“Αδικία είναι όλα αυτά που σκοτώνουν το μέλλον”
Του Σπύρου Μπεκιάρη
Ο κόσμος δεν είναι ένα “ΕΙΝΑΙ” αλλά ένα “ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ”»
Αυτή η θέση του Ηράκλειτου αποτελεί την πιο ευοίωνη προοπτική, γιατί σημαίνει πως ο άνθρωπος, επομένως και ο σύγχρονος, ορίζοντας τη μοίρα του, έχει τη δύναμη να βελτιώνει συνεχώς το «κοινωνικό γίγνεσθαι». Δυστυχώς αυτό το «γίγνεσθαι» μολύνεται από τις πρακτικές της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και νομοτελειακά θα παράξει την κοινωνική έκρηξη, εξέλιξη όχι κατ’ ανάγκη αρνητική. Την αδικία, λοιπόν, γέννημα κοινωνικό, καθώς στη φύση δεν υπάρχει καλό ή κακό, αλλά όλα είναι καλά, πολλοί, κινούμενοι στα όρια της απλοϊκότητας και της ευήθειας, τη δικαιολογούν λέγοντας: δεν μπορεί να είμαστε όλοι το ίδιο. Είναι τα δάκτυλα των χεριών μας ίσα ή ίδια(;) …
Από την άλλη το «γίγνεσθαι» στις κοινωνικές του διαστάσεις, είναι απόρροια της επινόησης, όχι απλά της νόησης. Όμως η Επι-νόηση σχετίζεται με το θαυμαστό στοιχείο του άνισου των δακτύλων και της θέσης του αντίχειρα. Επιπλέον, επειδή στο πλαίσιο της αλληλέγγυας σχέσης είναι δυνατόν να αντιπαλέψει ο άνθρωπος την εκμετάλλευση και την αδικία, καταδεικνύεται η δύναμη των χεριών, καθώς η αλληλεγγύη ως έννοια, προέρχεται από την έννοια του χεριού (γύη = χέρι, παλάμη) και προπάντων νοείται ως το άπλωμα του χεριού στο συνάνθρωπο και ως συνευθύνη. Ως δημιούργημα των χεριών του ο άνθρωπος, από το στάδιο της δαιμονοποίησης των φυσικών και κοινωνικών δεδομένων, πέρασε στο στάδιο της έλλογης στάσης -της μεγαλύτερης κατάκτησής του, και μάλιστα κατάκτησης των Ελλήνων- απέναντί τους και από τη θέση του φοβισμένου ικέτη στην αποτίναξη της τυραννίας της θεοκρατίας και έγινε αντικείμενο ύμνου «κοὐδέν ἀνθρώπου δεινότερον». Έτσι, ως συναίτιος της μεταβολής, της μήτρας δηλ. της ύπαρξής του και της εξέλιξής του, είναι αναγκασμένος, κυρίως σήμερα που απειλείται ολικά η αξιοπρέπειά του, να αντιταχθεί στη λαίλαπα των τεκταινομένων από τα παγκόσμια κέντρα, που στόχο έχουν να συρρικνώσουν στο ελάχιστο τις κατακτήσεις του και οδηγώντας τον στην έσχατη εξαθλίωση να τον απονευρώσουν και να κάμψουν τις αντιστάσεις του. Όμως η αντίσταση συνυφαίνεται με την πολιτική φύση του ανθρώπου, η οποία πιστοποιείται με τη συμμετοχή στα δρώμενα.
Η στρέβλωση στο «πολιτικό γίγνεσθαι» παράγεται από την αφέλεια, ακόμη και του σύγχρονου πολίτη, να εναποθέτει τις ελπίδες και την ευθύνη των εξελίξεων σε κάποιους πολιτικούς, αντί να πρωταγωνιστεί ο ίδιος. Οι πρόσφατες υποσχέσεις του Πρωθυπουργού και οι πανηγυρισμοί κάποιων αρλεκίνων των μέσων ενημέρωσης οδηγούν στις επικίνδυνες εκφράσεις της πλασματικής αισιοδοξίας και της ακινησίας. Αντί, λοιπόν, να σκεφτούμε πολιτικά και να αντιδράσουμε, βολευόμαστε στη νάρκη της προσμονής, ακινητοποιημένοι από το μέγεθος της ευτέλειας. Μακάρι να έρθουν οι επενδύσεις. Ακόμη όμως κι αν έρθουν, ξεχνάμε τόσο εύκολα τις μεθοδεύσεις που προλείαναν το έδαφος και υπηρετούν τα συμφέροντα των όποιων επενδυτών;
- Ξεχνάμε ότι βιώνουμε ένα καθεστώς εργασιακού ερέβους, έρμαια στις ορέξεις της αδηφάγου εργοδοσίας;
- Ξεχνάμε τα τελευταία μέτρα για τις συμβάσεις, για τις αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης, για τους μισθούς;
- Κυρίως ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας εργάζονται από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις οκτώ ή τις δέκα το βράδυ;
Πρέπει να ’μαστε περήφανοι βέβαια για τη μεγάλη κατάκτηση του 12ωρου και 14ωρου! Εξάλλου στις απαρχές της βιομηχανικής οργάνωσης – επανάστασης τόσες ώρες εργάζονταν οι εργάτες των εργοστασίων!
Δυστυχώς η αποψίλωση της συνείδησής μας ισοδυναμεί με τραγωδία. Όμως η ιστορία γράφεται με μέσους όρους και το πλαίσιο που κάθε φορά μορφώνεται προσδιορίζει την ποιότητα της πολιτικής και των πολιτικών. Αν κινηθούμε με τη δυναμική του συνειδητοποιημένου πολιτη, τότε θα στηρίξουμε την απαίτησή μας για υγιές πολιτικό σύστημα και υπεύθυνους πολιτικούς. Ο μίτος της συνείδησης του σύγχρονου πολίτη, Έλληνα, Ευρωπαίου και κάθε πολίτη, οδηγεί στη φαρέτρα των πολιτικών όπλων και μέσων, όπλων που κινούνται σ’ ένα εύρος από την απλή αντίδραση μέχρι και τη ολική ρήξη. Σήμερα η ρήξη αποτελεί επιταγή. Τη δυναμική της ρήξης και την προοπτική της υπηρετούν η πίστη στον άνθρωπο και η επιστημονική γνώση, ως ουσία και ως αντίδοτο στην κενότητα των τεχνοκρατών. Η δεσποτεία της σκέψης νικάει την κάθε είδους δεσποτεία.
Η γνώση θα μας βοηθήσει στην κατανόηση των δεδομένων -φυσικών και κοινωνικών- αλλά και θα αναδείξει την αναγκαιότητα υιοθέτησης κάποιων στοιχείων που συνδέονται με τις συμπαντικές αρχές και ιδιότητες. Όμως, επειδή σήμερα η δύναμη της πληροφορίας είναι δεδομένη και ως γνώση, γνώση φαλκιδευμένη, μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις, είναι ανάγκη να απομυθοποιήσουμε τη μηχανή και να μην υποταχθούμε σ’ αυτή, γιατί η μηχανή δεν έχει συνείδηση, υπηρετεί το πρόσκαιρο και επομένως η όποια μεθοδευμένη νόρμα χαλκεύεται στη λογική ποδηγέτησης των μαζών από συγκεκριμένους μηχανισμούς. Έτσι, όλως παραδόξως, και σήμερα, που η γνώση και οι καινοτομίες εκθειάζονται από πολλούς, κυριαρχούν λογικές θεοκρατισμού και σωτήρων. Όμως η συνείδηση του ανθρώπου – πολίτη πλάθεται στο καμίνι της δράσης ή καλύτερα της αλληλόδρασης.
Το βάθος της συνείδησης συνδέεται με τη γνώση και η γνώση, η επιστημονική γνώση, λέει πως στο σύμπαν δεν υπάρχουν οι έννοιες του «είναι» -οι διαστάσεις μηδενίζονται στο απειροελάχιστο στα ασφυκτικά όρια των άλλων διαστάσεων του χρόνου- ούτε του «εγώ» και του «έχω». Η έννοια της ιδιοποίησης, κατά κανόνα άδικης και απάνθρωπης, είναι ξένη για τη φύση. Αυτή καθαυτή η έννοια συνθλίβει και αφανίζει το «εγώ», γιατί συνδέεται με τον σφετερισμό και με το αλλότριο, αυτό που δεν σου ανήκει. Στηριγμένοι στη γνώση και στην πίστη στον άνθρωπο μπορούμε να σπάσουμε τα πλέγματα του σύγχρονου θεοκρατισμού των λυτρωτικών μηχανισμών δηλ. και να κινηθούμε στη βάση των αλάθητων αρχών, της «ενότητας» και της «κοινότητας». Τις ίδιες αρχές οφείλουν να υπηρετήσουν και τα πολιτικά μορφώματα και οι πολιτικοί, αν θέλουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Μάλιστα, οι πραγματικά αριστεροί πολιτικοί -αν υπάρχουν- δεν πρέπει να ξεχνούν και το μεγάλο στόχο της «κοινοκτημοσύνης στο δικαίωμα». Η σημερινή Ευρώπη, όπως πορεύεται, οδηγεί σε καταστάσεις απανθρωπισμού, αφού λειτουργεί χωριστικά και στηρίζει την αδικία. Και αδικία είναι η ανεργία, ο αποκλεισμός, η ταπείνωση των νέων, οι ξενοφοβικοί παροξυσμοί, οι υστερικές αναλύσεις της τρομοκρατημένης διανόησης και κυρίως των προφεσόρων της οικονομικής σκέψης.
Αδικία είναι όλα αυτά που σκοτώνουν το μέλλον. Αυτή την αδικία οφείλουν να αντιπαλέψουν οι πολίτες και κυρίως οι νέοι, τους οποίους δεν πρέπει να φοβίζουν οι ανισότητες και οι αντιθέσεις, γιατί αυτές παράγουν την ισορροπία. Ο τρόμος πηγάζει από την ακινησία. Κυρίως όμως τα πολιτικά μορφώματα / κόμματα, που σ’ ένα βαθμό κατευθύνουν τις κοινωνικές δυνάμεις, δεν πρέπει να επαναπαυθούν στο αξίωμα της προκαταβολικής δικαίωσης, λόγω της θέσης στα έδρανα της βουλής και να αναλωθούν σε επικίνδυνες γενικεύσεις. Για έναν κόσμο υγιή, δημοκρατικό και σοσιαλιστικό δεν υπάρχουν «θέσφατα» αλλά «γιγνόμενα». Οι στόχοι, που οφείλουν να υπηρετήσουν οι προοδευτικοί άνθρωποι και πολιτικοί, είναι οι στόχοι του συνανθρωπισμού, της ενότητας και της κοινότητας. Αν δεν μπορούν τα σημερινά κόμματα να υπηρετήσουν αυτούς τους στόχους, ας ανοίξουν το δρόμο για τις κοινωνικές δυνάμεις.
periodista.gr
Αυτή η θέση του Ηράκλειτου αποτελεί την πιο ευοίωνη προοπτική, γιατί σημαίνει πως ο άνθρωπος, επομένως και ο σύγχρονος, ορίζοντας τη μοίρα του, έχει τη δύναμη να βελτιώνει συνεχώς το «κοινωνικό γίγνεσθαι». Δυστυχώς αυτό το «γίγνεσθαι» μολύνεται από τις πρακτικές της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και νομοτελειακά θα παράξει την κοινωνική έκρηξη, εξέλιξη όχι κατ’ ανάγκη αρνητική. Την αδικία, λοιπόν, γέννημα κοινωνικό, καθώς στη φύση δεν υπάρχει καλό ή κακό, αλλά όλα είναι καλά, πολλοί, κινούμενοι στα όρια της απλοϊκότητας και της ευήθειας, τη δικαιολογούν λέγοντας: δεν μπορεί να είμαστε όλοι το ίδιο. Είναι τα δάκτυλα των χεριών μας ίσα ή ίδια(;) …
Από την άλλη το «γίγνεσθαι» στις κοινωνικές του διαστάσεις, είναι απόρροια της επινόησης, όχι απλά της νόησης. Όμως η Επι-νόηση σχετίζεται με το θαυμαστό στοιχείο του άνισου των δακτύλων και της θέσης του αντίχειρα. Επιπλέον, επειδή στο πλαίσιο της αλληλέγγυας σχέσης είναι δυνατόν να αντιπαλέψει ο άνθρωπος την εκμετάλλευση και την αδικία, καταδεικνύεται η δύναμη των χεριών, καθώς η αλληλεγγύη ως έννοια, προέρχεται από την έννοια του χεριού (γύη = χέρι, παλάμη) και προπάντων νοείται ως το άπλωμα του χεριού στο συνάνθρωπο και ως συνευθύνη. Ως δημιούργημα των χεριών του ο άνθρωπος, από το στάδιο της δαιμονοποίησης των φυσικών και κοινωνικών δεδομένων, πέρασε στο στάδιο της έλλογης στάσης -της μεγαλύτερης κατάκτησής του, και μάλιστα κατάκτησης των Ελλήνων- απέναντί τους και από τη θέση του φοβισμένου ικέτη στην αποτίναξη της τυραννίας της θεοκρατίας και έγινε αντικείμενο ύμνου «κοὐδέν ἀνθρώπου δεινότερον». Έτσι, ως συναίτιος της μεταβολής, της μήτρας δηλ. της ύπαρξής του και της εξέλιξής του, είναι αναγκασμένος, κυρίως σήμερα που απειλείται ολικά η αξιοπρέπειά του, να αντιταχθεί στη λαίλαπα των τεκταινομένων από τα παγκόσμια κέντρα, που στόχο έχουν να συρρικνώσουν στο ελάχιστο τις κατακτήσεις του και οδηγώντας τον στην έσχατη εξαθλίωση να τον απονευρώσουν και να κάμψουν τις αντιστάσεις του. Όμως η αντίσταση συνυφαίνεται με την πολιτική φύση του ανθρώπου, η οποία πιστοποιείται με τη συμμετοχή στα δρώμενα.
Η στρέβλωση στο «πολιτικό γίγνεσθαι» παράγεται από την αφέλεια, ακόμη και του σύγχρονου πολίτη, να εναποθέτει τις ελπίδες και την ευθύνη των εξελίξεων σε κάποιους πολιτικούς, αντί να πρωταγωνιστεί ο ίδιος. Οι πρόσφατες υποσχέσεις του Πρωθυπουργού και οι πανηγυρισμοί κάποιων αρλεκίνων των μέσων ενημέρωσης οδηγούν στις επικίνδυνες εκφράσεις της πλασματικής αισιοδοξίας και της ακινησίας. Αντί, λοιπόν, να σκεφτούμε πολιτικά και να αντιδράσουμε, βολευόμαστε στη νάρκη της προσμονής, ακινητοποιημένοι από το μέγεθος της ευτέλειας. Μακάρι να έρθουν οι επενδύσεις. Ακόμη όμως κι αν έρθουν, ξεχνάμε τόσο εύκολα τις μεθοδεύσεις που προλείαναν το έδαφος και υπηρετούν τα συμφέροντα των όποιων επενδυτών;
- Ξεχνάμε ότι βιώνουμε ένα καθεστώς εργασιακού ερέβους, έρμαια στις ορέξεις της αδηφάγου εργοδοσίας;
- Ξεχνάμε τα τελευταία μέτρα για τις συμβάσεις, για τις αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης, για τους μισθούς;
- Κυρίως ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας εργάζονται από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις οκτώ ή τις δέκα το βράδυ;
Πρέπει να ’μαστε περήφανοι βέβαια για τη μεγάλη κατάκτηση του 12ωρου και 14ωρου! Εξάλλου στις απαρχές της βιομηχανικής οργάνωσης – επανάστασης τόσες ώρες εργάζονταν οι εργάτες των εργοστασίων!
Δυστυχώς η αποψίλωση της συνείδησής μας ισοδυναμεί με τραγωδία. Όμως η ιστορία γράφεται με μέσους όρους και το πλαίσιο που κάθε φορά μορφώνεται προσδιορίζει την ποιότητα της πολιτικής και των πολιτικών. Αν κινηθούμε με τη δυναμική του συνειδητοποιημένου πολιτη, τότε θα στηρίξουμε την απαίτησή μας για υγιές πολιτικό σύστημα και υπεύθυνους πολιτικούς. Ο μίτος της συνείδησης του σύγχρονου πολίτη, Έλληνα, Ευρωπαίου και κάθε πολίτη, οδηγεί στη φαρέτρα των πολιτικών όπλων και μέσων, όπλων που κινούνται σ’ ένα εύρος από την απλή αντίδραση μέχρι και τη ολική ρήξη. Σήμερα η ρήξη αποτελεί επιταγή. Τη δυναμική της ρήξης και την προοπτική της υπηρετούν η πίστη στον άνθρωπο και η επιστημονική γνώση, ως ουσία και ως αντίδοτο στην κενότητα των τεχνοκρατών. Η δεσποτεία της σκέψης νικάει την κάθε είδους δεσποτεία.
Η γνώση θα μας βοηθήσει στην κατανόηση των δεδομένων -φυσικών και κοινωνικών- αλλά και θα αναδείξει την αναγκαιότητα υιοθέτησης κάποιων στοιχείων που συνδέονται με τις συμπαντικές αρχές και ιδιότητες. Όμως, επειδή σήμερα η δύναμη της πληροφορίας είναι δεδομένη και ως γνώση, γνώση φαλκιδευμένη, μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις, είναι ανάγκη να απομυθοποιήσουμε τη μηχανή και να μην υποταχθούμε σ’ αυτή, γιατί η μηχανή δεν έχει συνείδηση, υπηρετεί το πρόσκαιρο και επομένως η όποια μεθοδευμένη νόρμα χαλκεύεται στη λογική ποδηγέτησης των μαζών από συγκεκριμένους μηχανισμούς. Έτσι, όλως παραδόξως, και σήμερα, που η γνώση και οι καινοτομίες εκθειάζονται από πολλούς, κυριαρχούν λογικές θεοκρατισμού και σωτήρων. Όμως η συνείδηση του ανθρώπου – πολίτη πλάθεται στο καμίνι της δράσης ή καλύτερα της αλληλόδρασης.
Το βάθος της συνείδησης συνδέεται με τη γνώση και η γνώση, η επιστημονική γνώση, λέει πως στο σύμπαν δεν υπάρχουν οι έννοιες του «είναι» -οι διαστάσεις μηδενίζονται στο απειροελάχιστο στα ασφυκτικά όρια των άλλων διαστάσεων του χρόνου- ούτε του «εγώ» και του «έχω». Η έννοια της ιδιοποίησης, κατά κανόνα άδικης και απάνθρωπης, είναι ξένη για τη φύση. Αυτή καθαυτή η έννοια συνθλίβει και αφανίζει το «εγώ», γιατί συνδέεται με τον σφετερισμό και με το αλλότριο, αυτό που δεν σου ανήκει. Στηριγμένοι στη γνώση και στην πίστη στον άνθρωπο μπορούμε να σπάσουμε τα πλέγματα του σύγχρονου θεοκρατισμού των λυτρωτικών μηχανισμών δηλ. και να κινηθούμε στη βάση των αλάθητων αρχών, της «ενότητας» και της «κοινότητας». Τις ίδιες αρχές οφείλουν να υπηρετήσουν και τα πολιτικά μορφώματα και οι πολιτικοί, αν θέλουν να έχουν λόγο ύπαρξης. Μάλιστα, οι πραγματικά αριστεροί πολιτικοί -αν υπάρχουν- δεν πρέπει να ξεχνούν και το μεγάλο στόχο της «κοινοκτημοσύνης στο δικαίωμα». Η σημερινή Ευρώπη, όπως πορεύεται, οδηγεί σε καταστάσεις απανθρωπισμού, αφού λειτουργεί χωριστικά και στηρίζει την αδικία. Και αδικία είναι η ανεργία, ο αποκλεισμός, η ταπείνωση των νέων, οι ξενοφοβικοί παροξυσμοί, οι υστερικές αναλύσεις της τρομοκρατημένης διανόησης και κυρίως των προφεσόρων της οικονομικής σκέψης.
Αδικία είναι όλα αυτά που σκοτώνουν το μέλλον. Αυτή την αδικία οφείλουν να αντιπαλέψουν οι πολίτες και κυρίως οι νέοι, τους οποίους δεν πρέπει να φοβίζουν οι ανισότητες και οι αντιθέσεις, γιατί αυτές παράγουν την ισορροπία. Ο τρόμος πηγάζει από την ακινησία. Κυρίως όμως τα πολιτικά μορφώματα / κόμματα, που σ’ ένα βαθμό κατευθύνουν τις κοινωνικές δυνάμεις, δεν πρέπει να επαναπαυθούν στο αξίωμα της προκαταβολικής δικαίωσης, λόγω της θέσης στα έδρανα της βουλής και να αναλωθούν σε επικίνδυνες γενικεύσεις. Για έναν κόσμο υγιή, δημοκρατικό και σοσιαλιστικό δεν υπάρχουν «θέσφατα» αλλά «γιγνόμενα». Οι στόχοι, που οφείλουν να υπηρετήσουν οι προοδευτικοί άνθρωποι και πολιτικοί, είναι οι στόχοι του συνανθρωπισμού, της ενότητας και της κοινότητας. Αν δεν μπορούν τα σημερινά κόμματα να υπηρετήσουν αυτούς τους στόχους, ας ανοίξουν το δρόμο για τις κοινωνικές δυνάμεις.
periodista.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου