Ανάμεσα στις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, γίναμε μάρτυρες μιας στυγνής προπαγάνδας υπέρ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που όμοιά της δεν έχω ποτέ μου ξαναζήσει. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ, και κυρίως η τηλεόραση, έδωσαν τα ρέστα τους, με πρωταγωνιστές όχι μόνο τους πολιτικούς των δυο κομμάτων εξουσίας και τα δημοσιογραφικά φερέφωνά τους, αλλά και ξένους θεσμικούς παράγοντες, ανάμεσά τους η πρωθυπουργός της Γερμανίας και ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον αναμενόμενο.
Στις μέρες μας, επιτέλους, αρκετός κόσμος νιώθει εξαιρετικά καχύποπτος απέναντι στα ΜΜΕ. Ελάχιστοι, όμως, αντιλαμβάνονταν κάτι ανάλογο στα χρόνια του ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού. Εκτός κι αν τύχαινε να του εναντιωθούν. Έχοντας κριτικάρει την ιδεολογία του μέσα από τα βιβλία μου (θυμίζω μόνο το «Ακούει ο Σημίτης Μητροπάνο;»), γνώρισα την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό από τους οπαδούς του, από τους οποίους βρίθει το δημοσιογραφικό σινάφι.
Δεν είναι τυχαίο ότι στη δεκαετία του 2000, στα αναγνωστικά γούστα των Ελλήνων μεσουράνησε ένας συγγραφέας ομοτράπεζος της εξουσίας, όπως ο στενός συνεργάτης του Κώστα Σημίτη, Νίκος Θέμελης. Άλλη μια χειροπιαστή απόδειξη του κομφορμισμού που επικρατούσε στη χώρα μας, η οποία κάποτε λάτρεψε λογοτέχνες όπως ο Καζαντζάκης ή ο Ρίτσος, που καταδιώχτηκαν για τις ιδέες τους από ποικίλες εξουσίες.
Σήμερα, όμως, επειδή ακριβώς η μεσαία τάξη καταβαραθρώνεται λόγω της Κρίσης και τείνει να ριζοσπαστικοποιηθεί, οι ανάγκες του Συστήματος για στυγνή προπαγάνδα παρουσιάζονται αυξημένες. Οι καλεσμένοι στα κανάλια, πρέπει να λένε πράγματα που όχι μόνο δεν ενοχλούν, αλλά βολεύουν τους ιθύνοντες και την ελίτ.
Δείτε τον Ματθαίο Γιωσαφάτ. Έναν ψυχίατρο-ψυχαναλυτή που περιέφεραν τελευταία στην τηλεόραση σαν επιτάφιο (η Φλέσσα, η Στάη, ο Στ. Θεοδωράκης), για να επαναλαμβάνει ότι ο ελληνικός λαός είναι ανώριμος ή ότι οι άνθρωποι δεν αυτοκτονούν από φτώχεια. Από τη βίαιη μεταβολή του οικονομικού τους στάτους, όμως; Το τελευταίο, ο καθεστωτικός αυτός διανοούμενος το αποσιώπησε.
Λίγο πριν διοριστεί πρωθυπουργός ο Παπαδήμος, με κάλεσε ο Σπύρος Μάλλης στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, για μισή ώρα. Πρόλαβα να πω ότι, φιλοξενώντας διαρκώς τους πολιτικούς που ευθύνονται για την κατάντια μας, οδηγούν τον κόσμο στην απογοήτευση και στο μηδενισμό. Και ότι οι βουλευτές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μπορούν πλέον να βρουν καταφύγιο μόνο στη Βουλή και στα κανάλια, γιατί παντού αλλού τους προπηλακίζει ο κόσμος. Αμέσως έπεσαν διαφημίσεις και με πέταξαν έξω εν ψυχρώ, επικαλούμενοι κάποια πρόφαση.
Κι έτσι, όταν με κάλεσαν σε πάνελ της ΕΡΤ με οικοδέσποινα τη Στάη για τις τελευταίες εκλογές, αρνήθηκα δηλώνοντας ότι μού είναι απεχθές το υπεροπτικό στυλάκι της, εφόσον αμείβεται με λεφτά των φορολογουμένων. Και ότι τη θεωρώ συνυπεύθυνη με τους βουλευτές-τέρατα του δικομματισμού, επειδή απλούστατα επί χρόνια άλλο δεν έκανε από το να τους διευκολύνει στο να χειραγωγούν έναν ολόκληρο λαό.
Έφτασα στο σημείο να αναρωτιέμαι, ποιοι από τους μεγαλοδημοσιογράφους της τηλεόρασης κάνουν περισσότερο κακό. Οι δεδηλωμένοι αρχιερείς της υποκρισίας, από τον Πρετεντέρη ώς τον Παπαδάκη; Ή οι δήθεν προοδευτικές μουσίτσες, από τον Τσίμα ώς τον Στ. Θεοδωράκη; Πάντως, τα ανυπόληπτα ΜΜΕ βλάπτουν σοβαρά τη διανοητική υγεία. Και εάν δεν εγκαταλείψουν εκείνα την εικονική πραγματικότητα, τότε θα τα εγκαλείψει ο κόσμος.
Στις μέρες μας, επιτέλους, αρκετός κόσμος νιώθει εξαιρετικά καχύποπτος απέναντι στα ΜΜΕ. Ελάχιστοι, όμως, αντιλαμβάνονταν κάτι ανάλογο στα χρόνια του ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού. Εκτός κι αν τύχαινε να του εναντιωθούν. Έχοντας κριτικάρει την ιδεολογία του μέσα από τα βιβλία μου (θυμίζω μόνο το «Ακούει ο Σημίτης Μητροπάνο;»), γνώρισα την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό από τους οπαδούς του, από τους οποίους βρίθει το δημοσιογραφικό σινάφι.
Δεν είναι τυχαίο ότι στη δεκαετία του 2000, στα αναγνωστικά γούστα των Ελλήνων μεσουράνησε ένας συγγραφέας ομοτράπεζος της εξουσίας, όπως ο στενός συνεργάτης του Κώστα Σημίτη, Νίκος Θέμελης. Άλλη μια χειροπιαστή απόδειξη του κομφορμισμού που επικρατούσε στη χώρα μας, η οποία κάποτε λάτρεψε λογοτέχνες όπως ο Καζαντζάκης ή ο Ρίτσος, που καταδιώχτηκαν για τις ιδέες τους από ποικίλες εξουσίες.
Σήμερα, όμως, επειδή ακριβώς η μεσαία τάξη καταβαραθρώνεται λόγω της Κρίσης και τείνει να ριζοσπαστικοποιηθεί, οι ανάγκες του Συστήματος για στυγνή προπαγάνδα παρουσιάζονται αυξημένες. Οι καλεσμένοι στα κανάλια, πρέπει να λένε πράγματα που όχι μόνο δεν ενοχλούν, αλλά βολεύουν τους ιθύνοντες και την ελίτ.
Δείτε τον Ματθαίο Γιωσαφάτ. Έναν ψυχίατρο-ψυχαναλυτή που περιέφεραν τελευταία στην τηλεόραση σαν επιτάφιο (η Φλέσσα, η Στάη, ο Στ. Θεοδωράκης), για να επαναλαμβάνει ότι ο ελληνικός λαός είναι ανώριμος ή ότι οι άνθρωποι δεν αυτοκτονούν από φτώχεια. Από τη βίαιη μεταβολή του οικονομικού τους στάτους, όμως; Το τελευταίο, ο καθεστωτικός αυτός διανοούμενος το αποσιώπησε.
Λίγο πριν διοριστεί πρωθυπουργός ο Παπαδήμος, με κάλεσε ο Σπύρος Μάλλης στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, για μισή ώρα. Πρόλαβα να πω ότι, φιλοξενώντας διαρκώς τους πολιτικούς που ευθύνονται για την κατάντια μας, οδηγούν τον κόσμο στην απογοήτευση και στο μηδενισμό. Και ότι οι βουλευτές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μπορούν πλέον να βρουν καταφύγιο μόνο στη Βουλή και στα κανάλια, γιατί παντού αλλού τους προπηλακίζει ο κόσμος. Αμέσως έπεσαν διαφημίσεις και με πέταξαν έξω εν ψυχρώ, επικαλούμενοι κάποια πρόφαση.
Κι έτσι, όταν με κάλεσαν σε πάνελ της ΕΡΤ με οικοδέσποινα τη Στάη για τις τελευταίες εκλογές, αρνήθηκα δηλώνοντας ότι μού είναι απεχθές το υπεροπτικό στυλάκι της, εφόσον αμείβεται με λεφτά των φορολογουμένων. Και ότι τη θεωρώ συνυπεύθυνη με τους βουλευτές-τέρατα του δικομματισμού, επειδή απλούστατα επί χρόνια άλλο δεν έκανε από το να τους διευκολύνει στο να χειραγωγούν έναν ολόκληρο λαό.
Έφτασα στο σημείο να αναρωτιέμαι, ποιοι από τους μεγαλοδημοσιογράφους της τηλεόρασης κάνουν περισσότερο κακό. Οι δεδηλωμένοι αρχιερείς της υποκρισίας, από τον Πρετεντέρη ώς τον Παπαδάκη; Ή οι δήθεν προοδευτικές μουσίτσες, από τον Τσίμα ώς τον Στ. Θεοδωράκη; Πάντως, τα ανυπόληπτα ΜΜΕ βλάπτουν σοβαρά τη διανοητική υγεία. Και εάν δεν εγκαταλείψουν εκείνα την εικονική πραγματικότητα, τότε θα τα εγκαλείψει ο κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου