Και σήμερα, από τη θέση της αντιπολίτευσης η προσέγγιση αυτή παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική απελευθέρωση χωρίς τη δυναμική στήριξη του αγωνιζόμενου λαού μας.
Γιατί υπάρχει η αναγκαιότητα αυτή, η οποία κατά την άποψή μου είναι ιστορικά επιβεβλημένη και πολιτικά ώριμη.
Οι εξελίξεις είναι τέτοιας έντασης και τέτοιου βάθους που η αποτροπή τους και η ανατροπή τους απαιτούν τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, αλλά και ενότητα της αριστεράς με την βάση της και τον αγωνιζόμενο λαό.
Αυτό σημαίνει :
Πρέπει να γίνει πράξη η κοινωνική συμμαχία με το συνταξιούχο που μέχρι χτες επένδυε στην περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση, ελπίζοντας ότι το κακό έχει ημερομηνία λήξης. Γιατί είναι σώμα από το σώμα μας.
Πρέπει να γίνει πράξη η κοινωνική συμμαχία με το νέο, που αντιμετωπίζοντας στις εκλογές της 17ης του Ιούνη όχι το δίλημμα αριστερά ή μνημόνιο, αλλά αντιμετωπίζοντας το πλέγμα του φόβου που εξύφανε το οικονομικό διευθυντήριο της Ευρώπης, δεν τόλμησε. Γιατί είναι σώμα από το σώμα μας.
Πρέπει να γίνει πράξη η κοινωνική συμμαχία με το μικρομεσαίο έμπορο και τον άνεργο, που επένδυαν στην περιώνυμη ανάπτυξη, και αντί αυτής βλέπουν την πολιτική της ύφεσης και της αποανάπτυξης να του στερούν το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, στην ίδια τη ζωή.
Πρέπει να γίνει πράξη η κοινωνική συμμαχία με τον αγρότη, που επένδυε στην καραμέλα της δήθεν παραγωγικής ανασυγκρότησης, και αντί αυτού ρημάζει από την πολιτική των Βρυξελλών.
Και βέβαια πρέπει να γίνει πράξη η συμπαγής κοινωνική συμμαχία με το τεράστιο και ταυτόχρονα δυναμικό ποσοστό του 27 %.
Τρεις του Σεπτέμβρη ... μανάδες, γέροι και παιδιά...σε αυτούς ανήκει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου