Αφιέρωμα στον πρόεδρο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αλέξη Τσίπρα, που δημοσίευσε το αργεντίνικο περιοδικό Pagina/12...
Το προνόμιο είναι σπάνιο: Να έχεις απέναντι σου τον Αλέξη Τσιπρα για μια ώρα, να του υποβάλλεις σωρεία ερωτήσεων και να επιβεβαιώνεις ότι το ηγετικό στέλεχος του κινήματος της ελληνικής ριζοσπαστικής αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μια εικόνα που την κατασκεύασαν τα ΜΜΕ, αλλά μια πρόδηλη συνέχεια μεταξύ του ανθρώπου που ξεσηκώνει τα πλήθη, που απαντά στις άγριες επιθέσεις που του εκτοξεύει η δεξιά με οικουμενική ηρεμία και αυτού που τώρα εμφανίζει την ίδια υπομονή και την ίδια ευγένεια όταν εξηγεί τις βάσεις της πολιτικής του πίστης στο γραφείο του στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Δεν είναι πάντα έτσι. Τις περισσότερες φορές η απόσταση μεταξύ του δημόσιου προσώπου, αυτού των γραφείων και η πραγματική είναι τεραστία. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα και το αυτό, ένα δυνατό στέλεχος με περίβλημα ευαισθησίας.
Η σχεδόν αδυναμία του να εκνευριστεί ή να γίνει επιθετικός έρχεται σε αντίθεση με το θηριώδες σύστημα στο οποίο κινείται και με τη θέση στην οποία η ιστορία τον έφερε ξαφνικά. Εδώ και ένα χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πολύ περισσότερο από 3% των ψήφων. Τον Μάιο του 2012, ο Αλέξης Τσίπρας κλήθηκε να πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης - δεν το κατόρθωσε- και τον Ιούνιο ήρθε στα πρόθυρα της εξουσίας με το 27% των ψήφων, ακριβώς πίσω από τη δεξιά της Νέας Δημοκρατίας του 29%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τώρα η δεύτερη πολιτική δύναμη της Ελλάδας και, επιπλέον, αποτελεί τη σημαντικότερη κοινοβουλευτική ομάδα της μη σοσιαλιστικής αριστεράς της Ευρώπης. Ένα πρωτοφανές πολιτικό επίτευγμα που εξέφρασε την αβυσσάλεα κρίση που ζει η Ελλάδα και με ένα διαφορετικό μήνυμα: να πούμε όχι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να αλλάξει η δομή της ευρωζώνης, να μην δεχτούμε τους όρους που επιβάλλουν στην Ελλάδα το τρίο των χωροφυλάκων που αποτελείται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αντάλλαγμα του προγράμματος βοήθειας.
Τα μέσα ενημέρωσης του κοινοβουλευτικού φιλελευθερισμού, κυρίως οι Γερμανοί, του ύφαναν έναν μαύρο μύθο. Ο Τσίπρας βαφτίστηκε ο «αντι - ευρώ». Δεν παρουσιάζεται ούτε σαν αντι-ευρώ, ούτε σαν ήρωας, μόνο η Ελλάδα ξαφνικά χωρίστηκε στα δυο: σε Τσιπροφοβικούς και σε Τσιπρόφιλους.
Στα 38 του χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας αντιστάθηκε σε δύο πράγματα. Μετριόφρων, ανθρώπινος, κοντινός, ο Τσίπρας καλλιέργησε το μύθο της φυσιολογικότητας: μοιάζει με οποιονδήποτε άνθρωπο, είναι προσιτός, είναι ο «Αλέξης», όπως τον αποκαλούν οι οπαδοί του, ένας άνθρωπος αποστασιοποιημένος από τα πάθη που επιφέρει η άνοδός του. Είναι σπάνιο στους πολιτικούς, κυρίως στην Ευρώπη, γιατί κάθε στέλεχος αισθάνεται και θεωρεί ότι έχει κεκτημένα που απορρέουν από την αποστολή του. Ο Αλέξης Τσίπρας λέει το αντίθετο: θέλει να μάθει και να ακούσει. Τα μέσα τον αποκαλούν «ο άνθρωπος που έκανε την Ευρώπη να τρέμει», αλλά αυτός είναι νέας ράτσας ηγέτης, απτόητος. «Θυμώνω, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην ιδιοσυγκρασία μου να φωνάζω ή να εκνευρίζομαι», εξηγεί σχεδόν απολογητικά.
Μια δημοσιογράφος της Washington Post, που τον συνάντησε πριν την Página/12, τον περιέγραψε ως «ρομαντικό». Ας αποφύγουμε τις λάθος εκτιμήσεις. Είναι ένα πολιτικό αιλουροειδές, που γλιστράει διακριτικά και κερδίζει. Δεσμευμένος με τις αναλύσεις του και τη δράση, ελεύθερος από την επίδραση ηφαίστειων και τις ύβρεις που συναντά στο πέρασμά του.
Ο Τσίπρας τόλμησε φέτος το αδιανόητο: να θέσει υπό αμφισβήτηση τη βίβλο του φιλελευθερισμού και τη μεθοδολογία του ενσαρκωμένη στο λεγόμενο «μνημόνιο λιτότητας», που θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια κοινωνία μετάνοιας που θυσιάστηκε. Η στιγμή είναι σοβαρή: η μισή νεολαία που δεν έχει ούτε σπίτι, ούτε δουλειά, υπάρχει στην Ελλάδα ένα κίνημα νεοναζί που μπήκε με ορμή στη Βουλή, που κάνει εκστρατεία αιμοδοσίας με το σύνθημα «ελληνικό αίμα για τους Έλληνες», η χώρα πολιορκείται με όπλο τις περικοπές. Ανεργία, μιζέρια, κοινωνική αποσύνθεση.
Η καταστροφή είναι τεράστια και ο καπετάνιος που υπόσχεται να βγει από αυτή δεν ανήκει στα κόμματα της αριστεράς που πάντα σχημάτιζαν κυβερνήσεις, δηλαδή της Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά σε ένα κίνημα της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπου υπάρχουν από τροτσκιστές έως κομουνιστές. Ένας άνθρωπος ισορροπημένος, που πάντα χαμογελά, δεν προκρίνει την αντιπαλότητα και απέναντι στην επιθετικότητα απαντά με εγκαρδιότητα, σχεδόν κατανυκτική.
Ο Αλέξης Τσίπρας γεννήθηκε στην Αθήνα της σύγχρονης ιστορίας: ήρθε στον κόσμο τέσσερις ημέρες μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Δεν άργησε να απορροφηθεί από την πολιτική: από το λύκειο μέχρι το πανεπιστήμιο πάντα αριστερά. Το 2008 έγραψε ιστορία σε μια χώρα, όπου η τάξη των πολιτικών είναι ένας κύκλος γεροντοκρατούμενος: ανέλαβε την ηγεσία της ριζοσπαστικής αριστεράς και έγινε ο νεότερος ηγέτης στην ιστορία της χώρας, αρχηγός κόμματος. Ένα χρόνο αργότερα είχε ένα ακόμη επίτευγμα: ένωσε το κίνημα, σίγασε τις διαφωνίες μέσα σε ένα αποσταθεροποιημένο ρεύμα από την πολυφωνία των τάσεων. Από εκεί μέχρι το 2012, ο Τσίπρας έγινε ο δαίμoνας των τραπεζιτών, ο εφιάλτης του 21ου αιώνα των τραπεζιτών και των αξιωματούχων της ΕΕ και ο γενικός σημαιοφόρος της αντιπολίτευσης απέναντι στον κυνικό και αρπακτικό φιλελευθερισμό.
Ξαφνικά, στα χείλη του, οι λέξεις «λαός», «αγώνας», «αξιοπρέπεια», «κοινωνική δικαιοσύνη», η «ισότητα» αντηχούν επανεκκίνηση. Είναι εύλογες, σαν αυτόν. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα αργήσει να επισκεφτεί την Αργεντινή. Πριν μερικές ημέρες έκανε ερώτηση στη Βουλή, για να ζητήσει από το Μπουένος Άιρες την έρευνα για τους περίπου 17 αγνοούμενους Έλληνες ή απογόνους Ελλήνων, που εξαφανίστηκαν στην Αργεντινή κατά τη διάρκεια της τελευταίας στρατιωτικής δικτατορίας. Υπάρχουν πράγματα, λέει ο Τσίπρας, που δεν πρέπει και δεν μπορείς να λησμονήσεις.
Αναδημοσίευση από το Pagina/12
left.gr
Το προνόμιο είναι σπάνιο: Να έχεις απέναντι σου τον Αλέξη Τσιπρα για μια ώρα, να του υποβάλλεις σωρεία ερωτήσεων και να επιβεβαιώνεις ότι το ηγετικό στέλεχος του κινήματος της ελληνικής ριζοσπαστικής αριστεράς, ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μια εικόνα που την κατασκεύασαν τα ΜΜΕ, αλλά μια πρόδηλη συνέχεια μεταξύ του ανθρώπου που ξεσηκώνει τα πλήθη, που απαντά στις άγριες επιθέσεις που του εκτοξεύει η δεξιά με οικουμενική ηρεμία και αυτού που τώρα εμφανίζει την ίδια υπομονή και την ίδια ευγένεια όταν εξηγεί τις βάσεις της πολιτικής του πίστης στο γραφείο του στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Δεν είναι πάντα έτσι. Τις περισσότερες φορές η απόσταση μεταξύ του δημόσιου προσώπου, αυτού των γραφείων και η πραγματική είναι τεραστία. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα και το αυτό, ένα δυνατό στέλεχος με περίβλημα ευαισθησίας.
Η σχεδόν αδυναμία του να εκνευριστεί ή να γίνει επιθετικός έρχεται σε αντίθεση με το θηριώδες σύστημα στο οποίο κινείται και με τη θέση στην οποία η ιστορία τον έφερε ξαφνικά. Εδώ και ένα χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πολύ περισσότερο από 3% των ψήφων. Τον Μάιο του 2012, ο Αλέξης Τσίπρας κλήθηκε να πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης - δεν το κατόρθωσε- και τον Ιούνιο ήρθε στα πρόθυρα της εξουσίας με το 27% των ψήφων, ακριβώς πίσω από τη δεξιά της Νέας Δημοκρατίας του 29%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τώρα η δεύτερη πολιτική δύναμη της Ελλάδας και, επιπλέον, αποτελεί τη σημαντικότερη κοινοβουλευτική ομάδα της μη σοσιαλιστικής αριστεράς της Ευρώπης. Ένα πρωτοφανές πολιτικό επίτευγμα που εξέφρασε την αβυσσάλεα κρίση που ζει η Ελλάδα και με ένα διαφορετικό μήνυμα: να πούμε όχι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, να αλλάξει η δομή της ευρωζώνης, να μην δεχτούμε τους όρους που επιβάλλουν στην Ελλάδα το τρίο των χωροφυλάκων που αποτελείται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αντάλλαγμα του προγράμματος βοήθειας.
Τα μέσα ενημέρωσης του κοινοβουλευτικού φιλελευθερισμού, κυρίως οι Γερμανοί, του ύφαναν έναν μαύρο μύθο. Ο Τσίπρας βαφτίστηκε ο «αντι - ευρώ». Δεν παρουσιάζεται ούτε σαν αντι-ευρώ, ούτε σαν ήρωας, μόνο η Ελλάδα ξαφνικά χωρίστηκε στα δυο: σε Τσιπροφοβικούς και σε Τσιπρόφιλους.
Στα 38 του χρόνια, ο Αλέξης Τσίπρας αντιστάθηκε σε δύο πράγματα. Μετριόφρων, ανθρώπινος, κοντινός, ο Τσίπρας καλλιέργησε το μύθο της φυσιολογικότητας: μοιάζει με οποιονδήποτε άνθρωπο, είναι προσιτός, είναι ο «Αλέξης», όπως τον αποκαλούν οι οπαδοί του, ένας άνθρωπος αποστασιοποιημένος από τα πάθη που επιφέρει η άνοδός του. Είναι σπάνιο στους πολιτικούς, κυρίως στην Ευρώπη, γιατί κάθε στέλεχος αισθάνεται και θεωρεί ότι έχει κεκτημένα που απορρέουν από την αποστολή του. Ο Αλέξης Τσίπρας λέει το αντίθετο: θέλει να μάθει και να ακούσει. Τα μέσα τον αποκαλούν «ο άνθρωπος που έκανε την Ευρώπη να τρέμει», αλλά αυτός είναι νέας ράτσας ηγέτης, απτόητος. «Θυμώνω, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην ιδιοσυγκρασία μου να φωνάζω ή να εκνευρίζομαι», εξηγεί σχεδόν απολογητικά.
Μια δημοσιογράφος της Washington Post, που τον συνάντησε πριν την Página/12, τον περιέγραψε ως «ρομαντικό». Ας αποφύγουμε τις λάθος εκτιμήσεις. Είναι ένα πολιτικό αιλουροειδές, που γλιστράει διακριτικά και κερδίζει. Δεσμευμένος με τις αναλύσεις του και τη δράση, ελεύθερος από την επίδραση ηφαίστειων και τις ύβρεις που συναντά στο πέρασμά του.
Ο Τσίπρας τόλμησε φέτος το αδιανόητο: να θέσει υπό αμφισβήτηση τη βίβλο του φιλελευθερισμού και τη μεθοδολογία του ενσαρκωμένη στο λεγόμενο «μνημόνιο λιτότητας», που θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια κοινωνία μετάνοιας που θυσιάστηκε. Η στιγμή είναι σοβαρή: η μισή νεολαία που δεν έχει ούτε σπίτι, ούτε δουλειά, υπάρχει στην Ελλάδα ένα κίνημα νεοναζί που μπήκε με ορμή στη Βουλή, που κάνει εκστρατεία αιμοδοσίας με το σύνθημα «ελληνικό αίμα για τους Έλληνες», η χώρα πολιορκείται με όπλο τις περικοπές. Ανεργία, μιζέρια, κοινωνική αποσύνθεση.
Η καταστροφή είναι τεράστια και ο καπετάνιος που υπόσχεται να βγει από αυτή δεν ανήκει στα κόμματα της αριστεράς που πάντα σχημάτιζαν κυβερνήσεις, δηλαδή της Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά σε ένα κίνημα της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπου υπάρχουν από τροτσκιστές έως κομουνιστές. Ένας άνθρωπος ισορροπημένος, που πάντα χαμογελά, δεν προκρίνει την αντιπαλότητα και απέναντι στην επιθετικότητα απαντά με εγκαρδιότητα, σχεδόν κατανυκτική.
Ο Αλέξης Τσίπρας γεννήθηκε στην Αθήνα της σύγχρονης ιστορίας: ήρθε στον κόσμο τέσσερις ημέρες μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Δεν άργησε να απορροφηθεί από την πολιτική: από το λύκειο μέχρι το πανεπιστήμιο πάντα αριστερά. Το 2008 έγραψε ιστορία σε μια χώρα, όπου η τάξη των πολιτικών είναι ένας κύκλος γεροντοκρατούμενος: ανέλαβε την ηγεσία της ριζοσπαστικής αριστεράς και έγινε ο νεότερος ηγέτης στην ιστορία της χώρας, αρχηγός κόμματος. Ένα χρόνο αργότερα είχε ένα ακόμη επίτευγμα: ένωσε το κίνημα, σίγασε τις διαφωνίες μέσα σε ένα αποσταθεροποιημένο ρεύμα από την πολυφωνία των τάσεων. Από εκεί μέχρι το 2012, ο Τσίπρας έγινε ο δαίμoνας των τραπεζιτών, ο εφιάλτης του 21ου αιώνα των τραπεζιτών και των αξιωματούχων της ΕΕ και ο γενικός σημαιοφόρος της αντιπολίτευσης απέναντι στον κυνικό και αρπακτικό φιλελευθερισμό.
Ξαφνικά, στα χείλη του, οι λέξεις «λαός», «αγώνας», «αξιοπρέπεια», «κοινωνική δικαιοσύνη», η «ισότητα» αντηχούν επανεκκίνηση. Είναι εύλογες, σαν αυτόν. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα αργήσει να επισκεφτεί την Αργεντινή. Πριν μερικές ημέρες έκανε ερώτηση στη Βουλή, για να ζητήσει από το Μπουένος Άιρες την έρευνα για τους περίπου 17 αγνοούμενους Έλληνες ή απογόνους Ελλήνων, που εξαφανίστηκαν στην Αργεντινή κατά τη διάρκεια της τελευταίας στρατιωτικής δικτατορίας. Υπάρχουν πράγματα, λέει ο Τσίπρας, που δεν πρέπει και δεν μπορείς να λησμονήσεις.
Αναδημοσίευση από το Pagina/12
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου