Σύμφωνα με τη Wall Street Journal, η κρίση στην ευρωζώνη έχει αναδείξει ένα από τα πιο «ανθεκτικά» στερεότυπα στην Ευρώπη, στο διαχωρισμό δηλαδή μεταξύ των σκληρά εργαζόμενων Βόρειων χωρών έναντι των τεμπέληδων Νοτίων.
«Και αυτά τα στερεότυπα έχουν σε κάποιο βαθμό εισέλθει στη διαμάχη τακτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το πώς να ανταποκριθεί στην κρίση του χρέους», επισημαίνει το δημοσίευμα.
Και προσθέτει ότι η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη, καθώς η πρόσφατα διασωθείσα Ιρλανδία δεν ανήκει στο Νότο. Ακόμη, οι Έλληνες εργάζονται κατά μέσο όρο 42 ώρες την εβδομάδα, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι γύρω στις 39.
Τις λιγότερες ώρες εργάζονται οι Ολλανδοί, 31, ενώ οι Γερμανοί 36.
Οι διαφορές αυτές οφείλονται σε ένα μεγάλο βαθμό, στο διαφορετικό καθεστώς εργασίας. Στην Ολλανδία και στη Γερμανία υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι part-time, αντίθετα με την Ελλάδα όπου οι εργαζόμενοι είτε απασχολούνται πλήρως είτε είναι άνεργοι.
Ακόμη, ένα υψηλό ποσοστό των Ελλήνων εργαζόμενων δουλεύουν στη γεωργία, όπου η απασχόληση εκεί διαρκεί περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες νότιες χώρες της ευρωζώνης.
«Αυτό που αποδεικνύουν αυτοί οι αριθμοί είναι ότι τα προβλήματα των χωρών στα νότια της ευρωζώνης δεν είναι αποτέλεσμα υπαλλήλων που δεν εργάζονται αρκετά. Τα προβλήματα είναι η χαμηλότερη παραγωγικότητα».
Και ως παράδειγμα φέρει ότι το 2009, οι Έλληνες εργαζόμενοι απέφεραν μόλις 18,5 ευρώ ανά ώρα που εργάστηκαν. Για την Ισπανία και την Πορτογαλία, ο αριθμός ανέρχεται σε 24,40 και 13,80 ευρώ αντίστοιχα.
Οι Ολλανδοί παρήγαγαν 39,5 ευρώ και οι Γερμανοί 38,7 ευρώ.
«Το χάσμα είναι μεγάλο, και οφείλεται εν πολλοίς στο ότι οι εργαζόμενοι στο Βορρά επωφελούνται από την καλύτερη τεχνολογία και τις καλύτερες υποδομές. Ένας Έλληνας υπάλληλος με την ίδια εκπαίδευση με έναν Γερμανό, θα είναι λιγότερο παραγωγικός εξαιτίας της ανώτερης τεχνολογίας που έχει ο Γερμανός και των υποδομών».
Επισημαίνει δε πως οι Ιρλανδοί εργαζόμενοι είναι μεταξύ των περισσότερο παραγωγικών στην Ευρώπη, παράγοντας 38,9 ευρώ την ώρα το 2009.
Ο λόγος είναι ότι η χαμηλή εταιρική φορολόγηση στην Ιρλανδία έχει ενθαρρύνει τις πολυεθνικές εταιρείες, «πλήρεις από τεχνολογικό know-how», να εγκατασταθούν στην Ιρλανδία.
Αυτό έχει αυξήσει την παραγωγικότητα των Ιρλανδών εργαζόμενων, αλλά δυστυχώς το μεγαλύτερο μέρος των ωφελειών αυτών της υψηλότερης παραγωγικότητας, δεν το εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση μέσω των φορολογικών εσόδων.
Αντίθετα, φεύγει έξω από τη χώρα με τη μορφή κερδών, κυρίως σε αμερικανικούς πολυεθνικούς οργανισμούς.
«Το μάθημα για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης είναι ξεκάθαρο. Οι εργαζόμενοί τους είτε πρέπει να μετακινηθούν σε χώρες όπου βρίσκεται και η τεχνολογία (όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία) είτε οι κυβερνήσεις τους θα αφήσουν τις πολυεθνικές εταιρείες να φέρουν την τεχνολογία τους στο Νότο της ευρωζώνης».
Και καταλήγει πως αυτό που θα είναι πολύ δύσκολο είναι να αυξηθεί η παραγωγικότητα των νοτίων χωρών της ευρωζώνης, χωρίς σημαντική έξωθεν βοήθεια.
capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου