Του Νίκου Κοτζιά
Η ΕΕ προσανατολίζεται να υιοθετήσει αυταρχικές γερμανικές θέσεις ως προς την παραπέρα ανάπτυξη της. Κύριο συστατικό αυτών των αποφάσεων είναι η δημιουργία οικονομικών κατασταλτικών μηχανισμών. Με αυτούς προβλέπεται η επιβολή κυρώσεων σε βάρος κρατών μελών όταν θα ξεφεύγουν από τις νεοφιλελεύθερες προβλέψεις του Μάαστριχτ. Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, ο Ελληνας πρωθυπουργός όχι μόνο εμφανίστηκε ως ένθερμός οπαδός τέτοιων μέτρων, αλλά, επιπλέον, εκτίμησε, ότι αν «αυτά υπήρχαν πριν έξη χρόνια, η Ελλάδα θα είχε γλυτώσει την κρίση». Οι επιλογές αυτές θέτουν σε νέα πλαίσια τρία θεμελιακά ζητήματα.
Πρώτον, μέχρι πριν λίγο, η Εξωτερική πολιτική της Ελλάδας είχε μια.θετική στρατηγική για την Ευρώπη: περισσότερη ολοκλήρωση και διεύρυνση των δράσεων της Ένωσης. Αντίθετα σήμερα δείχνει να προσχωρεί στη λανθασμένη λογική του νέου γερμανικού εθνικισμού. Σύμφωνα με αυτή, το έλλειμμα της ΕΕ δεν προκύπτει από τη μειωμένη δημοκρατική και κοινωνική της ανάπτυξη. Δεν προκύπτει ούτε από τη μη επαρκή εμβάθυνσή της. Αντίθετα, σύμφωνα με το Βερολίνο, και δείχνει να υιοθετεί η Ελληνική κυβέρνηση, το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει στην ΕΕ επάρκεια μηχανισμών καταστολής και λειτουργιών ελέγχου των κρατών μελών της. Με άλλα λόγια, δεν προέχει η παραπέρα ολοκλήρωση και ο εκδημοκρατισμός της Ένωσης, αλλά η απόκτηση νέων όπλων οικονομικής και κοινωνικής καταστολής.
Πρέπει να τείνει κανείς σε αυταρχικές αντιλήψεις, ώστε να νομίζει ότι η κρίση στην Ελλάδα ήταν θέμα έλλειψης ευρωπαϊκών θεσμών καταστολής και ευρωπαϊκών οικονομικών μηχανισμών τιμωρίας. Δηλαδή, ότι δεν έφταιγε το λανθασμένο φάρμακο που δόθηκε στον ασθενή, αλλά ότι ο Γιατρός δεν του το επέβαλε συνοδείας μαστίγιου!
Δεύτερον, οποιοσδήποτε σοβαρός αναλυτής γνωρίζει ότι η ελληνική κρίση είναι αποτέλεσμα της κοινωνικά ακραίας πολιτικής του Κ. Καραμανλή, ο οποίος απάλλαξε το μεγάλο κεφάλαιο από την υψηλή φορολογία και κάλυψε αυτό το έλλειμμα εσόδων με εξωτερικό δανεισμό. Γνωρίζει, επίσης, ότι η παγκόσμια κρίση εντατικοποίησε και βάθαινε την κρίση. Αυτή ισχυροποιήθηκε εξαιτίας της υποδούλωσης των δημοσιονομικών πολιτικών του Ελληνικού δημοσίου στις απαιτήσει των τραπεζιτών και των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Τέλος, αποφασιστικό ρόλο έπαιξε η Γερμανική κυβέρνηση η οποία σε κάθε καμπή που η Ελλάδα έτεινε να εξέλθει της κρίσης, ανακοίνωνε δημοσίως την δυσπιστία της στις ικανότητές της χώρας μας και την βύθιζε και άλλο στην κρίση. Το ίδιο έκανε πρόσφατα με το σχέδιο-πρόταση πρόβλεψης που κατάθεσε «Περί πτώχευσης κράτους – μέλους της Ένωσης».
Τρίτο, σε όλες τα κράτη-μέλη της ΕΕ υπάρχουν μηχανισμοί δημοκρατικής διαβούλευσης προκειμένου να διαμορφωθεί η θέση μιας χώρας σε τόσο σημαντικά ζητήματα, όπως είναι η Ευρωπαϊκή πολιτική. Ο πρώτος μηχανισμός είναι η διαβούλευση στο ίδιο το Υπουργείο Εξωτερικών. Ο δεύτερος είναι στο Υπουργικό Συμβούλιο και ο τρίτος στο βουλή. Όπου δε είναι δυνατό και αναγκαίο, διασφαλίζεται και η δημόσια διαβούλευση. Μια κυβέρνηση που κυριολεκτικά μας γάζωσε με τις θεωρίες της περί διαβούλευσης ακόμα και για την πιο μικρή και ουσιαστικά αδιάφορη λεπτομέρεια, συμπεριφέρεται σήμερα στα μεγάλα και στα σπουδαία αυταρχικά, χωρίς ίχνος δημοκρατικής διαδικασίας. Συμπεριφέρεται ως τα αδιάφορα να αφορούν την κοινωνία και τα θεμελιακά ζητήματα να είναι ιδιωτική υπόθεση και για αυτό δεν συζητούνται ούτε καν στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου