Κάτι λυσσασμένα παλικάρια...

Λύσσα: μοναχά τούτη η λέξη μπορεί να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο εφόρμησαν τα παλικάρια εναντίον των μικροπωλητών στη Ραφήνα και ποδοπάτησαν την πραμάτια τους. Λύσσα, διότι το μένος, για παράδειγμα, υποδηλώνει ανθρώπινη παραφορά, η λύσσα πάλι όχι. Κι αφού μόνο τα κτήνη στρέφονται ενστικτωδώς εναντίον του πιο αδύναμου και από την εξόντωσή του εξαρτούν την επιβίωσή τους, λύσσα, λοιπόν, και όχι μένος.
Η λατρεία του εθνικού την οποία προτάσσουν στη ρητορική τους οι Χρυσαυγίτες δεν είναι τωρινή υπόθεση. Ο θεωρητικός προπάτοράς τους, δρ. Γιόζεφ Γκέμπελς, τους έχει αφήσει πλούσια παρακαταθήκη. Και μάλιστα κομψότατη:
«Ο δρόμος προς την ελευθερία περνάει μέσα από το έθνος. Όσο πιο ενωμένο είναι αυτό το έθνος τόσο πιο ισχυρή και φλογερή είναι η βούληση για ελευθερία. Έργο του εθνικοσοσιαλισμού είναι να θέσει σε κίνηση αυτή τη φλογερή βούληση ελευθερίας μέσα στο έθνος (…). Ο γερμανός εργάτης θα απελευθερωθεί μόνον εάν απελευθερώσει ο ίδιος τον εαυτό του με τη δική του δύναμη και θα το κάνει όταν δεν θα μπορεί πλέον ν’ ανέχεται τις αλυσίδες της σκλαβιάς»: η λαϊκίστικη ρητορική του δόκτορος ξαναζεί μέρες δόξης λαμπρές στα καθ’ ημάς. Μακριά από κάθε διεθνισμό, μακριά κάθε ίχνος αγάπης για τον καθαυτό άνθρωπο, τούτη την παλαιά, γνωστή συνταγή του εθνικισμού ακολουθούν και οι Χρυσαυγίτες παλικαράδες, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στον Έλληνα εργάτη και στο δίκιο του.
Σ’ αυτήν λοιπόν τη φλογερή βούληση για ελευθέρωση απ’ τα δεσμά της φτώχειας και της ανέχειας, έναν εχθρό υποδεικνύουν, έναν δυνάστη – καταπιεστή, τον σκουρόχρωμο παρία. Ακριβώς όπως ο Γκέμπελς υποδείκνυε τον Εβραίο καπιταλιστή. Στο εξεγερσιακό φαντασιακό του ταλαίπωρου Έλληνα μικροπωλητή φτάνει να ρίξει τον σκουρόχρωμο διπλανό του στη θάλασσα, κι ευθύς αμέσως ονειρεύεται πως θα αλλάξει επί τα βελτίω η ζωή του.
Αλλά ετούτες οι αντιλήψεις μπορεί να διαπνέουν τα παλικάρια του Μιχαλολιάκου και όχι άλλους, η διασπορά τους όμως και η απήχηση που ο λαός σ’ αυτές επιφυλάσσει δεν ευνοεί μοναχά αυτούς. Ευνοεί και βολεύει όλους εκείνους που προσπαθούν να πείσουν τους ανθρώπους πως κάθε προσπάθεια μετασχηματισμού θα είναι μάταιη, κάθε εξέγερση άχρηστη και πως ο κύβος ερρίφθη πια: ας περιοριστούμε λοιπόν στο συγκεκριμένο και στο τοπικό, εντός του συστήματος, και ας καθαρίσουμε τον τόπο απ’ το διαφορετικό που προσπαθεί να μοιραστεί το ξεροκόμματο μαζί μας.
Η πολιτεία ολιγώρησε. Η δικαιοσύνη ομοίως. Τη νόσο, δεν μπορεί, την έβλεπαν να έρχεται. Άφησαν όμως τα λουλούδια με τ’ αγκάθια να ανθίσουν, ρίχνοντας το λίπασμα της γνωστής προπαγάνδας περί άκρων και τώρα τούτα θέριεψαν, απειλώντας τη δημοκρατία. Μια νέα επικίνδυνη εποχή έχει ήδη αρχίσει. Δυστυχέστατα, η βαρβαρότητα καταλαμβάνει πλέον όλη την Ευρώπη.

από Kate Kazanti