Και με τα μάτια να τους γνέψουμε κρυφά, παράνομα, και πάλι ναι για όσα έκρυψαν κάτω από το φθαρμένο τους παλτό και κουβαλήσανε ως τα σήμερα - προκηρύξεις, όνειρα, ένα τσαλακωμένο κομμουνιστικό μανιφέστο, τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ, λόρδος Μπάιρον-λόχος ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, τις σφαίρες που τελικώς τους σκότωσαν.Ναι. Που πάει να πει ότι τα παραλάβαμε. Ότι ακόμα η βαρκούλα τους πλέει με κόκκινο πανί μες στον ωκεανό της λήθης. Ακόμα υπάρχουν μέσα σε προγράμματα και ομιλίες, μέσα σε πολιτικά σχέδια και μάχες ιδεών, μέσα στα βήματα της διαδήλωσης, πάνω στις ακροπόλεις των ονείρων μας. Ακόμα η ενέργειά τους δίνει φως στις πόλεις μας και ο προβολέας από τη μάχη της Καισαριανής χαράζει έναν δρόμο στο σκοτάδι: Εμπρός ΕΛΑΣ - ΕΛΑΣ - ΕΛΑΣ για την Ελλάδα, το δίκιο και τη λευτεριά...
Τα συζητάμε, μέρες που είναι, με τα αγόρια και τα κορίτσια του Λόχου Λόρδος Μπάιρον που πολέμησαν τους Άγγλους σε κάθε στενό των Εξαρχείων. Με τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που τα 'λεγαν αλήτες και προχώρησαν άοπλα καταπάνω στα πολυβόλα. Με τον ανθυπολοχαγό του ΕΛΑΣ έξω από του Μακρυγιάννη. Με τον άλλο Λεωνίδα, τον άλλο Γρηγόρη, τον άλλο Μιχάλη - εκείνους τους άλλους που είχαν σγουρά μαλλιά, μαλλιά κοράκου χρώμα, και έδιναν άλλες μάχες, κόκκινες από πάθος κι από αίμα.
Τα συζητάμε. Βγαίνει η ποιήτρια περίπατο με τις νεκρές της φίλες κι ο ποιητής βλέπει να κρατούν κάτω απ' το χώμα της καμπάνας το σκοινί και προβλέπει πως όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Κι αυτός που ακούει πάνω από τον θόρυβο των κυμάτων και τον αχό της εποχής ξεχωρίζει ανάμεσα στους ψιθύρους των νεκρών του Δεκέμβρη, των δικών μας νεκρών, πάλι και πάλι: Μη μας ξεχάσετε. Γιατί αν μας ξεχάσετε θα χάσετε τον εαυτό σας.
Δεκέμβρης του '44. Δεν θα ξεχάσουμε το τρύπιο από τις σφαίρες σακάκι τους. Την πίκρα από το όξος στα χειλάκια τους. Έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε, κι ας μην μπορούν να μας το πουν, πως παραμένουν βέβαιοι όπως τότε...
Πηγή: Αυγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου