''Μην περάσεις το ποτάμι'' ....

''...ζυγιάζει με τη ματιά της τις διαστάσεις των φανοστατών που ορθώνονται απέναντί της.Νιώθει το κεφάλι της να βουίζει και όντας επηρεασμένη από όλη την αναστάτωσή της κυριεύεται από έναν αόριστο φόβο, που μεστώνει τη φαντασία της με μακά
βρια αποκυήματα. Παραδίνεται σε μια βουβή παραφροσύνη, σε μια σύγχυση.
Βλέπει το κεφάλι του αγαπημένου της, κρεμασμένο μ' ένα κοντάρι στο μεσαίο φανοστάτη, σαν του ΄Αρη Βελουχιώτη πριν εικοσιδύο χρόνια στην ίδια τούτη πόλη.
Ανατριχιάζει.
''Οι περισσότεροι ήρωες αμφισβητούνται'', σκέφτεται.''Θυσίες που χάνονται σ' 'εναν άλλο βωμό, αυτόν της λήθης ή της λαθεμένης εκτίμησης''.
Η έννοια ''θυσία'' την πονά.Αισθάνεται έκκαυμα στο βωμό της, που κάποιος ετοιμάζεται να πυροδοτήσει.Παραδομένη ακόμη στο έλεος του οπτασιασμού της....................''

(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα ''Μην περάσεις το ποτάμι'' 
 ΒΕΡΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ-ΠΕΤΣΑ εκδ.ΚΨΜ)