Εάν προσπαθούσε κάποιος να περιγράψει με δυο λέξεις τη φιλοσοφία (και) της τρίτης μνημονιακής κυβέρνησης, για τον τρόπο ανάπτυξης της χώρας, την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, θα το επιτύγχανε απόλυτα με τη φράση … «βαράτε βιολιτζήδες».
Όπου βιολιτζήδες είναι οι επίδοξοι - πλην άφαντοι εδώ και τρία χρόνια- επενδυτές που για μια ακόμα φορά θα πάρουν «λευκή κάρτα» προκειμένου να παίζουν όποιον σκοπό γουστάρουν για να χορεύουν οι ιθαγενείς…
Η πολιτική τακτική αυτή, γνωστή επί το λαϊκότερο και ως τρικυμία εν κρανίω, ορίζει ότι η κυβέρνηση νομοθετεί με τέτοιο τρόπο ώστε ο κάθε επίδοξος επενδυτής να έχει τη δυνατότητα να κάνει ότι θέλει, όπου θέλει, όπως θέλει. Για την εξασφάλιση αυτής της λογικής ανάπτυξης, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, ξεθεμελιώθηκε η περιβαλλοντική και η πολεοδομική νομοθεσία ενώ μπήκαν ελαστικοί κανόνες μέσω της διαδικασίας fast track αλλά και μέσω των προβλέψεων για την αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου από το ΤΑΙΠΕΔ.
Οι κανόνες αυτοί είναι γενικοί και αόριστοι σε μια προσπάθεια κάποιο από τα φλερτ να «κάτσει»… Έτσι καμιά από τις τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις δεν έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα ένα υποτυπώδες, έστω, σχέδιο ανάπτυξης που να δίνει, έστω, «μυρωδιά», από το πώς βλέπουν την Ελλάδα του μέλλοντός μας.
Και δεν έχουν παρουσιάσει για απλώς ψαρεύουν σε θολά νερά λέγοντας πότε ότι η Ελλάδα θα γίνει η επόμενη μεγάλη πετρελαιοπαραγωγός χώρα και η «ιέρεια» του φυσικού αερίου, πότε ο απόλυτος τουριστικός προορισμός υψηλών προδιαγραφών, πότε η χώρα της πράσινης ανάπτυξης και του προγράμματος «Ήλιος» και πότε όλα αυτά μαζί!
Το αποτέλεσμα μέχρι τώρα είναι βέβαια «μηδέν εις το πηλίκο» αφού όσες υποκλίσεις κι αν έκαναν για την προσέλκυση επενδυτών καμιά δεν απέδωσε.
Η νέα κυβέρνηση, όμως, φαίνεται ότι συνεχίζει την πολιτική των υποκλίσεων στοιχείο που μάλλον είναι χαρακτηριολογικό της μνημονιακής διακυβέρνησης.
Τελευταίο παράδειγμα οι δηλώσεις του Κωστή Χατζηδάκη για τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) με στόχο την προσέλκυση επενδυτών. Ο υπουργός Ανάπτυξης και Υποδομών, από τα παραδείγματα που υπάρχουν στο εξωτερικό και κυρίως από το μοναδικό ευρωπαϊκό παράδειγμα αυτό της Πολωνίας, φαίνεται ότι κρατά μόνον τα κίνητρα προς τις επιχειρήσεις και δεν ασχολείται καθόλου με το κεντρικό ζήτημα που είναι ο σχεδιασμός.
Για παράδειγμα δήλωσε ότι οι ΕΟΖ δεν θα γίνουν αναγκαστικά στη βάση συγκεκριμένων γεωγραφικών περιφερειών αλλά μπορεί να θεσμοθετηθούν και ανά τη χώρα, καλύπτοντας συγκεκριμένες υπηρεσίες.
Η λογική της ΕΟΖ είναι βέβαια εντελώς διαφορετική αφού κίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων δίνονται μετά τη χωροθέτηση συγκεκριμένων περιοχών –εκτός αστικού ιστού- στις οποίες μπορούν να διεξάγονται επιχειρηματικές δραστηριότητες κάτω από ένα ευνοϊκότερο πλαίσιο λειτουργίας με στόχο τη στρατηγική ανάπτυξη των περιοχών και την ανάκαμψη παρακμασμένων βιομηχανικών υποδομών.
Η επιλογή της κυβέρνησης οι ευνοϊκές ρυθμίσεις να ισχύουν επί της ουσίας για ολόκληρη τη χώρα είναι σαν μην ισχύουν για καμιά περιοχή. Και βέβαια, δείχνει για μια ακόμα φορά ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την ανάπτυξη παρά μόνον πανικός και άσφαιρα πυρά.
Όπου βιολιτζήδες είναι οι επίδοξοι - πλην άφαντοι εδώ και τρία χρόνια- επενδυτές που για μια ακόμα φορά θα πάρουν «λευκή κάρτα» προκειμένου να παίζουν όποιον σκοπό γουστάρουν για να χορεύουν οι ιθαγενείς…
Η πολιτική τακτική αυτή, γνωστή επί το λαϊκότερο και ως τρικυμία εν κρανίω, ορίζει ότι η κυβέρνηση νομοθετεί με τέτοιο τρόπο ώστε ο κάθε επίδοξος επενδυτής να έχει τη δυνατότητα να κάνει ότι θέλει, όπου θέλει, όπως θέλει. Για την εξασφάλιση αυτής της λογικής ανάπτυξης, ειδικά τον τελευταίο χρόνο, ξεθεμελιώθηκε η περιβαλλοντική και η πολεοδομική νομοθεσία ενώ μπήκαν ελαστικοί κανόνες μέσω της διαδικασίας fast track αλλά και μέσω των προβλέψεων για την αξιοποίηση της περιουσίας του δημοσίου από το ΤΑΙΠΕΔ.
Οι κανόνες αυτοί είναι γενικοί και αόριστοι σε μια προσπάθεια κάποιο από τα φλερτ να «κάτσει»… Έτσι καμιά από τις τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις δεν έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα ένα υποτυπώδες, έστω, σχέδιο ανάπτυξης που να δίνει, έστω, «μυρωδιά», από το πώς βλέπουν την Ελλάδα του μέλλοντός μας.
Και δεν έχουν παρουσιάσει για απλώς ψαρεύουν σε θολά νερά λέγοντας πότε ότι η Ελλάδα θα γίνει η επόμενη μεγάλη πετρελαιοπαραγωγός χώρα και η «ιέρεια» του φυσικού αερίου, πότε ο απόλυτος τουριστικός προορισμός υψηλών προδιαγραφών, πότε η χώρα της πράσινης ανάπτυξης και του προγράμματος «Ήλιος» και πότε όλα αυτά μαζί!
Το αποτέλεσμα μέχρι τώρα είναι βέβαια «μηδέν εις το πηλίκο» αφού όσες υποκλίσεις κι αν έκαναν για την προσέλκυση επενδυτών καμιά δεν απέδωσε.
Η νέα κυβέρνηση, όμως, φαίνεται ότι συνεχίζει την πολιτική των υποκλίσεων στοιχείο που μάλλον είναι χαρακτηριολογικό της μνημονιακής διακυβέρνησης.
Τελευταίο παράδειγμα οι δηλώσεις του Κωστή Χατζηδάκη για τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) με στόχο την προσέλκυση επενδυτών. Ο υπουργός Ανάπτυξης και Υποδομών, από τα παραδείγματα που υπάρχουν στο εξωτερικό και κυρίως από το μοναδικό ευρωπαϊκό παράδειγμα αυτό της Πολωνίας, φαίνεται ότι κρατά μόνον τα κίνητρα προς τις επιχειρήσεις και δεν ασχολείται καθόλου με το κεντρικό ζήτημα που είναι ο σχεδιασμός.
Για παράδειγμα δήλωσε ότι οι ΕΟΖ δεν θα γίνουν αναγκαστικά στη βάση συγκεκριμένων γεωγραφικών περιφερειών αλλά μπορεί να θεσμοθετηθούν και ανά τη χώρα, καλύπτοντας συγκεκριμένες υπηρεσίες.
Η λογική της ΕΟΖ είναι βέβαια εντελώς διαφορετική αφού κίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων δίνονται μετά τη χωροθέτηση συγκεκριμένων περιοχών –εκτός αστικού ιστού- στις οποίες μπορούν να διεξάγονται επιχειρηματικές δραστηριότητες κάτω από ένα ευνοϊκότερο πλαίσιο λειτουργίας με στόχο τη στρατηγική ανάπτυξη των περιοχών και την ανάκαμψη παρακμασμένων βιομηχανικών υποδομών.
Η επιλογή της κυβέρνησης οι ευνοϊκές ρυθμίσεις να ισχύουν επί της ουσίας για ολόκληρη τη χώρα είναι σαν μην ισχύουν για καμιά περιοχή. Και βέβαια, δείχνει για μια ακόμα φορά ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για την ανάπτυξη παρά μόνον πανικός και άσφαιρα πυρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου