Του Θέμη Τζήμα
Υπάρχουν ορισμένες στιγμές και συμπεριφορές που ζωγραφίζουν ανάγλυφα την παρακμή και τον αμοραλισμό σε ένα χώρο. Που καταδεικνύουν πώς το αίσθημα προσωπικής επιβίωσης του ενός και της ομάδας του, με την εγγύηση των πλέον παρασιτικών δυνάμεων του κατεστημένου επικυριαρχεί των στοιχειωδεστέρων κανόνων συλλογικής λειτουργίας, νομιμότητας, ακόμα και κοινής λογικής. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή της τόσο κακόγουστης προσπάθειας του Βενιζέλου, της ομάδας του, της συγκυβέρνησης και της διαπλοκής να εμφανίσουν το σκάνδαλο της λίστας Λαγκάρντ ως σκάνδαλο μόνο Παπακωνσταντίνου.
Είναι σαφές ότι ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι απολύτως έκθετος και πρέπει να παραπαμφθεί για διενέργεια τυχόν ποινικών ευθυνών του. Διαχειρίστηκε κρίσιμο υλικό σε συνθήκες αδιαφάνειας και προσωπικών παρεμβάσεών του- ο ίδιος άλλωστε παραδέχθηκε ότι έστειλε ορισμένα μόνο ονόματα προς διερεύνηση στις αρμόδιες αρχές- συνέδραμε στην εξαφάνιση και άρα στη μη αξιοποίηση της λίστας. Ανέδειξε την πλέον σάπια εκδοχή προστασίας τμήματος του παρασιτισμού, εν μέσω μάλιστα πρωτοφανούς κρίσης και καταστροφικών πολιτικών των οποίων ο ίδιος υπήρξε βασικός εμπνευστής. Από εκεί και πέρα όμως είναι αστεία και συνάμα εξοργιστική η προσπάθεια πολιτικά και νομικά να φορτωθεί η υπόθεση μόνο στον Παπακωνσταντίνου, ώστε να τη γλυτώσει ο Βενιζέλος και άρα η συγκυβέρνηση.
Όσο προβληματική ήταν η διαχείριση της λίστας από τον Παπακωνσταντίνου άλλο τόσο ήταν και από το Βενιζέλο. Και ο δεύτερος παρέλαβε τη λίστα, δεν έδωσε καμιά σαφή εντολή διερεύνησής της, γνωμοδότησε από μόνος του, κόντρα στις αρμοδιότητές του ότι δεν μπορούσε να αξιοποιηθεί, την αντέγραψε για το προσωπικό του αρχείο- άρα μπορεί και εκείνος να παρενέβη στη σύνθεσή της- την εξαφάνισε και την εμφάνισε μόνο όταν ο προκάτοχός του Γ. Παπακωνσταντίνου τον “έδωσε” δημόσια, λέγοντας ότι του είχε παραδώσει τη λίστα Λαγκάρντ. Και οι δύο υπουργοί παρέβησαν κάθε έννοια χρηστής διοικητικής και υπηρεσιακής διαχείρισης κρισίμου υλικού και συνέτειναν τόσα χρόνια μετά να μην έχει πραγματοποιηθεί κανένας έλεγχος του οποιουδήποτε εκ των συμπεριλαμβανομένων στην εν λόγω λίστα. Σημειωτέον δε, ότι η λίστα εξακολουθούσε να παραμένει στα αζήτητα και επί Παπαδήμου, δηλαδή και επί της πρώτης συγκυβέρνησης στην οποία μετείχε ο Σαμαράς, ενώ βοούσε ο τόπος για την ύπαρξή της και ετίθετο το ζήτημα στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, χωρίς να δίδονται απαντήσεις.
Σε κάθε στοιχειωδώς λειτουργικό, δημοκρατικό και εν τέλει όντως κόμμα θα είχε ήδη ξεκινήσει μια διαδικασία διερεύνησης που θα συμπεριελάμβανε όλους τους εμπλεκομένους ανεξαιρέτως, δηλαδή και το νυν πρόεδρό του. Δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε σκάνδαλο αλλά για μια προτωφανώς προκλητική ενέργεια συγκάλυψης- το λιγότερο. Αντί να επιχαίρει η περίκλειστη ομάδα του όποιου προέδρου θα είχαν ήδη ξεκινήσει διαδικασίες εγκατάστασης νέας, δημοκρατικά εκλεγμένης ηγεσίας και εσωτερικού διαλόγου σχετικά με το γιατί και πώς αναπτύχθηκαν τόσα κρούσματα διαφθοράς και διαπλοκής. Ποια πρόσωπα και ποιες πολιτικές πήραν ένα σοσιαλιστικό κίνημα και το μετέτρεψαν σταδιακά σε κόμμα- δεκανίκι του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και του παρασιτισμού; Πώς ένα κόμμα που παρά τις αδυναμίες του είχε χτυπηθεί πετυχημένα μέχρι και το 2007 με τη διαπλοκή, παραδόθηκε δια της προσχώρησής του στη μνημονιακή πολιτική και της επιβολής Βενιζέλου στην πλέον αντιδραστική εκδοχή της εγχώριας διαπλοκής;
Τίποτα από τα παραπάνω δε συμβαίνει ωστόσο. Γιατί; Επειδή, αυτό το κόμμα δεν είναι ΠΑΣΟΚ εδώ και καιρό. Οι όποιες ζωντανές δυνάμεις το έχουν εγκαταλείψει. Έχει μείνει ένα κόμμα Βενιζέλου. Σε αυτόν το βούρκο όπου ο μηχανισμός στοιχίζεται πίσω από την εκάστοτε κρατική εξουσία για να επιβιώσει αναζητώνται απλά τα πλέον “ανώδυνα” για το κατεστημένο κεφάλια. Φυσικά κάποιοι δε σκέφτονται ότι ακόμα κι έτσι δε θα πετύχουν να αποτρέψουν και τη δική τους πτώση, απλά θα την καταστήσουν πιο βίαιη όταν έλθει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου