Επιχειρούν να δοκιμάσουν και πάλι, την αντοχή του ελληνικού λαού εξαπολύοντας διλήμματα και εκβιασμούς. Σ’ αυτή την προσπάθεια τους έχουν την πιστή στήριξη από τα παπαγαλάκια, του παρελθόντος πια πολιτικού συστήματος, και τα τοπικά φερέφωνα τους (τα γνωστά ΜΜΕ). Η επιχειρηματολογία τους περιστρέφεται κυρίως σε έξη άξονες:
1. Οι της τρόικας λένε πως «το κράτος έχει συνέχεια», υπαινισσόμενοι πως οι όποιες δεσμεύσεις έχουν αναληφθεί είναι δεσμευτικές και στο μέλλον. Όμως πρέπει να ξεκαθαριστεί, ότι το κράτος εκπροσωπείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις του και οι οποίες εκλέγονται με συγκεκριμένους προγραμματικούς στόχους. Οι όποιες εκ των υστέρων και εκ διαμέτρου αντίθετες αποκλίσεις, θα πρέπει να τίθενται υπόψη του λαού για να λαμβάνετε έτσι και η σχετική συγκατάθεση του (παράδειγμα με δημοψηφίσματα).
Αυτό γίνεται ακόμη επιτακτικότερο όταν οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνονται επεκτείνεται πέραν του χρονικού ορίζοντα της εκάστοτε κυβέρνησης. Συνεπώς όποιες απ’ αυτές δεν έχουν τη συναίνεση του λαού, δεν έχουν καμιά νομική και ηθική βάση.
2. Η παραδοχή ότι «οι δεσμεύσεις μιας κυβέρνησης ισχύουν και για επόμενες», υφίσταται υπό την προϋπόθεση ότι τηρήθηκαν οι όροι που αναφέρθηκαν παραπάνω. Αν αυτό ισχύει a priori και χωρίς προϋποθέσεις, γιατί τότε οι δανειστές επέβαλαν, ως απαραίτητη προϋπόθεση επικύρωσης των δανειακών συμβάσεων, την έγγραφη αποδοχή των όρων τους και από τους πολιτικούς ηγέτες; Οι δανειστές γνωρίζουν πολύ καλά ότι τέτοιες δεσμεύσεις δεν έχουν νομική υπόσταση αν δεν τηρούνται συγκεκριμένοι όροι. Ως γνωστόν, επάνω σ’ αυτή την αρχή στηρίζεται και ο ορισμός χρεών ως επαχθών. Επομένως δεσμεύσεις που αναλαμβάνονται από πολιτικούς και δεν λαμβάνουν υπόψη τις παραπάνω προϋποθέσεις, δεν νομιμοποιούνται και δεσμεύουν αποκλειστικά και μόνο αυτούς που τις υπέγραψαν, για τις οποίες και θα πρέπει να λογοδοτούν. Οι υπογραφές των πολιτικών αρχηγών στα κείμενα υποτέλειας που έστειλαν στους εκπροσώπους των δανειστών, δεν έχουν καμιά νομική ισχύ, παρά μόνο ότι τους δεσμεύουν προσωπικά έναντι αυτών. Οι εκ των υστέρων κραυγές, περί ηθικών εκβιασμών για δηλώσεις μετανοίας που τάχα απαιτούνται, ως προϋπόθεση κυβερνητικής συνεργασίας δεν πείθουν πλέον κανένα. Άλλωστε γι αυτούς περισσότερη αξία έχουν οι δεσμεύσεις τους έναντι των δανειστών, παρά έναντι του λαού, που εκφράστηκε με απόλυτα και σαφή τρόπο στις τελευταίες εκλογές.
3. Η λογική ότι «η Ελλάδα έχει δεχθεί τεράστια ποσά για την εξυπηρέτηση του χρέους της», άρα και δεσμεύεται να υποκύπτει στις όποιες απαιτήσεις των δανειστών της, δεν συνάδει με το παγκόσμιο δίκαιο, όπου οι ανάγκες ενός λαού βρίσκονται σε μεγαλύτερη προτεραιότητα έναντι των απαιτήσεων των δανειστών. Άλλωστε η οικονομική κατάσταση της χώρας ήταν γνωστή, άρα και υπολογίσιμη η βιωσιμότητα του χρέους της εκ των προτέρων. Ο εξαναγκασμός για έκθεση μιας χώρας σε ακόμη μεγαλύτερο δανεισμό, απ’ αυτόν που προβλέπεται από διεθνείς συνθήκες (όπως για παράδειγμα η συμφωνία του Μάαστριχ), αποτελεί προσπάθεια παγίδευσης της χώρας για να αποδεχτεί ακόμη πιο δυσβάσταχτους όρους στο μέλλον.
4. Η απαίτηση για ηθική υποχρέωση της χώρας έναντι της Ευρώπης που έχει «εκτεθεί» στους παγκόσμιους δανειστές, με την υποστήριξη της αναδιάρθρωσης του χρέους προς ιδιώτες, είναι προκλητική. Είναι παραλογισμός να απαιτείται από τους εταίρους η ηθική δέσμευση και υποχρέωση της Ελλάδος προς τις όποιες ορέξεις των «εταίρων» της, όταν ως γνωστόν αυτοί δανείζονται με επιτόκια 1-1,5% και δανείζουν σ’ αυτή με 5-6%. Το αιτιολογικό ότι οι αγορές δεν μας δανείζουν ή μας δανείζουν με υψηλότερα επιτόκια, άρα η προσφορά τους αυτή – με τα τοκογλυφικά έστω αυτά επιτόκια – αποτελεί σανίδα σωτηρίας, δείχνει και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί αντιλαμβάνονται την περίφημη αλληλεγγύη τους.
5. Από τη στιγμή λοιπόν που η Ελλάδα γίνεται αποδέκτης αυτής της «Αλληλεγγύης», είναι ηθικά και δεοντολογικά δεσμευμένη να εφαρμόσει τα όποια προγράμματα της επιβάλλουν. Μια ενδεχόμενη άρνηση της εγκυμονεί κινδύνους συνολικής κατάρρευσης του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αφού οι παρενέργειες υπό τη μορφή του ντόμινο, δεν είναι διόλου απίθανη. Κατά συνέπεια η Ελλάδα έχει την ηθική υποχρέωση, έναντι αυτής της «απλόχερης» κατά τα άλλα «αλληλεγγύης» τους, να αυτοχειριαστεί ή να θυσιαστεί προκειμένου να διασωθεί το οικοδόμημα που κατασκεύασαν για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Όπερ σημαίνει οικειοθελή ή εκβιασμένη αποχώρηση της Ελλάδας από το Ευρώ, αφού δεν υφίσταται μηχανισμός απομάκρυνσης της.
6. Το επιχείρημα – προσέγγιση ότι δόθηκε ήδη «χρόνος, τεχνογνωσία και διευκολύνσεις για να καταστεί το οικονομικό μέλλον της χώρας βιώσιμο» και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε υποχρεωμένοι έναντι των εκπροσώπων των δανειστών, καταρρίπτεται. Ήδη έχει αποκαλυφτεί ότι το μεγαλύτερο ιδιωτικό χρέος που κουρεύτηκε ήταν αυτό των ελληνικών τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων. Ας μη ξεχνάμε και τις μετατροπές που έκανε η τράπεζα της «Ελλάδος» στις καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, παραμονές του κουρέματος. Ειδικότερα θα πρέπει να υπενθυμισθεί ότι οι τέσσερεις κύριες τράπεζες, μετά από πρόσφατη απόφαση του κυβέρνησης Παπαδήμου, ανακεφαλαιοποιούνται με 18 δις. ευρώ εγγυημένα από το ελληνικό δημόσιο (άρα τον ελληνικό λαό) χωρίς να αλλάζει και το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς. Κατά συνέπεια ο χρόνος, η τεχνογνωσία και οι διευκολύνσεις που δόθηκαν αποσκοπούσαν στο να αλλαχθεί το παλιό ιδιωτικό χρέος των ξένων δανειστών μας, με νέο και με όρους και εγγυήσεις επωφελέστερους προς αυτούς.
Η προσπάθεια όσων καλούν τον ελληνικό λαό να υπαναχωρήσει από την πρόσφατη ετυμηγορία του, και να κάνει κωλοτούμπα (κατά τη δική τους προσφιλή και πάγια τακτική), στις αμέσως επόμενες εκλογές, θα πέσει στο κενό. Αν νομίζουν ότι θα βάλουν τον ελληνικό λαό να συμπεριφερθεί όπως οι ίδιοι, εξαπατούνται οικτρά. Το μόνο που θα καταφέρουν είναι να θέσουν τον εαυτό τους σε ελεύθερη πτώση και να κατακρημνισθούν, πλήρως απαξιωμένοι, στο βάραθρο της ιστορικής λήθης.
Χρήστος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου