Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Ο Δεκαπενταύγουστος έφυγε, τα κεφάλια μέσα! Οι μέρες του καλοκαιριού είναι μετρημένες, οι διακοπές για όσους κατάφεραν να αρπάξουν από το καθεστώς του μνημονίου μερικές μέρες στη θάλασσα τελειώνουν, αρχίζει η επιστροφή των φυγάδων στις εστίες τους. Όπου θα συναντηθούν θέλουν δεν θέλουν με τα προβλήματα που τους περιμένουν ανυπόμονα, γιατί δυστυχώς τα προβλήματα έχουν τη συνήθεια παντού, και ιδίως στη σημερινή Ελλάδα, να μην πηγαίνουν διακοπές.
Φως, νερό, ρεύμα, τηλέφωνο περιμένουν. Η εφορία περιμένει. Η ύφεση, η τρύπα στα δημόσια έσοδα, τα νέα μέτρα, περιμένουν. Το νέο ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων, το νέο μισθολόγιο, οι αλλαγές στην Παιδεία, τα κλειστά μαγαζιά, περιμένουν. Και η ανεργία περιμένει τους άτυχους που θα εκτινάξουν τον αριθμό των ανέργων στο ένα εκατομμύριο –ο εκατομμυριοστός δεν κερδίζει τίποτε εκτός από το ψαλιδισμένο επίδομα του ταμείου ανεργίας
Προβληματισμός, αδιέξοδα και κατάθλιψη δηλαδή. Σκοτεινό σπίτι η Ελλάδα, που γίνεται ακόμα σκοτεινότερο για τους κατοίκους της από το γεγονός ότι κανένας ηγέτης, κανένα κόμμα, καμιά πολιτική δύναμη, δεν είναι σε θέση να δείξει μια προοπτική, να ανοίξει ένα φεγγίτη για να μπει λίγο φως. Ενώ ακόμα πιο βαριά όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά για όλο και περισσότερο κόσμο –μια ματιά στον κόσμο αρκεί για να μας πείσει. Πίσσα σκοτάδι δικέ μου!
Δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα, όπως δεν τρόμαζαν τους πατεράδες και τους παππούδες μας των Γερμανών τα βόλια, των Μπουραντάδων τ' άτιμα σπαθιά, θα πείτε. Κι όμως μας θα 'πρεπε να μας τρομάζουν λίγο. Γιατί ο τρόμος για ότι συντελείται και ότι έρχεται μπορεί να αποδειχτεί πολύ πολιτικός. Μπορεί σε κάποιους να γεννάει αισθήματα φυγής, αλλά άλλους τους ωθεί να δραπετεύσουν από τα ξερονήσια για να πράξουν το αυτονόητο: Να ενώσουν τους ανθρώπους εναντίον του τρόμου που επιβάλλεται απ' έξω και εναντίον του τρόμου μέσα τους.
Χρειάζεται δηλαδή σήμερα ένας Άρης; Μια αποφασισμένη ένωση ανθρώπων που κατανοούν ότι αντίσταση στον τρόμο δεν υπάρχει χωρίς ενότητα; Χρειάζονται, αλλά πού να τους βρεις. Τα μαθήματα αντιμετώπισης τρόμου όμως που γράφτηκαν σε μαύρες μέρες θα τα βρουν οι επίγονοι, αν βέβαια αποφασίσουν να γυρίσουν από τα ξερονήσια της αυτάρκειας στο μεγάλο τρομαγμένο κόσμο...
ΑΥΓΗ
Ο Δεκαπενταύγουστος έφυγε, τα κεφάλια μέσα! Οι μέρες του καλοκαιριού είναι μετρημένες, οι διακοπές για όσους κατάφεραν να αρπάξουν από το καθεστώς του μνημονίου μερικές μέρες στη θάλασσα τελειώνουν, αρχίζει η επιστροφή των φυγάδων στις εστίες τους. Όπου θα συναντηθούν θέλουν δεν θέλουν με τα προβλήματα που τους περιμένουν ανυπόμονα, γιατί δυστυχώς τα προβλήματα έχουν τη συνήθεια παντού, και ιδίως στη σημερινή Ελλάδα, να μην πηγαίνουν διακοπές.
Φως, νερό, ρεύμα, τηλέφωνο περιμένουν. Η εφορία περιμένει. Η ύφεση, η τρύπα στα δημόσια έσοδα, τα νέα μέτρα, περιμένουν. Το νέο ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων, το νέο μισθολόγιο, οι αλλαγές στην Παιδεία, τα κλειστά μαγαζιά, περιμένουν. Και η ανεργία περιμένει τους άτυχους που θα εκτινάξουν τον αριθμό των ανέργων στο ένα εκατομμύριο –ο εκατομμυριοστός δεν κερδίζει τίποτε εκτός από το ψαλιδισμένο επίδομα του ταμείου ανεργίας
Προβληματισμός, αδιέξοδα και κατάθλιψη δηλαδή. Σκοτεινό σπίτι η Ελλάδα, που γίνεται ακόμα σκοτεινότερο για τους κατοίκους της από το γεγονός ότι κανένας ηγέτης, κανένα κόμμα, καμιά πολιτική δύναμη, δεν είναι σε θέση να δείξει μια προοπτική, να ανοίξει ένα φεγγίτη για να μπει λίγο φως. Ενώ ακόμα πιο βαριά όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά για όλο και περισσότερο κόσμο –μια ματιά στον κόσμο αρκεί για να μας πείσει. Πίσσα σκοτάδι δικέ μου!
Δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα, όπως δεν τρόμαζαν τους πατεράδες και τους παππούδες μας των Γερμανών τα βόλια, των Μπουραντάδων τ' άτιμα σπαθιά, θα πείτε. Κι όμως μας θα 'πρεπε να μας τρομάζουν λίγο. Γιατί ο τρόμος για ότι συντελείται και ότι έρχεται μπορεί να αποδειχτεί πολύ πολιτικός. Μπορεί σε κάποιους να γεννάει αισθήματα φυγής, αλλά άλλους τους ωθεί να δραπετεύσουν από τα ξερονήσια για να πράξουν το αυτονόητο: Να ενώσουν τους ανθρώπους εναντίον του τρόμου που επιβάλλεται απ' έξω και εναντίον του τρόμου μέσα τους.
Χρειάζεται δηλαδή σήμερα ένας Άρης; Μια αποφασισμένη ένωση ανθρώπων που κατανοούν ότι αντίσταση στον τρόμο δεν υπάρχει χωρίς ενότητα; Χρειάζονται, αλλά πού να τους βρεις. Τα μαθήματα αντιμετώπισης τρόμου όμως που γράφτηκαν σε μαύρες μέρες θα τα βρουν οι επίγονοι, αν βέβαια αποφασίσουν να γυρίσουν από τα ξερονήσια της αυτάρκειας στο μεγάλο τρομαγμένο κόσμο...
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου