Το δεύτερο. Το σύστημα – σύμπλεγμα της πολιτικής και οικονομικής ελίτ καταρρέει, αλλά κάνει ότι μπορεί ώστε να καθυστερήσει τη συνάντηση του με τον πάτο, όχι για να μην καταπλακώσει τους πολλούς καλούς ανθρώπους, αλλά γιατί όσο επιμηκύνει την πτώση του, τόσα περισσότερα θα μπορέσει να φορτώσει σε τραπεζικούς λογαριασμούς, off shore εταιρίες και να λεηλατήσει από το δημόσιο χώρο. Γι’ αυτό και μας κάνουν πόλεμο. Δείτε για παράδειγμα στις (19 Σεπτεμβρίου) το πρωτοσέλιδο του «Έθνος», της ναυαρχίδας της διαπλοκής. Τι λέει; Πως με απόφαση του Βρούτση (του υπουργού Εργασίας που δίνει στην τρόικα περισσότερα από αυτά που ζητάει η… τρόικα) θα σταματήσει η καταβολή των συντάξεων από το λεγόμενο ταμείο των «εργατοπατέρων». Το «Έθνος» πανηγυρίζει την είδηση και ξεμπροστιάζει(;) τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, πως αντί να στηρίξουν την τρικομματική κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» έχουν κηρύξει νέα γενική απεργία για την άλλη Τετάρτη (26 Σεπτεμβρίου) στην οποία αναμένεται να κατέβουν στο δρόμο ακόμα και οι παράλυτοι. Θέλει δηλαδή να πει το «Έθνος» ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν νοιάζονται για τους πολλούς καλούς ανθρώπους (που μεταξύ μας μπορεί και να συμβαίνει) αλλά κατεβαίνουν σε απεργία για να υπερασπιστούν τα προνόμια τους, όπως η σύνταξη του «εργατοπατέρα». Έλα που όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, καθώς σήμερα λίγες εκατοντάδες υπέργηροι πρώην συνδικαλιστές της προ του 1982 εποχής παίρνουν τη συγκεκριμένη σύνταξη, που κινείται μεταξύ των 200 και των 600 ευρώ… Μούφα δηλαδή το θέμα, καθώς αφορά μερικά γεροντάκια και δημοσιονομικά είναι κάτι λιγότερο από μία τρύπα στο νερό.
Το τρίτο. Το σύστημα – σύμπλεγμα της πολιτικής και οικονομικής ελίτ καταρρέει και μαζί του καταρρέουν και πολλά μικρότερα συστήματα, κυρίως τοπικού και κλαδικού χαρακτήρα, που όμως είναι μάλλον βέβαιο ότι θα τσακιστούν όταν συναντήσουν το έδαφος. Πρόκειται δηλαδή για συστήματα που παραδοσιακά στήριζαν τις ελίτ, αλλά είτε εξαιτίας των περιορισμένων δυνατοτήτων τους, είτε εξαιτίας λάθος επιλογών, είτε από τη μαλακία που τους δέρνει, δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν ελίτ και για μία ζωή κυνηγούν ακόμα και τις πενταροδεκάρες. Τις οποίες βέβαια δεν τις έχουν ανάγκη, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ φρόντισαν για πολλά χρόνια να ταΐζουν αυτά τα υποσυστήματα, αλλά είναι θέμα χαρακτήρα και διαπαιδαγώγησης… Οπότε και τα υποσυστήματα κάνουν πόλεμο και χαρακτηριστική εδώ είναι η περίπτωση του ΑΠΘ. Προφανώς αν οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ στήριζαν τη Διαμαντοπούλου θα μπορούσαν να πάρουν το ταμείο και να φύγουν στη Βραζιλία και οι ίδιοι που σήμερα «αποκαλύπτουν» - μιλάμε για επίσημες και ομόφωνες αποφάσεις της Συγκλήτου – σπατάλες(;) μερικών χιλιάδων ευρώ, θα έλεγαν πως ο Μυλόπουλος και ο Παντής είναι άγιοι άνθρωποι και πήγαν τα λεφτά στη Βραζιλία για να τα αερίσουν. Προφανώς η επίθεση στις πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ ξεκίνησε και συντονίστηκε από το γραφείο της πρώην υπουργού Παιδείας, προφανώς από τους μισθοδοτούμενους (από υπουργεία, οργανισμούς, τράπεζες, ιδρύματα, αλλά και απευθείας από το γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ) δημοσιογράφους. Όμως το θέμα έχει να κάνει και αλλιώς, καθώς μέσα και έξω από το ΑΠΘ λειτουργούν ένα ή και περισσότερα υποσυστήματα που χτυπούν τις πρυτανικές αρχές για τους δικούς τους λόγους. Για παράδειγμα, αν αύριο με το καλό η χώρα αποκτήσει αριστερή διακυβέρνηση, τότε το ΑΠΘ και όλα τα άλλα πανεπιστήμια θα μπορέσουν να απαλλαγούν από τη γάγγραινα των εργολάβων. Οι εργαζόμενοι στους εργολάβους θα μπορέσουν να κάνουν κοινωνικούς συνεταιρισμούς οι οποίοι θα δουλεύουν απευθείας για τα πανεπιστήμια, με καλύτερους μισθούς, ελεύθερο συνδικαλισμό και χωρίς το φόβο μην βρεθείς ένα βράδυ πεταμένος σε κανένα χαντάκι. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι οι αντίπαλοι των πρυτανικών αρχών του ΑΠΘ, αυτοί που δίνουν έτοιμα τα «στοιχεία» στους «αποκαλυπτικούς» δημοσιογράφους, είναι ακριβώς εκείνο το καθηγητικό υποσύστημα που όλα τα προηγούμενα χρόνια μοιραζόταν τον παρά με τους εργολάβους. Άρα ένα και ένα κάνουν δύο. Όσον αφορά ζητήματα σπατάλης και κακοδιαχείρισης, ακόμα και ο παράδεισος έχει τον καμπινέ του, πόσο περισσότερο ένας δημόσιος οργανισμός…
Το τέταρτο. Όσο περνούν οι μέρες από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου τα πράγματα πολώνονται όλο και περισσότερο. Κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο. Στην πλευρά των πολλών καλών ανθρώπων μαζεύεται όλο και περισσότερος κόσμος, ακόμα και αυτοί που αδιαφόρησαν ή κυρίως φοβήθηκαν στις 17 Ιουνίου. Στην άλλη πλευρά, τα καθίκια παραμένουν καθίκια και οι ναζίδες ναζίδες. Στη μέση ο κόσμος λιγοστεύει, καταλαβαίνει ότι θα πρέπει να πάρει θέση, ή με τους πολλούς καλούς ανθρώπους, ή με τα καθίκια και τους ναζίδες. Οι πολλοί καλοί άνθρωποι δεν προετοιμάζονται για πόλεμο, τον ζουν ήδη μέσα στα σπίτια τους. Εδώ και καιρό… Οι περισσότεροι, και αυτό είναι μάλλον καλό, δεν έχουν από ένα φορτηγό κολλημένα ένσημα στην πολιτική Αριστερά και στον ανταγωνιστικό χώρο, οπότε δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν ή πρέπει να κάνουν. Οπότε λογικά το αφήνουν πάνω στον Αλέξη και αυτός πολύ λογικά λέει πως έτσι δεν θα κάνουμε δουλειά. Και πολύ λογικά, επειδή σε κανέναν μας δεν αρέσει ο πόλεμος, συχνά πυκνά όλοι, όλοι μας και ο Αλέξης, ξεχνάμε ότι έχουμε πόλεμο. Στην άλλη μπάντα όμως τα καθίκια και οι ναζίδες δεν το ξεχνούν ποτέ. Γι’ αυτό άλλωστε είμαστε και έτσι, χώρια, απέναντι και πολωμένοι. Αυτοί μέσα στα σκατά και εμείς μέσα στην οργή και την αγάπη.
Α, μέχρι τη γενική απεργία έχουμε μία εβδομάδα μπροστά μας, ας μαζευτούμε, ας το συζητήσουμε και να συναντηθούμε όλοι στο δρόμο.
alterthess
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου