δεν θα πάψεις στιγμή να αγωνίζεσαι για το δίκιο..»
Τ. Λειβαδίτης
Ο Κάρολος Ντίκενς έχει σκιαγραφήσει πολύ παραστατικά τον κακό, δύστροπο, τσιγγούνη, φιλοχρήματο και, ουσιαστικά, δυστυχισμένο άνθρωπο στην «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του.
Ο Σκρούτζ μόνος, παραμονή Χριστουγέννων, σε ένα μικρό παγωμένο δωμάτιο, μετράει τις εισπράξεις του, ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος γιορτάζει!
Κάποια στιγμή ο πάμφτωχος ανηψιός του του εύχεται «Καλά Χριστούγεννα», για να πάρει την απάντηση:
«Σαχλαμάρες, γιατί χαίρεσαι; Είσαι ήδη αρκετά φτωχός, για να περάσεις καλά!»
Λίγο πιο πέρα, αν γυρίσει ο «φακός», το κοριτσάκι καίει και το τελευταίο του σπίρτο και παγώνει έξω απ’ το στολισμένο πλούσιο σπίτι.
Εικόνες περασμένων αιώνων, που ανήκουν στη σφαίρα του παραμυθιού;
Όχι!
Στην πόλη μας δύο άτομα κοιμούνται σε αμάξι, καίγοντας ένα ένα τα σπίρτα.
Έξω από τα καταστήματα, όσα ακόμα είναι ανοιχτά, ζητιανεύουν εξαθλιωμένοι άνθρωποι, κάτι που κατεβάζει την ανθρώπινη ύπαρξη στο τελευταίο σκαλοπάτι ταπείνωσης.
“Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθια,” λέει μια φωνή μέσα μου!
Σίγουρα!
Είναι, όμως, και η αδιαφορία μας για τον ανθρώπινο πόνο.
Είναι η φιλαυτία μας, που δεν μας ωθεί σε αντίδραση, σε οργανωμένη πράξη αντίστασης.
Είναι αυτά τα ροζ συννεφάκια, που δεν μας αφήνουν να δούμε ότι, αν καίγεται το σπίτι του διπλανού, οσονούπω θα καεί και το δικό μας.
Από τότε που δουλεύω, συμμετέχω σε απεργίες, συλλαλητήρια, πορείες…
Κάθε φορά παροτρύνω τους συναδέλφους μου να συμμετέχουν, όσο και όπως μπορούν.
Πάντα είχα την αίσθηση ότι οι περισσότεροι με κοιτούσαν με οίκτο, ακόμα και χλεύη στα μάτια.
Σήμερα, έξω από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, συνάντησα μία συνάδελφο (ίσως ήταν κι άλλοι) απ’ αυτούς που με ψιλοχλεύαζαν το πάλαι ποτέ.
Ταραγμένη, έξαλλη, σφόδρα στενοχωρημένη, γιατί την αποσπούν χωρίς λόγο και σκοπό και, κυρίως, χωρίς νόμιμο τρόπο, στη μέση της χρονιάς.
Το τι χαρά έκανε όταν με είδε, άλλο πράμα.
Ήταν ανώφελο να την ρωτήσω πού ήταν, όταν βγαίναμε στους δρόμους τόσα χρόνια, για προβλήματα όχι μόνο δικά μας αλλά όλης της κοινωνίας.
Πώς περιμένει, τώρα, να της συμπαρασταθούν;
Έτσι ξαφνικά θα ενεργοποιηθεί ο «καναπεδάκιας»;
Και εννοείται πως, αν λυθεί το δικό της πρόβλημα, θα γυρίσει πάλι στο μικρόκοσμό της.
Ένα γνώρισμα του πολίτη του καναπέ είναι η ανείπωτη ικανοποίηση που νιώθει, όταν κάνει ελεημοσύνη.
Κι ας έχει ψηφίσει τον Άδωνη ή τον Ταμήλο.
Αυτές τις μέρες έχει την τιμητική της η εν λόγω αρετή.
Τι μαραθώνιοι αγάπης, τι bazaar φιλανθρωπικά, τι συγκέντρωση τροφίμων, βιβλίων και ρούχων λαμβάνει χώρα, άλλο πράμα!
Πρωτοπόροι, βέβαια, το MEGA και ο SKAI κι από δίπλα η MARFIN, H EUROBANK και πάει λέγοντας.
Πόσο εξοργιστικά είναι όλα αυτά!!
Ακυρώνεται, όμως, η ελεημοσύνη, όταν έχουμε στείλει στη Βουλή (φευ) όλους αυτούς!
Όπως είναι εχθρός του λαού η Γερμανία, ο Βενιζέλος, ο Φούχτελ, ο Μούχτελ και όλοι αυτοί, το ίδιο εχθρός πλέον είναι κι αυτός που τους ψήφισε και θα τους ξαναψηφίσει!
Ό,τι δεν έχουμε κάνει όλη τη χρονιά , για το συνάνθρωπο, θα τα κάνουμε σε μία εβδομάδα και θα νιώθουμε τη συνείδησή μας ήσυχη.
Μόνο που ο συνάνθρωπος δεν θέλει ελεημοσύνη… θέλει κανονική ζωή!
Δεν θέλει να τρώει και να ντύνεται μόνο τα Χριστούγεννα!
Θα μου πείτε, και πώς θα βραβευόταν η Βαρδινογιάννενα, ως ο καλύτερος άνθρωπος, αν είχαμε όλοι το ίδιο μερίδιο ζωής, σ’ αυτή τη γη;
Πώς θα διασκέδαζαν την ανία τους όλοι αυτοί οι «φιλάνθρωποι», αν δεν υπήρχαν οι ζητιάνοι, οι άστεγοι, οι «Άθλιοι»;
Παραφράζοντας τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη, θα έλεγα:
αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, πρέπει να παλεύουμε, για να έχουν όλοι τα αυτονόητα!
Όλοι!!!!!!
Μαρτίνη Θεοδώρου
mosxatoupolis.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου