Η θεωρία των δύο άκρων είναι αδικημένη. Το "σήμερα" όλων μας, αν είναι κάτι, είναι ακραίο. Σε ακραίες εποχές, λοιπόν, εκ των πραγμάτων αναγκάζεται κανείς να επιλέξει ακραίες λύσεις. Κάποιοι από εμάς ήταν πάντα αυτοί που το σύστημα βάφτιζε "ακραίους". Τολμούσαν να μιλούν για ισονομία, ισοελευθερία και -θου, Κύριε- για σοσιαλισμό. Άλλοι αναγκάστηκαν να γίνουν "ακραίοι".
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ακραίο κόμμα, γιατί ο κόσμος του βιώνει ένα "ακραίο" σήμερα. Ποιος θα φανταζόταν, όταν πριν από μερικά χρόνια μιλούσαμε για τη γενιά των 800 ευρώ και λίγο αργότερα για την γενιά των 700 ευρώ, πως αυτά τα 800 ευρώ ή τα 700 ευρώ θα ήταν σήμερα όνειρο για τον μέσο εργαζόμενο; Εμείς λοιπόν, με αυτούς τους όρους, προϊόντα αυτής της ακραίας συγκυρίας είμαστε ακραίοι.
Ας ρίξουμε μια ματιά όμως στο "πολιτικό κέντρο", σε αυτούς που μας καλούν να σοβαρευτούμε, να αλλάξουμε, να πάψουμε να είμαστε "ακραίοι". Το πολιτικό κέντρο που κυριάρχησε μέσα στην κρίση εξαφανίστηκε. Κλασικό παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ: ο κόσμος του πήγε αριστερά και οι πολιτικοί του δεξιά, ταυτίστηκαν χωρίς ίχνος ντροπής -δεν είναι βλέπετε ακραίοι, αλλά προσαρμοστικοί- με εμβληματικές απόψεις των πιο σκληρών αντιλαϊκών εκφάνσεων της Δεξιάς, όπως ο σιδηρούς δημοσιονομικός κανόνας της Μέρκελ, που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του μονεταρισμού και κινείται στην λογική: "τα λεφτά είναι λίγα και να τα έχουν όλα οι πλούσιοι"....
Πώς να εξηγήσουμε ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος εμφανίστηκε επισπεύδων στην υιοθέτηση του δημοσιονομικού κανόνα προτείνοντας μάλιστα να συμπεριληφθεί και στο Σύνταγμα(!); Έτσι, λοιπόν, το πολιτικό κέντρο -οι νοσταλγοί και οι επίδοξοι ανασυγκροτητές του- δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Ένα κέντρο που βάζει "κόκκινες γραμμές" στη θεωρία και στην πράξη ξεπερνά κι όσες ήδη υπήρχαν δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Εκτός από το πολιτικό κέντρο μάς απασχολεί πολύ και το δημοκρατικό τόξο. Αυτό το τόξο είναι τόσο μεγάλο που χωράει και τσουβαλιάζει μέσα από τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. μέχρι και τον ΣΥΡΙΖΑ (μόνο όταν είναι καλό παιδί και καταδικάζει τη βία, απερίφραστα και απ' όπου κι αν προέρχεται, ακόμη και αν προκλήθηκε από βοτσαλάκι, στο οποίο σκόνταψε υπουργός. Καλείται μάλιστα να βγάλει και σχετική ανακοίνωση λέγοντας πως το βοτσαλάκι δεν είναι -και δεν έχει υπάρξει- μέλος του).
Ωστόσο, είναι ψευδώνυμη και υποβολιμαία η περιγραφή ενός δημοκρατικού τόξου ή ενός συνταγματικού τόξου και δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον στόχο παρά να προσθέσει θύτες και θύματα και να νομιμοποιήσει τις υπερακραίες κυβερνητικές πολιτικές της Δεξιάς ως κάτι όχι και τόσο ακραίο, όχι τόσο ακατανόητο, αλλά ως κάτι συζητήσιμο για τη "σωτηρία της πατρίδας". Ως κάτι αναγκαίο, το οποίο αν -ω μη γένοιτο- ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, θα πράξει γι' αυτή τη σωτηρία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει θέση στο τόξο τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ίδιο με αυτούς. Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται σε ένα τέτοιο τόξο και να δίνει άλλοθι, όχι δημοκρατίας, αλλά λογικής σε αυτή τη γενικευμένη παράνοια, την οποία παρουσιάζουν ως αναγκαιότητα. "Τα πολλά εκατομμύρια λαθρομεταναστών που έχουν καταλάβει τις πόλεις μας", "οι ξένοι που επιβουλεύονται τον ελληνισμό", "το ελληνικό DNA", "οι οροθετικές που είναι υγειονομική βόμβα για τις ελληνικές οικογένειες", "το 1,5 εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που βασανίζουν τους υπόλοιπους" και "οι εκλογές που είναι χαμένος χρόνος και πεταμένα λεφτά" δεν είναι ιδέες που εισήγαγε η Χρυσή Αυγή, αλλά τα κανάλια, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Όλος αυτός ο συρφετός λοιπόν, από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τον Λοβέρδο και τον Τζήμερο, είναι το ένα άκρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ -ως βασικός και αδιαφιλονίκητος εκπρόσωπος της ελληνικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς- είναι το άλλο άκρο. Και να μη γελιόμαστε, όταν κερδίσει τις εκλογές θα κάνει "ακραία" πράγματα γιατί γι' αυτό θα τον ψηφίσει ο κόσμος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα 'πρεπε να φορολογήσει απλώς τους πλούσιους, αλλά να τους εκδικηθεί πολιτικά για τη δυστυχία που αυτοί και οι πολιτικοί εκπρόσωποι τους επέβαλαν στους πολίτες αυτής της χώρας, να τους εκδικηθεί για τους 3.000 αυτόχειρες που πήγαν με τη ρετσινιά του "καψούρη" . Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καλείται να ανατρέψει απλώς τα ντιλς των εργολάβων της διαπλοκής, αλλά να τους βάλει να σκάβουν οι ίδιοι για να ολοκληρώσουν τα έργα που ακόμη περιμένουμε και για τα οποία έχουν εξοφληθεί και με το παραπάνω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει απλώς να υπερασπιστεί τη δημόσια εκπαίδευση, αλλά να τσακίσει την εκπαίδευση των ελίτ, όχι καταργώντας την, αλλά καθιστώντας τη δημόσια καλύτερη. Στην κοινωνία που ονειρεύονται τα "συριζάκια", τα "αριστεροχαρούμενα", το να είσαι στον σύλλογο αποφοίτων του Κολεγίου θα 'ναι βρισιά... και το Εκάλη Club θα αποτελεί έναν ωραιότατο χώρο για τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ...
Όλοι αγαπούν τη δικαιοσύνη επί του θεωρητικού, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μισεί την αδικία επί του πρακτέου. Και αυτήν την αδικία του κυβερνητικού άκρου και των γορίλλων του καλείται να διορθώσει. Δεν έχει να αποδείξει τη δημοκρατικότητά του, οι διαδικασίες του άλλωστε είναι τέτοιες που η δημοκρατία του είναι αδιαμφισβήτητη.
Τα παραπάνω σημεία δεν είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, και αν γίνει κυβέρνηση και τα κάνει η Ελλάδα, δεν θα είναι μία σοσιαλιστική χώρα. Αν γίνουν αυτά τα ελάχιστα όμως, θα ανακτήσουμε έστω στο ελάχιστο την αυτοεκτίμησή μας, την αξιοπρέπειά μας, τον αυτοσεβασμό μας και η Ελλάδα θα είναι μια ευρωπαϊκή χώρα και όχι μία λατινοαμερικάνικη χούντα με γερμανικό νόμισμα.
AΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου