Οπως λέγεται, ο Κώστας Σημίτης παρακολουθεί διακριτικά τις εξελίξεις στον χώρο της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς» ή, κατ’ άλλου, του «Ριζοσπαστικού Κέντρου» και βρίσκεται σε συχνή επικοινωνία με πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, ακόμη και με τον ίδιο τον Φώτη Κουβέλη. Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, ο πρώην πρωθυπουργός κινείται πολύ δραστήρια στο παρασκήνιο, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα, ο οποίος θα εκφράσει πολιτικά το Κέντρο με στόχο να συμμετάσχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Ταυτόχρονα, το είδος μιας ειδικής «κάστας» πολιτικών και τεχνοκρατών, οι «σημιτικοί» ή «εκσυγχρονιστές», το οποίο ευδοκίμησε τόσο τη δεκαετία του 1990 όσο και την περασμένη δεκαετία, εκπροσωπείται στη σημερινή τρικομματική κυβέρνηση συνεργασίας.Εξάλλου ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Κώστα Σημίτη, ο πρώην σύμβουλός του Γιάννης Στουρνάρας, βρίσκεται στη θέση του «τσάρου της οικονομίας».
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι η εξής: Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ξεχάσει ποιος είναι ο πολιτικός, οι στρατηγικού χαρακτήρα επιλογές του οποίου ενέπλεξαν τη χώρα και τον λαό μας στη σημερινή περιπέτεια...
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο πρώην πρωθυπουργός έγινε αποδέκτης οργισμένων αποδοκιμασιών από πολίτες στην Ανδρο, όπου βρέθηκε για να απονείμει βραβείο σε λογοτεχνική εκδήλωση. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί βέβαια να ξεχάσει ότι ο Κώστας Σημίτης, με εργαλείο τη «δημιουργική λογιστική», ενέταξε τη χώρα στην Οικονομική Νομισματική Ενωση. Και το έπραξε αυτό κάνοντας χρήση «πειραγμένων» στοιχείων.
Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό της εμμονής του και του μονοδιάστατου τρόπου σκέψης του. Απόδειξη της εμμονής του στη συμμετοχή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ και του ιδιότυπου φετιχισμού που τον διακρίνει σε σχέση με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα είναι τα κρίσιμα πόστα που ανέλαβαν και ο ρόλος που διαδραμάτισαν στην Ελλάδα, της κρίσης πλέον, στη μετά την κυβέρνηση Παπανδρέου εποχή, τα πρόσωπα με τα οποία είχε εργαστεί από κοινού ο Κώστας Σημίτης ώστε να ενταχθεί η Ελλάδα στην Οικονομική Νομισματική Ενωση, χωρίς βέβαια η χώρα μας να πληροί τις απαιτούμενες προϋποθέσεις.
Ο πρώην διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας,Λουκάς Παπαδήμος, έγινε πρωθυπουργός μετά την παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου. Ο Γιάννης Στουρνάρας έγινε υπουργός Οικονομικών στην τρικομματική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά. Τι ενώνει τα τρία αυτά πρόσωπα; Οπως είναι γνωστό, το γεγονός ότι αποτελούν τους πρωτεργάτες της πρόωρης εισόδου της χώρας μας στην Οικονομική Νομισματική Ενωση.
Τα τελευταία δύο χρόνια, την περίοδο δηλαδή της σφοδρής κρίσης χρέους που πλήττει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρωζώνη, τα παραπάνω πρόσωπα έχουν επαναλάβει πολλές φορές ότι βασικός στόχος και πρώτο μέλημα είναι να παραμείνει πάση θυσία η χώρα στο ευρώ. Η Ελλάδα και οι Ελληνες ήδη έχουν κάνει πολλές θυσίες. Η αντοχή και η ανοχή τους έχουν πλέον εξαντληθεί.
Η Ελλάδα του 2012, η Ελλάδα του ευρώ, του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, είναι μια χώρα στην οποία η ανεργία καλπάζει, οι αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής κρίσης αυξάνονται, η διάρκεια της ύφεσης «σπάει» όλα τα ρεκόρ και οι κυβερνήσεις λαμβάνουν αποφάσεις οι οποίες οδηγούν στην κοινωνική γενοκτονία. Μια διαδικτυακή αφίσα ανέφερε τα εξής: «2.852 αυτοκτονίες, 1.500.000 άνεργοι, 3.000.000 στην εξαθλίωση, 120.000 νέοι μετανάστευσαν, 486.000 λουκέτα στην αγορά, 2,5 χρόνια εθνικής κατάθλιψης. ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΕΥΡΩ. ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΣΟ ΑΚΡΙΒΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ;».
Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ένα εγχειρίδιο του ΙΣΤΑΜΕ περιέγραφε προκαταβολικά πόσο μεγάλη θα είναι η ευημερία των ελληνικών νοικοκυριών μετά από 10 χρόνια, δηλαδή σήμερα. Οι προβλέψεις εκείνων των «φωτεινών μυαλών», των φιλοευρωπαϊστών και των φετιχιστών του ευρώ διαψεύστηκαν.
Αν, όμως, τότε κάποιος εξέφραζε δημοσίως τον προβληματισμό ή εκδήλωνε τον σκεπτικισμό του αναφορικά με τις πιθανές συνέπειες της εισόδου της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ενωση, θα κατηγορείτο ως υπονομευτής της εθνικής προσπάθειας, ως διασπορέας ψευδών ειδήσεων που κλονίζουν την εμπιστοσύνη προς το εθνικό νόμισμα και πιθανότατα θα οδηγείτο στα δικαστήρια (συνέβησαν και αυτά την εποχή κατά την οποία πρωθυπουργός ήταν ο Σημίτης).
Το ερώτημα το οποίο τίθεται σήμερα είναι το εξής: Πόσο θα πληρώνουν η χώρα και ο λαός τις διαχρονικές εμμονές και τον νομισματικό φετιχισμό του Σημίτη και συνεργατών του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου