Πριν από λίγες μέρες γνωστή καθηγήτρια και συγγραφέας δέχθηκε την οργή εκατοντάδων ανθρώπων, εξαιτίας ενός σχολίου που έσπευσε να κάνει λίγες ώρες μετά το θάνατο του 19χρονου στο Περιστέρι. Η ίδια εξήγησε αργότερα σε άρθρο της, ότι όταν διαπίστωσε το κύμα μίσους που είχε ξεσηκωθεί εναντίον του ελεγκτή που πίεσε τον νεαρό, θέλησε να γράψει το παρακάτω σχόλιο: «Συμπέρασμα: οι ελεγκτές δεν πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους επειδή κάποιος τζαμπατζής θα μπορούσε να πηδήξει έξω από το όχημα;».
Αν προέβλεπε όμως τον “οχετό” που θα εξαπέλυαν εναντίον της, λέει εκ των υστέρων, θα το απέφευγε. Οι ακραίες, ακόμα και φραστικά, επιθέσεις, όπως και η ανθρωποφαγία είναι σε κάθε περίπτωση καταδικαστέες, όμως η γυναίκα αυτή δείχνει να αγνοεί τους λόγους για τους οποίους ξεσήκωσε τόση οργή και απορεί για το τι πραγματικά συνέβη.
Πως γίνεται όμως μια εκπαιδευτικός , που βρίσκεται ανάμεσα σε νέους ανθρώπους, να είναι τόσο ξεκομμένη από την πραγματική (ή την υπόλοιπη) κοινωνία, ώστε όχι μόνο να μην προέβλεψε ότι ένα τέτοιο σχόλιο θα προκαλούσε τη μήνι, αλλά να μην μπορεί να το καταλάβει ούτε μετά, που έχουν καταναλωθεί χιλιάδες λέξεις για να το εξηγήσουν;
Πως γίνεται να αποκαλείς “τζαμπατζή” έναν 19χρονο που μόλις έχει χάσει τη ζωή του επειδή δεν είχε εισιτήριο στο τρόλεϊ, την ώρα που η κοινωνία τον θρηνεί σοκαρισμένη;
Οι αστυνομικού τύπου λεπτομέρειες έχουν μικρή σημασία, καθώς τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή, πολύ περισσότερο ενός αγοριού που δεν πρόλαβε να κλείσει τα 20.
Δεν ήταν όμως μόνο η θλίψη για τη ζωή που χάθηκε άδικα. Πολλοί ένιωσαν ότι στη θέση αυτού του παιδιού, θα μπορούσε να βρεθεί το δικό τους παιδί ή και οι ίδιοι.
Χιλιάδες άνθρωποι σήμερα, όχι μόνο των φτωχότερων, αλλά και των μεσαίων στρωμάτων που μπορεί να μη ζούσαν στη χλιδή, αλλά μέχρι πρότινος μπορούσαν να διαθέσουν ένα ευρώ και κάτι για το τρόλεϊ, σήμερα δεν το έχουν.
Άλλοι έχουν μείνει άνεργοι, άλλοι ανήκουν στην κατηγορία των απλήρωτων εργαζόμενων, κι άλλοι βγάζουν τόσο λίγα, που τους φτάνουν ίσα για να επιβιώνουν.
Πριν από πέντε χρόνια μπορεί αυτοί που δεν πλήρωναν το εισιτήριο στα ΜΜΜ να ήταν οι τζαμπατζήδες ή οι λίγοι πάμφτωχοι.
Σήμερα όμως, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού δυσκολεύεται να βρει το αντίτιμο ενός εισιτηρίου. Και μπορεί να μπουν στο τρόλεϊ ή στο μετρό χωρίς αυτό και να αγωνιούν μην τους πετύχει κάποιος ελεγκτής και τους ταπεινώσει.
Θα έπρεπε να θεωρείται από όλους αυτονόητο ότι σε μια εποχή άγριας φτωχοποίησης ο κάθε ελεγκτής οφείλει να είναι πάνω από όλα άνθρωπος και να μην ευξευτιλίζει τα θύματα της κρίσης.
Δεν έχει σημασία αν εργάζονταν ή όχι οι γονείς του 19χρονου. Ήταν παιδί μια φτωχής οικογένειας -είναι προφανές αυτό- που τα έβγαζε δύσκολα πέρα. Θα μπορούσε να είναι το παιδί οποιασδήποτε οικογένειας που τα βγάζει δύσκολα πέρα.
Άλλοι λοιπόν επειδή βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση κι άλλοι από ευαισθησία, ένιωσαν την ανάγκη να υπερασπιστούν το θύμα.
Όσοι πάλι, ανήκουν σε αυτούς που ούτε σε δύσκολη οικονομική κατάσταση βρέθηκαν, ούτε τη στοιχειώδη ευαισθησία διαθέτουν, θα συνεχίσουν να απορούν για τις αιτίες που γεννάνε την κοινωνική οργή. Και θα προσπαθούν να μας πείσουν ότι θάνατοι σαν του 19χρονου είναι τυχαίοι, παραβλέποντας και τη φτώχεια και την αδικία.
vassilikisiouti.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου