Άγγλος υποστράτηγος Chris Woodhouse έγραψε σε μια απόρρητη αναφορά του για την εκτέλεση 19 κομμουνιστών στην Αθήνα από Έλληνες ταγματασφαλίτες στις 27/11/1943 τα εξής:
ΑΠΟΡΡΗΤΟ - PIC/263/21 - PIC PAPER No 55
Δραστηριότητες των Ταγμάτων Ασφαλείας κατά περιοχές.
Αθήνα
Οι μονάδες της Αθήνας ενεργούν ως δεξαμενή από την οποία αποσπάσματα στέλνονται για υπηρεσία σε απομακρυσμένες περιοχές, ιδιαίτερα στην Εύβοια και τη Θεσσαλία. Άλλες μονάδες στέλνονται από την Αθήνα να σχηματίσουν πυρήνες νέων Ταγμάτων σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Κατά συνέπεια η δύναμη των μονάδων στην περιοχή της Αθήνας ποικίλει σημαντικά, μερικές φορές πέφτοντας στους 200 άνδρες ανά Τάγμα. Τα Τάγματα πιστεύεται ότι είναι τρία, ένα εγκατεστημένο στο Γουδί, με διοικητή το Σ/χη Πλυτζανόπουλο, ένα στο στρατώνα που προηγουμένως άνηκε στη Βασιλική Φρουρά στην οδό Ηρώδου Αττικού, και ένα τρίτο στον πρώην στρατώνα της αστυνομίας στου Μακρυγιάννη.
Αυτά αποτελούν το σύνταγμα της Αθήνας. Το προσωπικό τους δεν είναι στατικό μια και το 2ο Τάγμα της Πάτρας, η σύνθεση όμως παραμένει αμετάβλητη.
Τα στρατεύματα του Ράλλη στην Αθήνα επίσης εξαπολύουν πόλεμο κατά του τοπικού ΕΑΜ και των λεγόμενων Κομμουνιστών.
Η πρώτη τους σημαντική επιδρομή έγινε στις 27 Νοεμβρίου του ΄43 όταν πραγματοποιήθηκε εκκαθάριση στα αθηναϊκά στρατιωτικά νοσοκομεία. Πολλοί Κομμουνιστές συνελήφθηκαν και μεταφέρθηκαν στο ορφανοτροφείο Χατζηκώστα όπου γύρω στους 19 τουφεκίστηκαν. Αυτά τα μέτρα, παρότι καταδικάστηκαν μεγαλόφωνα από την πλειοψηφία των πατριωτικών οργανώσεων, ήταν αρκετά δικαιολογημένα και είχαν σε κάποιο βαθμό την έγκριση του κόσμου. Η κατάσταση των νοσοκομείων λέγεται πως ήταν δημόσιο σκάνδαλο. Η πειθαρχία είχε καταργηθεί, πολλοί από τους ασθενείς δεν ήταν άρρωστοι αλλά μέλη κομμουνιστικών πυρήνων, και κανείς δεν γινόταν δεκτός παρά μόνο αν είχαν λάβει εντολή από την τοπική οργάνωση του ΕΑΜ.
Ο υποστράτηγος Chris Woodhouse επειδή εφάρμοζε τη στρατηγική ματιά της Αγγλίας που άφηνε "ανοιχτές πόρτες" στα τάγματα ασφαλείας, χαιρόταν κατά βάθος που οι «οι σημερινοί» εχθροί του και σύμμαχοι των Γερμανών, εκτελούσαν κομμουνιστές γιατί προφανώς στο μυαλό του σκεφτόταν ότι οι σημερινοί του σύμμαχοι, οι κομμουνιστές, αύριο θα είναι οι σκληροί του εχθροί και, πως οι σημερινοί «εχθροί» του ταγματασφαλίτες με τις πράξεις τους καθαρίζουν το χώρο από τους μελλοντικούς του εχθρούς.
Οι Άγγλοι και οι ταγματασφαλίτες έβλεπαν με ανησυχία την αύξηση της επιρροής των κομμουνιστών μέσα στη κοινωνία και σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες, κοινωνικοί φορείς και ιδρύματα και νοσοκομεία, μεγάλος κίνδυνος που απειλούσε το αστικό καπιταλιστικό καθεστώς που ήθελαν να επιβάλλουν στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τους φασίστες Γερμανούς. Ακριβώς το ίδιο κάνει το καθεστώς των καπιταλιστών σήμερα στην Ελλάδα. Δημιούργησε την Χρυσή Αυγή και τώρα αύξησε τη δύναμη της όταν είδε ότι υπάρχει τεράστιο ρεύμα κοινωνικής οργής εναντίον του συστήματος. Όπως τότε κάλυπτε τη δράση των ταγματασφαλιτών έτσι και σήμερα καλύπτει τη δράση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής σε όλη την Ελλάδα.
Δείτε τι γράφει ο J.L.Hondros στο βιβλίο-εργασία του με τίτλο "Η Μ. Βρετανία και τα ελληνικά Τάγματα Ασφαλείας ", η οποία περιέχεται στον τόμο «Η Ελλάδα 1936-44», του Μορφωτικού Ινστιτούτου ΑΤΕ, Αθήνα 1989, σελ. 262-76.
Βασισμένος σε αρχειακό υλικό ο Hondros προσπαθεί να φωτίσει τις σχέσεις των Άγγλων με τα ΤΑ, αλλά και τις σχέσεις των ελλήνων αξιωματικών της Μ. Ανατολής με αυτά.
Η πρώτη διαπίστωση του συγγραφέα είναι ότι: Η Μ. Βρετανία ήταν πρόθυμη, με αυτές τις συνθήκες, να αφήσει ανοιχτή την πόρτα στα Τάγματα Ασφαλείας για όσο χρονικό διάστημα δεν ήταν δυνατόν να εξουδετερωθεί πολιτικά το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Η πόρτα αυτή παρέμεινε ανοιχτή μέχρις ότου υπεγράφη η συμφωνία της Καζέρτας, στις 26 Νοεμβρίου (Σημ. καλύβας: Πρόκειται για αβλεψία – 26 Σεπτεμβρίου είναι το σωστό). Τότε έκλεισε.
Oι Άγγλοι είχαν προετοιμάσει το έδαφος «για κάθε ενδεχόμενο». Έτσι, τον Ιούλιο του 1944 φρόντισαν να περάσουν μια τροπολογία στη συμφωνία της Τεχεράνης (Νοέμβριος 1943), σχετικά με την τύχη των πάσης φύσεως συνεργατών του Άξονα. Γράφει ο Hondros:
Οι βρετανοί αρχηγοί επιτελείων (…) λόγω του οξύτερου πολιτικού τους αισθητηρίου, ζήτησαν να παραδοθούν στις κυβερνήσεις τους για να καταταγούν στις ένοπλες δυνάμεις ή σε τάγματα εργασίας «όσοι διαπιστώνονταν μετά από διεξοδικές έρευνες ότι ήταν κατάλληλοι». Οι ΗΠΑ δέχτηκαν αυτή την πρόταση. Από τα έγγραφα δεν προκύπτει κατά πόσον οι βρετανοί αρχηγοί επιτελείων είχαν υπόψη τους την κρίση με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, αλλά αυτή η απόφαση θα νομιμοποιούσε και θα διευκόλυνε την ενσωμάτωση στελεχών των Ταγμάτων Ασφαλείας στον αναδιοργανωμένο ελληνικό στρατό.
Πότε και πως «καταδίκασαν» οι Άγγλοι τα ΤΑ;
Σύμφωνα με το συγγραφέα, ο Σιάντος ζήτησε από το Φόρειν Όφις (και από τους Έλληνες πολιτικούς) να καταδικάσουν τα ΤΑ, ήδη από το τέλος του 1943. Αλλά…
…Ο Σοφούλης αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να παρεμποδίσει τη στρατολόγηση των ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και οι ελληνικές και βρετανικές αρχές προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο.
Ο Γουντχάουζ, από την Ελλάδα, συνιστούσε καταδίκη, γιατί σε ενάντια περίπτωση η αγγλική στάση θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως έμμεση έγκριση και ενθάρρυνση των δοσιλόγων στρατιωτικών. Τελικά,
Από το Κάιρο, μόνο στις 6 Ιανουαρίου του 1944 ήρθε η χλιαρή δήλωση του βασιλιά ότι οι ταγματασφαλίτες θα έχαναν την ελληνική υπηκοότητα αν δεν διέκοπταν στη δραστηριότητά τους.
Στις αρχές Μαρτίου 1944, παρά την επέκταση των δραστηριοτήτων εναντίον της Αντίστασης, που περιλάβαινε και εκτελέσεις για αντίποινα, δεν είχε ακόμη γίνει επίσημη καταδίκη των Ταγμάτων Ασφαλείας. Στις 11 Μαρτίου, ο λόρδος Moyne, βρετανός πρεσβευτής στο Κάιρο, ανέφερε στον Ήντεν ότι το πρόβλημα της επίσημης καταγγελίας είχε συζητηθεί στο SOC που συμφώνησε ότι μια ιδιαίτερη δήλωση «δεν θα ήταν ενδεδειγμένη αλλά περιπτωσιακές αναφορές, που θα περιλαμβάνονταν σε διακήρυξη γενικότερου χαρακτήρα με θέμα τις ελληνικές υποθέσεις, θα ήταν χρήσιμες». Ένα μήνα αργότερα, ο B. Lockhart ανάφερε στον Ήντεν την «πιεστική ανάγκη» να υπάρξει κάποια επίσημη καταδίκη των Ταγμάτων Ασφαλείας, αλλά η πρότασή του προσέκρουσε στην άρνηση του B. Bracken, υπουργού Πληροφοριών και στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού Τσώρτσιλ. Η βρετανική προπαγάνδα που απευθυνόταν στον ελληνικό λαό, εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί σχετικά ήπιους χαρακτηρισμούς και φράσεις, όταν αναφερόταν στα Τάγματα Ασφαλείας. Μάλιστα, το BBC έπαψε να επικρίνει τα Τάγματα Ασφαλείας τον Μάιο όταν διεξαγόταν η διάσκεψη του Λιβάνου.
Δεν είναι ανεξήγητη αυτή η Βρετανική στάση απέναντι στα ΤΑ, αν αναλογιστούμε τις σχέσεις των Βρετανών με το ΕΑΜ, στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα:
Ο εμφύλιος μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ (τον οποίο υποστήριζαν αναφανδόν οι Άγγλοι) έληξε στις 28 Φεβρουαρίου 1944, με ουσιαστική ήττα του ΕΔΕΣ και περιορισμό του στην Ήπειρο.
Στις 10 Μαρτίου το ΕΑΜ ανήγγειλε το σχηματισμό της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), δηλαδή προσωρινής Κυβέρνησης, κατά το πρότυπο της Τιτοϊκής πρακτικής στη Γιουγκοσλαβία.
Τον Απρίλιο του 1944 έγινε (από το ΕΑΜ) η στάση της Μέσης Ανατολής, σε στρατό και στόλο, η οποία κατεστάλη (από αγγλικές και ελληνικές δυνάμεις) με μεγάλη δυσκολία.
Την ίδια περίοδο στη Ρούμελη διαλύθηκε βίαια το Σύνταγμα 5/42 της ΕΚΚΑ και δολοφονήθηκε ο αρχηγός του συνταγματάρχης Ψαρρός.
Μετά τη διάσκεψη του Λιβάνου (Μάιος 1944) το ΕΑΜ αποκήρυξε τους εκπροσώπους του και απέρριψε τη συμφωνία που είχε υπογραφεί από αυτούς.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Άγγλοι όχι μόνον δεν καταδίκαζαν τα ΤΑ, αλλά, αντιθέτως, σκεφτόντουσαν σοβαρά να διακόψουν τις σχέσεις τους με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και να το καταδικάσουν δημοσίως. Γράφει ο Hondros:
Ο συνταγματάρχης Γούντχαουζ, όμως, τάχθηκε εναντίον της διακοπής των σχέσεων. Τον Ιούνιο, όταν έφτασε στο Κάιρο, υπογράμμισε ότι αν αποφασιζόταν η διακοπή των σχέσεων, η Βρετανία θα χρειαζόταν τα Τάγματα Ασφαλείας, αλλά έως ότου ληφθεί αυτή η απόφαση, θα έπρεπε, κατά την άποψή του, να διατηρήσει η Βρετανία την πόρτα ανοιχτή για τα Τάγματα Ασφαλείας.
Η άποψη των Βρετανών για τα ΤΑ διαμορφωνόταν από εκθέσεις όπως αυτή του συνταγματάρχη Barnes, ο οποίος ήταν αντικαταστάτης του Γουντχάους – και έγραφε τον Απρίλιο του 1944:
Είμαι σίγουρος ότι θα ταχθούν ολόψυχα στο πλευρό οποιασδήποτε συμμαχικής δύναμης που θα εισβάλει στην Ελλάδα. Συνεπώς, μολονότι αποδεδειγμένα εργάζονται για τους Γερμανούς, πιστεύω ότι θα έπρεπε να αποφύγουμε να τους καταδικάσουμε δημοσίως με τρόπο που να κλείνει αμετάκλητα το δρόμο για μελλοντική συμφιλίωση. Υπάρχουν καλά και κακά στοιχεία στα τάγματα του Ράλλη.
Τις απόψεις αυτές ενίσχυσαν οι απευθείας επαφές των άγγλων με τους διοικητές των ΤΑ Ντερτιλή και Παπαγεωργίου, οι οποίοι, σύμφωνα με τα αρχειακά υλικά, πρότειναν να συνεργαστούν με τους Βρετανούς στη φάση της απελευθέρωσης. Ωστόσο, σημειώνει ο Hondros, τα έγγραφα που αναφέρονται σε αυτό το θέμα είναι λίγα και δεν συμβάλλουν στην κατανόηση αυτής σχέσης. (Υπενθυμίζω ότι πρόκειται για εργασία του 1989).
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι Βρετανοί είχαν να επιλέξουν (18 Ιουνίου 1944), σύμφωνα με την Πολιτική Υπηρεσία Πληροφοριών τους ένα από τα ακόλουθα τέσσερα σενάρια:
Να διατηρήσουν την ισορροπία μεταξύ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και ΤΑ, με αποτέλεσμα την συνέχιση της μεταξύ τους διαμάχης.
Να υποστηρίξουν πλήρως το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και να καταδικάσουν τα ΤΑ, με αποτέλεσμα (σύμφωνα με την έκθεση) την «εγκαθίδρυση βραχύβιας δικτατορίας της Αριστεράς»
Να ενθαρρύνουν έμμεσα τα ΤΑ και να καταγγείλουν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Μειονέκτημα αυτού του ενδεχομένου, το οποίο θα υποστήριζαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, η αντίθεση της Σοβιετικής Ένωσης.
Καταγγελία των ΤΑ και των «εξτρεμιστών» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, «οι ενέργειες των οποίων κατέστησαν δυνατή τη συγκρότηση των ταγμάτων*», συνδυασμός ο οποίος θα προσέλκυε τα μετριοπαθή στοιχεία και των δύο πλευρών.
Εκείνο που έγειρε τη βρετανική ζυγαριά υπέρ του ΕΑΜ και κατά των ΤΑ ήταν η ανακοίνωση του ΕΑΜ στις 15 Αυγούστου 1944 ότι θα συμμετάσχει με υπουργούς του στην κυβέρνηση Παπανδρέου, όπως είχε συμφωνηθεί το Μάιο στο Λίβανο. Γράφει ο Hondros:
Η απόφαση αυτή υποχρέωνε τον Έλληνα πρωθυπουργό να καταδικάσει δημόσια τα Τάγματα Ασφαλείας, στις 6 Σεπτεμβρίου 1944, μέσω του BBC. Αλλά μέχρι να διευθετηθούν οι λεπτομέρειες της συνεργασίας με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατά τη φάση της απελευθέρωσης, η βρετανική στάση απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας παρέμενε αμφίσημη.
(…)
Ο Παπανδρέου, στη δήλωσή του της 6ης Σεπτεμβρίου, με την οποία καταδίκαζε τα Τάγματα Ασφαλείας, ζήτησε από τους Ταγματασφαλίτες να επανορθώσουν, προσχωρώντας στους συμμάχους, αλλά δεν έδωσε σαφείς οδηγίες. Το BBC μετέδωσε ακολούθως μία έντονη δήλωση που δεν επέτρεπε καμία αμφιβολία ότι η Βρετανία καταδίκαζε τα Τάγματα Ασφαλείας. Η πόρτα έκλεινε, όπως φαίνεται.
http://panosz.wordpress.com/2011/01/11/civil_war-102/
http://fanthis.blogspot.gr/2012/03/t.html
Στη φωτογραφία Έλληνες "Ταγματασφαλίτες" στα βουνά συνοδεύονται από υπαξιωματικό των SS στο δεξιό άκρο της φωτογραφίας.
via Nasim Alatras
Οι μονάδες της Αθήνας ενεργούν ως δεξαμενή από την οποία αποσπάσματα στέλνονται για υπηρεσία σε απομακρυσμένες περιοχές, ιδιαίτερα στην Εύβοια και τη Θεσσαλία. Άλλες μονάδες στέλνονται από την Αθήνα να σχηματίσουν πυρήνες νέων Ταγμάτων σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Κατά συνέπεια η δύναμη των μονάδων στην περιοχή της Αθήνας ποικίλει σημαντικά, μερικές φορές πέφτοντας στους 200 άνδρες ανά Τάγμα. Τα Τάγματα πιστεύεται ότι είναι τρία, ένα εγκατεστημένο στο Γουδί, με διοικητή το Σ/χη Πλυτζανόπουλο, ένα στο στρατώνα που προηγουμένως άνηκε στη Βασιλική Φρουρά στην οδό Ηρώδου Αττικού, και ένα τρίτο στον πρώην στρατώνα της αστυνομίας στου Μακρυγιάννη.
Αυτά αποτελούν το σύνταγμα της Αθήνας. Το προσωπικό τους δεν είναι στατικό μια και το 2ο Τάγμα της Πάτρας, η σύνθεση όμως παραμένει αμετάβλητη.
Τα στρατεύματα του Ράλλη στην Αθήνα επίσης εξαπολύουν πόλεμο κατά του τοπικού ΕΑΜ και των λεγόμενων Κομμουνιστών.
Η πρώτη τους σημαντική επιδρομή έγινε στις 27 Νοεμβρίου του ΄43 όταν πραγματοποιήθηκε εκκαθάριση στα αθηναϊκά στρατιωτικά νοσοκομεία. Πολλοί Κομμουνιστές συνελήφθηκαν και μεταφέρθηκαν στο ορφανοτροφείο Χατζηκώστα όπου γύρω στους 19 τουφεκίστηκαν. Αυτά τα μέτρα, παρότι καταδικάστηκαν μεγαλόφωνα από την πλειοψηφία των πατριωτικών οργανώσεων, ήταν αρκετά δικαιολογημένα και είχαν σε κάποιο βαθμό την έγκριση του κόσμου. Η κατάσταση των νοσοκομείων λέγεται πως ήταν δημόσιο σκάνδαλο. Η πειθαρχία είχε καταργηθεί, πολλοί από τους ασθενείς δεν ήταν άρρωστοι αλλά μέλη κομμουνιστικών πυρήνων, και κανείς δεν γινόταν δεκτός παρά μόνο αν είχαν λάβει εντολή από την τοπική οργάνωση του ΕΑΜ.
Ο υποστράτηγος Chris Woodhouse επειδή εφάρμοζε τη στρατηγική ματιά της Αγγλίας που άφηνε "ανοιχτές πόρτες" στα τάγματα ασφαλείας, χαιρόταν κατά βάθος που οι «οι σημερινοί» εχθροί του και σύμμαχοι των Γερμανών, εκτελούσαν κομμουνιστές γιατί προφανώς στο μυαλό του σκεφτόταν ότι οι σημερινοί του σύμμαχοι, οι κομμουνιστές, αύριο θα είναι οι σκληροί του εχθροί και, πως οι σημερινοί «εχθροί» του ταγματασφαλίτες με τις πράξεις τους καθαρίζουν το χώρο από τους μελλοντικούς του εχθρούς.
Οι Άγγλοι και οι ταγματασφαλίτες έβλεπαν με ανησυχία την αύξηση της επιρροής των κομμουνιστών μέσα στη κοινωνία και σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες, κοινωνικοί φορείς και ιδρύματα και νοσοκομεία, μεγάλος κίνδυνος που απειλούσε το αστικό καπιταλιστικό καθεστώς που ήθελαν να επιβάλλουν στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τους φασίστες Γερμανούς. Ακριβώς το ίδιο κάνει το καθεστώς των καπιταλιστών σήμερα στην Ελλάδα. Δημιούργησε την Χρυσή Αυγή και τώρα αύξησε τη δύναμη της όταν είδε ότι υπάρχει τεράστιο ρεύμα κοινωνικής οργής εναντίον του συστήματος. Όπως τότε κάλυπτε τη δράση των ταγματασφαλιτών έτσι και σήμερα καλύπτει τη δράση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής σε όλη την Ελλάδα.
Δείτε τι γράφει ο J.L.Hondros στο βιβλίο-εργασία του με τίτλο "Η Μ. Βρετανία και τα ελληνικά Τάγματα Ασφαλείας ", η οποία περιέχεται στον τόμο «Η Ελλάδα 1936-44», του Μορφωτικού Ινστιτούτου ΑΤΕ, Αθήνα 1989, σελ. 262-76.
Βασισμένος σε αρχειακό υλικό ο Hondros προσπαθεί να φωτίσει τις σχέσεις των Άγγλων με τα ΤΑ, αλλά και τις σχέσεις των ελλήνων αξιωματικών της Μ. Ανατολής με αυτά.
Η πρώτη διαπίστωση του συγγραφέα είναι ότι: Η Μ. Βρετανία ήταν πρόθυμη, με αυτές τις συνθήκες, να αφήσει ανοιχτή την πόρτα στα Τάγματα Ασφαλείας για όσο χρονικό διάστημα δεν ήταν δυνατόν να εξουδετερωθεί πολιτικά το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Η πόρτα αυτή παρέμεινε ανοιχτή μέχρις ότου υπεγράφη η συμφωνία της Καζέρτας, στις 26 Νοεμβρίου (Σημ. καλύβας: Πρόκειται για αβλεψία – 26 Σεπτεμβρίου είναι το σωστό). Τότε έκλεισε.
Oι Άγγλοι είχαν προετοιμάσει το έδαφος «για κάθε ενδεχόμενο». Έτσι, τον Ιούλιο του 1944 φρόντισαν να περάσουν μια τροπολογία στη συμφωνία της Τεχεράνης (Νοέμβριος 1943), σχετικά με την τύχη των πάσης φύσεως συνεργατών του Άξονα. Γράφει ο Hondros:
Οι βρετανοί αρχηγοί επιτελείων (…) λόγω του οξύτερου πολιτικού τους αισθητηρίου, ζήτησαν να παραδοθούν στις κυβερνήσεις τους για να καταταγούν στις ένοπλες δυνάμεις ή σε τάγματα εργασίας «όσοι διαπιστώνονταν μετά από διεξοδικές έρευνες ότι ήταν κατάλληλοι». Οι ΗΠΑ δέχτηκαν αυτή την πρόταση. Από τα έγγραφα δεν προκύπτει κατά πόσον οι βρετανοί αρχηγοί επιτελείων είχαν υπόψη τους την κρίση με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, αλλά αυτή η απόφαση θα νομιμοποιούσε και θα διευκόλυνε την ενσωμάτωση στελεχών των Ταγμάτων Ασφαλείας στον αναδιοργανωμένο ελληνικό στρατό.
Πότε και πως «καταδίκασαν» οι Άγγλοι τα ΤΑ;
Σύμφωνα με το συγγραφέα, ο Σιάντος ζήτησε από το Φόρειν Όφις (και από τους Έλληνες πολιτικούς) να καταδικάσουν τα ΤΑ, ήδη από το τέλος του 1943. Αλλά…
…Ο Σοφούλης αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να παρεμποδίσει τη στρατολόγηση των ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και οι ελληνικές και βρετανικές αρχές προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο.
Ο Γουντχάουζ, από την Ελλάδα, συνιστούσε καταδίκη, γιατί σε ενάντια περίπτωση η αγγλική στάση θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως έμμεση έγκριση και ενθάρρυνση των δοσιλόγων στρατιωτικών. Τελικά,
Από το Κάιρο, μόνο στις 6 Ιανουαρίου του 1944 ήρθε η χλιαρή δήλωση του βασιλιά ότι οι ταγματασφαλίτες θα έχαναν την ελληνική υπηκοότητα αν δεν διέκοπταν στη δραστηριότητά τους.
Στις αρχές Μαρτίου 1944, παρά την επέκταση των δραστηριοτήτων εναντίον της Αντίστασης, που περιλάβαινε και εκτελέσεις για αντίποινα, δεν είχε ακόμη γίνει επίσημη καταδίκη των Ταγμάτων Ασφαλείας. Στις 11 Μαρτίου, ο λόρδος Moyne, βρετανός πρεσβευτής στο Κάιρο, ανέφερε στον Ήντεν ότι το πρόβλημα της επίσημης καταγγελίας είχε συζητηθεί στο SOC που συμφώνησε ότι μια ιδιαίτερη δήλωση «δεν θα ήταν ενδεδειγμένη αλλά περιπτωσιακές αναφορές, που θα περιλαμβάνονταν σε διακήρυξη γενικότερου χαρακτήρα με θέμα τις ελληνικές υποθέσεις, θα ήταν χρήσιμες». Ένα μήνα αργότερα, ο B. Lockhart ανάφερε στον Ήντεν την «πιεστική ανάγκη» να υπάρξει κάποια επίσημη καταδίκη των Ταγμάτων Ασφαλείας, αλλά η πρότασή του προσέκρουσε στην άρνηση του B. Bracken, υπουργού Πληροφοριών και στενού συνεργάτη του πρωθυπουργού Τσώρτσιλ. Η βρετανική προπαγάνδα που απευθυνόταν στον ελληνικό λαό, εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί σχετικά ήπιους χαρακτηρισμούς και φράσεις, όταν αναφερόταν στα Τάγματα Ασφαλείας. Μάλιστα, το BBC έπαψε να επικρίνει τα Τάγματα Ασφαλείας τον Μάιο όταν διεξαγόταν η διάσκεψη του Λιβάνου.
Δεν είναι ανεξήγητη αυτή η Βρετανική στάση απέναντι στα ΤΑ, αν αναλογιστούμε τις σχέσεις των Βρετανών με το ΕΑΜ, στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα:
Ο εμφύλιος μεταξύ ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ (τον οποίο υποστήριζαν αναφανδόν οι Άγγλοι) έληξε στις 28 Φεβρουαρίου 1944, με ουσιαστική ήττα του ΕΔΕΣ και περιορισμό του στην Ήπειρο.
Στις 10 Μαρτίου το ΕΑΜ ανήγγειλε το σχηματισμό της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), δηλαδή προσωρινής Κυβέρνησης, κατά το πρότυπο της Τιτοϊκής πρακτικής στη Γιουγκοσλαβία.
Τον Απρίλιο του 1944 έγινε (από το ΕΑΜ) η στάση της Μέσης Ανατολής, σε στρατό και στόλο, η οποία κατεστάλη (από αγγλικές και ελληνικές δυνάμεις) με μεγάλη δυσκολία.
Την ίδια περίοδο στη Ρούμελη διαλύθηκε βίαια το Σύνταγμα 5/42 της ΕΚΚΑ και δολοφονήθηκε ο αρχηγός του συνταγματάρχης Ψαρρός.
Μετά τη διάσκεψη του Λιβάνου (Μάιος 1944) το ΕΑΜ αποκήρυξε τους εκπροσώπους του και απέρριψε τη συμφωνία που είχε υπογραφεί από αυτούς.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Άγγλοι όχι μόνον δεν καταδίκαζαν τα ΤΑ, αλλά, αντιθέτως, σκεφτόντουσαν σοβαρά να διακόψουν τις σχέσεις τους με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και να το καταδικάσουν δημοσίως. Γράφει ο Hondros:
Ο συνταγματάρχης Γούντχαουζ, όμως, τάχθηκε εναντίον της διακοπής των σχέσεων. Τον Ιούνιο, όταν έφτασε στο Κάιρο, υπογράμμισε ότι αν αποφασιζόταν η διακοπή των σχέσεων, η Βρετανία θα χρειαζόταν τα Τάγματα Ασφαλείας, αλλά έως ότου ληφθεί αυτή η απόφαση, θα έπρεπε, κατά την άποψή του, να διατηρήσει η Βρετανία την πόρτα ανοιχτή για τα Τάγματα Ασφαλείας.
Η άποψη των Βρετανών για τα ΤΑ διαμορφωνόταν από εκθέσεις όπως αυτή του συνταγματάρχη Barnes, ο οποίος ήταν αντικαταστάτης του Γουντχάους – και έγραφε τον Απρίλιο του 1944:
Είμαι σίγουρος ότι θα ταχθούν ολόψυχα στο πλευρό οποιασδήποτε συμμαχικής δύναμης που θα εισβάλει στην Ελλάδα. Συνεπώς, μολονότι αποδεδειγμένα εργάζονται για τους Γερμανούς, πιστεύω ότι θα έπρεπε να αποφύγουμε να τους καταδικάσουμε δημοσίως με τρόπο που να κλείνει αμετάκλητα το δρόμο για μελλοντική συμφιλίωση. Υπάρχουν καλά και κακά στοιχεία στα τάγματα του Ράλλη.
Τις απόψεις αυτές ενίσχυσαν οι απευθείας επαφές των άγγλων με τους διοικητές των ΤΑ Ντερτιλή και Παπαγεωργίου, οι οποίοι, σύμφωνα με τα αρχειακά υλικά, πρότειναν να συνεργαστούν με τους Βρετανούς στη φάση της απελευθέρωσης. Ωστόσο, σημειώνει ο Hondros, τα έγγραφα που αναφέρονται σε αυτό το θέμα είναι λίγα και δεν συμβάλλουν στην κατανόηση αυτής σχέσης. (Υπενθυμίζω ότι πρόκειται για εργασία του 1989).
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι Βρετανοί είχαν να επιλέξουν (18 Ιουνίου 1944), σύμφωνα με την Πολιτική Υπηρεσία Πληροφοριών τους ένα από τα ακόλουθα τέσσερα σενάρια:
Να διατηρήσουν την ισορροπία μεταξύ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και ΤΑ, με αποτέλεσμα την συνέχιση της μεταξύ τους διαμάχης.
Να υποστηρίξουν πλήρως το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και να καταδικάσουν τα ΤΑ, με αποτέλεσμα (σύμφωνα με την έκθεση) την «εγκαθίδρυση βραχύβιας δικτατορίας της Αριστεράς»
Να ενθαρρύνουν έμμεσα τα ΤΑ και να καταγγείλουν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Μειονέκτημα αυτού του ενδεχομένου, το οποίο θα υποστήριζαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, η αντίθεση της Σοβιετικής Ένωσης.
Καταγγελία των ΤΑ και των «εξτρεμιστών» του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, «οι ενέργειες των οποίων κατέστησαν δυνατή τη συγκρότηση των ταγμάτων*», συνδυασμός ο οποίος θα προσέλκυε τα μετριοπαθή στοιχεία και των δύο πλευρών.
Εκείνο που έγειρε τη βρετανική ζυγαριά υπέρ του ΕΑΜ και κατά των ΤΑ ήταν η ανακοίνωση του ΕΑΜ στις 15 Αυγούστου 1944 ότι θα συμμετάσχει με υπουργούς του στην κυβέρνηση Παπανδρέου, όπως είχε συμφωνηθεί το Μάιο στο Λίβανο. Γράφει ο Hondros:
Η απόφαση αυτή υποχρέωνε τον Έλληνα πρωθυπουργό να καταδικάσει δημόσια τα Τάγματα Ασφαλείας, στις 6 Σεπτεμβρίου 1944, μέσω του BBC. Αλλά μέχρι να διευθετηθούν οι λεπτομέρειες της συνεργασίας με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατά τη φάση της απελευθέρωσης, η βρετανική στάση απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας παρέμενε αμφίσημη.
(…)
Ο Παπανδρέου, στη δήλωσή του της 6ης Σεπτεμβρίου, με την οποία καταδίκαζε τα Τάγματα Ασφαλείας, ζήτησε από τους Ταγματασφαλίτες να επανορθώσουν, προσχωρώντας στους συμμάχους, αλλά δεν έδωσε σαφείς οδηγίες. Το BBC μετέδωσε ακολούθως μία έντονη δήλωση που δεν επέτρεπε καμία αμφιβολία ότι η Βρετανία καταδίκαζε τα Τάγματα Ασφαλείας. Η πόρτα έκλεινε, όπως φαίνεται.
http://panosz.wordpress.com/2011/01/11/civil_war-102/
http://fanthis.blogspot.gr/2012/03/t.html
Στη φωτογραφία Έλληνες "Ταγματασφαλίτες" στα βουνά συνοδεύονται από υπαξιωματικό των SS στο δεξιό άκρο της φωτογραφίας.
via Nasim Alatras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου