Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ τείνουν να εξελιχθούν σε φαρσοκωμωδία αντάξια των ημερών. Υπερβολή; Καθόλου. Για πρώτη φορά ένα κόμμα προσπαθεί να αναδείξει ηγεσία χωρίς να υπάρχουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για μια τέτοια διαδικασία.
Πρώτον. Δεν υπάρχει κανένα πολιτικό πλαίσιο και καμιά ιδεολογική αναφορά εκ μέρους όσων θα διεκδικήσουν την ηγεσία. Άλλωστε ούτε το ΠΑΣΟΚ συνολικά δεν διαθέτει τέτοιες πολυτέλειες πλέον. Σε τι συγκλίνουν και πού αποκλίνουν δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί δεν πρόκειται και να το πουν ποτέ. Απλώς θα κάνουν έναν διαγωνισμό μεταξύ τους για κουκιά και όποιος πάρει τα περισσότερα θα θεωρηθεί νικητής. Νικητής ποιου πράγματος όμως; Του προεκλογικού αγώνα; Μα δεν πρόκειται να υπάρξει. Του κόμματος; Ούτε και αυτό υπάρχει.
Δεύτερον. Για να είναι κάποιος υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν αρκεί να ανακοινώσει την υποψηφιότητα του και να πείσει με επιχειρήματα για την αξία της.
Πρέπει να τη συνοδεύει από μια περίεργη προϋπόθεση: να τον προτείνουν κάποιοι. Ποιοι; Ή το ένα τρίτο των μελών του Εθνικού Συμβούλιου, ή το 10% των μελών των περιφερειακών οργανώσεων, ή το 10% των μελών του κόμματος. Πρακτικά το μόνο σώμα που υφίσταται είναι το πρώτο, δηλαδή το Εθνικό Συμβούλιο. Άρα οποίος ελέγχει τον κεντρικό κομματικό μηχανισμό – που είναι και ο μονός υπαρκτός μηχανισμός- μπορεί να εξασφαλίσει την υποψηφιότητα του, ή και να αποκλείσει τους άλλους και να μείνει μόνος υποψήφιος. Και σε κάθε περίπτωση οι υποψήφιοι δεν μπορούν να είναι περισσότεροι από τρείς, όπως προκύπτει με απλή διαίρεση. Γιατί άραγε ιστορικά στελέχη όπως ο Στέφανος Τζουμάκας θα αποκλειστούν από αυτή την κούρσα; Γιατί πρέπει να υπάρχουν περιορισμοί στις υποψηφιότητες σε ένα –υποτιθέμενο- δημοκρατικό κόμμα;Τρίτον. Το ΠΑΣΟΚ αρχίζει μια διαδικασία εκλογής αρχηγού από την κομματική βάση χωρίς να ξέρει αν υπάρχει αυτή η βάση. Χωρίς βασικά προαπαιτούμενα μιας εκλογής. Και δεν μιλάμε ούτε για το –αμφισβητούμενο- ένα εκατομμύριο του 2004, ούτε για τις 800.000 του 2007. Μιλάμε για άπλες συσπειρώσεις κομματικών μελών και πολιτών που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν το χαρακτηρισμό: «εκλογή από τη βάση». Πώς νοείται αυτή η βάση όταν δεν υπάρχουν οργανώσεις που λειτουργούν, διαδικασίες που ακολουθούνται και υπαρκτός κομματικός ιστός που θα στηρίξει αυτή τη διαδικασία; Όταν δεν υπάρχουν καν εκλογικοί κατάλογοι; Επιπλέον δεν έγινε ως τώρα ούτε μια σοβαρή προεκλογική διαδικασία. Ούτε μια συζήτηση. Τι είδους εκλογές από τη βάση είναι αυτές όταν μέχρι στιγμή δεν εμφανίζεται πουθενά η βάση και είναι αμφίβολο αν θα εμφανιστεί και την ημέρα της εκλογής;
Συμπέρασμα. Το ΠΑΣΟΚ πριν από οκτώ χρόνια οργάνωσε μια εκλογή προέδρου στα τυφλά. Ο πολιτικός αναλυτής Λευτέρης Κουσούλης είχε μιλήσει για την «αρνητική παιδαγωγική της διαδοχής». Αν το 2004 ήταν αρνητικός ο τρόπος που ο Γ. Παπανδρέου διαδέχθηκε στον Κ. Σημίτη -και το πλήρωσε φυσικά στη συνέχεια- ο τρόπος που κάποιος άλλος θα διαδεχτεί τον Γ. Παπανδρέου το 2012 θα είναι χειρότερος, όπως εξελίσσεται. Όταν ένα κόμμα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη θέση, το μόνο που δεν χρειάζεται είναι αρχαιρεσίες με περιορισμούς και υποκριτικές αναφορές σε ένα καταστατικό που εφαρμόσθηκε ποτέ. Ή, ακόμη χειρότερα, που δεν εγκρίθηκε ποτέ…
protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου