Του Κώστα Καπνίση
Η πρόσφατη πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ στο ΣΕΦ πέρα από το ότι υπήρξε μαζική και κατά τη διάρκειά της συζητήθηκαν πολλά και διάφορα τα οποία δεν είναι της παρούσης στιγμής να αναλυθούν κατέδειξε κάτι πολύ σημαντικό και ιδιαίτερα ελπιδοφόρο.
Η πολιτική του ηγεσία, η ηγετική του ομάδα βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Έχει πλήρως αφουγκραστεί και κατανοήσει ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οι ιδεολογικές διαφορές με τα διάφορα αριστερά ρεύματα. Αυτό είναι κάτι που ζυμώνεται εδώ και εκατοντάδες χρόνια μέσα στο χωνευτήρι της Αριστεράς. Δεν είναι περιττό βέβαια. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι χρήσιμο να γίνονται συζητήσεις. Προκύπτουν ιδιαίτερα θετικά συμπεράσματα. Ακούγονται πολλές απόψεις. Γίνεται αυτό που λέμε σύνθεση και πολυφωνία. Κανείς δε διαφωνεί με αυτό. Χρήσιμο και διδακτικό για όσους θέλουν να αναλύουν το τι είπαν μερικές σπουδαίες αυθεντίες στο πέρασμα των αιώνων για την Αριστερά.
Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι, Γκράμσι, Αλτουσέρ, Χομπσμπάουμ και άλλοι. Μεγάλοι θεωρητικοί και πολύτιμη κληρονομιά, παρακαταθήκη για την Αριστερά και για ολόκληρο τον κόσμο είτε κάποιος είναι αριστερός είτε όχι. Αναμφίβολα, για να μπορέσει κάποιος να περάσει στην κοινωνία την αριστερή αντίληψη για τα πράγματα πρέπει να έχει ανοίξει και να έχει μελετήσει αυτές τις αυθεντίες. Με μια προϋπόθεση. Η μελέτη αυτή να είναι συνειδητή και μακρά στο πέρασμα του χρόνου και όχι «παπαγαλιστί».
Τούτες τις στιγμές που μιλάμε ο καπιταλισμός διέρχεται μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία του. Επίσημα από το 2007 και μετά κάποιοι πίστεψαν ότι για να μπορέσει να στηριχτεί στα πόδια του αυτό το σύστημα έπρεπε να μετασχηματιστεί. Να αλλάξει κατεύθυνση. Προς ποια μεριά όμως; Για να μπορέσει κάποιος θιασώτης της καπιταλιστικής θεώρησης των πραγμάτων να υπολογίσει σωστά και να «μοιράσει» τις κάρτες από την αρχή πρέπει να κάνει το εξής απλό. Να κατανοήσει ότι πλέον τα πράγματα κινούνται μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο (έτσι διάλεξαν να το φτιάξουν) σύστημα. Κάτι που δεν ίσχυε στο παρελθόν. Η οικονομία, ο πολιτισμός, το εμπόριο, τα μεγέθη γενικότερα έχουν γίνει υπερεθνικά. Εκεί που κάποτε οι καπιταλιστές και οι υπάλληλοί τους έπαιζαν με εταιρείες και άλλα τινά τώρα παίζουν με χώρες ολόκληρες. Το παιχνίδι δηλαδή παίζεται για μεγάλα παιδιά. Οι φιλελεύθερες απόψεις έχουν μετατραπεί σε άκρως νεοφιλελεύθερες πρακτικές που σαρώνουν ολόκληρες κοινωνίες στο πέρασμα και την εφαρμογή τους. Κακά τα ψέματα. Ο καπιταλισμός μοιάζει σαν ένα κακομαθημένο παιδάκι που δεν του αρέσει να χάνει. Αν θέλουμε να βγάλουμε ένα σωστό συμπέρασμα αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια. Έπαιξε και έχασε. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Τι θέλει από τις ζωές μας τώρα; Να κάνει εκ νέου τη διανομή του πλούτου προφανώς.
Αν υποθέσουμε ότι μπαίνουμε σε αυτή την λανθασμένη κατά τα άλλα λογική τι παρατηρούμε; Ότι ένα παιχνίδι για να παιχτεί σωστά πρέπει να έχει και όρους. Έτσι δεν είναι; Ποιος τους βάζει τους όρους; Το διεθνές κεφάλαιο. Είναι σε θέση να το κάνει; Προφανώς και όχι. Προς το παρόν και μέχρι τούδε αυτό δείχνει. Ανήμπορο. Αν μπορούσε θα το είχε κάνει εδώ και 5 χρόνια. Τι κάνει λοιπόν; Βασανίζει ολόκληρους λαούς και κράτη για να επαναφέρει μέρος ή ακόμα και μεγαλύτερο κέρδος από αυτά που έχασε. Αν ρωτήσει κάποιος έναν παλιό από τις γενιές που πέρασαν πολλά για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτό το παιχνίδι θα πάρει την εξής απάντηση. Δουλειά τους και δουλειά μας. Το θέμα βέβαια είναι καθαρά ταξικό και σε αυτό δε χωρά καμιά αμφιβολία έστω και η παραμικρή. Σε όλο αυτό το παιχνίδι-παγίδα η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 20 χρόνια είχε πέσει και μια μερίδα πολιτών από αυτούς που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «μεσαία τάξη». Η μεσαία τάξη ήταν κάτι ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Από αυτό άλλωστε πήρε και το όνομά της. Αυτή η τάξη έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης του πως φτάσαμε ως εδώ για τον εξής πολύ απλό λόγο. Σε όλα αυτά τα χρόνια από το 1981 και εντεύθεν όταν και πέρασε τα ευτυχισμένα χρόνια, τα χρόνια της ευμάρειας έχασε τον προσανατολισμό της. Ξέχασε από πού προερχόταν και μόλις απέκτησε μια κάποια μεγαλύτερη «άνεση» αντί να κοιτάξει να «τραβήξει» προς τα επάνω και τα φτωχότερα στρώματα που πάντοτε υπέφεραν έκανε το εξής αδιανόητο. Πίστεψε ότι μπορεί να εισέλθει στο κλαμπ των πλουσίων και ισχυρών. Αν φέρουμε στη μνήμη μας την εποχή του Χρηματιστηρίου των 6.500 χιλιάδων μονάδων τι έχουμε να θυμόμαστε; Νεόπλουτους γιάπηδες από τα χωριά με ακριβά αυτοκίνητα, ρολόγια, ρούχα, τρόπους συμπεριφοράς. Μερικοί δε θέλουν καν να τα θυμούνται. Ήταν κατά τα άλλα η ισχυρή Ελλάδα του Κώστα Σημίτη και των δεξιών που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ. Γιατί να μη το κάνουν; Η χαρά του κάθε πικραμένου ήταν. Κι όμως αυτό ήταν το μοιραίο λάθος.
Χτίστηκε η κοινωνία των συντεχνιών, των πολλών αργόσχολων και αργόμισθων και αυτοί δεν ήταν άλλοι από αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Γιατί άλλωστε πρέπει πάντα να κατηγορούμε τον δημόσιο τομέα; Ο ιδιωτικός κρατικοδίαιτος τομέας ήταν αυτός που απομύζησε τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Ή μήπως όχι; Αυτοί που έβλεπαν το Δημόσιο ως λάφυρο έκαναν ατελείωτο πάρτι και ακόμα κάνουν ακόμα και σήμερα με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων πολιτών. Ή μήπως όχι; Οι Έλληνες όμως τότε δε μίλησαν. Προφανώς ήταν συνεπαρμένοι με το «live your myth in Greece» και δεν έβλεπαν ούτε πέρα από τη μύτη τους. Ή μήπως όχι; Το ασφαλιστικό Γιαννίτση το 2001 ήρθε αμέσως μετά το πάρτι του Χρηματιστηρίου. Ή μήπως όχι; Όταν έπεσε το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη το 2004 και ήρθε το «μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο του τόπου» του Κώστα Καραμανλή και της ΝΔ συνέχισε το πάρτι και με μεγαλύτερη ένταση. Ή μήπως όχι; Ακόμα και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές του Μάη και του Ιούνη δε συγκέντρωσαν κοντά στο 45%; Ή μήπως όχι; Από κοντά και εκείνοι που θέλησαν να ξεπλύνουν τις ενοχές τους και ψήφισαν την «υπεύθυνη» ΔΗΜΑΡ ενώ ήξεραν ότι θα προσφέρει τις «υπηρεσίες» της σε συνεργασία με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Ή μήπως όχι; Κακά τα ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο για έναν πολύ απλό λόγο. Δεν υπάρχει πραγματική αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή. Ο βασιλιάς ήταν πάντα γυμνός. Εμείς δεν το βλέπαμε. Ίσως γιατί ήμασταν βολεμένοι και μερικοί ακόμα είναι έστω και με τις σημερινές συνθήκες.
Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες καλείται ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει ενώπιον του λαού μια σύμβαση. Δε θα την πούμε κοινωνικό συμβόλαιο. Η ιστορία δε μπορεί να επαναληφθεί άλλωστε. Η σύμβαση αυτή θα έχει αποκλειστικούς συμβαλλόμενους την κυβέρνηση της Αριστεράς και τον λαό. Χρέος μιας κυβέρνησης της Αριστεράς είναι να αγκαλιάσει τον λαό, να πορευτεί μαζί του, να τον πείσει ότι θα φέρει την αλήθεια και την δικαιοσύνη σε αυτή την ταλαιπωρημένη και "βιασμένη" χώρα. Χρέος της Αριστεράς είναι να ξαναφέρει στο προσκήνιο αξίες, χαμένα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο και να μην ασχολείται με "ταμπέλες". Χρέος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει πίσω. Δεν είναι να παρακαλά βαθιά συντηρητικά μορφώματα τα οποία έχουν απωλέσει οποιαδήποτε ουσιαστική σχέση με την Αριστερά και «βολεύονται» πίσω από πεπαλαιωμένες και ξεφτισμένες «ταμπέλες» του χθες. Φαίνεται πως η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει λάβει το μήνυμα. Για όσους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις, η πορεία έχει ήδη χαραχτεί και μοιάζει χωρίς επιστροφή. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα και αυτό καλείται να φέρει σε πέρας. Αυτό πρέπει να επικοινωνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ προς τον λαό που περιμένει ένα και μόνο θετικό νεύμα για να αγκαλιάσει οριστικά και αμετάκλητα μια Παράταξη που θα βγάλει με ασφάλεια μια ολόκληρη χώρα από την κρίση όχι μόνο την οικονομική αλλά και την αξιακή. Μια Παράταξη που δεν έρχεται να διαχειριστεί την φτώχεια, την μιζέρια, τα ρουσφέτια και τους συμβιβασμούς αλλά να χτίσει πάνω σε υγιή και στέρεα θεμέλια την Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης, της ισότητας. Μια Ελλάδα που αξίζει σε ελεύθερους ανθρώπους και όχι σε υποταγμένους. Η σύμβαση είναι έτοιμη και περιμένει τις υπογραφές…
periodista
Η πολιτική του ηγεσία, η ηγετική του ομάδα βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Έχει πλήρως αφουγκραστεί και κατανοήσει ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οι ιδεολογικές διαφορές με τα διάφορα αριστερά ρεύματα. Αυτό είναι κάτι που ζυμώνεται εδώ και εκατοντάδες χρόνια μέσα στο χωνευτήρι της Αριστεράς. Δεν είναι περιττό βέβαια. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι χρήσιμο να γίνονται συζητήσεις. Προκύπτουν ιδιαίτερα θετικά συμπεράσματα. Ακούγονται πολλές απόψεις. Γίνεται αυτό που λέμε σύνθεση και πολυφωνία. Κανείς δε διαφωνεί με αυτό. Χρήσιμο και διδακτικό για όσους θέλουν να αναλύουν το τι είπαν μερικές σπουδαίες αυθεντίες στο πέρασμα των αιώνων για την Αριστερά.
Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι, Γκράμσι, Αλτουσέρ, Χομπσμπάουμ και άλλοι. Μεγάλοι θεωρητικοί και πολύτιμη κληρονομιά, παρακαταθήκη για την Αριστερά και για ολόκληρο τον κόσμο είτε κάποιος είναι αριστερός είτε όχι. Αναμφίβολα, για να μπορέσει κάποιος να περάσει στην κοινωνία την αριστερή αντίληψη για τα πράγματα πρέπει να έχει ανοίξει και να έχει μελετήσει αυτές τις αυθεντίες. Με μια προϋπόθεση. Η μελέτη αυτή να είναι συνειδητή και μακρά στο πέρασμα του χρόνου και όχι «παπαγαλιστί».
Τούτες τις στιγμές που μιλάμε ο καπιταλισμός διέρχεται μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία του. Επίσημα από το 2007 και μετά κάποιοι πίστεψαν ότι για να μπορέσει να στηριχτεί στα πόδια του αυτό το σύστημα έπρεπε να μετασχηματιστεί. Να αλλάξει κατεύθυνση. Προς ποια μεριά όμως; Για να μπορέσει κάποιος θιασώτης της καπιταλιστικής θεώρησης των πραγμάτων να υπολογίσει σωστά και να «μοιράσει» τις κάρτες από την αρχή πρέπει να κάνει το εξής απλό. Να κατανοήσει ότι πλέον τα πράγματα κινούνται μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο (έτσι διάλεξαν να το φτιάξουν) σύστημα. Κάτι που δεν ίσχυε στο παρελθόν. Η οικονομία, ο πολιτισμός, το εμπόριο, τα μεγέθη γενικότερα έχουν γίνει υπερεθνικά. Εκεί που κάποτε οι καπιταλιστές και οι υπάλληλοί τους έπαιζαν με εταιρείες και άλλα τινά τώρα παίζουν με χώρες ολόκληρες. Το παιχνίδι δηλαδή παίζεται για μεγάλα παιδιά. Οι φιλελεύθερες απόψεις έχουν μετατραπεί σε άκρως νεοφιλελεύθερες πρακτικές που σαρώνουν ολόκληρες κοινωνίες στο πέρασμα και την εφαρμογή τους. Κακά τα ψέματα. Ο καπιταλισμός μοιάζει σαν ένα κακομαθημένο παιδάκι που δεν του αρέσει να χάνει. Αν θέλουμε να βγάλουμε ένα σωστό συμπέρασμα αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια. Έπαιξε και έχασε. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Τι θέλει από τις ζωές μας τώρα; Να κάνει εκ νέου τη διανομή του πλούτου προφανώς.
Αν υποθέσουμε ότι μπαίνουμε σε αυτή την λανθασμένη κατά τα άλλα λογική τι παρατηρούμε; Ότι ένα παιχνίδι για να παιχτεί σωστά πρέπει να έχει και όρους. Έτσι δεν είναι; Ποιος τους βάζει τους όρους; Το διεθνές κεφάλαιο. Είναι σε θέση να το κάνει; Προφανώς και όχι. Προς το παρόν και μέχρι τούδε αυτό δείχνει. Ανήμπορο. Αν μπορούσε θα το είχε κάνει εδώ και 5 χρόνια. Τι κάνει λοιπόν; Βασανίζει ολόκληρους λαούς και κράτη για να επαναφέρει μέρος ή ακόμα και μεγαλύτερο κέρδος από αυτά που έχασε. Αν ρωτήσει κάποιος έναν παλιό από τις γενιές που πέρασαν πολλά για το πώς πρέπει να αντιδράσουμε σε αυτό το παιχνίδι θα πάρει την εξής απάντηση. Δουλειά τους και δουλειά μας. Το θέμα βέβαια είναι καθαρά ταξικό και σε αυτό δε χωρά καμιά αμφιβολία έστω και η παραμικρή. Σε όλο αυτό το παιχνίδι-παγίδα η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 20 χρόνια είχε πέσει και μια μερίδα πολιτών από αυτούς που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «μεσαία τάξη». Η μεσαία τάξη ήταν κάτι ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Από αυτό άλλωστε πήρε και το όνομά της. Αυτή η τάξη έχει το δικό της μερίδιο ευθύνης του πως φτάσαμε ως εδώ για τον εξής πολύ απλό λόγο. Σε όλα αυτά τα χρόνια από το 1981 και εντεύθεν όταν και πέρασε τα ευτυχισμένα χρόνια, τα χρόνια της ευμάρειας έχασε τον προσανατολισμό της. Ξέχασε από πού προερχόταν και μόλις απέκτησε μια κάποια μεγαλύτερη «άνεση» αντί να κοιτάξει να «τραβήξει» προς τα επάνω και τα φτωχότερα στρώματα που πάντοτε υπέφεραν έκανε το εξής αδιανόητο. Πίστεψε ότι μπορεί να εισέλθει στο κλαμπ των πλουσίων και ισχυρών. Αν φέρουμε στη μνήμη μας την εποχή του Χρηματιστηρίου των 6.500 χιλιάδων μονάδων τι έχουμε να θυμόμαστε; Νεόπλουτους γιάπηδες από τα χωριά με ακριβά αυτοκίνητα, ρολόγια, ρούχα, τρόπους συμπεριφοράς. Μερικοί δε θέλουν καν να τα θυμούνται. Ήταν κατά τα άλλα η ισχυρή Ελλάδα του Κώστα Σημίτη και των δεξιών που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ. Γιατί να μη το κάνουν; Η χαρά του κάθε πικραμένου ήταν. Κι όμως αυτό ήταν το μοιραίο λάθος.
Χτίστηκε η κοινωνία των συντεχνιών, των πολλών αργόσχολων και αργόμισθων και αυτοί δεν ήταν άλλοι από αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Γιατί άλλωστε πρέπει πάντα να κατηγορούμε τον δημόσιο τομέα; Ο ιδιωτικός κρατικοδίαιτος τομέας ήταν αυτός που απομύζησε τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Ή μήπως όχι; Αυτοί που έβλεπαν το Δημόσιο ως λάφυρο έκαναν ατελείωτο πάρτι και ακόμα κάνουν ακόμα και σήμερα με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων πολιτών. Ή μήπως όχι; Οι Έλληνες όμως τότε δε μίλησαν. Προφανώς ήταν συνεπαρμένοι με το «live your myth in Greece» και δεν έβλεπαν ούτε πέρα από τη μύτη τους. Ή μήπως όχι; Το ασφαλιστικό Γιαννίτση το 2001 ήρθε αμέσως μετά το πάρτι του Χρηματιστηρίου. Ή μήπως όχι; Όταν έπεσε το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη το 2004 και ήρθε το «μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο του τόπου» του Κώστα Καραμανλή και της ΝΔ συνέχισε το πάρτι και με μεγαλύτερη ένταση. Ή μήπως όχι; Ακόμα και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές του Μάη και του Ιούνη δε συγκέντρωσαν κοντά στο 45%; Ή μήπως όχι; Από κοντά και εκείνοι που θέλησαν να ξεπλύνουν τις ενοχές τους και ψήφισαν την «υπεύθυνη» ΔΗΜΑΡ ενώ ήξεραν ότι θα προσφέρει τις «υπηρεσίες» της σε συνεργασία με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Ή μήπως όχι; Κακά τα ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο για έναν πολύ απλό λόγο. Δεν υπάρχει πραγματική αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή. Ο βασιλιάς ήταν πάντα γυμνός. Εμείς δεν το βλέπαμε. Ίσως γιατί ήμασταν βολεμένοι και μερικοί ακόμα είναι έστω και με τις σημερινές συνθήκες.
Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες καλείται ο ΣΥΡΙΖΑ να φέρει ενώπιον του λαού μια σύμβαση. Δε θα την πούμε κοινωνικό συμβόλαιο. Η ιστορία δε μπορεί να επαναληφθεί άλλωστε. Η σύμβαση αυτή θα έχει αποκλειστικούς συμβαλλόμενους την κυβέρνηση της Αριστεράς και τον λαό. Χρέος μιας κυβέρνησης της Αριστεράς είναι να αγκαλιάσει τον λαό, να πορευτεί μαζί του, να τον πείσει ότι θα φέρει την αλήθεια και την δικαιοσύνη σε αυτή την ταλαιπωρημένη και "βιασμένη" χώρα. Χρέος της Αριστεράς είναι να ξαναφέρει στο προσκήνιο αξίες, χαμένα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο και να μην ασχολείται με "ταμπέλες". Χρέος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει πίσω. Δεν είναι να παρακαλά βαθιά συντηρητικά μορφώματα τα οποία έχουν απωλέσει οποιαδήποτε ουσιαστική σχέση με την Αριστερά και «βολεύονται» πίσω από πεπαλαιωμένες και ξεφτισμένες «ταμπέλες» του χθες. Φαίνεται πως η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει λάβει το μήνυμα. Για όσους ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις, η πορεία έχει ήδη χαραχτεί και μοιάζει χωρίς επιστροφή. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα και αυτό καλείται να φέρει σε πέρας. Αυτό πρέπει να επικοινωνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ προς τον λαό που περιμένει ένα και μόνο θετικό νεύμα για να αγκαλιάσει οριστικά και αμετάκλητα μια Παράταξη που θα βγάλει με ασφάλεια μια ολόκληρη χώρα από την κρίση όχι μόνο την οικονομική αλλά και την αξιακή. Μια Παράταξη που δεν έρχεται να διαχειριστεί την φτώχεια, την μιζέρια, τα ρουσφέτια και τους συμβιβασμούς αλλά να χτίσει πάνω σε υγιή και στέρεα θεμέλια την Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης, της ισότητας. Μια Ελλάδα που αξίζει σε ελεύθερους ανθρώπους και όχι σε υποταγμένους. Η σύμβαση είναι έτοιμη και περιμένει τις υπογραφές…
periodista
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου