Του Κώστα Καπνίση
Είπε και ελάλησε η μαριονέτα του τραπεζιτικού – καπιταλιστικού μορφώματος ο επονομαζόμενος και ως Ιταλός «πρωθυπουργός» Μάριο Μόντι. Τι είπε; Ότι δεν πρόκειται να θέσει εαυτόν στη διάθεση του ιταλικού εκλογικού σώματος. Παρόλα αυτά αυτός ο «πολυεθνικός ήρωας» των τραπεζών, είπε το άλλο το καλό. Ναι, εκείνο με τον Τοτό. Ότι θα το σκεφτεί πολύ αλλά θα ηγηθεί την επόμενη μέρα.
Σύντροφοι Ιταλοί μην αγχώνεστε. Όποιον και να ψηφίσετε είτε είναι αριστερός είτε κεντρώος είτε δεξιός ο Σούπερ Μάριο είναι εδώ για εσάς. Τι μας θυμίζει; Τον Λουκά. Όχι τον ευαγγελιστή αλλά τον άλλο τον «Μέγα». Πάλι δεν καταλαβαίνετε; Τον Παπαδήμο ντε. Μεγάλες μορφές του απελευθερωτικού κινήματος των τραπεζών εναντίον των λαών της Ευρώπης. Δε βάζουμε των Η.Π.Α. γιατί εκεί δεν παίζουν. Καπιταλισμός σου λένε αλλά ήρεμα γιατί δεν το έχουν και σε μεγάλη υπόληψη το καπιταλιστικό όνειρο οι Αμερικανοί. Λεφτά στην τσέπη τους θέλουν να έχουν για να μεγαλώνουν αξιοπρεπώς την οικογένειά τους. Εκεί λοιπόν δεν παίζουν με τέτοια πράγματα. Είναι του σκεπτικού δουλεύω άρα πληρώνομαι και πληρώνομαι και καλά αλλιώς έχουμε άλλα. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Κάπως ήρεμα. «Φλώρικα» θα έλεγαν κάποιοι άλλοι. Εντάξει τους κοροϊδέψαμε τους Ιρλανδούς, τους Έλληνες, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, παίζουμε και με τους Γάλλους και κάπως μας βγαίνει το «παραμύθι». Με τους Ιταλούς τι γίνεται;
Στην περίπτωση της Ιταλίας έχουν κάνει ένα «μικρό» λάθος. Εκεί υπάρχει Μαφία. Υπάρχει και στην Ελλάδα θα ισχυριστούν κάποιοι. Οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, τα «κόμματα» που στηρίζονται από τη διαπλοκή και άλλα καλόπαιδα που κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Δεκτό. Δε θα τα χαλάσουμε εκεί. Προσοχή όμως. Για όσους έχουν δει τον «Νονό» θα πρέπει να έχει γίνει κατανοητό ότι η Μαφία μπορεί να κάνει ότι κάνει αλλά θεωρεί θανάσιμο αμάρτημα την ασέβεια προς την οικογένεια. Η οικογένεια δουλεύει και παράγει και γίνεται μια μοιρασιά. Δεν παίρνουν όλοι το ίδιο βέβαια αλλά κανείς δε μένει παραπονεμένος. Όλα αυτά έχουν μια λογική. Να κάνει κύκλο το χρήμα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μια οικονομία μπορεί να είναι βιώσιμη και να προοδεύει. Με λίγα λόγια η Μαφία έχει συλλάβει κάτι που τα ασπόνδυλα τα οποία κυβερνούν σήμερα την Ευρώπη δε μπορούν με κανέναν τρόπο να κατανοήσουν. Όλο αυτό βέβαια δεν έγινε τυχαία. Δεν ξύπνησαν μια μέρα οι τραπεζίτες και τα golden boys και πήραν την εξουσία στα χέρια τους και μάλιστα άνευ εκλογών. Η «μπίζνα» είχε στηθεί καλά σχεδόν είκοσι χρόνια πριν. Τόσο περίπου παίρνει μια διαδικασία που εμείς οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι δε βλέπουμε τώρα μπροστά μας αλλά μετά από αυτό το χρονικό διάστημα. Οι «κύριοι» αυτοί αποφάσισαν να παίξουν ξανά το «πάρτα όλα». Ήξεραν ότι για να γίνει αυτό έπρεπε να «εξαφανιστούν» από την πολιτική σκηνή της Ευρώπης όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αποκαλούνται ηγέτες. Το εργοστάσιο σταμάτησε ξαφνικά την παραγωγή. Καθόλου τυχαίο.
Αναμφίβολα κάθε γενιά βγάζει ηγέτες. Όταν αυτό δε γίνεται τότε οφείλει να κατασκευάζει τέτοιους. Αν δεν το πράξει τότε ο κύκλος διαταράσσεται και έχουμε κενά πολιτικής συνοχής και σκέψης άρα φαινόμενα διάλυσης κοινωνικών ιστών και ολόκληρων εθνικών κοινοτήτων. Στη θέση αυτού του κενού έρχεται και δένει ο «πολιτικός στόκος» της κάθε εποχής με αυτά τα συμπτώματα. Τέτοιων όπως αυτά που βιώνουμε σήμερα. Ας ρίξουμε μια ματιά στις ηγεσίες της σημερινής Ευρώπης και των παραγώγων της. Παράγωγα της Ευρώπης για να μη ξεχνιόμαστε είναι η Ε.Ε και η Ο.Ν.Ε. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που οραματίστηκαν οι μεγάλοι ηγέτες της Ευρώπης δεν υπάρχει πουθενά. Μαριονέτες και μισθοφόροι έχουν ξεπροβάλλει στη θέση της Ευρώπης που ονειρεύτηκαν οι λαοί της. Δεν είναι παράλογο βέβαια. Φυσιολογικό αποτέλεσμα ήταν. Κάποτε (αρκετά χρόνια πίσω) είχαμε γράψει ότι οι ενώσεις δεν πρέπει να «γίνουν» ποτέ αλλά να γίνονται διαρκώς και να μη μένουν στάσιμες. Η οικονομία είναι απαραίτητο συστατικό αλλά εργαλείο. Το εργαλείο δε μπορεί ποτέ να γίνει ο πρωταγωνιστής. Με λίγα λόγια και χωρίς καμιά διάθεση υπεραπλούστευσης, το χρήμα πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος το χρήμα. Σήμερα τι ζούμε; Μια κατάσταση που υπάρχουν άνθρωποι και όχι Άνθρωποι. Ζούμε την εποχή που κυβερνούν οι πολιτικά «αγράμματοι», «απαίδευτοι». Ζούμε την εποχή των «παχύδερμων» και «σκληρόπετσων» τίποτα. Αυτή την εποχή ζούμε.
Ζούμε την εποχή που ο Αντωνάκης μας ανακηρύσσεται ως ο πολιτικός της χρονιάς. Ζούμε στην εποχή των χρήσιμων ηλίθιων που καθημερινά βιάζονται, εξαθλιώνονται, συντρίβονται κυριολεκτικά αλλά συνεχίζουν να πιστεύουν. Σε τι; Στην αυτοκαταστροφή τους για να επιβιώσουν οι βιαστές τους. Πως το λένε και επιστημονικά; Να αυτό που το θύμα ταυτίζεται με τον βιαστή του και τον συμπαθεί κιόλας. Την ίδια στιγμή αυτοί οι βιαστές, οι δολοφόνοι ολόκληρων κοινωνιών λένε ότι ο Μπερλουσκόνι είναι επικίνδυνος για την Ευρώπη. Μπορεί. Αν είναι όμως αυτός επικίνδυνος αυτοί που σήμερα κυβερνούν τι είναι; Οι σωτήρες των λαών; Πως το είπε αλήθεια ο άλλος ο «αδέκαστος Μπάρας» της ΝΔ; Να καταργήσουμε την ελεύθερη βούληση των βουλευτών διά νόμου; Μεγάλες κουβέντες από μικρούς παίκτες reality θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Εμείς θα τον στέλναμε και στο «Dancing» να κάνει καριέρα. Για εκεί καλός θα ήταν και αυτός και κάποιοι όμοιοί του. Μια ερώτηση έρχεται αυθόρμητα στα χείλη. Αυτούς τους πληρώνουμε εμείς ως ελληνικός λαός; Είναι δυνατόν να μη τους βλέπει ο Mario και ο Λουκάς και να μη γελούν; Βούτυρο στο ψωμί τους είναι τέτοια κατασκευάσματα της φύσης. Με ένα δεκαρικάκι το μήνα τον βγάζουν το σκασμό. Τον βγάζουν όμως; Αμ δε. Εκεί να κάνουν και δηλώσεις να τους δει και καμιά ξεχασμένη θεία τους στην Πέρα Ραχούλα να γίνει και ένα ρεπορτάζ και να λέει η θεία: «Αυτόν; Είμαι περήφανη. Στα πόδια μου τον μεγάλωσα. Καλό παιδί». Καμιά εμπάθεια βέβαια ούτε στην θρυλική και μαγευτική Πέρα Ραχούλα και στη θεία αλλά όλα έχουν και τα όριά τους.
Από την άλλη πλευρά της όχθης, η κοινωνία φαίνεται κάπως να ξυπνά από τον λήθαργο. Όχι κάτι συγκλονιστικό αλλά κάτι έστω και υποτυπωδώς αρχίζει και κινείται. Δεν αντιδρά ακόμα αλλά αρχίζει να έχει άποψη. Καθαρά νεοελληνικό φαινόμενο βέβαια αλλά είναι μια αρχή. Τώρα βέβαια είναι λίγο κάπως βρε αδελφέ να σου κάνει μαθήματα πολιτικής και οικονομίας το χάπατο που μέχρι χθες καθόταν εκστασιασμένο με ανοιχτό το στόμα μπροστά στη θέα της κάθε κυράτσας που άνοιγε το στόμα της (και όχι μόνο) και πέταγε την κάθε λογής αρλούμπα αλλά αυτό είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας. Ας το δούμε αυτό το πολυπόθητο ξύπνημα και ας πάει και το παλιάμπελο. Όπως όλα δείχνουν πάμε ολοταχώς για εκλογές. Οι επιλογές ή αλλιώς τα στρατόπεδα είναι δύο. Διαλέγουμε με ποιο θα πάμε. Με αυτό του φόβου, της τρομοκρατίας του Mario, του Λουκά και των χρήσιμων ηλίθιων ή με αυτό της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Το πρώτο ξέρουμε που οδήγησε και που οδηγεί. Τα χειρότερα είναι μπροστά ακόμα. Έχουμε και άλλα να δούμε. Το άλλο στρατόπεδο δεν είναι το ιδεατό.
Τίποτε δεν είναι τέλειο στη πολιτική γιατί προέρχεται από ανθρώπους και οι άνθρωποι όσο καλοί και να είναι δεν παύουν να είναι ατελή όντα. Είναι όμως το άλλο, το καινούριο που γεννιέται μέσα από μεγάλους πόνους αλλά το ελπιδοφόρο. Αυτό που δεν είναι «hot prospect» αλλά αυτό που λέει ότι όταν όλα είναι γκρεμισμένα και ισοπεδωμένα θα παλέψω λιθαράκι το λιθαράκι να τα ξαναστήσω. Όχι με τη λογική του «διαίρει και βασίλευε» αλλά με τη λογική ότι τα δικαιώματα για Ελευθερία, για Δημοκρατία, για Εργασία, για Παιδεία, για Υγεία και για Κοινωνική Ειρήνη δεν είναι προνόμια αλλά άμεσα απαιτητά αιτήματα για έναν λαό που θέλει να πάει μπροστά και να αφήσει πίσω του κάθε τι νοσηρό και σιχαμερό. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν ούτε αδιέξοδα ούτε και σαρωτικές νίκες του ενός επί του άλλου. Να τους πείσεις όλους είναι δύσκολο γιατί τα στρατόπεδα είναι δύο και το στρατόπεδο που σήμερα κυβερνά τρέφεται από το αίμα των εντίμων. Να πάρεις όμως το 51% του ελληνικού λαού είναι εφικτό και αρκετό για να αλλάξεις τα πράγματα αρκεί να το θέλεις και να πείσεις για αυτό. Ο λαός βέβαια θα πρέπει να είναι αποφασισμένος να ακούσει έστω και τώρα αυτά τα χρόνια, αυτόν τον αιώνα, έναν ποιητή. Στο χέρι του είναι αν θέλει να λέγεται Άνθρωπος…
periodista.gr
Σύντροφοι Ιταλοί μην αγχώνεστε. Όποιον και να ψηφίσετε είτε είναι αριστερός είτε κεντρώος είτε δεξιός ο Σούπερ Μάριο είναι εδώ για εσάς. Τι μας θυμίζει; Τον Λουκά. Όχι τον ευαγγελιστή αλλά τον άλλο τον «Μέγα». Πάλι δεν καταλαβαίνετε; Τον Παπαδήμο ντε. Μεγάλες μορφές του απελευθερωτικού κινήματος των τραπεζών εναντίον των λαών της Ευρώπης. Δε βάζουμε των Η.Π.Α. γιατί εκεί δεν παίζουν. Καπιταλισμός σου λένε αλλά ήρεμα γιατί δεν το έχουν και σε μεγάλη υπόληψη το καπιταλιστικό όνειρο οι Αμερικανοί. Λεφτά στην τσέπη τους θέλουν να έχουν για να μεγαλώνουν αξιοπρεπώς την οικογένειά τους. Εκεί λοιπόν δεν παίζουν με τέτοια πράγματα. Είναι του σκεπτικού δουλεύω άρα πληρώνομαι και πληρώνομαι και καλά αλλιώς έχουμε άλλα. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Κάπως ήρεμα. «Φλώρικα» θα έλεγαν κάποιοι άλλοι. Εντάξει τους κοροϊδέψαμε τους Ιρλανδούς, τους Έλληνες, τους Πορτογάλους, τους Ισπανούς, παίζουμε και με τους Γάλλους και κάπως μας βγαίνει το «παραμύθι». Με τους Ιταλούς τι γίνεται;
Στην περίπτωση της Ιταλίας έχουν κάνει ένα «μικρό» λάθος. Εκεί υπάρχει Μαφία. Υπάρχει και στην Ελλάδα θα ισχυριστούν κάποιοι. Οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοδημοσιογράφοι, τα «κόμματα» που στηρίζονται από τη διαπλοκή και άλλα καλόπαιδα που κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Δεκτό. Δε θα τα χαλάσουμε εκεί. Προσοχή όμως. Για όσους έχουν δει τον «Νονό» θα πρέπει να έχει γίνει κατανοητό ότι η Μαφία μπορεί να κάνει ότι κάνει αλλά θεωρεί θανάσιμο αμάρτημα την ασέβεια προς την οικογένεια. Η οικογένεια δουλεύει και παράγει και γίνεται μια μοιρασιά. Δεν παίρνουν όλοι το ίδιο βέβαια αλλά κανείς δε μένει παραπονεμένος. Όλα αυτά έχουν μια λογική. Να κάνει κύκλο το χρήμα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μια οικονομία μπορεί να είναι βιώσιμη και να προοδεύει. Με λίγα λόγια η Μαφία έχει συλλάβει κάτι που τα ασπόνδυλα τα οποία κυβερνούν σήμερα την Ευρώπη δε μπορούν με κανέναν τρόπο να κατανοήσουν. Όλο αυτό βέβαια δεν έγινε τυχαία. Δεν ξύπνησαν μια μέρα οι τραπεζίτες και τα golden boys και πήραν την εξουσία στα χέρια τους και μάλιστα άνευ εκλογών. Η «μπίζνα» είχε στηθεί καλά σχεδόν είκοσι χρόνια πριν. Τόσο περίπου παίρνει μια διαδικασία που εμείς οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι δε βλέπουμε τώρα μπροστά μας αλλά μετά από αυτό το χρονικό διάστημα. Οι «κύριοι» αυτοί αποφάσισαν να παίξουν ξανά το «πάρτα όλα». Ήξεραν ότι για να γίνει αυτό έπρεπε να «εξαφανιστούν» από την πολιτική σκηνή της Ευρώπης όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αποκαλούνται ηγέτες. Το εργοστάσιο σταμάτησε ξαφνικά την παραγωγή. Καθόλου τυχαίο.
Αναμφίβολα κάθε γενιά βγάζει ηγέτες. Όταν αυτό δε γίνεται τότε οφείλει να κατασκευάζει τέτοιους. Αν δεν το πράξει τότε ο κύκλος διαταράσσεται και έχουμε κενά πολιτικής συνοχής και σκέψης άρα φαινόμενα διάλυσης κοινωνικών ιστών και ολόκληρων εθνικών κοινοτήτων. Στη θέση αυτού του κενού έρχεται και δένει ο «πολιτικός στόκος» της κάθε εποχής με αυτά τα συμπτώματα. Τέτοιων όπως αυτά που βιώνουμε σήμερα. Ας ρίξουμε μια ματιά στις ηγεσίες της σημερινής Ευρώπης και των παραγώγων της. Παράγωγα της Ευρώπης για να μη ξεχνιόμαστε είναι η Ε.Ε και η Ο.Ν.Ε. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που οραματίστηκαν οι μεγάλοι ηγέτες της Ευρώπης δεν υπάρχει πουθενά. Μαριονέτες και μισθοφόροι έχουν ξεπροβάλλει στη θέση της Ευρώπης που ονειρεύτηκαν οι λαοί της. Δεν είναι παράλογο βέβαια. Φυσιολογικό αποτέλεσμα ήταν. Κάποτε (αρκετά χρόνια πίσω) είχαμε γράψει ότι οι ενώσεις δεν πρέπει να «γίνουν» ποτέ αλλά να γίνονται διαρκώς και να μη μένουν στάσιμες. Η οικονομία είναι απαραίτητο συστατικό αλλά εργαλείο. Το εργαλείο δε μπορεί ποτέ να γίνει ο πρωταγωνιστής. Με λίγα λόγια και χωρίς καμιά διάθεση υπεραπλούστευσης, το χρήμα πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος το χρήμα. Σήμερα τι ζούμε; Μια κατάσταση που υπάρχουν άνθρωποι και όχι Άνθρωποι. Ζούμε την εποχή που κυβερνούν οι πολιτικά «αγράμματοι», «απαίδευτοι». Ζούμε την εποχή των «παχύδερμων» και «σκληρόπετσων» τίποτα. Αυτή την εποχή ζούμε.
Ζούμε την εποχή που ο Αντωνάκης μας ανακηρύσσεται ως ο πολιτικός της χρονιάς. Ζούμε στην εποχή των χρήσιμων ηλίθιων που καθημερινά βιάζονται, εξαθλιώνονται, συντρίβονται κυριολεκτικά αλλά συνεχίζουν να πιστεύουν. Σε τι; Στην αυτοκαταστροφή τους για να επιβιώσουν οι βιαστές τους. Πως το λένε και επιστημονικά; Να αυτό που το θύμα ταυτίζεται με τον βιαστή του και τον συμπαθεί κιόλας. Την ίδια στιγμή αυτοί οι βιαστές, οι δολοφόνοι ολόκληρων κοινωνιών λένε ότι ο Μπερλουσκόνι είναι επικίνδυνος για την Ευρώπη. Μπορεί. Αν είναι όμως αυτός επικίνδυνος αυτοί που σήμερα κυβερνούν τι είναι; Οι σωτήρες των λαών; Πως το είπε αλήθεια ο άλλος ο «αδέκαστος Μπάρας» της ΝΔ; Να καταργήσουμε την ελεύθερη βούληση των βουλευτών διά νόμου; Μεγάλες κουβέντες από μικρούς παίκτες reality θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Εμείς θα τον στέλναμε και στο «Dancing» να κάνει καριέρα. Για εκεί καλός θα ήταν και αυτός και κάποιοι όμοιοί του. Μια ερώτηση έρχεται αυθόρμητα στα χείλη. Αυτούς τους πληρώνουμε εμείς ως ελληνικός λαός; Είναι δυνατόν να μη τους βλέπει ο Mario και ο Λουκάς και να μη γελούν; Βούτυρο στο ψωμί τους είναι τέτοια κατασκευάσματα της φύσης. Με ένα δεκαρικάκι το μήνα τον βγάζουν το σκασμό. Τον βγάζουν όμως; Αμ δε. Εκεί να κάνουν και δηλώσεις να τους δει και καμιά ξεχασμένη θεία τους στην Πέρα Ραχούλα να γίνει και ένα ρεπορτάζ και να λέει η θεία: «Αυτόν; Είμαι περήφανη. Στα πόδια μου τον μεγάλωσα. Καλό παιδί». Καμιά εμπάθεια βέβαια ούτε στην θρυλική και μαγευτική Πέρα Ραχούλα και στη θεία αλλά όλα έχουν και τα όριά τους.
Από την άλλη πλευρά της όχθης, η κοινωνία φαίνεται κάπως να ξυπνά από τον λήθαργο. Όχι κάτι συγκλονιστικό αλλά κάτι έστω και υποτυπωδώς αρχίζει και κινείται. Δεν αντιδρά ακόμα αλλά αρχίζει να έχει άποψη. Καθαρά νεοελληνικό φαινόμενο βέβαια αλλά είναι μια αρχή. Τώρα βέβαια είναι λίγο κάπως βρε αδελφέ να σου κάνει μαθήματα πολιτικής και οικονομίας το χάπατο που μέχρι χθες καθόταν εκστασιασμένο με ανοιχτό το στόμα μπροστά στη θέα της κάθε κυράτσας που άνοιγε το στόμα της (και όχι μόνο) και πέταγε την κάθε λογής αρλούμπα αλλά αυτό είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας. Ας το δούμε αυτό το πολυπόθητο ξύπνημα και ας πάει και το παλιάμπελο. Όπως όλα δείχνουν πάμε ολοταχώς για εκλογές. Οι επιλογές ή αλλιώς τα στρατόπεδα είναι δύο. Διαλέγουμε με ποιο θα πάμε. Με αυτό του φόβου, της τρομοκρατίας του Mario, του Λουκά και των χρήσιμων ηλίθιων ή με αυτό της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Το πρώτο ξέρουμε που οδήγησε και που οδηγεί. Τα χειρότερα είναι μπροστά ακόμα. Έχουμε και άλλα να δούμε. Το άλλο στρατόπεδο δεν είναι το ιδεατό.
Τίποτε δεν είναι τέλειο στη πολιτική γιατί προέρχεται από ανθρώπους και οι άνθρωποι όσο καλοί και να είναι δεν παύουν να είναι ατελή όντα. Είναι όμως το άλλο, το καινούριο που γεννιέται μέσα από μεγάλους πόνους αλλά το ελπιδοφόρο. Αυτό που δεν είναι «hot prospect» αλλά αυτό που λέει ότι όταν όλα είναι γκρεμισμένα και ισοπεδωμένα θα παλέψω λιθαράκι το λιθαράκι να τα ξαναστήσω. Όχι με τη λογική του «διαίρει και βασίλευε» αλλά με τη λογική ότι τα δικαιώματα για Ελευθερία, για Δημοκρατία, για Εργασία, για Παιδεία, για Υγεία και για Κοινωνική Ειρήνη δεν είναι προνόμια αλλά άμεσα απαιτητά αιτήματα για έναν λαό που θέλει να πάει μπροστά και να αφήσει πίσω του κάθε τι νοσηρό και σιχαμερό. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν ούτε αδιέξοδα ούτε και σαρωτικές νίκες του ενός επί του άλλου. Να τους πείσεις όλους είναι δύσκολο γιατί τα στρατόπεδα είναι δύο και το στρατόπεδο που σήμερα κυβερνά τρέφεται από το αίμα των εντίμων. Να πάρεις όμως το 51% του ελληνικού λαού είναι εφικτό και αρκετό για να αλλάξεις τα πράγματα αρκεί να το θέλεις και να πείσεις για αυτό. Ο λαός βέβαια θα πρέπει να είναι αποφασισμένος να ακούσει έστω και τώρα αυτά τα χρόνια, αυτόν τον αιώνα, έναν ποιητή. Στο χέρι του είναι αν θέλει να λέγεται Άνθρωπος…
periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου