Μάριος Λώλος: «Βλέπω ένα λαό όρθιο»

Μαρία Μανωλέλη
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Στις 4 Απριλίου 2012 ο συνταξιούχος φαρμακοποιός, Δημήτρης Χρίστουλας βάζει τέλος στη ζωή του στην πλατεία Συντάγματος. Το ίδιο απόγευμα πλήθος κόσμου μαζεύεται στο σημείο αφήνοντας ένα σημείωμα ή ένα λουλούδι σε μια άτυπη διαδήλωση. Αργά το βράδυ και ενώ το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου έχει αποχωρήσει ο πρόεδρος των φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος δέχεται χτύπημα στο κεφάλι από αστυνομικό. Η κατάσταση της υγείας του είναι σοβαρή και υποβάλλεται σε λεπτό χειρουργείο. Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων αποσιωπούν τη συγκεκριμένη είδηση η οποία όμως γίνεται γρήγορα γνωστή μέσω του διαδικτύου.
Ο Μάριος Λώλος στάθηκε τυχερός, το ίδιο και εμείς που ένα μήνα μετά το περιστατικό μιλάμε μαζί του για τη εκείνη τη βραδιά.

Πριν από ένα μήνα είδαμε τη χαρακτηριστική πια φωτογραφία με το γκλομπ να προσγειώνεται στο κεφάλι σου. Λίγο αργότερα έγινε γνωστή η σοβαρότητα της κατάστασης σου και η κρισιμότητα του χειρουργείου που ακολούθησε. Το θεωρείς στοχευμένο χτύπημα σε έναν φωτορεπόρτερ ή μια αψυχολόγητη ενέργεια πάνω στην προσπάθεια της αστυνομίας να σπάσει τη διαδήλωση;

Τη στιγμή που με χτύπησαν η διαδήλωση είχε ήδη διαλυθεί από τα ΜΑΤ. Η αστυνομία έσπρωχνε τους φωτορεπόρτερ και τους δημοσιογράφους μια προς την Βασιλέως Γεωργίου και μια προς την Πανεπιστημίου, φωνάζοντας «έχουμε εντολή να καθαρίσουμε την πλατεία, έλα, έλα να τελειώνουμε». Όταν διαμαρτυρήθηκα, ως οφείλω εφόσον είμαι πρόεδρος του σωματείου των φωτορεπόρτερ, πως η αστυνομία μας παρεμποδίζει στο έργο μας, τα ΜΑΤ έγιναν ακόμα πιο επιθετικά. Σήκωσα ψηλά τις μηχανές μου και προσπάθησα να τους καλμάρω: «ήρεμα παιδιά, φεύγουμε», τους έλεγα ενώ έστρεφα την πλάτη για να φύγω κι εγώ όπως οι συνάδελφοί μου. Τότε δέχτηκα εκείνο το πισώπλατο χτύπημα με τη λαβή του γκλομπ στο κεφάλι μου. Γίνομαι τόσο λεπτομερής στην περιγραφή για να καταλάβετε ότι δεν υπήρχε σε εξέλιξη καμία «προσπάθεια να σπάσει η διαδήλωση», πολλώ δε μια «αψυχολόγητη ενέργεια» κάποιου αστυνομικού. Αυτό είναι το τρίτο χτύπημα που δέχομαι στο κεφάλι και δεν είναι καθόλου τυχαίο που προβληματίζει φορείς όπως η Διεθνής Αμνηστία ή οι Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα. Ήταν στοχευμένο και δολοφονικό.

Διάβασα αυτό που έγραψες στο facebook. «Είμαι καλά. Θα σας δω στους δρόμους». Πώς γίνεται να έχεις υποστεί προσφάτως ένα χειρουργείο και όμως να δηλώνεις πως θα επιστρέψεις στους δρόμους;

Είμαι ξεροκέφαλος –τουλάχιστον έτσι λένε οι δικοί μου. Αστειεύομαι… Δυστυχώς δεν θα είμαι στο δρόμο τόσο σύντομα όσο θα ήθελα, αν ήταν στο χέρι μου θα είχα ήδη επιστρέψει. Είμαι αναγκασμένος να παίρνω για τους επόμενους 5 μήνες αντιεπιληπτικά φάρμακα και το μόσχευμα τιτανίου που μου έβαλαν θα χρειαστεί 4 μήνες για να δέσει. Έχω επίσης χάσει την αίσθηση τη αφής στο αριστερό μου χέρι, αλλά θα επανέλθει. Θα χρειαστεί να κάνω κάμποσες εξετάσεις μέχρι να δώσουν οι γιατροί μου το ΟΚ για να δουλέψω κανονικά. Δεν είμαι εκτός πραγματικότητας, έχω απόλυτη επίγνωση πως γλίτωσα τον θάνατο για 1 χιλιοστό, ωστόσο, για μένα το φωτορεπορτάζ δεν είναι απλώς η δουλειά μου, είναι ο τρόπος μου να καταλαβαίνω τον κόσμο. Και ει δυνατόν, να τον αλλάξω. Η πίστη μου στη δύναμη της εικόνας και το όραμά μου είναι πιο ισχυρά από το φόβο.

Η προσπάθεια καταστολής των διαδηλώσεων είναι εμφανής και όσοι έχουν βρεθεί εκεί γνωρίζουν πόσο εύκολο είναι να κυνηγηθούν ή να ψεκαστούν με χημικά. Λειτουργεί τελικά αυτό κατασταλτικά; 

Οι κυβερνήσεις του μνημονίου χρησιμοποίησαν όλες τις μεθόδους για να καταστείλουν την οργή του λαού: χημικά και ξύλο στο δρόμο, φόβο και προπαγάνδα στο σαλόνι, απειλές και απολύσεις στους χώρους δουλειάς που μετέτρεψαν σε ζούγκλα. Έχετε δει το λαό μας να δειλιάζει; Εγώ βλέπω ένα λαό όρθιο, περήφανο, αποφασισμένο! Τη δύναμη την έχει αυτός που πονάει όχι αυτός που χτυπάει.

Γιατί δε φωτογραφίζεις μοντέλα και τοπία; Tι σε κάνει να ρισκάρεις τη σωματική σου ακεραιότητα και να δουλεύεις σε ακραίες συνθήκες;

Καταρχήν, γιατί βαριέμαι φρικτά! Έγινα φωτορεπόρτερ γιατί ήθελα να βρίσκομαι εκεί που γράφεται η Ιστορία, τα ημίγυμνα κοριτσάκια και τα ψηλά βουνά δεν με συγκίνησαν ποτέ. Το ρίσκο είναι μέσα στο πλαίσιο της δουλειάς μας, είμαστε επαγγελματίες και το διαχειριζόμαστε με λογική και παίρνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης. Το δράμα είναι πως η Αθήνα πια έχει καταστεί πιο επικίνδυνη και από εμπόλεμη ζώνη κι αυτό δεν είναι προσωπική εκτίμηση, αλλά κοινή διαπίστωση Ελλήνων και ξένων συναδέλφων με μεγάλη εμπειρία σε πολέμους. Ακόμα δραματικότερη είναι η διαπίστωση διεθνών οργανισμών πως συστηματικά οι λειτουργοί του Τύπου στοχοποιούνται στην Ελλάδα από κυβερνήσεις που διαχειρίζονται όλο και πιο αυταρχικά και βίαια την κοινωνική κρίση που οι ίδιες έχουν προκαλέσει. Είναι πια σαφές πως στο έγκλημά τους δεν θέλουν αυτόπτες μάρτυρες, όσο και σαφές για τους πολίτες έχει γίνει πως όταν χτυπιέται ένας φωτορεπόρτερ χτυπιούνται τα μάτια της ίδιας της κοινωνίας. Κι αυτό για εμάς συνιστά μια μεγάλη ηθική νίκη και επιβράβευση.
duendemagazine.gr