«Οταν η αδικία γίνεται νόµος µέσα σε µια νύχτα και µάλιστα µε συνοπτικές διαδικασίες, η αντίσταση γίνεταιπλέον καθήκον για όλους µας». Οπως δείχνει η παραπάνω «πολεµική» ρήση, ο πρόεδρος του Συνδικάτου Εργαζοµένων του Οργανισµού Αστικών Συγκοινωνιών της Αθήνας (ΟΑΣΑ) Νίκος Κουλουµπαρίτσης είναι µόλις 40 χρόνων, αλλά χρησιµοποιείτα κλασικά συνδικαλιστικά τσιτάτα µε άνεση βετεράνου
Δεν είναι µόνο οι φράσεις που χρησιµοποιεί, που προσδιορίζουν έναν συνδικαλιστή από την «παλιά, καλή εποχή» του ΠΑΣΟΚ. Είναι και τα πολιτικά επιχειρήµατα.
Παπανδρεϊκός από παιδί – του Ανδρέα Παπανδρέου, διευκρινίζει –, ο κ. Κουλουµπαρίτσης δηλώνει ότι αδυνατεί να κατανοήσει «πώς µια σοσιαλιστική κυβέρνηση υιοθετεί χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις τις πλέον ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εκπορεύονται από τη Διεθνή τωνδανειστών και τους εκπροσώπους των ξένων πολυεθνικών».
Είναι οργισµένος µε την κυβέρνηση και ειδικά µε τους υπουργούς του οικονοµικού επιτελείου που έχουν αναλάβειτην «εξυγίανση» των ΔΕΚΟ. Νιώθει εξαπατηµένος – φυσικά και ψήφισε το ΠΑΣΟΚ , αλλά πίστευε ότι «λεφτά υπάρχουν».
Δεν υποψιαζόταν ότι θα έφτανε η στιγµή που µία πράσινη κυβέρνηση θα επιχειρούσε να βρει χρήµατα στην τσέπη τη δική του και των συναδέλφων του.
Γεννηµένος στη Νίκαια του Πειραιά, από οικογένεια ναυτικών και µε καταγωγή από την Κεφαλονιά ο πρόεδρος του Συνδικάτου ΟΑΣΑ,είναι πατέρας δύο παιδιών και µε µηνιαίες αποδοχέςπου φτάνουν τα 1.550 ευρώ καθαρά. «Τον τελευταίο καιρό», επισηµαίνει, «παρατηρούµε καθηµερινά από ταµέσα µαζικής ενηµέρωσης µια προσπάθεια κατασυκοφάντησης των εργαζόµενων στις αστικές συγκοινωνίες. Μας παρουσιάζουν ως υψηλόµισθους και “ρετιρέ” και, αναρωτιέµαι πώς είναι δυνατόν το 2010 και σε µια χώρα που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση τα 1.550 ευρώ καθαρά στο τέλος του µήνανα θεωρείται υψηλός µισθός».
Η πορεία του. Ξεκίνησε να εργάζεται σε ηλικία 15 ετών, ενώ ταυτόχρονα σπούδαζε σε νυχτερινό τεχνικό λύκειο. Λέει ότι από την πρώτη µέρα στη δουλειά συνειδητοποίησε την ανάγκη των εργαζοµένων να συνδικαλίζονται και να ασχολούνται µε τα κοινά.Για περίπου µια δεκαετία και ώς το 1995 εργαζόταν στον ιδιωτικό τοµέα σε διάφορες εταιρείες, παραµένοντας πιστός στη θέση ότι «ο εργαζόµενος θα πρέπει να διεκδικεί µε κάθετρόπο τα δικαιώµατά του και ναυπερασπίζεται τους συναδέλφους του, µε όποιο κόστος, ακόµα και αν αυτό είναι η απόλυση»!
Οι συνάδελφοί του στα αστικά λεωφορεία κάνουν λόγο για «έναν ντόµπρο συνδικαλιστή, µε ξεκάθαρες θέσεις και µε σταθεράσηµεία αναφοράς όχι µόνο για τις αστικές συγκοινωνίες αλλά και για την πορεία του συνδικαλιστικού κινήµατος». Αυτοί άλλωστε, είναι καιοι λόγοι για τους οποίους τονεξέλεξαν στην προεδρία του Συνδικάτου του ΟΑΣΑ, στην κρισιµότερη περίοδο για τις αστικέςσυγκοινωνίες µετά το 1992 και τους «νοικοκυραίους» των ΣΕΠ.
Μέλος του ΠΑΣΟΚ και µετέπειτα της ΠΑΣΚΕ, πιστεύει ακόµα ότι «ο σοσιαλισµός είναι ιδεολογία και, σε καµία περίπτωση δεν θα πρέπει να απεµπολείται η ιδεολογία στον βωµό του Μνηµονίου καιτων δύσκολων µέτρων που προτάσσει το Μνηµόνιο». Θεωρεί δε ότι θα µπορούσε να είναι στοίχηµα για το ΠΑΣΟΚ και την ηγεσία του «να αποδείξει ότι ο σοσιαλισµός είναι ο µόνος δρόµος εξόδου από την κρίση»...
«Δεν µπορώνα δεχθώσε καµία περίπτωση φράσεις και λογικές τύπου “όλοι µαζίτα φάγαµε”, διότι δεν είδα κανέναν εργαζόµενο µπλεγµένο στα σκάνδαλα του Χρηµατιστηρίου, του Βατοπεδίου, των δοµηµένων οµολόγων, αλλά και κανέναν εργαζόµενο να κατηγορείται για το σκάνδαλο της Siemens. Αντιθέτως, το κάδρο αυτό είχε πολλούς πολιτικούς», λέει χαρακτηριστικά και συµπληρώνει: «Δεν µπορώ να δεχθώ οι βουλευτές του κυβερνώντος κόµµατος να ψηφίζουν αυτά τα µέτρα για τους εργαζόµενους και την ίδια στιγµή να θέλουν να λέγονται σοσιαλιστές. Θα πρέπει να τοποθετηθούν επίσηµα όλοι µε ποια πλευρά είναι, µε τους εργαζόµενους ή µε το κεφάλαιο; Και να ξέρουν ότι γι’ αυτή την τοποθέτησή τους θα κριθούν». Η θέση του 40χρονου συνδικαλιστή για τις Δηµόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας, είναι η κλασική πασοκική άποψη :ότι χρειάζονται περισσότερο για τα χαµηλά και µεσαία κοινωνικάστρώµατα, ότι προσφέρουν κοινωνικό αγαθό το οποίο θα πρέπει να µοιράζεται απλόχερα σε όλους τουςπολίτες αυτής της χώρας. Αναγνωρίζει ότι υπάρχουν ελλείψεις και προβλήµατα που απαξιώνουν τις δηµόσιες συγκοινωνίες στα µάτια του κόσµου. Αυτό όµως, υποστηρίζει, δεν µπορεί να καταργεί τον ρόλο τους. «Επιδοτήστε µας». «Εχουµε προτάσεις για την επίλυση αυτών των προβληµάτων, αλλά δεν συζητούν µαζί µας για να τις καταθέσουµε. Θεωρώ ότι ηκρίση µπορεί να γίνει στοίχηµα για τις αστικέςσυγκοινωνίες, τη στιγµήπου η τιµή των καυσίµων καθηµερινά γίνεται απαγορευτική για τις µετακινήσεις µε τα Ι.Χ., ενώ εµείς αναζητούµε νέους επιβάτες ώστε να καταδείξουµε την αξία των µέσων µαζικής µεταφοράς. Αντί γι’ αυτό η κυβέρνηση µειώνει το συγκοινωνιακό έργο, κόβει γραµµές, δεν επιδοτεί και απαξιώνει τα ΜΜΜ. Ολα αυτά µάλιστα συµβαίνουν τη στιγµή πουεπιδοτούνται µε ζεστό χρήµα οι εφοπλιστές για τις άγονες γραµµές του Αιγαίου, οι κάθε λογής ιδιωτικές επιχειρήσεις µεταφορών ανά τηνΕλλάδα. Την ίδια στιγµή οι δηµόσιες συγκοινωνίες της Αθήνας παίρνουν µόλις το 18% τηςπροβλεπόµενης από το νόµο επιδότησης». Αλλο ένα ξέσπασµα από εκείνα που τον έφεραν στον αφρό της επικαιρότητας µέσα σε ένα δεκαήµερο.
Δεν διστάζει να µιλήσει για εκείνους που αµείβονταιµε πολύ χαµηλότερους µισθούς από τονδικό του, για τη γενιά των 500 ευρώ τον µήνα. «Αν φτάσουµε να πληρωνόµαστε όλοι µε 500 ευρώ, µετά θα µας πουν ότι είµαστε πρόκληση για τους ανέργους», λέει χαρακτηριστικά και προσθέτει: «Αυτό είναι τρικ που χρησιµοποιείται εντέχνως από την κυβέρνηση για να πιέζει συνεχώς τους εργαζόµενους προς τα κάτω, να τους εξαθλιώνει, να τους γεµίζει ανασφάλεια καινα τους περιθωριοποιεί. Αν µη τιάλλο, αυτό που ονοµάζουµεκοινωνικός αυτοµατισµός δεν είναι σοσιαλιστική πρακτική». Σωστό, µόνον που στο Μνηµόνιο δεν περιλάµβάνεται ούτε µία φορά ο όρος «σοσιαλισµός»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου