπως και διάφοροι άλλοι θιασώτες του νεοφιλελεύθερου μονοδρόμου, εκφράζουν ψευτοδιλήμματα. Καθόλου δουλειά ή χαμηλότερος βασικός μισθός; Κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού ή μεγαλύτερη ανεργία;
Ας μας πουν όλοι αυτοί μία μελέτη, μία μελέτη που να αποδεικνύεται πολιτικά, οικονομικά, μαθηματικά, που να αποδεικνύει ότι το ρίξιμο του κόστους εργασίας δημιουργεί ανάπτυξη και δεν βαθαίνει την ύφεση. Δεν υπάρχει ούτε μία. Ο Ρουμπινί αναθεωρεί, αυτοί είναι αμετανόητοι.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, απαιτείται λοιπόν απέναντι στα ψευτοδιλήμματα απ' τους σοσιαλιστές και μια νέα πολιτική ρητορική. Μας μιλούν για ανταγωνιστικότητα και ξέρουμε πολύ καλά τι εννοούν. Εμείς οφείλουμε να μιλήσουμε για παραγωγικότητα και να σχεδιάσουμε το τι εννοούμε.
Οφείλουμε λοιπόν να προχωρήσουμε γιατί πραγματικά δεν υπάρχει μόνο μία άποψη στο ΠΑΣΟΚ, αυτή του μνημονιακού μονοδρόμου. Υπάρχουν και άλλες. Υπάρχουν και προτάσεις και θα τις πούμε όλες στη συνεδρίαση.
Οφείλουμε να προχωρήσουμε σε ρήξη με τη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων. Να προχωρήσουμε σε βαθύτερη αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, που όταν κάποιοι, και ένας ήμουνα και εγώ απ' αυτούς, σχεδόν δυο χρόνια πριν το θέταμε στο Πολιτικό Συμβούλιο αντιμετωπιζόμασταν από πολλούς ως αριστεριστές.
Τρίτον: διατήρηση ό,τι και να γίνει του ελληνικού δικαίου ως δίκαιο που θα διέπει το ελληνικό χρέος. Τέταρτον: η αδυναμία μας με την οποία επιδιώκουν να μας καθυποτάξουν και να μας γονατίσουν είναι η δύναμή μας.
Η στάση πληρωμών, συντρόφισσες και σύντροφοι, και σύντροφοι της κυβέρνησης, και δεν πρέπει να επιδιώκεται να χρησιμοποιείται ως εκβιασμός στο εσωτερικό για το λαό μας αλλά ως επιχείρημα απέναντι στους δανειστές μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή πρέπει να είναι η στρατηγική μας.
Θα πρέπει να έχουμε εκπονήσει, να είχαμε εκπονήσει ήδη σχέδιο δεύτερο σε περίπτωση διάλυσης ή αποσύνθεσης της ευρωζώνης. Τι περιμένουμε; Τις εξελίξεις;
Δεύτερον: άμεση συγκρότηση διεθνών και ευρωπαϊκών συμμαχιών και σύγκρουση με τον πολιτικό άξονα Μερκοζί που οδηγούν σε ένα ευρώ φυλακή των λαών.
Τρίτον: δημόσιος έλεγχος των στρατηγικών τομέων της εθνικής μας οικονομίας. Δημιουργία ισχυρού εθνικού τραπεζικού πυλώνα αύριο κιόλας. Εξορθολογικοποίηση των προβληματικών ΔΕΚΟ. Αναπτυξιακή αξιοποίηση και όχι εκποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας.
Στήριξη των εισοδημάτων των εργαζομένων, όχι απομείωσή τους. Μείωση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης αλλά πάνω απ' όλα ρήξη με τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια που έχουν τεράστια περιθώρια κέρδους και τους τα επιτρέπουμε εμείς και οι πολιτικές μας.
Χτύπημα της φοροδιαφυγής εκεί που υπάρχει, στο μεγάλο παρασιτικό κεφάλαιο. Δεν είμαστε κατά του κεφαλαίου, δεν είμαστε κατά του παραγωγικού κεφαλαίου, είμαστε κατά του παρασιτικού κεφαλαίου που επιδιώκει να καθορίζει και την πολιτική ατζέντα της Ελλάδας.
Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ανά περιφέρεια και ανά επιστημονικό κλάδο, με άμεση προτεραιότητα και είναι σαφές γιατί το προτείνω αυτό την αναδιάταξη του πρωτογενούς τομέα στη βάση των αγροτικών, συνεταιριστικών επιχειρήσεων. Εντός ενός έτους θα πρέπει να έχουμε καθορίσει και διασφαλίσει την αυτάρκειά μας στον πρωτογενή τομέα.
Όσον αφορά, συντρόφισσες και σύντροφοι, το όχημα μέσω του οποίου μπορούμε να προχωρήσουμε, ξεκινώντας με την αλλαγή της πολιτικής μας στην αλλαγή της κατεύθυνσης για τη χώρα, οφείλει κυρίαρχα να είναι το ΠΑΣΟΚ, όχι όμως το σημερινό ΠΑΣΟΚ.
Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ συνδέονται με στρατηγικά ζητήματα της δημοκρατικής παράταξης τα οποία θα καθορίσουν την πορεία της χώρας είτε θετικά, είτε αρνητικά. Το ΠΑΣΟΚ έχει μετατραπεί σε απολίτικο όχημα: μελών, φίλων, φίλων των φίλων, ψηφοφόρων, χωρίς καμία εσωτερική δημοκρατική λειτουργία. Και όταν μιλάω για εσωτερική δημοκρατική λειτουργία αναφέρομαι στη δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων και όχι στην εσωτερική ψυχοθεραπεία.
Οι κυρίαρχες επιλογές υιοθέτησης και άσκησης της σφοδρότερης νεοφιλελεύθερης πολιτικής στο όνομα του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καμία νομιμοποίηση όχι μόνο απ' την κοινωνική βάση του Κινήματος αλλά απ' τον ελληνικό λαό.
Η υιοθέτηση ενός μνημονιακού νεοφιλελεύθερου μονοδρόμου μας έφερε σε σύγκρουση με τις ανάγκες του λαού και το μόνο πολυσυζητημένο φως στην άκρη του τούνελ είναι το φως του τρένου των αναγκών του λαού που πέφτει πάνω και συνθλίβει ένα ΠΑΣΟΚ που δεν υπηρέτησε την κοινωνία, αλλά υπηρετεί με τις πολιτικές του τους πιστωτές.
Η κρίση όμως, συντρόφισσες και σύντροφοι, στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι κρίση προσώπων μόνο. Είναι κρίση στρατηγικής, είναι κρίση πολιτικής για την προοδευτική έξοδο της χώρας από την κρίση.
Η επιλογή συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - Δεξιάς και Ακροδεξιάς δεν έχουνε καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Θεωρώ ότι δεν αντανακλούν τη βούληση της κοινωνικής βάσης του Κινήματος. Αποδεικνύουν την ιδεολογική μας έκπτωση. Η κυβέρνηση Παπαδήμου αποτελεί μέσο υπεράσπισης αλλότριων των κοινωνικών αναγκών συμφερόντων. Μέσω των νεοφιλελεύθερων εμμονών της θα οδηγήσει τη χώρα σε βαθύτερη ύφεση.
Την περίοδο λοιπόν που ο λαός βιώνει την φτώχεια, την ανεργία και καθημερινά εκβιάζεται από τους εκπροσώπους, μιντιακούς και άλλους, της εγχώριας παρασιτικής οικονομίας, ότι αν δεν γονατίσει και άλλο επέρχεται η καταστροφή, πρέπει να σταθεί όρθιος. Και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κάποιοι μες στο ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι τα μέτρα ήταν αναγκαία και έπρεπε να τα πάρουμε μόνοι μας χωρίς την επιβολή της Τρόϊκας. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι είναι πέρα απ' τη φυσιογνωμία μας αλλά αναγκαστήκαμε να τα πάρουμε γιατί αυτή η πολιτική...
Τελειώνω σε 30 δευτερόλεπτα. Ας ακουστεί και μια πολιτική κόντρα στη μνημονιακή εμμονή. Επειδή λοιπόν επιδιώκουν μονοδρόμους, εγώ έχω να πω ότι μονόδρομοι στην πολιτική και στη δημοκρατία δεν υπάρχουν, γιατί τους δρόμους τους χτίζουν οι λαοί, τους χτίζουν οι πολιτικές ηγεσίες και θα τους χτίσουν οι σοσιαλιστές.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν βρίσκεται μπροστά σε ένα ξεκάθαρο πολιτικό δίλημμα και δεν υπάρχουν διλήμματα: ή γονατίζετε ή βγαίνετε έξω απ' το ευρώ. Δεν θα βγει η χώρα, γιατί μόνο οικειοθελώς μπορεί, έξω απ' το ευρώ. Θα ακολουθήσει όμως μια πολιτική στρατηγική προς όφελος της κοινωνικής συνοχής, προς όφελος της ανάπτυξης και με στρατηγική και με όραμα την Ελληνίδα και τον Έλληνα. Όχι το σύνδρομο Μερκοζί. Ευχαριστώ πολύ, συντρόφισσες και σύντροφοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου