Εξόριστε ποιητή πες μου τι βλέπεις σε τούτο το νέο αιώνα…
«Βλέπω τις μαργαρίτες την άνοιξη να μαραζώνουν
Βλέπω Πάσχα με μαύρες παπαρούνες
Βλέπω παιδιά να τρέχουν τρομαγμένα
Βλέπω τις μάνες τους να κλαίνε
Βλέπω να τα αγκαλιάζουν ματωμένα κι άψυχα σκουπίζοντας με πανί το παγωμένο μέτωπο τους
Βλέπω τα παιδιά να κλαίνε στην κοιλιά της νεκρής μάνας
Βλέπω τον πατέρα να κλαίει παιδιά και σύντροφο
Βλέπω… στρατούς να τρέχουν
Και πόλεις... πνιγμένες στο σκότος των καπνών
Πουλιά ,κοράκια, να κατατρώγουν την ομορφιά του ουρανού και να σκοτεινιάζουν τη λαμπρότητα και τις αχτίδες του ήλιου
Βλέπω τον έρωτα να χάνεται μαζί με τη ζωή ...
Βλέπω πλήθος εξεγερμένων να αντιστέκεται
Βλέπω πλήθος ρακένδυτων πεινασμένων μα αποφασισμένων να ζήσουν ξανά
Βλέπω στρατούς λαϊκούς να καθαρίζουν τον ουρανό από τις μαύρες μορφές των κορακιών
Και να χαϊδευουν τις ακτίνες του ήλιου
Να τις γυαλίζουν
Να γίνονται πιο όμορφες και πιο αστραφτερές από ποτέ
Βλέπω τα παιδιά να χαμογελάνε ξανά
Να παίζουνε χαρούμενα στη θάλασσα
Βλέπω… τον έρωτα να επιστρέφει .
Και τους γονείς χαρούμενους αγαπημένους και ήρεμους
Βλέπω τον κόσμο να αλλάζει
Να έχει τη δικαιοσύνη που ταιριάζει
Βλέπω την ανθρωπιά να παίρνει τη θλίψη και το πένθος των πολέμων
Βλέπω την αλληλεγγύη να γίνεται μάθημα στα σχολειά και να τρυπώνει στις καρδιές των παιδιών και να γίνονται πλούσιοι οι άνθρωποι από αγάπη και συμπόνια
Βλέπω…. Τον κόσμο να αλλάζει… και να κοκκινίζει τα όνειρα με ένα κόκκινο αστραφτερό και καθάριο»
Καλό ταξίδι Παύλο…
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου