Περί ανατροπής, εναλλακτικής και συνθημάτων...

του Ελ. Τζιόλα.
Η πιο δύσκολη συζήτηση και το πιό δύσκολο έργο είναι αυτά της εναλλακτικής διεξόδου και της συγκρότησης του συλλογικού υποκειμένου της ανατροπής.

Έχω ξαναπεί -και σ΄άλλους συντρόφους και συνομιλητές - ότι η απόσταση μεταξύ της καταγγελίας, καιτης συγκρότησης για την οποία μιλάω υπάρχει μεγάλη απόσταση, ενώ χρειάζεται να συντρέξουν και ορισμένες κιονωνικές και ποιοτικές προϋποθέσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και, επίσης, να αξιοποιηθούν εσωτερικές αντιθέσεις και ρήγματα στα κυριάρχα συστήματα δύναμης...

Η επίκληση της ανατροπής, ή η αυτοανακήρυξη της επαναστατικής πρωτοπορίας δεν ήταν ποτέ -και δεν είναι και σήμερα- συνώνυμα της εναλλακτικής διεξόδου. Πολές φορές, μάλιστα, λειτούργησαν σαν υποκατάσταστα στηρίγματα του συστήματος...

Η προσπάθεια αυτή (της εναλλακτική διεξόδου και του συλλογικού υποκειμένου) δεν είναι ασύμβατη, ούτε ασύνδετη με τους κοινωνικούς αγώνες, την αναβάθμιση και την πολιτικοποίσή τους. Το αντίθετο, τους προϋποθέτουν. Το μαζικό, ενωτικό, πολυμορφικό κίνημα είναι η βάση για κάθε πραγματική, ισχυρή και αξιόπιστη διέξοδο.

Το σύνθημα, π.χ. : ''από την εποχή της βαρβαρότητας, από την προϊστορία του ανθρώπου στην εποχή της ανθρώπινης κοινωνίας'', -γνωστό από παλιά στο κίνημα ( με την Πράγα το 1968, να το έχει σηκώσει πολύ ψηλά)-, ή, το : '' το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, ο μόνος δρόμος είναι ο σοσιαλισμός'' είναι σημαντικά για την ιδεολογική ενίσχυση των θέσων των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Και, όπως κάθε σύνθημα ιδεολογικού περιεχομένου πρέπει να προβάλλεται (μαζί με άλλα ανάλογα)...

Πρέπει, όμως να μη λησμονούμε ότι χρειάζονται και πολιτικά, και περί του άμεσα πρακτέου συνθήματα για τη συσπείρωση και την κινητοποίηση.

Αλλά, το κυριώτερο, τα συνθήματα -πάντα χρήσιμα και αναγκαία, γιατί αποτυπώνουν τους στόχους και εκφράζουν το όραμα- δεν είναι παρά ένα ελάχιστο μέρος του συνολικού σχεδίου και της σύνθετης εναλλακτικής προσπάθειας μας...