Ο,τι πόνεσε τα κορμιά μας,
είναι ακόμη εδώ.
Δεμένο.
Τριγυρνά αλυσοδεμένο,
σαν άθαφτο νεογέννητο
που ξεψύχησε μόλις ανάσανε.
Σφιχταγκαλιάζουμε τα βράδια
τους εφιάλτες μας,
Κρατάμε τον εχθρό δίπλα μας
κοντύτερα απ΄τον φίλο ακόμη.
Πιο ζεστό.
Θεέ μου.
Πως να ξεχάσουμε,
πες μου,
που έχει ο καθένας μας
ένα υπόγειο γιομάτο με κειμήλια,
φωτογραφίες
κι ανίερες θύμησες.
Θέλω να σου ουρλιάξω,
πως πρέπει δίχως άλλο,
Ελάχιστες βέβαια,
μα υπάρχουν φορές,
που σαν μπομπονιέρα σε φαντάζομαι,
αφημένη σε μια γωνιά,
που δεν πρόκαμε κανένας να την πάρει
και να ευχηθεί στους νιόπαντρους.
Έπρεπε θαρρώ,
να ζωγραφίσουμε κι άλλες μουσικές.
Όχι μόνον ετούτες.
Επειδή,
μερικές φορές που σ΄ αγκάλιαζα,
μύριζες γυρισμό.
Σαν τ΄αποδημητικά πουλιά που επιστρέφουν με την Άνοιξη.
Μέσα μου,
πίστεψε με,
εύχομαι να μην μεγαλώσεις ποτέ
και χρειαστείς,
όπλο σκληρότερο
από μια ξυλομπογιά.
——————————
Είμαι μια συλλαβή,
που ο γρίφος της
δυσκολεύει κάθε μέρα
kretsovalis 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου